25/1/15

Σημερινές εκλογές: Τι είχες Μπάμπη; Τι είχα πάντα!



Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, από το να σιχαίνεσαι τον ίδιο τον εαυτό σου και να μην το έχεις καταλάβει. Μιλάμε γιά διαπλανητική αφασία, μπροστά στην οποία εκείνο το παλιό "είμαι εκτός τόπου και χρόνου" στέκεται σούζα και με σκυμένο το κεφάλι.

Προσπαθείστε να συλλάβετε την έννοια: Προβληματίζεσαι, αγχώνεσαι, κατεβάζεις καντήλια, στολίζεις Θεούς και Δαίμονες, τσινάς προς κάθε κατεύθυνση, τρέχεις πιλάλα πίσω από κάθε σύναμνό, να γίνεις κοπάδι, καταναλώνεις εφημερίδες, τόμους βιβλία και περιοδικά, να μπορέσεις να μάθεις, να δεις, να καταλάβεις, πιστεύεις, ξεπιστεύεις, αναιρείς, απομονώνεσαι ή γίνεσαι φανατικός οπαδός, κλαις, γελάς, αδιαφορείς γιά όλους και τα πάντα, βγάζεις συμπεράσματα, τείνεις προς κάπου, ολοκληρώνεσαι, θυμώνεις, οργίζεσαι, αλλά τελικά προτιμάς να τα γράφεις όλα στ΄αρχίδια σου, ή -ακόμα καλύτερα- να κάνεις διάλεξη γιά την πιό καλή μέθοδο του "τα γράφω όλα στα αρχίδια μου", βρίσκεις ομοϊδεάτες, φτιάχνεις νέους εχθρούς, αγωνίζεσαι, παραδίνεσαι, αλλά περνώντας μπροστά από τον Μεγάλο Αόρατο Καθρέφτη ξεχνάς με επιμονή, να κάνεις το καθήκον σου: Να ρίξεις μιά γρήγορη ματιά και να φτύσεις -μετά μούντζας- τον κατεργαράκο που ευθύνεται γιά όλα τα δεινά που ξέσκισαν και ξεσκίζουν χώρα και κοινωνία: Τον γαμημένο τον εαυτούλη σου!

Ογδόντα τοις εκατό των Ελλήνων -μη βάλω περισσότερο- έτσι έχουν μάθει να λειτουργούν. Με αυτόν τον όμορφο τρόπο έχουν μάθει να εξηγούν το Σύμπαν και τα πράγματα: Κάθε όμορφο εντός, κάθε βρωμερό εκτός! Για το κάθε τι υπάρχουν αιτίες και φταίχτες, αλλά αυτοί είναι πάντα οι άλλοι. Και αν τους στριμώξει κάνας ζόρικος "δικός", πως έχεις γίνει τόσο ζώο ρε παλιόφιλε Μπάμπη, το ρίχνουν στην πλακίτσα και πάνε να την κάνουνε πλαγίως με κάτι "έλα μωρέ, πως κάνεις έτσι" και "ξεκόλλα ρε δικέ και μη τα ψιλολογείς τα πράματα". Και αν δεν είναι "δικός", αλλά ξένος, πέφτει γαμωσταυρίδι να χτυπάει η καμπάνα από μόνη της και να ψιχαλίζει σοβάδες από το καμπαναριό!

Είναι πολλοί οι λόγοι που οδήγησαν την κοινωνία μας, εμάς όλους δηλαδή, στην θέση που της αξίζει: Στον πάτο. Να το αναλύσουμε χαλαρά, λαϊκά, χωρίς να μπούμε σε χρονοβόρες και ανιαρές επιστημονικές αναλύσεις. Ρωτάμε λοιπόν: Πως έγινες έτσι τόσο ζώο ρε Μπάμπη και πως τα καταφέρνεις να μην ξερνάς με την φάτσα σου; Πως έφτασες εσύ, αυτός ο καλοσυνάτος, αγαθός, φιλόξενος, μπεσαλής, φιλότιμος τυπάκος του παρελθόντος να γίνεις ένα γουρούνι του κερατά και παράδειγμα προς αποφυγήν; Πως επέτρεψες στον εαυτό σου ρε συ Μπάμπη, να ρίξει στον κάδο των απορριμάτων την ανθρωπιά που στόλιζε κάποτε την φτώχεια σου και να πέσει με τα μούτρα βουτιά στην σημερινή χαβούζα, στα σκατά που βρίσκεται σήμερα;

Μη βιαστείς φίλε Μπάμπη, να σηκώσεις το χέρι και να δείξεις με το δάχτυλο σε κάποια άλλη κατεύθυνση. Δεν υπάρχουν διαφορετικές κατευθύνσεις και άλλα "αρώματα" εκτός του γνωστού ενός, όταν βρίσκεσαι μέσα στο βόθρο. Δεν υπάρχουν "άλλοι", υπάρχεις μόνο εσύ. Μη σε ξεγελούν τα πρόσωπα που βλέπεις γύρω σου. Δεν έχουν σημασία τα ονόματα στον βόθρο, ο Γιώργος, η Μαρία, όλοι είσαι εσύ.

