21/5/13

Ο Αλή Μπαμπάς και το δημοκρατικό τόξο (άνευ Αλή Μπαμπά)




Δεν μας έφτανε που...είχαμε Δημοκρατία, μας προέκυψε και (δημοκρατικό) Τόξο!

Γουστάρω!

Γιατί δε λέω, καλή η Δημοκρατία, αλλά πολύ ανιερή (ή ανιαρή...ή λέτε και τα δύο;) έτσι σκέτη ρε παιδιά. Ενώ αν της βάλεις και λίγο Τόξο, παίρνει εκείνη την περίεργη λαμπερή...τοξική απόχρωση που έχει η "θκιά μας" Δημοκρατία, που γοητεύει από Πανελλήνιο μέχρι Πανευρωπαϊκό και βάλε.

Το Τόξο (ιδιαίτερα αν είναι...δημοκρατικό) έχει άλλη γλύκα. Να, όπως τότε που έβγαζε το καραδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ -υπό τον καραδημοκράτη υπουργό Δικαιοσύνης Βαγγέλα Βενιζέλο περικαλώ-...εμπριμέ ψηφοδέλτια γιά την εκλογή Προέδρου της απαυτής, πως την είπαμε; Α, Δημοκρατίας.

Γιατί, αν δεν υπήρχε το δημοκρατικό τόξο λέτε να είχαμε έναν ένοχο, ΕΝΑΝ λέω, ΕΝΑΝΕ, για κάποιο από τα αμέτρητα σκάνδαλα των περασμένων δεκαετιών; Όχι για να δείτε τι δουλειά κάνουνε τα τόξα, όταν είναι δημοκρατικά.

Αλλά πάντα υπάρχουν ορισμένες απορίες. Δεν λέω ότι δεν τον χάφτουμε τον κουβά με τον στόκο περί δημοκρατικού τόξου, ποσώς, αλλά να μην ταπώνουμε τις απορίες μας καθώς πάνε απονήρευτες στο λέϊ απ. 

Δελαδής...

Τι κατηγορίας δημοκρατικό τόξο ήτανε η Νέα Δημοκρατία πριν ενταχθούν εις τας δενάμεις της αι γνωσταί δεμοκρατικαί τοξοβόλαι κέριοι κέριοι Βορίδης και Άδωνις Γεωργιάδης;

Δημιοκρατικό Τόξον κατηγορίας φτερού;

Δημιοκρατικό Τόξον κατηγορίας Τσάμπιον Λήγκ με δώδεκα μαύρες ζώνες και σαρανταπέντε νταν στην καθησιά της;  

Ευτυχώς που υπάρχει και η ΔΗΜΑΡ του Φωτάκη-ναι σε όλα τα βέλη, αρκεί να έχουν σαν αποδέκτη τον γνωστό μέγα ΜΑΛΑΚΑ, για να μην τον πούμε Λαό και δυσφημίσουμε την λέξη- Κουβέλη, που σώζει την παρτίδα της δημοκρατικής τοξοβολίας τραβώντας δεξιά και δεξιά (αριστερά είναι άγνωστη κατεύθυνση) ένα κάρο κόκκινες γραμμές...

Και για να μην αδικήσουμε κανέναν σκοπευτή, θα πρέπει να αποδώσουμε τα δημοκρατικά όσο και τοξοβολικά εύσημα στις κυβερνήσεις Παπαπαπάρα, Παπαδήμιου και στην (τρι)παπατζήδικη που ζούμε καληώρα τώρα, οι οποίες κατάφεραν με την (α)φιλότιμη συμβολή του προέδρου Τοξοβολίας Της Δημοκρατίας, Παπούλια, να φλομώσουν την κοινωνία στο βέλος και μάλιστα εν πασάντ: Μέσω καταιγισμού προεδρικών διαταγμάτων παρακάμπτωντας 100% την Βουλή. Όχι, για να δείτε τι μπορεί να προσφέρει το τόξο όταν είναι δημοκρατικό.

Εδώ θα εγκαταλείψουμε την σκοποβολή, όσο δημοκρατική και νάναι και θα κλείσουμε με έναν ελαφρώς...αφοδευτικό χεραιτισμό:

Δεν μας χέζετε λέω γω ρε λαμόγια;


Πανελλαδικές: Ένα τραγούδι για τα παιδιά της κρίσης





Δεν πρόλαβαν να "αμαρτήσουν". Δεν είχαν τον καιρό να φταίξουν σε τίποτα. Το μοναδικό τους "λάθος", ότι είναι παιδιά των γονιών τους. Παιδιά μας! Τα παιδιά της κρίσης, οι πραγματικοί χαμένοι της υπόθεσης. 

