20/12/14

Τρεις σίγουροι τρόποι γιά να εκλεχθεί (δικομματικός) Πρόεδρος Δημοκρατίας





Τρόπος πρώτος.

Χριστούγεννα έρχονται, αρχίζουμε τα κάλαντα: Καλήν ημέραν Έλληνες, κι΄ αν δεν γουστάρετε να καταστραφείτε τώρα που σχεδόν βγήκατε από την κρίση, άστε τον κ. Δήμα να μπει στ΄αρχοντικό σας κτλ. Η εκτέλεση από τους γνωστούς-γνωστούς: Η μικτή χορωδία  Συγκυβέρνηση, ΕΕ, ΜΜΕ. Όλες αι μεγάλαι αρτίσται. Οι Φωνές! Τα πιό βαθειά λαρύγγια!




Τρόπος δεύτερος.

Χριστούγεννα έρχονται, αρχίζουμε να χτυπάμε ανεξάρτητους βουλευτές και βουλευτές των ΑΝΕΛ με γνωστά εορταστικά άσματα στο...φιλότιμο: Ω έλαττον, ω έλαττον, άειντε να γίνεις μείζον.




Τρόπος τρίτος.

Χριστούγεννα έρχονται, αρχίζουμε να κάνουμε τα δωράκια μας. Τι δωράκια; Εξαρτάται τον αποδέκτη. Αν πχ θέλουμε να αγοράσουμε ένα δωράκι γιά κάποιο γουρούνι, η καλύτερη επιλογή θα ήταν -ανάλογα με τις ανάγκες του γουρουνιού- μιά ορισμένη ποσότητα βούρκου.   Λάσπη, βρωμόνερο, αποφάγια, δυσωδία. Ότι ονειρεύεται η μύτη ενός γουρουνιού.

Τα πράγματα δυσκολεύουν ελαφρώς, αν θέλουμε να κάνουμε ένα δωράκι σε ορισμένους βουλευτές της αντιπολίτευσης. Δυσκολεύουν γιατί δεν γίνεται να τους πιάσεις δημόσια και να τους ξηγηθείς...χριστουγεννιάτικα: Βάλε τα ολίγα ετούτα κατοσταροχίλιαρα στην απομέσα και ενεργήσου ψηφοδημακώς αγαπητέ Ανεξάρτητε. Δεν γίνεται για έναν απλό λόγο: Γουρούνια δεν υπάρχουν στην ελληνική πολιτική. Και πολύ περισσότερο δεν υπάρχει βούρκος.

Τελικά φαίνεται να μην υπάρχει τρίτος τρόπος. Λυπάμαι, αλλά πρέπει να περιοριστούμε στους δυό πρώτους. Καλά Χριστούγεννα...



ΥΓ: Οι τρεις παραπάνω τυχαίες φωτογραφίες; Εντελώς τυχαία ρε παιδιά!

Ή εκλέγουμε Πρόεδρο, ή πάμε γιά jumb ball





Το είπε ο Σαμαράς στην Κ.Ο της ΝΔ: Όλα στον αέρα αν δεν ψηφιστεί ο Δήμας.

Έχουμε την μπάλλα στα χέρια μας, εξαρτούνται όλα από εμάς. Ψηφίζουμε Δήμα, ρίχνουμε την κρίση οριστικά στο καναβάτσο. Δεν ψηφίζουμε Δήμα, ρίχνουμε την μπάλλα στον αέρα.

