Μπουρδέλο η Ελλάς

Όλα έχουν τη σειρά τους. Όλα είναι αξιολογημένα και ιεραρχημένα. Να ξέρει ο πάσας ένας τι γίνεται και τι του γίνεται. Να, για τον Μπάμπη πχ -καλό παιδί, κουκουές και άθεος φυσικά- πάνω απ' όλα είναι η κυρά του, η Άσπα. Και πάνω από την κυρά του το Κόμμα. Και πάνω από το Κόμμα, Υπέρτατο Ον, Υπέρτατη Δύναμη, Υπέρτατη Νομοτέλεια και Υπέρτατο Δέος η πεθερά του, η Κωστοπουλίνα. Και όποιος έχει αντίθετη γνώμη, δεν έχει γνωρίσει την πεθερά του, τον δράκο της Λαυρεωτικής,   άρα δεν ξέρει.

Έτσι έχουν τα πάντα μια σειρά. Και οι άνθρωποι και τα πράγματα και οι ιδέες και τα φαινόμενα. Μόνο έτσι μπορούν να λειτουργούν οι κοινωνίες και τα κράτη. Στη Γερμανία πχ -και όχι μόνο- κάτω-κάτω είναι ο φορολογούμενος. Αυτός τα ακουμπάει στην εφορία, αυτός δουλεύει ή μένει άνεργος, αυτός βλέπει να περικόπτεται το επίδομα ή η σύνταξή του και αυτός αποφασίζει με την ψήφο του, ποιόν θα γαμωσταυρίζει μετά, γιατί άλλα έταζε ο πούστης και άλλα έκανε.

Μη κολλάτε τώρα στη Γερμανία, που δεν κόβονται οι συντάξεις. Όλα τα άλλα κόβονται κι εκεί. Κάποτε θα έρθει και στη Γερμανία η σειρά των συντάξεων.

Πάνω από τον φορολογούμενο είναι το κράτος. Αυτό κανονίζει τα πάντα. Πότε θα έρθει ο μπάτσος να σε πάει καροτσάκι στη ΓΑΔΑ. Πως θα σε πάει καροτσάκι. Αν θα σε περιλάβουν εκεί τα τζίνια και σε κάνουν του αλατιού ή θα σκοτωθούν ποιός θα σε κεράσει να φας και να πιείς και ποιός θα σου κάνει με τη βεντάλια αέρα.

Το κράτος θα σου φτιάξει δρόμους, σχολεία, νοσοκομεία, πυροσβεστικές υπηρεσίες, γέφυρες, ΧΥΤΑ, Μετρό, πλατείες, παιδικές χαρές, ορφανοτροφεία, άσυλα ανιάτων και φυλακές, να έχεις κι εσύ κάτι που σε γεμίζει σαν άνθρωπο, και μάλιστα χωρίς να βάλει ούτε λεπτό από την τσέπη του. Μάλιστα κύριοι. Αυτός που βάζει το χέρι στην τσέπη του ή μάλλον του βάζει το κράτος χέρι στην τσέπη του, είναι ο εγωκαισύς: Ο φορολογούμενος.

Και πάνω από το κράτος στην Γερμανία είναι ο Νόμος. Πιο πάνω από την κυβέρνηση, πιο πάνω από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Πιο πάνω ακόμα και από την Μπάγερν του Μονάχου! Παράδειγμα; Αμέ!

Πιάνουν όλα τα γερμανικά κόμματα, όλες οι οργανώσεις, συλλογικότητες, σωματεία, γενικά όλος ο λαός και βρίσκουν ένα θέμα, που συμφωνούνε όλοι. Πχ, να βγαίνει η Γερμανία έως τον αιώνα τον άπαντα πρωταθλήτρια Ευρώπης και πρωταθλήτρια κόσμου στο ποδόσφαιρο. Σε όλες τις κατηγορίες. Ανδρών, γυναικών, εφήβων, παίδων και βρεφονηπίων. Ωραίος και βατός στόχος, που δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.

Δόξα μέχρι συντέλειας κόσμου; Ίσως. Αλλά μόνο αν δεν έχει αντίθετη γνώμη το Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο φίλε μου! Δηλαδή ο Θεός!

Νόμος απαράβατος η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου. Ούτε σεισμός, κατακλυσμός ή  συντέλεια του κόσμου χωρίς την έγκρισή του!