Η γενιά της νεοφιλελεύθερης θηριωδίας, η γενιά της ελπίδας. Καταδικασμένη να ξεκινήσει την ζωή της στην αρχή της μεγάλης ανηφόρας με έναν γιγαντιαίο, ασήκωτο βράχο στην πλάτη της. Έναν βράχο-κληρονομιά από μιά κοινωνία που έμαθε να λειτουργεί αντλώντας ενέργεια από τον άκρατο εγωισμό της και να αναπαράγει εαυτόν γράφοντας τα πάντα στα παλιά της τα υποδήματα. (Να μην την αδικούμε: Θα τα έγραφε σίγουρα και στ΄αρχίδια της. Αν είχε).

Τα παιδιά των Πανελλαδικών δεν καλούνται μόνο να ξεπεράσουν τον αναχρονιστικό σκόπελο των εισαγωγικών εξετάσεων, αλλά καλούνται να δώσουν απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που ταλανίζουν την κοινωνία μας, να προτείνουν λύσεις, να σώσουν εαυτόν αλλά και όλους τους υπόλοιπους. Γιατί μόνο αυτά τα παιδιά μπορεί να το καταφέρουν. Εμείς οι "μεγάλοι" δείξαμε καταπληκτική ικανότητα στην ανέγερση της Νεοελληνικής Παράγκας της Μεταπολίτευσης, τρομερό ταλέντο στην...τέχνη κάθε εκτροχιασμού, αλλά αποδειχθήκαμε ιδιαίτερα λίγοι στον τομέα της...Ελπίδας.

Τα παιδιά των Πανελλαδικών, τα παιδιά μας, αυτά που ρίξαμε εμείς με τόση στοργή στην φωτιά για να βγάλουνε (και) για λογαριασμό μας τα κάστανα από τα κάρβουνα, καλούνται να μάθουν από το φαύλο παρελθόν, να βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα, να μας δώσουν άφεση αμαρτιών, να ξεχάσουν και κατόπιν να οικοδομήσουν με τα χέρια τους τον κόσμο που κάποτε εμείς οι ίδιοι ονειρευόμαστε.

Αυτά τα παιδιά είναι η μοναδική μας ελπίδα! Ναι φίλε. 

Εμείς; Ξέχασέ μας εμάς. Ξέχασέ μας, όχι γιατί δεν αξίζει να ασχολείσαι μ΄εμάς, αλλά απλά γιατί δεν υπάρχουμε καν, γιατί έχουμε σβήσει προ πολλού από τον χάρτη. Εμείς έχουμε πεθάνει από καιρό, ας μην αποφασίζουμε να το πάρουμε απόφαση και προσποιούμαστε ότι ακόμα ανασαίνουμε. Ανύπαρκτες οι ανάσες μας, ούτε φυλλαράκι δεν κουνιέται απ΄αυτές!

Καλή σας επιτυχία παιδιά. Και συγνώμη για όλα. Συγνώμη γιά τα μεγάλα ψέμματα, τα μεγάλα δήθεν, την μεγάλη φάτα μοργκάνα. 

Καλή σας επιτυχία παιδιά. Και όταν προσπεράσετε το εμπόδιο των Πανελλαδικών, προσπεράστε και το επόμενο, το πιό ψηλό εμπόδιο: Εμάς! Εμάς και ότι εμείς συμβολίζουμε. Μόνο αν τα καταφέρετε εδώ, θα μπορείτε να πάρετε θέση στην γραμμή της εκκίνησης, τότε μόνο θα είστε σε θέση να κάνετε μιά νέα αρχή.

Μαύρο παρόν, σκοτεινό μέλλον, ελπίδα...

Δεν υπάρχουν τούνελ. Και αφού δεν υπάρχουν τούνελ, δεν μπορεί να έχουν ούτε τέλος, ούτε αρχή. Μην περιμένετε λοιπόν στοϊκά όπως εμείς να εμφανιστεί κάποιο φως στην άλλη άκρη τους. Η ελπίδα είναι ότι φτιάξετε εσείς. Ελπίδα είναι ότι φτιάξετε με τα χέρια σας. Ελπίδα είναι η μελωδία που θα γράψετε και θα παίξετε με τα χέρια σας. Μόνο τότε θα ανάψει κάποιο φως. 

Όλα τα φώτα!