25/6/13

Ήρθε ο Άδωνις. Καλώς τον....γιατρό!






Η μάνα του ήταν σίγουρα περήφανη για τον γιόκα της:

Αχ, ημένα ου γιόσμ, η Άδουνις, πλάει μεν πιριουθκά κι βιβλία, αλλά είνι κι΄ ιστουρκός τ΄  μανάριμ.

Πως να μην είναι περήφανη η μάμα, όταν το βλαστάρι της καταφέρνει να γίνει και σταρ της τηλεόρασης και μέλος του καλλιτεχνικού ανσάμπλ που ακούει στο όνομα ΛΑΟΣ;

Αυτά τα ωραία γίνονται στον όμορφο τόπο μας και όποιος έχει βαρεθεί να κλαίει με τα χάλια μας, καλείται να πέσει κάτω από τα γέλια. Γιατί μάλλον για γέλια είναι, δεν πρέπει να την παίρνουμε τόσο σοβαρά την παλιοζωή. Έχει πλάκα, ναι. Έχει πλάκα, όπως στις παλιές ασπρόμαυρες του Βέγγου. Ή καλύτερα του Ρίζου. Εκεί που ο Πινέζας, ο Τίποτας, ο ένα και τσόντα, ο ολίγη από καθόλου, ο Σαμψών τσέπης, αυτός που για να σφουγγαρίσει βάζει σκαμνάκι, γίνεται -ανάλογα με τα...βίτσια του σεναρίου- Ταρζάν, Κύκλωπας, Τζίμ Λόντος και οτιδήποτε άλλο σκληρό, μοχθηρό και επικίνδυνο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου.

Η πλάκα της ζωής όμως αφήνει την πλάκα της οθόνης μίλια πίσω της. Γιατί στην ζωή γίνονται κάτι απίστευτες πλάκες, που δεν θα μπορούσε να φανταστεί ούτε ο συγχωρεμένος ο Νίκος ο Τσιφόρος. Σκεφτείτε φαντασία η ζωή: Κοντός, βραχνός, επιθετικός, βαρύς κι΄ασήκωτος και ταυτόχρονα ελαφρύς σα φελλός, εριστικός και πάνω απ΄όλα φασίστας! Και δεν σταματάει εδώ τις πλάκες της η ζωή. Φουντάρει που λέτε το ΛΑΟΣ αύτανδρο, χάνονται καπετάνιος και πλήρωμα στην άγρια θάλασσα και σώζονται μόνο δύο! Ο ένας, ο Άδωνις! Και μη φανταστείτε τίποτα βάρκες ή σωσίβια ή πάλη μερόνυχτα στα κύματα γραπωμένος πάνω σε μιά σανίδα. Έστω μικρή σανίδα, αφού μιά μεγάλη θα περίσσευε. Όχι, ο Άδωνις σώθηκε στεγνός!

Ναι, πολύ πλάκα: Από φασίστας ναυαγός του ΛΑΟΣ, βρέθηκε δημοκράτης υφυπουργός Ναυτιλίας Ανταγωνιστικότητς και Ανάπτυξης της κυβέρνησης Παπαδήμου! Θεϊκή πλάκα!

Από ναυαγός, καπετάνιος δηλαδή και σαν να μην έφτανε τόσο γέλιο, μετά, από καπετάνιος...γιατρός!

Υπουργός Υγείας, πίσω μου σ΄ έχω...Ασκληπιέ!

Πολύ γέλιο!

Γελάμε όμως;

Και όμως δεν γελάει κανένας.

Θα μπορούσαμε σίγουρα, αλλά είναι τόσο μεγάλο το χάλι αυτού του συστήματος, που δεν βγαίνει το γαμημένο το χαμόγελο. Και αν το ζορίσεις, υγραίνει και βγαίνει σαν δάκρυ. Και σφίγγουν τα δόντια, και σφίγγουν οι γροθιές μέσα στις τσέπες. Και αν ακούς κάποιους να γελάνε, είναι "αυτοί". Οι σεναριογράφοι της καταστροφής της ζωής μας, της καταστροφής των ονείρων των παιδιών μας.

Αλλά κ.κ. Σαμαράδες και Βενιζέλοι, ποιός είπαμε γελάει καλύτερα; Και πότε;