Θα πείτε, ντάξει ρε βράχο, αλλά όργανο του υπάρχοντος συστήματος δεν είναι και το Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Γερμανίας;

Σωστά. Αλλά επειδή δεν είναι ούτε υποχρεωτικό ούτε επιθυμητό να είναι όλα τα κράτη εντός του καπιταλιστικού συστήματος ξέφραγα μπουρδέλα και κωλοχανεία του κερατά, αλλά να υπάρχει και μια τάξη, που επιτρέπει στη Καλλιόπη του γείτονα, να βλέπει τη μαλακία σαπουνόπερα της επιλογής της και στον Μυνχάουζεν να μπαίνει σε ένα κόμμα και να γίνεται μέχρι και πρωθυπουργός, αφού φλομώσει ορατά τε και αόρατα στο ψέμα, και δίνει στον κύριο Μίμη του τρίτου ορόφου την δυνατότητα να δημιουργεί περιουσιάρα με τρεις οίκους ανοχής δικούς του Πειραιώς μεριά και να ανοίγει στον αξιότιμο κύριο Στουρναρίτη, επάγγελμα νταβατζής, κατεύθυνση τραπεζίτης, απίστευτες προοπτικές μάσας δια της μεθόδου "ανταλλάσω αεράκι κοπανιστό...επιτραπέζιο με παραδάκι από τσέπη πρόθυμου, καταναλωτάκια Αγαθοκλή.

Ωραίο και βολικό το Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο τελικά, μασάνε πολλά οι λίγοι, μένουν να μασίσουν και κάτι ολίγα οι πολλοί.

Στο Τσιπριστάν, όπως και σε κάθε Ελλαδιστάν κάθε άλλου κοπρίτη, που βάλθηκε να σώσει τη χώρα από τη Δημοκρατία, την Ευνομία, την Ισότητα, την Δικαιοσύνη και όλες τις άλλες βλαβερές για το σύστημα Ιδέες, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Εδώ η κατάσταση ειναι ακόμα ανόθευτη, αγνή, παρθένα.

Εδώ ο φορολογούμενος, ο ήρωας λαός, βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας. Όλα δικά του! Κοινώς, κάνει οτι γουστάρει. Ότι του καπνίσει. Γαμάει και δέρνει. Πράττει κατά το καυλούν. Δικές του οι πόλεις και τα χωριά. Κτήμα του βουνά, πεδιάδες και πέλαγα. Έργο του όλες οι τέχνες, οι επιστήμες, τα κόμματα και οι πολιτικές. Όλο το Μεγαλείο αποκλειστική του ιδιοκτησία, με κοπυράιτ στην δόξα και στην αθανασία.

Η κακία σε τούτο τον τόπο, η κακοτεχνία, η διαφθορά, ο ζαμανφουτισμός, η προχειρότητα, η ελαφρότητα, η κακομοιριά, η αμορφωσιά, το αντριλίκι, η ξενοφοβία, ο καραγκιοζισμός-χατζηαβατισμός και όλες οι άλλες ανοιχτές πληγές της κοινωνίας μας, είναι εισαγώμενα...αγαθά, ξένα, παντελώς ξένα στο DNA της φυλής.

Δεν εκπλήσσει το γεγονός, ότι καταφέραμε να δημιουργήσουμε το μεγαλύτερο μπουρδέλο της Ευρώπης στον τόπο μας.

Το φιλόδοξο όραμα όμως δεν θα είχε γίνει ποτέ πραγματικότητα, αν δεν είχε συνδράμει αποφασιστικά η οργανωμένη έκφραση του κωλοχανείου: Η Πολιτεία, το κράτος.

Το Κράτος, η Πολιτεία βρίσκονται κάτι εκατοντάδες σκαλοπάτια κάτω από τον φορολογούμενο. Εδώ δεν αρκούν απλές ανθρώπινες αδυναμίες. Πρέπει να'σαι μεγάλη λέρα, για να γίνεις καπετάνιος στη γαλέρα. Εδώ κάνουν καριέρα τα πιο ανίκανα, αδίστακτα, άχρηστα μέλη της κοινωνίας. Για κυβερνήσεις μιλάω ρε. Για Δημόσιο και Διοίκηση! Για Εξουσία! Για την χαβούζα που μας περιβάλλει. Για τον βόθρο που μας εκφράζει.

Μα για ποιό κράτος μιλάς ρε βράχο; Ποιό κράτος; Αφού δεν υπάρχει κράτος, θα πουν ορισμενοι. Ε, πείτε, να δούμε τι θα καταλάβετε.

Ωραία πάει μέχρι εδώ η περιγραφή της...ανάποδης ελληνικής πυραμίδας. Της πυραμίδας που η βάση της ψυχορραγεί πολιτιστικά στον ουρανό και ταρακουνιέται αδιάκοπα, αφού στηρίζεται μόνο πάνω στη μύτη του πυραμίδιου, που βρίσκεται συνήθως στην κορυφή.

Και έτσι φτάσαμε αισίως, στο πυραμίδιο. Στην κορυφή. Άλλως στον πάτο!

