9/12/10

Κάτω το πασόκ!

http://www.sportdog.gr/Articles/Images/media_3987.jpg

Πάντα υπάρχει μια προσωπική νότα στον γραπτό λόγο, ακόμα και όταν προσπαθείς, για διάφορους λόγους, να αφαιρέσεις συναίσθημα και εμπάθεια από την πένα σου.

Ο "δράστης του πληκτρολογίου", ο άνθρωπος που είναι υπεύθυνος για το blog αυτό, θεώρησε αναγκαίο να βρίσκεται το πολιτικό μύνημα στο προσκήνιο αυτού του βήματος, παρά ο ίδιος ο δημιουργός του. Αυτήν την φορά όμως θέλω να απευθυνθώ εντελώς προσωπικά στους φίλους αναγνώστες που με τιμούν σουλατσάροντας μέσα στον βραχόκηπο.

Τι σημαίνει για μένα η λέξη πατρίδα...
Πατρίδα είναι για μένα η μνήμη των αισθήσεων.

Το έντονο φως που σε κάνει να μισοκλείσεις τα μάτια καθώς κατεβαίνεις στο Ελευθέριος Βενιζέλος από το αεροπλάνο, δικό σου φως. Χωρίς παιάνες και εμβατήρια, χωρίς σημαίες και εθνικότητα, απλά οικείο, γνώριμο και αγαπημένο. Το δέχεσαι όπως είναι, αχρείαστος ο διάλογος με το DNA.

Τα κάθε είδους ακούσματα, η Ηρωική από κορναρίσματα στο μποτιλιάρισμα, το ρεμπέτικο από κάποιο μπαλκόνι, η νανουριστική επιμονή της τζιτζικοπαρέας , το βροντερό "ελάτε, μόνο πενήντα λεπτά το κιλό, θέλω να πάω σπίτι μου" του μανάβη στην λαϊκή, το γέλιο της μικρούλας στο μετρό. Ακόμα και αυτή η ίδια η σιωπή, δικιά σου θύμηση, αναγνωρίσημη, θαρρείς με κάποιον δικό σου άηχο ήχο γκαστρωμένη!

Και η όσφρηση, η γεύση, η αφή, οι πιο "επικίνδυνες" αισθήσεις σε βουτάνε από το μανίκι, καλώς τον, μια χαρά σε βλέπουμε, ευχαριστώ, και εσείς δεν αλλάξατε καθόλου....

Δεν είναι εξιδανικευμένη αυτή η πατρίδα, δεν πετάει σε ουρανούς δόξας, σε φωτεινούς γαλαξίες του παρελθόντος πάνω από τον νου και την ψυχή, αλλά περπατάει ταπεινά και αληθινά πάνω στον απλό βατό δρόμο, από τα δάχτυλα της παλάμης στο στομάχι και από εκεί στα χείλη, να γίνει σφύριγμα ενός παλιού ρεφραίν, να αγκαλιάσει το αυτί.

Πατρίδα είναι όλα αυτά που άφησες πίσω σου, από την πρώτη παιδική θύμιση μέχρι την μέρα της αναχώρισης, το σύνολο της μνήμης των αισθήσεων, συν την λαχτάρα της επιστροφής, επί του συναισθήματος της έλλειψης...

Αυτή η πατρίδα δεν είναι συγκρίσημο μέγεθος, δεν υπερέχει ή μειονεκτεί έναντι άλλων, δεν κάνει κάποιον δυστυχισμένο ή υπερήφανο, αυτή είναι μέσα σου και χτυπάει, σε νανουρίζει ή σε πονάει.

Σε πονάει! Να με μια λέξη το ιστορικό της εγγυμοσύνης που έφερε στον κόσμο τον βραχόκηπο....



