21/4/15

Πτώχευση είναι, να σου επιτρέπουν οι δανειστές σου να είσαι μπατίρης




Ο Μπάμπης αγρίεψε: Δώσε μου ρε ένα κατοστάρικο, να σου το επιστρέψω αμέσως, γιά τους τόκους του πεντακοσάρικου που μου δάνεισες πέρσι και να σου χρωστάω μόνο εξακόσια ευρώ, συν τσι τόκοι, μη σου πάρει ο διάολος τον πατέρα.

Τι να κάνει ο άλλος; Ο ας τον πούμε Νίκος. Να τα βάλει μαζί του; Ξέρεις τι είναι να ζορίζεις αυτόν που σου χρωστάει; Δεν γίνονται αυτά, μπορεί να πάθει κάτι και να χάσεις τα λεφτά σου. Νάμαστε σοβαροί. Ε, βγάζει το πορτοφόλι του και ένα νέο κατοστάρικο αλλάζει στα γρήγορα ιδιοκτήτη. Προσωρινά φυσικά, γιατί ο Μπάμπης μόνο γιά γιάντες το ακούμπησε, πριν αυτό επιστρέψει στα "πάτρια εδάφη" της πορτοφόλας του Νίκου.

Μη νομίσετε όμως ότι ο Νίκος ξεχνάει τα χρέη του Μπάμπη. Ποσώς. Κάθε τόσο τον παίρνει τηλέφωνο και ξέρεις μάγκα, έχω κι΄εγώ ανάγκες, και πότε μου τα σκας φίλε; Πέφτουν και μπινελίκια, τη μάνα σου ρε, τη μάνα μου ρε; Τέτοια. Αλλά άμα τον δεις τον Μπάμπη στο καναβάτσο, να ανακατεύει προς διατροφή του τον κάδο κι΄αυτός ο πούστης να είναι πάντα άδειος, ε άνθρωπος είσαι, λυγίζεις. Καλά ρε Μπάμπη, όποτε μπορέσεις ρε Μπάμπη. Και καλά να πάθω εγώ ο μαλάκας, που πάω και δανείζω μπατίριδες εκ πεποιθήσεως...

Αυτά τα όμορφα συμβαίνουν όταν χρωστάνε οι Μπάμπηδες στους Νίκους.  Άμα όμως αντικαταστήσουμε τα ανθρώπινα ονόματα με ονόματα κρατών, τα δεδομένα αλλάζουν. Ας χρησιμοποιήσουμε εντελώς τυχαία τα πρώτα κράτη που μας έρχονται στο νου, να δούμε πως λειτουργεί η φάση. Ας πούμε ο Μπάμπης είναι η Ελλάδα και ο Νίκος η Γερμανία. Εντελώς τυχαία δηλαδή.

Εδώ κατ΄αρχήν τα πράγματα φαίνεται να εξελίσσονται όπως στην περίπτωση του Μπάμπη. Η Ελλάδα πάει και βουτάει τη Γερμανία από το γιακά και αρχίζει τα "δώσε και δώσε": Σκάσε μου μαρή ένα κατοστάρι, να στο δώσω πίσω αμέσως για τσι τόκοι του πεντακοσάρικου που μου δάνεισες πέρσι και να σου χρωστάω μόνο εξακόσια ευρά (και άμα εσύ τα δεις να επιστρέφουν, να πας να το δηλώσεις στο Γκίνες βιβλίο των παγκόσμιων ρεκόρ, αλλά δεν πρόκειται να γίνει η σφαγή, οπότε ξέχνα το παραδάκι, δανεικά και αγύριστα το λένε αυτό το παιχνίδι στα χωριά μας). Το τελευταίο αυτό δεν το λέμε ανοιχτά, μόνο από μέσα μας.

Η Γερμανία -λέμε τώρα- τυχαίνει να είναι πρόθυμη: Να σε δώσω εγώ το κατοστάρι, αλλά τι θα με δώσεις εσύ;

Να σε δώσω τις τηλεπικοινωνίες.

-Μα μου τις έδωσες ήδη.

Να σε δώσω χώρο να αλωνίζει η Ζήμενς.

-Μα μου έχεις δώσει. Παραπάνω δεν έχει.

Να παραγγείλω υποβρύχια;

Μα μου παράγγειλες.

Να σου παραγγείλω υποβρύχια που δεν γέρνουν.