Δεν θα το εμβαθύνω. Δεν χρειάζεται. Μόνο αυτό: Δικαιοσύνη! Και για όσους δεν κατάλαβαν, αυτό:

 Η ΜΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΩΝ ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΑ ΒΛΑΠΤΙΚΗ ΜΕΤΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΟΡΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Άρειος Πάγος
Ξεφτιλιστάν

Γκρέμισμα!

Γκρέμισμα άμεσο αυτή η χώρα.

Και χτίσιμο απ' την αρχή.

Εθνοσωτήρες; Ναι. Με το αζημίωτο φυσικα

Ο παράς είναι η πραγματική μας ταυτότητα. Έχεις; Είσαι φίνος. Δεν έχεις; Είσαι θρήνος. Το άτιμο το χρήμα κυβερνάει τούτον εδώ τον ντουνιά και ας πιστεύουν οι αγαθοί, ότι ο έρωτας κουμαντάρει τη ζωή και ότι το μουνί σέρνει καράβι.

Μπορεί και να σέρνει, δεν ξέρω, αλλά αν δεν είχε το καράβι μέσα παραδάκι, δεν θα μπορούσε να σύρει ούτε πλαστικό παιδικό σωσίβιο, το -κατά τα άλλα- συμπαθές αιδοίο.

Τα φράγκα, ιδιαίτερα η σημασία που έχουν για τον καθένα μας, ο τρόπος που τα διαχειριζόμαστε, είναι κάτι σαν το προσωπικό μας δακτυλικό αποτύπωμα:

Έχεις πολλά και τα μοιράζεις στους φτωχούς; Είσαι φιλάνθρωπος.

Έχεις λίγα και τα μοιράζεις σε κάποιους που έχουν λιγότερα ή καθόλου; Είσαι γιαγιά ή παππούς στην μνημονιακή Ελλάδα.

Δεν έχεις τίποτα και το μοιράζεσαι με το αδέσποτο που σου κουνάει την ουρίτσα του κάτω από μια γέφυρα; Είσαι η εξαίρεση των σαξές στόρυ, που ψεκάζουν οι δοτές κυβερνήσεις της τελευταίας επταετίας.

Έχεις πολλά και θέλεις περισσότερα; Είσαι αισιόδοξος, γιατί ή πιστεύεις ότι δεν πρόκειται ποτέ να πεθάνεις, ή αν παρ ελπίδα πεθάνεις, θα τα πάρεις όλα μαζί σου.

Είσαι κάποιος που έχει αρκετά, αλλά τα φυλάει σαν τα μάτια του και δεν ξοδεύει τίποτα; Είσαι τσιγκούνης.

Έχεις κάποια και δίνεις πρόθυμα δανεικά σε όποιον σου ζητήσει; Είσαι μαλ...εεε και γαμώ τα παιδιά, λίγο αγαθός μεν και δεν στέλνεις κάνα τηλέφωνο για ώρα ανάγκης, άνθρωποι είμαστε, ποτέ δεν ξέρεις.

Είσαι κάποιος που δεν ξέρεις τι έχεις και επειδή όταν δεν ξέρεις τι έχεις, δεν σου φτάνουν, βάζεις χέρι δεξιά κι αριστερά σε όσους δεν έχουν ή έχουν λίγα; Είσαι μεγάλη κουφάλα φίλε, αλλά όταν γυρίσει ο τροχός, να δεις...χαρούλες ο φτωχός.

Είσαι κάποιος που έχει λίγα, και βάζεις χέρι σε αυτούς που έχουν πολλά και τα μοιράζεις μετά σε όσους έχουν ελάχιστα ή καθόλου; Είσαι επαναστάτης κομμουνιστής και αμάν και πότε. Ή Ζορό. Ή Ρομπέν των Δασών.

Είσαι κάποιος που πίνεις το αίμα άλλων ή πουλάς τρίτους για να αυξήσεις τον παρά που ήδη διαθέτεις ή δίνεις ξένο Παρά σε άλλους και ζητάς να στον επιστρέψουν συν το κωλοδάχτυλο; Είσαι εκμεταλλευτής βρωμιάρη! Και νταβατζής! Και τράπεζα!

Άπειροι συνδυασμοί.

Ξέχασα κάποιον! Συγγνώμη!

