Ξανααγανάκτησαν σήμερα μετά από αρκετό ελαφρώς λιγότερο αγανακτισμένο καιρό οι Αγανακτισμένοι και βγήκαν προς...αγανακτική τους ανάγκη στο Σύνταγμα.
Λίγος κόσμος -δεν πολυσιχτιρίζεται με την κατάντια του ο εξαθλιωμένος Νεοέλληνας ως γνωστόν- λίγες "αγαπούλες" με την επίσης "λίγη" αστυνομία, ένας ένστολος για κάθε διαδηλωτή η αναλογία. Ολίγη από διαμαρτυρία δηλαδή, όπως λέμε "ολίγη από μοσχάρι με πατάτες" στα εστιατόρια. Ή όπως λέγαμε κάποτε...
Καλά έκαναν φυσικά οι άνθρωποι, καλύτερα "απολιτίκ" Αγανακτίστας παρά πολιτικοποιημένος ζαμανφουτίστας. Θυμό χρειάζεται η χώρα και η κοινωνία, θυμό αφιλτράριστο, αυθόρμητο και παρορμητικό. Θυμό που δεν υποτάσσεται στις Νιρβάνες τύπου "που να φάει τόση σύνταξη. (300 ευρώ) μονάχη της η γιαγιά".
Θυμός υπάρχει φυσικά, αλλά εμφανίζεται σαν σφιγμένη γροθιά μέσα στη τσέπη, σαν κατάρα και μπινελίκι ή -ακόμα χειρότερα- σαν κάποιο αδέσποτο γκαζάκι ή κανένα ντου απελπισίας κάποιου νεαρού με μία καλάσνικωφ στο χέρι.
Μη ξεχάσουμε και τον θυμό, που επιμένει να τα καταφέρνει περίφημα σαν (αυτο) ευνουχισμένος αλλά πάντα πιστός κομματικός ακροβάτης πάνω σε τεντωμένα ιδεολογικά σκοινιά...
Ο θυμός όπως έχει λειτουργεί απολύτως συστημικά: Άσε τους να γαυγίζουνε, λένε τα εγχώρια και ξένα Ενδιαφέροντα, σκυλί που γαυγίζει, δεν δαγκώνει. Φώναξε όσο θες κύριε ΜΑΛΑΚΑ, αλλά στάξε μας τα ευρουλάκια σου, δώσε μας την συνταξούλα σου, δούλεψε σχεδόν τζάμπα για πάρτη μας και ρίξε όσα καντήλια λαχταράει η καρδούλα σου. Τι, εδώ θα κολλήσουμε;
Η ακρίδα που έπεσε και ρημάζει τη ζωή μας περνάει μια χαρά με κάτι τέτοιους άκαπνους θυμούς. Μια χαρά περνάει η ακρίδα με όλα αυτά τα λεκτικά "άει σιχτίρ" που την βομβαρδίζουν πχ καθημερινά τα παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ.
Σιγά μη την πιάσει πανικός την ακρίδα, που σηκώνει ο Αλέξης τον δείκτη του και φοβερίζει με τον μπαμπούλα της "κυβέρνησης της Αριστεράς", ή σύγκρυο από την...απειλή της Αλέκας για Λαϊκές Εξουσίες και άλλα παρόμοια...μεσοπρόθεσμα ηβέντ.
Γιατί αυτό που απασχολεί την κυρία ακρίδα δεν είναι το Αύριο, το Μέλλον κυρίες και κύριοι, αλλά μόνο το Σήμερα και το Τώρα αγαπητοί...υπόλοιποι, για να μην μας πουν ότι κάνουμε...διακρίσεις. Η ακρίδα σκέφτεται με την λογική του στομαχιού της: Μάσα θέλω, τώρα την θέλω! Θα σου φάω λοιπόν τώρα το συκώτι κύριε ΜΑΛΑΚΑ, τώρα αμέσως, και κάθε μέρα, και δεν πα να λιβανίζεις εσύ όσο θέλεις με το άπαντο του Μαρξ και του Λένιν.
