Το ακούσαμε και τούτο: Δέκα ευρά το λάδι, εφτά ευρά το ξύδι, πέντε ευρά το...δοχείο, 22 ευρά το...εμφιαλωμένο λαδόξυδο! Κυβέρνηση μπορεί να μη σχηματίζει μεν με τα 22% του το ευγενές αυτό μείγμα, αλλά βγαίνει πρώτο κόμμα, με την νουδού να ακολουθεί με 20 καταϊδρωμένα %! Και με την πρωτιά ζαλώνεται και το μπόνους των 50 εδρών που χαρίζει ο και γαμώ τους εκλογικούς νόμους του Παυλόπουλου!
Τι μαγειρεύω εδώ; Εγώ τίποτα. Ο Αλέκος ο Τσίπρας μαγειρεύει! Για Ενωμένη Αριστερά στις επερχόμενες εκλογές μίλησε, για αριστερή πρωτιά και τις πεντήκοντα παρά φύση έδρες. Πήρε χαρτί και μολύβι ο άνθρωπος και άρχισε τους υπολογισμούς: Έχουμε και λέμε. Πόσα είναι τα κόμματα; Ένα είναι το κόμμα, άρα γράφουμε ένα δέκα τοις εκατό που του δίνουν οι δημοσκοπίσεις του ΚΚΕ. Πόσα δίνουν στον ΣΥΝ/ΣΥΡ; Εφτά. Ωραία, δέκα συν εφτά, ίσον δεκαεφτά. Και πόσο πάει ο...κουβάς να βάλουμε μέσα το λαδόξυδο; Ο Κουβέλης δηλαδή. Πέντε; Τόσα πολλά; Δεκαεφτά συν πέντε ίσον εικοσιδύο και το χρυσό μετάλλιο στην Αριστερά. Άρα, ζμπρώξτε σύντροφοι από πίσω, να βγούμε από μπροστά!
Και;
Τι και; Δεν έχει και. Η ιδέα μπορεί να ακούγεται στρογγυλή, στην πράξη όμως συμπεριφέρεται...τετράγωνα σαν ζάρι. Πολλή κόχη ρε γαμώτο! Και όχι μόνο κάτι σαν ζάρι, αλλά και σαν ζάρι που και...χωλαίνει, και χάνει, και μπάζει από παντού. Τι ζάρι; Ζόρι!
Κατ΄αρχήν χωλαίνει στην λέξη "Aριστερά". Τι πα να πει Αριστερά; Και το πασόκ κεντροαριστερά αυτοχαρακτηρίζεται. Και τι είναι ο Φωτάκης ο Κουβέλης; Πριν που ήταν στον Συνασπισμό ήταν Αριστερά, οκ. Τώρα όμως που έφυγε και πήγε μόνος του, που πήγε; Αριστερά; Δεξιά; Πιό αριστερά; Παραδίπλα; Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα; Λίγο παρακάτω αλλά θα επιστρέψει σύντομα; Και πες πως κάπως γέρνει αριστερά, έτσι χαριστικά για να γίνεται λόγος, πως θα γυρίσει πάλι πίσω αφού μόλις έφυγε; Και πως θα πνίξει εκείνο το τρομερό "Δημοκρατική Αριστερά", που αφήνει να εννοηθεί ότι υπάρχει και μία...φασίζουσα τοιαύτη; Και πως να τον βάλεις μέσα τον Φωτάκη, που σκεφτότανε τι να κάνει με την υπάρχουσα...πολυτραυματική κυβέρνηση, αν δηλαδή γίνει μέλος, οπαδός, αντίπαλος ή μείνει απλός θεατής;
Η ιδέα της αριστερής σύμπραξης χάνει και από όλες τις ιδεολογικές βαλβίδες. Δηλαδή άμα θέλει κάποιος την βγάζει από σούπερ επαναστατική έως διαπλανητικά οπορτουνιστική. Όρεξη νάχει μόνο. Το ιδεολογικό της εύρος είναι βλέπετε τόσο μεγάλο, που....δεν χωράει κανένας! Και αυτό το υπέροχο "επιτυγχάνεται" με ακριβώς την ίδια ρετσέτα: Και οι οπαδοί του "Ενωμένη Αριστερά; Ναι αμέ", και οι οπαδοί του "Τι μ΄αυτούς; Απαπαπαπά" στηρίζουν την επιχειρηματολογία τους επιμένοντας στις υπάρχουσες ιδεολογικές διαφορές. Οι πρώτοι υποστηρίζοντας, ότι αυτές οι διαφορές δεν κάνουν αδύνατη μιά συγκεκριμένη συνεργασία, οι δεύτεροι υποστηρίζοντας ακριβώς το αντίθετο. Έτσι καταφέρνουν τουλάχιστον να συμφωνήσουν σε κάτι: Στις διαφορές. Τι, να καθήσουμε ένα απόγευμα μαζί σ΄ένα τραπέζι και να βάλουμε ορισμένες από αυτές κάτω, τις πιό...βολικές, άρα και πιό ευκολόλυτες, και να δοκιμάσουμεμήπως και; Φτου, φτου, φτου! Κουνηθείτε από την θέσης σας!
Η ιδέα μιάς Ενωμένης Αριστεράς έχει να αντιμετωπίσει ένα σωρό ανοιχτά πορτοπαράθυρα, γι΄αυτό μπάζει από παντού! Αν και οι λέξεις "μαζί", "συμμαχία" κατέχουν μιά περίοπτη θέση στους στόχους και στις πολιτικές των κύριων πρωταγωνιστών της μικρής πονεμένης ιστορίας μας. Και ξέρετε πόσο μπάζει; Αν το δείτε κατάφατσα, θα διαπιστώσετε ότι μετά από τέτοιο ανελέητο...μπάσιμο, η κατάσταση τείνει να μετατραπεί σε...μπάζο: Ελάτε να πάμε μαζί, ο ένας, ελάτε μαζί μας, ο άλλος, και τελικά όχι μόνο δεν πάει κανένας από τους δύο στον άλλο, αλλά δεν πάει και κανένας άλλος στους δύο!
Δηλαδή; Δεν έχει βασικά δηλαδή. Αν υπάρχει κάτι που μετράει, είναι αυτό: Εδώ γαμιέται το Σύμπαν, και τα ποσοστά της Αριστεράς παραμένουν τα ίδια! Και αυτό δεν οφείλεται και τόσο σίγουρα στο γεγονός, ότι τα κόμματα της Αριστεράς ακολουθούν την σωστή στρατηγική. Η άρνηση του κόσμου να αγκαλιάσει -σε μιά εποχή υπέρτατης αντιλαϊκής βαρβαρότητας- μαζικά την Αριστερά μπορεί να μπαλωθεί με χίλια δυό ιδεολογικά τεχνάσματα. Μετά από έναν διετή απίστευτο καταιγισμό μέτρων, μετά από ένα όργιο περικοπών, μετά από ένα πραγματικό ολοκαύτωμα με θύμα την πλειοψηφία της κοινωνίας μας, θα έπρεπε, διαλεκτικά σκεπτόμενοι, να ελέγξουμε τουλάχιστον την ποιότητα των...μπαλωμάτων μας.
Γιατί αν δεν πηγαίνει ούτε ο Μωάμεθ στο βουνό, ούτε το βουνό στον Μωάμεθ, ε κάπου αρχίζει να χάνει το νόημά της η κάθε παροιμία.