Ίσως την πιο χυδαία ιδιότητα που μπορεί να προκύψει από την σχέση ενός ανθρώπου με το χρήμα:

Είσαι βολεμένος και για να εξακολουθήσεις να είσαι βολεμένος, δίνεις τον μισθό, το επίδομα, την σύνταξη, το βιός, την ζωή, το παρόν και μέλλον αγνώστων συνανθρώπων σου σε ΞΕΝΟΥΣ; Και για να το επιτύχεις αυτό εξαπατάς, εκβιάζεις, ψεύδεσαι, κοροϊδεύεις, ξεπουλάς, προδίδεις, καταπατάς Νόμους και Σύνταγμα, φτωχοποιείς έναν ολόκληρο λαό, στέλνεις μια ολόκληρη γενιά στην ξενιτιά και παραδίδεις τη χώρα σου για δεκαετίες ολόκληρες στα νύχια και στα δόντια ξένων αρπαχτικών;

Ε τότε είσαι ΓΑΠ και ΠΑΣΟΚ.

Ή ΣΑΜΑΡΑΣ και ΝΔ.

Ή ΤΣΙΠΡΑΣ, ΚΑΜΜΕΝΟΣ και ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Όχι, δεν είναι ούτε η δόξα της εξουσίας, ούτε η ματαιοδοξία, ούτε η υστεροφημία. Δεν τα κάνει όλα αυτά ο Μπάμπης των 550 μικτών, ούτε ο κύριος διευθυντής Τάδες των 1.000 μηνιαίως. Τα κάνει ο λαπάς ο Τσακαλώτος των 10.000 και βάλε. Και ο Πολάκης των άλλων τόσων. Και η Αχτσιόγλου, για μία θέση στο Πάνθεον μιας γαμάτης και βαρβάτης υπουργικής σύνταξης. Όλα για την τσέπη. Όλα για την απομέσα. Για χλιδάτες μάσες και χάψες.

Δεν ξεπουλιέται η καημενούλα η πατρίδα μπιρ παρά, για μπιρ παρά. Έχει το κόστος της η ξεπούλα: Την...κονσομασιόν των ξεπουλητών. Δεν κάθεσαι εσύ να τρως τζάμπα το ανάθεμα, την κατάρα και τα γιούχα ολόκληρου Ελλαδιστάν για τον άρτον υμών τον επιούσιον. Έχει την ταρίφα της η...σωτηρία του Έθνους. Η μαγική λεξούλα: ΚΟΝΟΜΑ!

Δεν είναι μαλάκας ο Τσεκές, που δίνει Ψωροκώσταινα αντί πινακίου φακής. Δεν είναι ηλίθιος ο Ευνούχος νάμπερ του της Τρόικας, που κόβει σαν να ερχόταν η συντέλεια του κόσμου και να μην υπήρχε και αύριο μέρα. Τα ΔΙΚΑ του δίνει; Τα ΔΙΚΑ του κόβει;

Ο Τσεκές, η μεγαλύτερη κότα από εφεύρεσης...διαπραγμάτευσης, ΚΟΒΕΙ ότι ΚΟΒΕΙ και ΔΙΝΕΙ ότι ΔΊΝΕΙ για έναν και μόνο λόγο: Για την δόξα του τραπεζικού του λογαριασμού. Τζάμπα δεν "σώζει" κανένας τους τη χώρα. Και μη ρωτάτε, μα δεν ήταν πριν βγουν κυβέρνηση ήδη ματσωμένα τα καθάρματα; Κάθαρμα και πουλητάρι δεν γίνεσαι χαριστικά. Πρέπει να υπάρχει λόγος.
Πρέπει να βάλεις κι εσύ το χεράκι σου.

Όπως πρέπει να βάλουμε κι εμείς ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το χεράκι μας και να τους στείλουμε στον διάολο.

Καλό μας μήνα.

πως (δεν) θάθελα να είχα ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε 153 παιδιά

Νούμερα υπάρχουν. Πολλά και διάφορα. Από το ένα μέχρι το άπειρο.
Νούμερα απλά, αθώα, μέχρι και γαμώ τα νούμερα! Ότι νούμερο θέλεις. Πάρε κόσμε! Μερικά γίνανε και τραγούδι. Τόσο σπουδαία νούμερα.

Ποιός δεν τα θυμάται;

Ένα το χελιδόνι, η Άνοιξη ακριβή...
Ή, δυό δυό, στη μπανιέρα δυό δυό...
Ή τα τρία πουλάκια (που κάθονταν, όχι τα όρθια)...

Κτλ, κτλ...

Σήμερα θα ασχοληθούμε με ένα συγκεκριμένο νούμερο, το οποίο μας βρήκε του χεριού του, βολικούς, παρακμιακούς, άτολμους και ολίγον τι (τι ολίγον;) μαλάκες, μη πούμε πεοκρούστες και βγει κάνα ντουβάρι και μας τα χώσει, που χρησιμοποιούμε ξένες γλώσσες, και μας παίζει μονότερμα.
Το απίστευτο, το απαράμιλλο, το καταπληκτικό, το μοναδικό 153!