Ρίχνουμε την μπάλλα στον αέρα, κάτι σαν τζάμπ-μπωλ δηλαδή. Τι είναι το τζαμπ-μπωλ;  Είναι η λεγόμενη αναπήδηση. Όταν ο διαιτητής πετάει την μπάλλα μεταξύ δύο αντιπάλων σε κάποιον από τους κύκλους του αγωνιστικού χώρου. Η διαφορά μεταξύ κατοχής της μπάλλα και τζαμπ-μπωλ, όλα στον αέρα δηλαδή, είναι κάτι παραπάνω από δραματική: Στην κατοχή της μπάλλας ο κάτοχός της γαμάει και δέρνει ή έχει το δικαίωμα να αναλάβει σχετική " πρωτοβουλία", στο τζαμπ-μπωλ αντιθέτως χάνει -τουλάστιχον- προσωρινά τον έλεγχό της. Σε περίπτωση ανακατάληψης του τοπιού ο πρώην δράστης-κάτοχος αποκτά ξανά το δικαίωμα να ξαναπηδήξει τον αντίπαλο. Εξ ου και αναπήδηση.

Καταλαβαίνετε την δυσχερή θέση του Σαμαρά: Ψηφίζουμε Δήμα, έχουμε άλλη μία επίθεση. Η διάρκειά της ένα και μισό έτος παρακαλώ. Μέχρι το τέλος της θητείας της μαυροπράσινης  μαρμάγκας δηλαδή. Δεν ψηφίζουμε Δήμα, πάμε σε τζαμπ-μπωλ! Εκλογές. Και εκεί μπορεί να κερδίσει το τζαμπ-μπωλ ο αντίπαλος και από αναπήδηση να γίνει κανονικό πήδημα και ο χαμένος να είναι αυτή τη φορά αυτός o ίδιος ο Σαμαράς. (Μη πάει ο νου σας στο πονηρό. Πονηρό είναι το πήδημα μόνο πριν γίνει συνήθεια).

Είπε και άλλα ο Σαμαράς. Μας έβγαλε από την κρίση, λέει. Άρα έχουμε όλοι δουλειά, χρήματα να ζήσουμε, πάει η φτώχεια. Να σκεφτείτε ξαναβάλαμε πετρέλαιο και οι άστεγοι κάνουν ουρές για στεγαστικά στις τράπεζες. Με άλλα λόγια πάμε μπροστά, λέει, και αν χάσει την κατοχή, θα έρθουν άλλοι και θα μας πάνε πίσω. Φυσικά δεν είναι το ίδιο με την σημερινή κατάσταση, που πάμε...μπροστά και μας πάει αυτός από πίσω.

Ο Σαμαράς μίλησε ακόμα και για τα τρία όπλα που έχει στο οπλοστάσιό της η κυβέρνηση: Την "επιτυχία που έχει αποδεχθεί η ίδια η Ευρώπη", την...αλήθεια και την...ευθύνη. Ας τα πάμε με την σειρά, εκμεταλλευόμενοι τις όποιες...μπασκετικές μας γνώσεις.

Α) Επιτυχία. Όντως τα κατάφερε η συγκυβέρνηση. Με συνεχές πρέσινγκ σε όλο το γήπεδο και σχεδόν σε όλο το λαό, με παγίδες παντού. Και με μαν-του-μαν στα κανάλια και με ζώνες (σφιγμένες) και με ότι φανταστεί ο νους. Το αποτέλεσμα δεν χωράει αμφιβολίες: Πλήρης εξαθλίωση της κοινωνίας, πλήρης κατάρρευση της οικονομίας, καθολικό πισωγύρισμα στα εργατικά δικαιώματα, ολική καταστροφή. Το νεοφιλελεύθερο σενάριο της εγχώριας και αλλοδαπής μαρμάγκας τέθηκε ένα προς ένα σε εφαρμογή. Με απόλυτη επιτυχία, σίγουρα.