Εδώ και εφτά μήνες παλεύει ο καθένας μας με τον τρόπο του, για τους λόγους του, να τα φέρει βόλτα με αυτόν τον πόνο. Ο ένας με θυμό από θιγμένη εθνική υπερηφάνια, ο άλλος με φόβο λόγω ανέχειας ή ανασφάλειας, ένας τρίτος με τσαμπουκά λόγω χαρακτήρα ή πιστεύω.

Ο καθένας για το δικό του σύνολο μνήμης των αισθήσεων, για την "δική" του πατρίδα. Όλες αυτές οι διαφορετικές εκφράσεις πατρίδας, άγιες! Και ο τρόπος προσέγγισης και ο τρόπος έκφρασης άγιος, αλλά και η διαφορετικότητα που τις χαρακτηρίζει, θετική και θεμιτή.

Όσο και αν υπάρχουν διαφορετικές πολιτικές τοποθετήσεις και διαφορετικοί τρόποι αγωνιστικής δράσης, όσο διαφορετικές νάναι οι ιδεολογίες και τα πιστεύω, αυτό που τελικά μετράει, είναι ο "κοινός πόνος" για την προσωπική μας, την δική μας πατρίδα, και ταυτόχρονα για την πατρίδα του διπλανού μας, την πατρίδα του διαφορετικού!

Πόνος σημαίνει αγώνας!

Η σημερινή Ελλάδα πονάει και αγωνίζεται. Βαρύ το φορτίο των μνημονικών μέτρων, βαρυά η προσβολή, αγώνας για επιβίωση, αγώνας κατά τρόϊκας και πασόκ.

Όλη η Ελλάδα, εκτός των βουλευτών των πασόκ, νδ και λα.ος! Η προχθεσινή σεμνή τελετή στην Βουλή με κύριο πρωταγωνιστή τον διευθυντή του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στροςς-Καν, και δεκάδες κομπάρσους-οπαδούς των τριών παραπάνω κομμάτων είναι ο λόγος που με οδήγησε στην προσωπική αυτή επιστολή.

Δεν με ενδιαφέρει το σκυμμένο κεφάλι του πράσινου βουλευτή, ο κυρτός ώμος του γαλάζιου, ο απροκάλυπτος θαυμασμός του ορθόδοξου.

Δεν δίνω μια για την φιλική, ζεστή ατμόσφαιρα, τις αβρότητες και φιλοφρονήσεις.Αυτό που με θίγει προσωπικά, που αγγίζει το μεδούλι της ψυχής μου, αυτό που θεριεύει μέσα μου τον θυμό και τον προβιβάζει με άριστα σε μίσος, είναι η άθλια παράσταση του βρωμερού σκουληκιού Ανδρουλάκη. Η προσφώνηση του Ανδρουλάκη στον διευθυντή του ΔΝΤ....

"Αγαπητέ κύριε Γενικέ"

Όχι, κανένας από τους παρευρισκόμενους δεν γέλασε, ούτε καν υποψία χαμόγελου!
Το ίδιο και στην συνέχεια, όταν η επιτομή του γελοίου, ο βουλευτής που αντιπροσωπεύει θέλω δεν θέλω και εμένα, και την μητέρα μου, και τα αδέρφια μου, και τους φίλους και γνωστούς μου, ξέφευγε εντελώς με γραικισμούς αμόρφωτου αχθοφόρου του λιμανιού, μιλώντας ακόμα και για...κόψιμο χαρτιού!

Ε, δεν σας το επιτρέπω αυτό, παλιοτόμαρα! Δεν σας επιτρέπω να μιλάτε και να πράττετε στο όνομά μου και για λογαριασμό μου. Μέχρι εδώ αλήτες! Είναι και η δική μου αξιοπρέπεια που ποδοπατάτε καθημερινά, αλλά προπάντων είναι η δική μου πατρίδα που διασύρετε και ξεφτυλίζετε! Είναι οι πατρίδες εκατομμυρίων συμπατριωτών μου αυτές που βεβηλώνετε.

Απάτριδες, σας κυρήσσω από σήμερα τον πόλεμο!