Άμα δεν ξέρεις πως να σκοτώσεις την ώρα σου, βρίσκεις πάντα έναν τρόπο. Ρίχνεις πασιέντζες φερ΄ειπείν. Ή βάζεις το ΠΑΟ-ΟΣΦΠ του φάϊναλ φορ του Βερολίνου και το βλέπεις για 100στή φορά. Ή ανακαλύπτεις ότι μάζευες στα μικράτα σου γραμματόσημα και ξαναρχίζεις απ΄την αρχή. Άφθονες λύσεις. Και αν είσαι δημόσιος υπάλληλος, αμέτρητες! Και δεν χρειάζεται καν δική σου πρωτοβουλία, το σύστημα φροντίζει γι΄αυτό. Θυμάμαι μιά υπέροχη περίπτωση που μας απασχόλησε κάποτε ολόκληρους μήνες.
Ήταν την εποχή του εμφύλιου της Γιουγκοσλαυΐας, όταν εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι εγκατέλειπαν την κόλαση του πολέμου, αναζητώντας σωτηρία και άσυλο στις χώρες της Ευρώπης. Η επικοινωνία με τους φυγάδες ήταν λόγω γλώσσας κάτι παραπάνω από προβληματική και οι μεταφραστές μετρημένοι στα δάχτυλα ενός άτυχου (πάρα πολύ άτυχου) μαραγκού. Και εκεί πάνω στην απελπισία μας, εμφανίζεται ξαφνικά ένας νεαρός πρόσφυγας που έπαιζε και τις δύο γλώσσες στα δάχτυλά του! Σωτηρία! Να του δώσουμε ένα συμβόλαιο εργασίας, να ξεκινήσει αμέσως δουλειά στους καταυλισμούς υποδοχής το παιδί, είπε ένας. Και επειδή αυτός ο ένας ήταν μάλιστα ο υπουργός, η υπόθεση απόκτησε ταχύτητα φωτός.
Ωραία. Τι λέει ο νόμος; Ο νόμος λέει, πας μπαγάσας πρόσφυγας δικαιούται άδειαν εργασίας, όταν αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας. Τα εξυπηρετεί εδώ; Αν τα εξυπηρετεί λέει! Ωραία. Υπηρεσιακή επιστολή στο Εργασίας: Γειά ρε Νίκο, ο Τάδες από την Πρόνοια είμαι, πως πάει; Εχουμε που λες εδώ ένα παιδάκι, ξενάκι, καλό παιδάκι, που μπορεί να μεταφράζει ρε συ. Μας σώζει το παιδί. Αυτά τα στοιχεία του, βγάλε στα γρήγορα μιά άδεια εργασίας και στείλτηνα, πολύ θα με υποχρέωνες. Η βάρκα δεν μπάζει άλλο νερά, πέρνα το Σάββατο να βγάλουμε κάνα ψαράκι.
Κάθεται ο Εργασίας, βουτάει το πληχτρολόγιο και αρχίζει να κοπανάει τα πλήχτρα: Γειά ρε Τάδε, ο Νίκος είμαι. Ρε συ Νίκε, το καταστατικό λέει μαλακίες. Λέει, πας πρόσφυγας έχει δικαίωμα άδειας εργασίας, όταν είναι κάτοχος πράσινης κάρτας παραμονής. Πάρε τον Μπάμπη που είναι διευθυντής και φίλος τσίφτης, να σε εξυπηρετήσει. Τα λέμε στην βάρκα.
Στον Μπάμπη η σκυτάλη: Λαμβάνομεν την τιμήν, αλλά όχι και τόσο, γιατί ένεκα φιλίας με τον Νίκο του Εργασίας έχομεν μέσον και δώσε στον κάτωθι αλλοδαπόν πράσινη κάρτα παραμονής, να δουλέψει για λογαριασμό μας, γιατί τα παίξαμε. Υπογραφή, Τάδες, διευθυντής Πρόνοιας. Χάρηκα πολύ, να περάσετε.
Ούτε μισή ώρα αργότερα κουδουνίζει ένα μέιλ από το Αλλοδαπών στον υπολογιστή. Εδώ Μπάμπης, Αλλοδαπών. Γειά ρε φιλάρα Τάδε, χάρηκα ρε φίλε. Κοίτα, εγώ λόγω φιλίας, αδερφικής μάλιστα, με τον Νικόλα, ευχαρίστως να σε κάνω τη δουλειά. (Σαλονικιός ο Μπάμπης). Τον βγάζω πράσινη κάρτα ατάκα κι΄επιτόπου, αρκεί να εργάζεται κανονικά το παιδί και να μη λαμβάνει προνοιακό επίδομα, όπως λέει και ο νόμος.
Αρχίζουν τα τηλεφωνήματα. Βγάλτου πρώτα εσύ ρε φίλε πράσινη και μετά του βγάζει ο Νίκος άδεια εργασίας και καλύπτεσαι. Μπα, ρίσκο, να του βγάλει πρώτα ο Νίκος άδεια εργασίας να καλύπτομαι εγώ και μετά. Τηλέφωνο στον Νίκο. Ρε συ Νίκε, άμα έδινες εσύ μιά αδειούλα εργασίας μπροστάντζα; Απαπαπαπαπα, ο νόμος! Να δώσει ο Μπάμπης μπροστάντζα.
Αυτό που λέμε "εδώ δαγκώνει η γάτα την ουρά της". Που πήγε τελικά; Κατ΄αρχήν να πούμε πόσο πήγε. Έξη μήνες! Και που πήγε; Πουθενά. Ο νόμος δεν είχε γίνει για να δίνει σε κάτι λύση, αλλά για να περνάει ο υπάλληλος την ώρα του. Ωραία πράγματα.
Αυτά τα ωραία και προσωπικά μού ήρθαν στον νου καθώς διάβασα σήμερα την συγκλονιστική είδηση:
Οι ΗΠΑ κατασκόπευαν και την Ελλάδα!
Την Ελλάδα! Που διοικείται από ξένους! Από ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ! Που δεν μπορεί ούτε για κατούρημα να πάει άνευ άδειας των αφεντάδων της! Που δεν υφίσταται καν στον χάρτη! Που ούτε δικό της ταμείο έχει! Ούτε δική της κυβέρνηση και Βουλή! Ούτε καν δική της βούληση! Τι να κατασκοπεύσεις σε μία χώρα την οποία έχεις απόλυτα στο χέρι σου, που ελέγχεις το μηχάνημα που την κρατάει στην...σωτηρία (καλά κρασά), που εσύ αποφασίζεις την ποσότητα του μεδουλιού που περιέχουν τα κόκκαλά της!
Καλά ρε παιδιά, υπάρχουν στα Δημόσια ένα σωρό αργόσχολοι, αλλά όχι και τόσο. Μιλάμε για τρομερή σπατάλη δημόσιου χρήματος οι Αμερικάνοι, αυτοί μας ξεπεράσανε κι΄εμάς.
Ρε συ Μπαράκ. Μήπως έχεις υπ΄όψη σου τον όρο "αξιολόγηση";
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου