Πως αλλάζουν οι καιροί.
Κάποτε, όταν έφευγε ο δυνάστης, ο κατακτητής, ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους να πανηγυρίσει την ελευθερία και την ανεξαρτησία του. Εκτός φυσικά αυτών που τρέχανε πίσω από τον εχθρό, μήπως και προλάβουν να πάρουν κάνα κεφάλι, πριν αυτός εγκαταλείψει τη χώρα. Και εκτός αυτών που είχαν χεσμένη την φωλιά τους.
Σήμερα όλα είναι διαφορετικά. Φεύγει "μπαϊλντισμένος" ο εχθρός απειλώντας πως δεν πρόκειται να επιστρέψει, αν δεν "βάλουν μυαλό" οι ιθαγενείς. Όπως στην ένδοξες μέρες μας δηλαδή: Αχ έφυε η Τρόϊκα και τι θα κάνουμε χωρίς δαύτην, και γύρνα πίσω αγάπη μου, στα γόνατα συγγνώμη σου ζητώ. Έτσι τρέχουν πίσω από την τριφασική μαρμάγκα του Κεφαλαίου οι έχοντες καραχεσμένη την φωλιά τους, αχ ελάτε πίσω πασάδες μου, όλα σας τα δώσαμε, και γη και ύδωρ και μπρούμυτα και ανάσκελα και όλες τις άλλες στάσεις, αλλά προκειμένου να ξανάρθετε είμαστε αποφασισμένοι να μην ματαξαναπάρουνε άλλα μέτρα, εκτός αυτών που θα πάρουμε τα δέκα επόμενα τέρμινα.
Μεγαλεία πράγματα....
Ο κόσμος; Ο κόσμος βασικά στην κοσμάρα του. Και στην Ελλάδα και παντού εκεί που παίχτηκε η κωμωδία (για κλάματα) "σε γδέρνω μαλάκα γιά το καλό σου -και ιδίως για το καλό μου". Κάτι πάει να γίνει σιγά σιγά, δε λέω, αλλά πως να το πούμε, αγγούρι είναι αυτό ρε παιδιά, το καταλαβαίνεις σε κάθε σου κίνηση. Και δεν φαίνεται να βιάζονται οι περισσότεροι. Σου λένε, και τι έγινε που δεν κάνουμε ντου, να τους φάμε; Μπήκε το αγγούρι, δεν χωράει άλλο.
Δεν χωράει; Δεν χωράει;
Αφού λοιπόν δεν χωράει, σε κάποιους άλλους θα εισχωρήσει αυτό το αγαπητό, επιμήκες, οικείο και δροσερό προϊόν της ένδοξης γης των Καλυβίων Αττικής και άλλων αγγουροπαραγωγικών περιοχών της χώρας. Πχ σε όλους αυτούς τους ολίγους που έχουν την κακή συνήθεια να αγοράζουν φάρμακα. Ή σε κείνους τους αδιόρθωτους που επιμένουν να διαβάζουν βιβλία. Ή σε κάτι παράξενους που σταμάτησαν μετά από σαράντα -και βάλε- χρονάκια την δουλειά, μόνο και μόνο γιά να παριστάνουν τους συνταξιούχους. Ή σε εκείνους που βγήκανε στις εφορίες και κάνανε την "λα όλα" συνεπαρμένοι από την υπέρτατη ηδονή των 100 δόσεων.
Ουυυφ. Ευτυχώς, εμείς την γλυτώσαμε πάλι.