Ο φουκαράς λαός υποτάχθηκε στην μοίρα του. Τι να κάνει; Όσο παιζόταν το ματσάκι, έκανε ότι μπορούσε: Και πικ εντ ρολ (ξεκινάμε πορεία, πενετρέϊσον προς Σύνταγμα, μας την πέφτει η μπατσαρία, ψιλοκαβγάς και τους ζυγούς λύσατε, μαρς) και "τρίωρες Παναττικές" τριγωνικές επιθέσεις του γίγαντα Παπαγόπουλου και επιθέσεις "μόσιον" ή αλλιώς αμέτρητες και ατέλειωτες γενικές απεργίες. Αποτέλεσμα; Με τα mega και σία κρεμμασμένα στα χέρια του έσπασε τα καλάθια! Και παρόλα αυτά, όταν ήταν να ξεκινήσει νέο ματσάκι, δεν υποτασσόταν στα κέφια μιάς κλήρωσης, αλλά διάλλεγε μόνος του: Τον ίδιο αντίπαλο! Τον ΙΔΙΟ, καταλαβαίνετε;

Πως γίνεται αυτό; Απλά: Αυτή η κοινωνία είναι μεγαλωμένη μέσα στα σκατά, γι΄αυτό δεν την πολυενοχλεί η δυσωδία της σκατίλας. Σάπιο σύστημα, σάπιο παρόν, σάπια όνειρα. Η παρακμή ενός λαού, που έμαθε να πιστεύει, ότι το καθήκον τού κάθε πολίτη είναι να τακτοποιηθεί ο ίδιος και μετά ως γονιός να τακτοποιήσει τα παιδιά του. Το τραγικό και συνάμα άθλιο της υπόθεσης, η παρθένες αυτές λεξούλες, τακτοποιούμαι-τακτοποιώ, συνοδεύονται σε τούτη την χώρα πάντα με εισαγωγικά.

Τώρα αν παρεξηγηθεί κανένας, ας μου κόψει την...συνδρομή. Να σας το πω και διαφορετικά φίλοι μου: Πως θα χαρακτηρίζατε εσείς μιά κοινωνία, που ακούει τον πρωθυπουργό της χώρας της, να λέει στα κανάλια ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ, ΜΑΛΑΚΑ και ΠΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΑΚΙΑ, ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΝΕ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΓΑΜΗΣΕΙ και αυτή να ξύνει απλά τα αρχίδια της; Σκεφτείτε να το έλεγε κανένας Ομπάμα, ή Μέρκελ, τι θα γινότανε.


Β) Αλήθεια. Το σύστημα ΝΔ/ΠΑΣΟΚ στηρίζεται αποκλειστικά πάνω στην αλήθεια. Ότι γίνεται δηλαδή με τα σπίτια μας, που στηρίζονται πάνω σε θεμέλια και στις θρησκείες μας που στηρίζονται πάνω στον φόβο μας, ακριβώς αυτό το ίδιο συμβαίνει με την νουδοπασόκα και την αλήθεια. Νουδοπασόκα και αλήθεια, ο μεγάλος πανανθρώπινος γρίφος: Τι ήταν πρώτα; Η Αλήθεια ή η νουδοπασόκα; Τι, δεν καταλαβαίνετε τι εννοώ; Να το κάνω τότε μπασκετικά λιανά, να καταλάβετε ρε παιδιά.

Βγαίνει στα μήντια ο μικρός Γιαννακόπουλος και λέει: Πανάθες μου, αγοράστε 20.000 διαρκείας! Φέρνω πίσω Ομπράντοβιτς-πόρομ-πορόμ-πομ-πέρομ και υπογράφω Stephen Curry, Kevin Durant, Dwyane Wade, LeBron James, Paul George και Carmelo Anthony! Και κρίμα που δεν παίζουν πιά Wilkins και ΜJ, αλλά τι να κάνω, αυτά έχει η ζωή.

Ακούει πας έκαστος Πανάθας, πάει πουλάει το σπίτι του και αγοράζει διαρκείας. Φτάνει η ευλογημένη ώρα, βουτάει το σκακόλ του, βάζει στην τσέπα το πόϊντ λέϊζέρ του, κάνει γαργάρα να ανοίξει ο καταπιώνας του και δυό ώρες πριν αρχίσει το ματς -κόντρα στον Κόροιβο Αμαλιάδας το εν λόγω παιχνίδι- μεγάλο ματς- νάσου τον στην Καλογρέζα με το μάτι καρφωμένο στην φυσούνα.