153! Όπως λέμε ΤΟ νούμερο! Ένα νούμερο που συναντάται και στον πληθυντικό: Τα νούμερα! Ναι, και τα 153. Δώστε προσοχή και θαυμάστε σιωπηλά!

Μάλιστα αγαπητοί αναγνώστες και αναγνωστοπούλες, αυτό δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας, δεν είναι ένα απλό θνητό νούμερο, είναι το άγιον, καθολικόν, ομοούσιον, αδιαίρετον 153! Δεν έχει ούτε παραπάνω, ούτε παρακάτω. Όταν λέμε 153, εννοούμε 153, ο κόσμος να χαλάσει. Είναι κάτι σαν ταρίφα: Από Αεροδρόμιο μέχρι Σύνταγμα Ευρά τόσα, που λένε και οι ταρίφες.

Το 153 έχει πολλές και διάφορες ιδιότητες. Το 153 είναι κάτι σαν σύνορο, κάτι σαν ασφαλιστική δικλείδα, κάτι σαν ασφάλεια ζωής, σπιτιού και περιουσίας, Ταυτόχρονα εκτελεί και χρέη τράπεζας: Κάθε τράπεζας: Από Εθνική και Πειραιώς μέχρι Αγίας Τράπεζας και Τράπεζας Αίματος. Το πρώτο είδος τράπεζας σου σιγουρεύει το παραδάκι σου, το δεύτερο, η Τράπεζα Αίματος, το Αίμα υμών το επιούσιον, γιατί 153 άνευ μάσας δεν υφίσταται.

,Το 153 σου λύνει κάθε πρόβλημα, σου εξασφαλίζει καρέκλα και πολυθρόνα. Το 153 σου ικανοποιεί κάθε βίτσιο σου, το 153 είναι ιδεολογία και φετίχ. Ξέρω, σας έχει φάει η περιέργεια, περί τίνος 153 ο λόγος, να τα ξεράσω λοιπόν με την μία, πριν τα πάρει κάνας παράξενος στο κρανίο και καταφύγει στην ωμή βία.

Περί της κυβερνητικής, συριζανελικής, πρωτηφορααριστερής, εθνοσωτήριας, καραμαρξιστικής κυνοβουλευτικής πλειοψηφίας των 153 βουλευτών (και τα πάντα (άλλοι) πληρών΄) ο λόγος φίλτατοι
επισκέπτες ή μονίμως διαμένοντες.

153! Μα τι νούμερο! Μα τι αφροδισιακό! Εκατοφεύγα νάσαι, και η κυρά έντιμη μεν (κααλάα), αλλά στη μάπα πιό πλισέ και από φουστανέλα, και να την ρωτάς, τι θα σου έκανα (αν μπορούσα) μάνα μου; και να σου απαντάει, 153 Κώστα μου (οι καθωσπρέπει Μεθουσάλες λέγονται Κωνσταντίνοι), και να την βάζεις από κάτω και...και να σκέφτεται η υπηρέτρια, που μπήκε εκείνη τη στιγμή τυχαία στο δωμάτιο, να αδειάσει τις πάπιες, τι έβαλε μπροστά από τα αχαμνά του ο παππούς, σκουπόξυλο ή στυλιάρι από γκασμά;

Η συνταγή αυτού του μαγικού νούμερου είναι απλή: Λαμβάνετε ένα μάτσο νούμερα από Σύριζα μεριά, μετά μία μικρή ποσότης νουμέρων που ταιριάζει, δηλαδή ανεξάρτητα νούμερα, ντόπια όμως, ελληνικά, όχι εισαγωγής, μετράτε, 153, ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε!

Με το που κάνει μπραφ το 153, όλα απλοποιούνται! Δεν κάθεται ο κάθε υπουργός ή βουλευτής να χολοσκάει, γιά την στάση που θα κρατήσει στην συνεδρίαση ή ακόμα τραγικότερο, να αναγκάζεται να διαβάζει δύο χιλιάδες σελίδες μνημόνιο, για να ξέρει τι να πει, αν τον ρωτήσει ο Μπογδάνος ή κανένας άλλος διάττων αστήρ της δημοσιοκαφρίας. Αρκεί το 153. Ψηφοφορία γιά την πώληση του λιμανιού του Πειραιά; 153 υπέρ! Ψηφοφορία γιά την πώληση όλων των λιμανιών της χώρας; 153 υπέρ! Ψηφοφορία γιά "αλαφριά ψιλλάφηση μπουτιού αγνώστου νεαράς στο μετρό"; 153 υπέρ! Ψηφοφορία γιά μαζικό βιασμό απάντων, αρσενικών και θηλυκών, μετά φόνου, συν θανάτωση όλων των πρωτότοκων, συν οφειλές στην εφορία ύψους 150 δις και εμπρησμός των εναπομεινάντων Εθνικών Δρυμών, συν εσχάτη προδοσία και ζμπρώξιμο του Θρύλλου ίσαμε δύο πέτσινα μπενάλτια κάθε ματς; 153 υπέρ!

