Μερικές φορές δεν χρειάζονται πρόλογοι. Τι πρόλογο να κάνεις στην κατάντια, στην παρακμή, στην ντροπή; Αχρείαστα τα λόγια όταν μιά κοινωνία όχι μόνο πρωταγωνιστεί στην φαρσοκωμωδία της κατάντιας της, αλλά στήνεται μετά μπροστά στις τηλεοράσεις για να την απολαύσει σε συνέχειες σαν νεοοθωμανικό τούρκικο σήριαλ.
Το νέο χιτ της ξεφτύλας ΜΑΣ, οι εικόνες της "διπλής εκτέλεσης" του Ν. Ηρακλείου. Παντού! Όχι φυσικά σε κάποια σκοτεινή γωνία του youtube, αλλά δημόσια σε όλα τα κανάλια, σε όλες σχεδόν τις εφημερίδες! Καρέ-καρέ!
Ο θάνατος, η φρίκη, λάϊβ με μπυρίτσα ή καφεδάκι στις πολυθρόνες μας. Με "δημοσιογράφους" α λα Πρετεντέρη σε ρόλο σπήκερ ποδοσφαιρικού αγώνα. Και τα φρικιά, οι δευτεράντζες της δημοσιοκαφρίλας δίπλα του να εκστασιάζονται, τύφλα νάχει το "ο Δέλλας, ο Δέλλας, ο κολοσσός".
Κι΄ εμείς; Α, εμείς έχουμε δικαίωμα στην...ενημέρωση! Καρέ-καρέ! Και επανάληψη, και άλλη και άλλη! Να δούμε στην slow motion πως πιτσιλάει το αίμα την άσφαλτο. Καρέ-καρέ! Να μαγευθούμε από το...υπερθέαμα που μας προσφέρει ο "Μεγάλος Αδερφός" της κατρακύλας μας.
Κατά τα άλλα....πολιτισμός.
Ένας "πολιτισμός" χωρίς ιερό και όσιο.
Απέχω! Όχι μόνο επειδή έχω πάει να ξεράσω...