Ο πρώτος που βγαίνει, ο...Πεδουλάκης. Και μετά Μητσάρας, Χαραλαμπόπουλος, Μποχωρίδης, Μαυροκεφαλίδης, Φώτσης, Τσαρτσαρής (πείστηκε να συνεχίσει, αλλά μόνο γιά τρία χρόνια), Σλότερ, Παππάς, Γιάνκοβιτς, Παπαγιάννης, Μπλουμς, Ράϊτ. Ο Μπατίστας τραυματίας όπως γνωρίζετε. Πριν προλάβει ο κόσμος να ρίξει στον πρόεδρο ότι χρήσιμο ή άχρηστο έχει στην τσέπη του, βγαίνει ο τελευταίος στην γραμματεία, βουτάει ένα μικρόφωνο και αρχίζει τις συγγνώμες: Καταλαβαίνω τον πόνο σου πράσινο πλήθος, αλλά όσο και αν παρακαλέσαμε τον Γιώργο Σιγάλα να ενταχθεί στο ρόστερ μας, αυτός δεν πείστηκε.

Τι; Θα έσπαγε το παγκόσμιο ρεκόρ κατεδάφισης κλειστού γυμναστηρίου από τα μέσα προς τα έξω; Τι, θα θρηνούσαμε θύματα; Ακριβώς! Έτσι θα γινόταν στο μπάσκετ. Εκεί η μοβόρα η μάζα, δεν χάφτει εύκολα...αλήθειες. Ακριβώς έτσι λειτουργεί και η...αλήθεια της νουδοπασόκας. Μόνο εντελώς αντίθετα. Βγαίνουν οι τύποι και φιλάνε σταυρούς στα κανάλια: Ψηφάτε μας ρε. Να γαμήσουμε το ξεσκισμένο το μνημόνιο ρε. Να διώξουμε τη ρουφιάνα την τρόϊκα ρε. Να ρε, φιλάμε σταυρό α δε πιστεύετε ρε.

Τι να κάνει ο κακόμοιρος λαός, μεγάλος όρκος, πιστεύει. Πιστεύει και ξαναψηφάει. (Μικρό διάλειμμα για αναψυκτικά και φασκέλωμα). Όταν ξανασβήνουν τα φώτα, επιστρέφει πάλι το σκοτάδι στην ζωή του λαού: ΚΑΙ μνημόνιο, ΚΑΙ νέα μέτρα, ΚΑΙ τρόϊκα, ΚΑΙ φτου κι΄απ΄την αρχή. Μα τι κάνεις ρε ρουφιάνο, ρωτάς εσύ σαν παθών. Εσύ δεν έλεγες άλλα ρε; Εσύ δεν έταζες το αντίθετο;

Κατόπιν εορτής τα παίρνει πάντα ο λαός στο κρανίο. Μόνο κατόπιν εορτής. Και στην επόμενη...εορτή, πάλι τα ίδια. Ψήφος στο ΠΑΣΟΚ επειδή έλεγε ψέματα ο Καραμανλής, ψήφο στη ΝΔ επειδή έλεγε ψέματα ο μαιτρ του είδους, Παπαπαπάρας, ψήφο στον Σαμαρά, να ψεύδεται στέρεο με τον ψεύτη Χονδροβενιζέλο. Και δεν γκρεμίζεται ΤΙΠΟΤΑ φίλοι μου, Ούτε καν φούρνος...