153 βρέξει χιονίσει. Το νούμερο απλουστεύει τη σκέψη. Τι κόψιμο 5% της σύνταξης, τι 35%; Το 153 θα τα ισοπεδώσει όλα. Το νούμερο 153 απλουστεύει την ηθική: Τι 50 τι 500 αυτοκτονίες; Το 153 έγινε τρόπος ζωής, Τρόπος ζωής για 153 και τρόπος θανάτου για 9.000.000. Το νούμερο 153 είναι συμπαγές, δεν κάνει διαρροές, 153 είναι πάντα 153. Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν αγωγός αποβλήτων, λυμάτων, σαν την ιδέα που γεφυρώνει τον βόθρο με τη χαβούζα.

Το 153 είναι και κάτι άλλο: Θλίψη. Ντροπή. Θυμός.

Δεν είναι όμως.

Στην ιστορία θα μείνει σαν φιλμ. Σαν Γουέστερν:

Και οι 153 ήταν καθάρματα!

Παρών!

Γειά σας!

Καιρό έχω να μπω. Ο λόγος απλός: Το σιχτίρ. Ένα βασανιστικό προστάδιο της αποχής. Κάτι σαν τον θάνατο, αλλά σε αυστηρώς προσωπικά όρια. Εντός του εντός μου. Θα μπορούσα να πω, "ζω το μέρος της ήττας, που μου αντιστοιχεί". Με τη δική μου γλώσσα. Με λιγότερο χαμόγελο, με περισσότερη σιωπή. Με τον τρόπο που μπορώ, με τον τρόπο που αντέχω.

Όχι, δεν χάθηκε ο πόλεμος. Μιά μάχη ήταν. Ή μάλλον, ούτε καν μάχη. Μιά βαθιά ανάσα ήταν, που κόπηκε στη μέση και κατέληξε αναστεναγμός. Συνηθισμένα πράγματα τα τελευταία χρόνια. Κατηφορικό το γήπεδο, γίγαντας ο αντίπαλος και παρότι στο δικό μας γήπεδο όλοι οι αγώνες, πάντα εκτός έδρας. Ίσως αυτή να ήταν η αιτία: Ότι δεν σου ανήκει πλέον τίποτα! Ούτε η χώρα σου, ούτε το παρόν σου, ούτε η ζωή σου, ούτε το μέλλον σου.

Το πιο δύσκολο πράγμα σε τούτο τον τόπο είναι η αντίσταση. Γι΄αυτό αντιστέκονται μόνο οι δυνατοί. Οι εκλεκτοί. Ίσως οι άτρωτοι. Σίγουρα δεν είναι αλάνθαστοι, αυτοί που δεν το βάζουν κάτω, αυτοί που θυσιάζουν τον προσωπικό τους εγωισμό διαλέγοντας έναν άλλον δρόμο, από αυτόν που οδηγεί στα ουράνια: Τον δύσκολο δρόμο προς τα μπροστά, με τα χέρια απλωμένα στα πλάγια, δεμένα με τα χέρια των συντρόφων και συναγωνιστών. Δεν έχουμε έτσι κι αλλιώς ανάγκη τους αλάνθαστους. Ανάγκη έχουμε τους θαρραλέους και τολμηρούς.

Σταμάτησα να γράφω, επειδή ένοιωθα την ανάγκη, να ψηλαφήσω πρώτα αυτό που με βασάνιζε, να αισθανθώ τις διαστάσεις του, να το εμπεδώσω με τις αισθήσεις μου, να γίνω αδερφός και φίλος του. Ίσως και να γίνω ένα μ΄αυτό.

Είμαι σε καλό δρόμο. Γι΄αυτό είμαι τώρα εδώ. Πάλι εδώ. Μαζί σας.

Δεν έχουμε ούτε σαν άνθρωποι, ούτε σαν πολίτες άλλη επιλογή. Το μόνο που γεφυρώνει την ανάγκη με την ελπίδα, την ζωή με την αξιοπρέπεια, η μοναδική σανίδα σωτηρίας είναι ο αγώνας. Η ζωή είναι αγώνας. Θεμέλιο και Πρώτη Ύλη του ονείρου και της ελπίδας. Αρχή και Συνέχεια των πάντων.

Αγώνας σημαίνει Αγάπη. Αγάπη για τον διπλανό, τον άγνωστο, τον κατατρεγμένο, τον αδικημένο, τον άνεργο, τον άστεγο, τον πρόσφυγα, τον φτωχό.