Λοιπόν; Πως έγινες έτσι Μπάμπη; Γιατί έγινες έτσι Μπάμπη;

Περιμένετε τώρα από τον Μπάμπη απάντηση; Αν ήταν ικανός να το κάνει, θα το είχε κάνει προ πολλού. Ο Μπάμπης είναι ντουβάρι φίλοι μου, άδικα περιμένετε. Τούβλο, στόκος, τσιμεντόλιθος, μπετόβεργα, υλικό οικοδομών και λίγο ακόμα πιό αμόρφωτος δηλαδή ο Μπάμπης, ξεχάστε τον. Θα πείτε τώρα, μα τι λες ρε βράχο, δεν υπάρχει χώρα με τόσους απόφοιτους Λυκείου όπως η χώρα μας. Όχι και αμόρφωτος ο Μπάμπης.

Λέω ρε! Τι ρόλο παίζει η σχολική μόρφωση όταν βρίσκεσαι μέχρι τη μύτη μέσα στα σκατά; Εκεί η μόνη γνώση που μετράει, είναι αυτή της όσφρησης. Ένας βόθρος γεμάτος απόφοιτους πανεπιστημίου δεν διαφέρει σε τίποτα από έναν βόθρο γεμάτο βοσκούς. Σε περίπτωση μάλιστα που η επαφή των συνδαιτημόνων των δύο βόθρων με το "αντικείμενο" δεν ήταν μόνο οσφριστικής μορφής, αλλά δούλευε και λιγάκι...γλώσσα, θα φώναζαν και οι μεν και οι δε το ίδιο: Ίδια γεύση!

Ο Μπάμπης δεν κολυμπούσε όμως πάντα μέσα στα σκατά. Μέσα στο πέλαγο ήταν κάποτε οι περισσότεροι των Μπάμπηδων, ένα πέλαγο άγριο, με πελώρια κύμματα να σκάνε στους βράχους που ήταν σπαρμένοι εδώ κι΄εκεί. Τραβούσε κουπί ο Μπάμπης τότε, να επιβιώσει, να βάλει ένα κεραμίδι πάνω απ΄το κεφάλι του, να μεγαλώσει τα παιδιά του. Λίγα είχε ο Μπάμπης εκείνης της εποχής, τα περισσότερα στα όνειρά του. Και όμως, αυτά τα λίγα που δεν έφταναν γιά αυτόν, φτάνανε να μοιραστούνε με άλλους που δεν είχαν απολύτως τίποτα.   Τότε που ο γείτονας δεν είχε γκαράζ να βάλει την μερσεντές του, αλλά είχε όνομα. Τότε που η αλληλεγγύη δεν ήταν ΜΚΟ, αλλά συστατικό του αέρα που ανάπνεαν οι Μπάμπηδες.

Η αλλαγή έγινε σιγά και ανεπαίσθητα. Να βάλεις μηχανούλα στη βάρκα ρε συ Μπάμπη, να μη τραβάς άλλο κουπί. Α ωραία ίδέα, αλλά πως; Ξέρω γω, δεν έχεις κάτι να δώσεις για Αντιπαροχή; Αν έχω λέει! Και εγέννετο μηχανή! Αλλά σταματάνε ποτέ οι Μπάμπηδες, όταν υπάρχει το όραμα μιάς εξωλέμβιου; Και μετά το όραμα ενός κρις κραφτ; Και μετά το όραμα ενός μικρού γιώτ; Και να σκάει κάπου μύτη η οπτασία μιάς θαλαμηγού;

Όχι, δεν σταματάνε. Συνεχίζουν την κατανάλωση, ο κόσμος να χαλάσει! Και πληρώνουν το αντίτιμο του κάθε νέου παραδείσου τους. Α-συ-ζη-τη-τί! Και με μετρητά και με "αμέτρητα"! Και με κόστος χαρακτήρα και με καταναλωτικό δάνειο. Το δάνειο επιστρέφεται κάποτε, ο χαμένος χαρακτήρας όμως ποτέ. Έτσι, σιγά-σιγά, έρχεται μιά όχι και τόσο γαμάτη πρωΐα, που ξυπνάει ξαφνικά ο Μπάμπης και κρατάει την ανάσα του: Τα πάντα δίπλα του βρωμάνε και ζέχνουν! Ρε συ, λέει ο Μπάμπης, εγώ έκανα ταξιδάκι αναψυχής στην θάλασσα, ποιός πούστης τα έκανε όλα σκατά;