Ε, δεν είναι αυτή αλήθεια; Και ταυτόχρονα και επιτυχία;

Γ)Ευθύνη. Ξύπνιος ο Σαμαράς, δεν μιλάει γιά ποιόν η ευθύνη. Στο μπάσκετ είναι ξεκάθαρη η ευθύνη. Έτσι ευθύνεται ο πρόεδρος γιά την επιλογή προπονητή, ο προπονητής γιά την πορεία της ομάδας, η εντός έδρας τοιαύτη γιά την διεξαγωγή του αγώνα. Απλά πράγματα. Και αν έρθουν τούμπα οι προσδοκίες, αρχίζουν τα κλαμπατσίμπανα: Φάλα πρόεδρα, Ομπράντοβιτς έλεγες, Αργύρης ήρθε. Φάλα Αργύρη, μας φλόμωσες στο παραμύθι για πλουραλισμό και φουλ επίθεση και τα ματσάκια λήγουν 15-10. Κτλ κτλ...

Αυτά στο μπάσκετ. Αλλά στην πολιτική; Εκεί τα πράγματα είναι λίγο πιό πολύπλοκα. Δηλαδή; Να, στην πολιτική πχ ευθύνεται κατά βάση ο προηγούμενος. Οι προηγούμενοι κατέστρεψαν την χώρα, εμείς την σώσαμε. Τσίφτικα πράγματα. Και επειδή αυτό είναι οξύμωρο, γιατί δεν γίνεται να είσαι ταυτόχρονα ΚΑΙ καταστροφέας ΚΑΙ σωτήρας, στην πραγματικότητα είσαι μόνο ένα από δαύτα. Βλέποντας τα χάλια αυτής της χώρας, δεν χωράνε αμφιβολίες ποιός ήταν ο ρόλος του -κατά τα άλλα σίγουρα...παρθένου- δικομματισμού. Μιλάνε περί ευθύνης, χωρίς να μπαίνουν στον κόπο, να το κάνουν λίγο λιανά τα παιδιά. Και τι να έλεγαν; Ότι δεν γίνεται να χαλάσουν τις καρδιές τους με τα "οικεία πρόσωπα" των Βρυξελλών; Ότι δεν γίνεται να στεναχωρηθεί ο καημένος ο Σόϊμπλε, που είναι και καρφωμένος σε αναπηρική πολυθρόνα; Ότι δεν πάει να χαλάσει η προσπάθεια  της Νεοφιλελετσαρίας, τώρα που το γήπεδο είναι κατηφωρικό και τσουλάει όλο το χαρτί από μόνο του από τις τσέπες των πολλών, στις τσέπες των ολίγων; Δεν λέγονται αυτά ντε.

Ή Δήμα λοιπόν, ή τζάμπωλ, η νέα εκδοχή του "ή εμείς, ή τα τανκς". Ο γίγαντας λαός το ψιλοσκέφτεται: Τι, ρωτάει.  Να πάμε -τώρα που όπου νάναι σκάει (εμένα μου λες;) φως στην άλλη άκρη του τούνελ- να αφήσουμε την σιγουριά της φτώχειας και της ανεργίας και να στηθούμε γιά την αβεβαιότητα κάποιου τζάμπωλ σε κάποιο κύκλο του γηπέδου; Έχει και τον βόθρο των αγορασμένων/πουλημένων/άθλιων ΜΜΕ να τον λιβανίζει με φόβο και τρόμο, δεν θέλει και πολύ να το ματαξανασκεφτεί. Χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια μας, λένε, μισθούς, συντάξεις, δουλειές, σπίτια, παρόν και μέλλον. Να χάσουμε τώρα και το τζάμπωλ και να μείνουμε μετά ταπί με ταπί, χωρίς στον ήλιο μοίρα;

Το τραγικό της υπόθεσης είναι, ότι ο λαός αγνοεί δυστυχώς το πραγματικό του ύψος. Από το πολύ σκύψιμο έχει ξεχάσει, ότι ψηλότερος σέντερ απ΄ αυτόν δεν έχει περάσει ποτέ απ΄ τα γήπεδα! Όταν το καταλάβει κάποτε, θα πάει από μόνος του να πηδήσει...