-Δεν γίνεται αυτό. Τι στο διάολο υποβρύχια να είναι αυτά που δεν γέρνουν;

Τι θάλεγες γιά κάνα Ελευθέριος Βενιζέλος;

-Μα δικό μου είναι.

Κάνα αγροτικό προϊόν; Φασολάκια μαυρομάτικα, αγγούρια Καλυβιώτικα;

-Αυτά βάλτα εκεί που ξέρεις;

Τα φασολάκια ρε; Πως να μπούνε τόσα;

-Όχι τα φασολάκια ρε. Τα άλλα!

Ζόρικα τα πράγματα όπως βλέπετε. Τι να δώσεις σε έναν μαιτρ του "πάρτα όλα", όταν τα έχει μαζώξει όλα; Δώστε βάση, να δείτε που καταλήγουν!

-Άκου να δεις ρε συ Ελλάς, λέει η σύμμαχος και φίλη χώρα, γιά να σε δοκιμάσω, αν είσαι φερέγγυος και σπαθί εταίρος, θα μου κόψεις κατά τόσα τοις εκατό τις συντάξεις. Και θα μου κάνεις εργασιακά και ασφαλιστικά, να τρώει ο Νεάντερνταλ και στο παιδί του να μη δίνει.

Να στις κόψω τις συντάξεις ρε συ Άνγκελα (τυχαίο γερμανικό όνομα), απαντάει προθυμότατα ο Αλέξης (κοίτα κάτι διαβολικές συμπτώσεις τα ονόματα!).

-Όχι τις δικές μου ρε. Τις δικές σας.

Να κόψω τις συντάξεις μας, γιά να μου δώσεις δάνειο, να σου πληρώσω την δόση από παλιότερο δάνειο που μούδωσες;

-Ναι, το κόψιμο μετράει.

Γιατί, έφαγες τίποτα και σε πείραξε;

-Όχι αυτό το κόψιμο ρε.

Α, και άμα κόβαμε το ρεύμα, ταίριαζε;

-Μου φαίνεται ότι δεν είσαι συνεργάσιμος, Αλέξη. Και αφού δεν είσαι συνεργάσιμος, θα σε στριμώξω τόσο, μέχρι να μην έχεις να μου δώσεις μία πίσω!

Δηλαδή να βαρέσω κανόνι και από τα 78 δις που έχετε λαβαίνειν, να λάβετε τελικά το μακρύτερον εκ των τριών; Τέτοιο φοβερό στρίμωγμα εννοείς;

-Ε ναι.

Ε, προκειμένου να χάσετε τόσο χρήμα, πάρτε πρώτα δέκα προκαταβολή. Να!

(Πως λέγεται το φάσκελο στα γερμανικά άραγε;)

Λέμε τώρα, βρίσκονται σε αδιέξοδο οι δύο χώρες, δως μου-που να τάβρω, και αρχίζει το διακόνευμα:

Μα πως κάνεις έτσι βρε Άγγελα; Αφού δεν έχουμε να φάμε τόσα κατομύρια νοματαίοι, που να τα βρούμε, να σας τα δώσουμε τόσα λεφτά; Με τόση ανεργία; Με τόση κρίση; Mε τόσες αυτοκτονίες;

(Η Άνγκελα απαντάει έξω απ΄ τα δόντια. Θα το μεταφέρω όπως το είπε στα γερμανικά, να μη δηλητηριάσω πάλι αγνές παιδικές ψυχές τόσων και τόσων αθώων ανηλίκων, που σκοτώνουνε την ώρα τους διαβάζοντας με τις ώρες βραχόκηπο).

-Ja! Sta.....mas (πως τα είπαμε στα γερμανικά τα παπάρια είπαμε;)

Όπως είδαμε, τα κράτη λειτουργούν διαφορετικά απ΄ ότι οι άνθρωποι. Ιδίως τα...σύμμαχα και...φιλικά κράτη. Και όταν οι Μπάμπηδες επιμένουν να παίζουν με αυτά τα σύμμαχα και φιλικά κράτη μέχρι και σφαλιάρες στο στρατό και να φιλάνε στο όνομα αυτής της "συμμαχίας" και "φιλίας" σταυρό, αντί να τα διαολοστείλουν και να κάνουν μονάχοι κουμάντο τους, ε τότε...

Ε τότε τα θέλει και ο κώλος των Μπάμπηδων μου φαίνεται...