Όλα αυτά τα όμορφα και σωστά που ακούμε από τις Αλέκες και τους Αλέκους και διαβάζουμε στις Αυγές και τους Ριζοσπάστες είναι σίγουρα όμορφα και σωστά, από την οπτική γωνία του καθενός φυσικά, αλλά δεν παύουν παρ όλες τις διαφορές τους να έχουν ένα πονηρό κοινό στοιχείο: Οι σ.σ. Αλέξης και Αλέκα απευθύνονται κυρίως στον χασούρη της υπόθεσης, τον άνεργο, τον πεινασμένο, τον εξαθλιωμένο, αλλά οι ίδιοι είναι ΧΟΡΤΑΤΟΙ. Και άμα έχεις τη δουλίτσα σου και το φαγάκι σου και έχεις μία άκρη να τα βγάζεις και μελλοντικά πέρα φίλε μου, δεν πολυμπαίνεις σε σκέψεις που προκαλούν φαγούρα στο στομάχι, όπως "τι σόι παστίτσιο είναι τούτο ρε γυναίκα χωρίς κιμά και μακαρόνια;"...
Ας μη πάμε μακρυά, ας μην βάλουμε κάτω τις εκάστοτε ιδεολογίες και στρατηγικές και τις λιανίσουμε, ας μην αρχίσουμε το γνωστό τροπάριο "κολλημένοι-οπορτουνιστές", ας μείνουμε εκεί στα απλά και αυτονόητα, εκεί που ακούγεται ο παλμός και ο αναστεναγμός της κοινωνίας μας: Στον πούστη τον Άρτον ημών τον επιούσιον!
Είναι κομμάτι δύσκολο να είσαι χορτάτος και να προσπαθείς να παντρέψεις το πιστεύω σου με την ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΏΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ! Έχει ο Θεός, λες, αν πιστεύεις σ'αυτόν, ή η Εργατική Τάξη, αν πιστεύεις σε αυτήν. Γιατί να ρισκάρεις λοιπόν αυτά τα δύο που έχεις στο χέρι για τα πέντε και καρτέρει;
Δεν πολυβιάζονται οι εκπρόσωποι της Αριστεράς -που έχουν φάει τον Κοινοβουλευτισμό με το κουτάλι- για λαϊκές ψιλοαγωνίες τύπου "δεν έχω ΤΩΡΑ να περάσω μπάρμπα". Ανθρώπινο κι αυτό. Και εδώ ακριβώς κολλάει ότι σωστό πρεσβεύουν και οι δύο πλευρές: Στον γνωστόν μπαγάσα, τον ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ.
Μα γίνεται να έχει σκαρτέψει μια ολόκληρη χώρα, μια ολόκληρη κοινωνία και μόνο οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι της Αριστεράς να είναι φωτισμένοι, σωστοί και ικανοί; Μη λέμε τώρα ότι θέλουμε.
Ζητούνται ΑΝΘΡΩΠΟΙ λοιπόν φίλοι μου. Σωστοί, νορμάλ, άξιοι άνθρωποι, όπως τόσοι και τόσοι παραγκωνισμένοι και αδικημένοι σε τούτη τη χώρα. Όπως αμέτρητοι από τα πίσω πίσω έδρανα, από την τελευταία σειρά.
Ζητούνται ΑΝΘΡΩΠΟΙ παντού! Και στις ηγεσίες των κομμάτων, και στα ΜΜΕ, και στην Παιδεία, και στην ΥΓΕΊΑ, και στον Συνδικαλισμό, παντού εκεί που υπάρχει συλλογική έκφραση της κοινωνίας. Αυτοί που κρατούσαν μέχρι σήμερα τα τιμόνια αποδείχτηκαν ανεπαρκείς. Τουλάχιστον! Στην μπάντα λοιπόν!
Δεν φτάνει μόνο ο Θυμός μας! Ας αφήσουμε κατά μέρος τις διάφορες...βαλβίδες και τα άλλα τεχνάσματα που αποτρέπουν την έκρηξη της χύτρας που κοχλάζει και ας κάνουμε επιτέλους ΜΠΑΜ! Τώρα η επιδρομή κατά της ζωής μας; Τώρα, ΤΩΡΑ και η απάντησή μας!