Έλα ντε! Ποιός; Κουτή ερώτηση γιά έναν Μπάμπη: Ο "άλλος" φυσικά! Καλύτερη σανίδα σωτηρίας από τον "άλλο" δεν υπάρχει γιά τον Μπάμπη. Να γιατί δεν λέει, να αλλάξει. Να γιατί αντέχει τον εαυτό του χωρίς να ξερνάει διαρκώς. Να γιατί δεν λέει να ξεφύγει από τις πολιτικές (;) του εμμονές και να γυρίσει σελίδα. Ναι, ακόμα και τώρα που του έχουν πάρει τα πάντα, μηχανές, εξωλέμβιες, βάρκες, κουπιά κτλ και τον έχουν ρίξει να κάνει "σκυλάκι" μέσα στα σκατά.

Μου λέει τις προάλλες η Κική: Ρε συ Γιώργο, δεν αντέχω άλλο, πίστεψέ με! Δεν μπορώ να υποφέρω άλλο, δεν πάει άλλο, τέλος. Δεν ξέρω, αν θα πάω να ψηφίσω. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν πιά.

Το ρίχνω στο ΚΚΕ και έχω το κεφάλι μου ήσυχο, ότι αφού δεν αλλάζει τίποτα, δεν αλλάζει με ισχυρό το κόμμα στη Βουλή και στο λαό, μου λέει ο παλιόφιλος Μήτσος, έτοιμος να κολυμπήσει παντού μέχρι τελικού πνιγμού.

Ψηφίζω Σαμαρά, γιατί αλλιώς μου κόβει η νέα κυβέρνηση τα φάρμακα και τι να κάνω μετά, δικαιολογείται η ξαδερφούλα μου. Κάτι καραδεξιά παλιοτόμαρα ψηφίζουν Σαμαρά και με και χωρίς φάρμακα. Δεύτερο κόμμα ο Μπάμπης της ΝΔ! Δεύτερο κόμμα κοντά στα 30%! Παρ΄ όλη την βρωμερή της προϊστορία, παρ΄ όλο το άθλιό της παρόν!

Ο Μπάμπης που είχε βάψει γιά τα όμορφα μάτια της κονόμας τον πάσα ένα τοίχο αυτής της χώρας πράσινο, τον χαβά του: ΠΑΣΟΚ! Δαγκωτό ΠΑΣΟΚ, όπου και να βρίσκεται αυτό: Μέσα στο βενιζελικό λιμάνι, μέσα στο νέο ΓΑΠικό Καστελοριζολίμανο, μέσα σε ποτάμια και παραπόταμους της διαπλοκής. Ακόμα και μέσα στον Σύριζα, λένε κάτι κακές γλώσσες, δαγκώστε τις γλώσσες σας.

Έναν Σύριζα που αποφάσισε να φάει πολύ ΠΑΣΟΚ, με την ελπίδα ότι δεν θα χρειαστεί μετά να το ξεράσει.

Καμμένος, Κουβέλης, Καρατζαφέρης, Μιχαλολιάκος, τα υπόλοιπα ίδια παλιά λιμανάκια, οι ίδιοι παλιοί προορισμοί. Πάνω από 60% ο ίδιος Μπάμπης! Ο Μπάμπης κι΄ αν εγέρασε...

Ο Μπάμπης δεν λέει να ξεμάθει! Παρ΄όλα τα εντατικά φροντιστήρια που τον πέρασαν τα τελευταία χρόνια Ευρωπαϊκή Ένωση, ΔΝΤ και οι Εγχώριες Εισπρακτικές. Ο Μπάμπης δεν λέει να ξεμάθει, γιατί η ανάμνηση της Αγίας Κατανάλωσης (του παρελθόντος) είναι ακόμα νωπή. Αν ήθελε ο Μπάμπης πραγματικά να ξεμάθει, θα είχαν βρει τα 70-90% της κοινωνίας έναν τρόπο επικοινωνίας και θα είχαν κατασκευάσει μιά πλατφόρμα κάθαρσης της κόπρου του Αυγεία. Η ελληνική κοινωνία όμως δεν είναι έτοιμη να κάνει ούτε πέντε βήματα προς μία κοινή κατεύθυνση! Ο Μπάμπης γνώρισε τον κόσμο σαν την αυλή του σπιτιού του και δεν δέχεται άλλη μύγα πάνω στο σπαθί του, εκτός της γνωστής μύγας που του πίνει το αίμα και το βιός του. Ο Μπάμπης πεθαίνει μεν της πείνας, αλλά ζει ακόμα και βασιλεύει.

Όχι, δεν κατάφερε ακόμα ο Μπάμπης να σιχαθεί τον πραγματικό ένοχο, τον εαυτό του. Γι΄αυτό και δεν πρόκειται να αλλάξει στο προσεχές μέλλον πολλά. Δυστυχώς ούτε μετά τις σημερινές εκλογές.