Πιστεύω ότι είμαι σε καλό δρόμο. Και ξέρω ότι δεν είμαι μόνος. Γι΄αυτό ανοίγω τα χέρια μου δεξιά κι΄αριστερά.

Καλώς σας βρήκα.

Δεν βρίζουμε, αλλά άμα τα θέλει του Χουλιαράκη ο απαυτός, τι να κάνουμε;

Η πουτάνα το κάνει από ανάγκη, αλλά που και που της αρέσει κι΄όλας. Να το κάνω λιανά, να το καταλάβουν όλοι. Δεδομένο είναι το εξής: Ότι...μπαίνει, πρέπει να μπει επειδή τον γουστάρουν οι Δανειστές. Μπαίνει λοιπόν, μέσα και ακόμα πιό μέσα, όσο τραβάει η νεοφιλελεύθερη καρδιά των Βρυξελλών, και των απανταχού Δανειστών.

Και ευτυχώς που υπάρχουν οι αντιμνημονιακοί...αριστεροί, που πολεμούν την νεοφιλελέ λέρα, αλλά με τέτοιον...ύπουλο τρόπο, που ο δόλιος ο λαός δεν το παίρνει καν χαμπάρι. Το στήσιμο στα τέσσερα και η καταστολή της λαϊκής ευημερίας δεν είναι φυσικά στόχος της κυβέρνησης, αλλά γιά τα όμορφα μάτια των Δανειστών, χαλάλι.

Αλλά είπαμε, μερικές φορές αρέσει και στην πουτάνα:

Μπήκαν οι βάσεις για επανεκκίνηση της οικονομίας με τρόπο βιώσιμο. 

Υπογραφή, Χουλιαράκης.

Δεν το κάνουμε μόνο από ανάγκη, δεν μας αναγκάζουνε μόνο, αλλά το τραβάει και ο οργανισμός μας το τσιτσί σύντροφοι. Υπογραφή, Χουλιαράκης. Να τον πιάνεις και να τον κάνεις με αριστερές σφαλιάρες του αλατιού, να νοιώσει τι σημαίνει Αριστερά, το καθήκι.

Γιά τον Χουλιαράκη, συγγνώμη, να το διορθώσω λιγάκι, γιά το παλιοτόμαρο τον εντολοδόχο των Δανειστών, Χουλιαράκη, ότι μπήκε με το τελευταίο αγγούρι-τσουνάμι είναι η βάση γιά την επανεκκίνηση της οικονομίας! Μιά βάση...βιώσιμη! Δεν μας είπε όμως ο λακές των Βρυξελλών γιά ποιόν είναι βιώσιμη. Γιά τον ίδιο τον Χουλιαράκη με τα πέντε, έξη, εφτά χιλιάρικων μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει ή γιά τον συνταξιούχο των διακοσίων πεντήκοντα πέντε ή τον άνεργο των μηδέν κόμα μηδέν;

ΥΓ: Συνάδελφοι μπλόγκερ, μην ακολουθείτε το υβριστικό παράδειγμα του Βραχόκηπου και αφήστε τα μπινελίκια γιά το ΟΑΚΑ ή το ΣΕΦ, όπου θα κριθεί το πρωτάθλημα μπάσκετ μεταξύ ΠΑΟ και Ολυμπιακού.

Τι; Το πήρε ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα; Ε τότε χώστε τα στα νεοπασόκια του Σύριζα αλύπητα! Φυσικά και δεν γίνεται, να περιμένετε μέχρι την επόμενη μπασκετική σαιζόν....

Και άλλη μία δημοσκόπηση. Ουδέν νεώτερον από το μνημονιακό μέτωπο...

Νέα δημοσκόπηση, ίδια αποτελέσματα. Πάμε γιά νέα, ή γιά μία από τα ίδια λοιπόν. Ο γίγαντας λαός ρούφηξε με απληστία τα νέα μέτρα που ψήφισε η συριζοανελλική πλειοψηφία, αφού δεν κατάφερε να σκίσει με επιτυχία τα μνημόνια, όπως είχε τάξει προεκλογικά στην αγέλη των αμνών, οπότε αναγκάζεται (αλλά μη σκεφτήτε τίποτα βασανιστήρια) να ξεσκίσει την ίδια την αγέλη, και να τα κατάφρεσκα νέα αποτελέσματα:

Μνημονιακά κοπρόσκυλα (Συριζονεοδημοκρατοπασοκοποταμολεβεντοανέλοι): 55,3%

Αντιμνημονιακαί δενάμεις και αδυναμίαι (ΚΚΕ, το κόμμα σου ΛΑ.Ε και Ζωή): 12%

Φασιστικές Αυγές (Χρυσές πχ): 8,1%

Θα το σκεφτούν και θα μας πάρουν τελέφωνο: 19,6%

Αν είχαμε λοιπόν την ατυχία, να μας πηγαίνανε τις επόμενες εβδομάδες καροτσάκι γιά εκλογές, η σύνθεση της Βουλής των Δανειστών θα είχε ως εξής:

Κυβέρνηση εθνικής απαλλοτρίωσης ( νουδού 25,4%, ξώφαλτσα και σύριζα 17,9%, λεβέντ 3%, φώφη και φούφωτη 4,3%) υπό το Μητσοτάκ που φοριέται πολύ ετούτη την εποχή): 50,6%! Να δούμε και τον γίγαντα Λεβέντη υπουργό. Και γιατί όχι; Εδώ είδαμε τον Φίλη υπουργό, τον Λεβέντη να μη βλέπαμε;

Η επιτομή του αντιμνημονιακού αγώνα, ο Αποκαΐδιας, όπως και το καλό παιδί των ΜΜΕ της διαπλοκής, ο Ποταμίσιος Μοναχός, εχτός Βουλής.

Αντιπολίτευση οι Κουτσούμπας και Λαφαζάνης με 9,6% (6,5% και 3,1% αντίστοιχα), αλλά μη τους βάλουνε να καθήσουνε κοντά κοντά, μη πλακωθούνε από...σύμπνοια απόψεων στις μπουνιές και γίνει η Βουλή μπουρδέλο. (Γιά όλους αυτούς που επιμένουν, ότι είναι ήδη, να γίνει κάτι άλλο).

Η Ζωή με 2,4% επίσης εκτός.

Ο Έλληνας επιμένει ακόμα στις ίδιες συνταγές. Μα πόσο αγγούρι πρέπει ακόμα να εισέλθει, γιά να αλλάξει πολιτικά χούγια; Μα τι πάτος είναι αυτός;

Δημοσκόπηση: Από τον σημερινό απατεώνα...στον χθεσινό οι Έλληνες

Πιστεύετε στις δημοσκοπήσεις; Και γιατί όχι; Εδώ πιστέψατε, ότι ψηφίζοντας Λεβέντη θα σωνόταν η χώρα, τις δημοσκοπήσεις να μην πιστεύατε; Να σας σερβίρω τότε μία φρέσκια, να σας φύγει η περιέργεια.

Η δημοσκόπηση αυτή στήθηκε από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας γιά λογαριασμό του Σκάι (μπαμ) και δημοσιεύεται με απόλυτα περίπλοκο τρόπο στις φυλλάδες της επικράτειας. Η σεμνή αλλά και ατάλαντη ιστοσελίδα μας θα σας την μεταφέρει χύμα, να την καταλάβετε όλοι. Πάμε λοιπόν.

Έλαβον:

Μνημονιακές δυνάμεις κάθε αποχρώσεως
(Συριζονεοδημοκρατοπασοκοποταμολεβεντοανέλες): 55,5%

Αντιμνημονιακές δυνάμεις, που βγάζουν όμως η μία το μάτι της άλλης (ΚΚΕ, ΛΑ.Ε, ΖΩΗ): 9%

Χρυσαυγοφασίστες: 7%

Δεν ξέρουν, δεν γνωρίζουν, θα ρωτήσουν και θα μας απαντήσουν: 23%

Διάφορες δυνάμεις, ανάκατες, ανώνυμες και αμφίβολες: 5,5%

Με βάση τα παραπάνω στοιχεία ο συσχετισμός δυνάμεων στη Βουλή διαμορφώνεται ως εξής:

Μνημονιακές δυνάμεις, Σύριζα, ΝΔ, Πασόκ, Λεβέντης: 51,5% των εδρών συν το μπόνους των πενήντα εδρών.
Αντιπολίτευση και ταυτόχρονα μοναδική αντιμνημονιακή δύναμη: Το ΚΚΕ με 5,5%
Φασίστες: η ΧΑ με 7%
Όλοι οι υπόλοιποι: Μένουν όξω
Και οι Ανέλ και το Ποτάμι και η ΛΑ.Ε; Ναι!
Και η Ζωή ρε; Ναι! Με 2,5%.

Δίδαγμα: Είχαμε δει τετρακομματική κυβέρνηση μέχρι τώρα; Ε τότε θα δούμε: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΛΕΒΕΝΤΗΣ.

Πλειοψηφία; Απόλυτη!

Το αγγούρι παραμένει: Εκεί που ήταν ήδη χωμένο!

Κρασιά; Καλά!








(Αν δεν υπήρχε ο παράγων ΜΑΛΑΚΑΣ ΛΑΟΣ, η Δημοκρατία θα ήταν και γαμώ τα πολιτεύματα)...