19/3/13

ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ (και της μαγκιάς). ΣΗΜΕΡΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ



































Εμένα δεν μου αρέσουν τα άλλα αθλήματα! Μόνο μπάσκετ! Δεχτείτε το, όσο βαρύ και νάναι ή αλλάξτε μπλογκοστέκι.

Και αυτό που μου αρέσει περισσότερο στο μπασκετάκι, είναι το νταβαντούρι του. Εδώ δεν έχει "ούτε που σε ακουμπάω καν και πέφτεις χάμου και χτυπιέσαι, σα να παραδίδεις το πνεύμα σου εις τον Κύριον, και μετά 11,4 δευτερόλεπτα σηκώνεσαι και κάνεις το σπριντ της ζωής σου". Εδώ είναι αντρίκιο το σπορ φίλε μου: Σου χώνω μία στα τσαούλια, μου χώνεις μία στα αχαμνά. Μία σου και μία μου.

Μπασκετάκι σημαίνει πόλεμος, πόλεμος αντρίκιος και καθαρός. Μόνο με το ταλέντο σου και τον τσαμπουκά σου τον γονατίζεις τον άλλονα. Τελείωσε. Θυμόσαστε πως ξηγιότανε στις καλές του ο συγχωρεμένος ο Άρης, όταν μάζευε τα πρωταθλήματα με το ζεμπίλι; Θάνατος! Σε έβαζε κάτω, σε περιλάβαινε και μετά δεν βρίσκανε κομμάτι σου να κάνουνε νεκροτομή! Κατοστάρα στην κατοστάρα, χωρίς συμπόνια και χωρίς οίκτο.

Ε, είχε Γκάλη, είχε Γιαννάκη, είχε Σούμποτιτς, είχε Βράνκοβιτς, και τι δεν είχε. Βαρβάτα παιχτούρια, βεβαρημένες μπασκετικές ποσότητες, τρομοκράτες ένας ένας. Και πάνω απ΄όλα είχε αρχιδάτο καπετάνιο στο τιμόνι! Για Ξανθό μιλάμε φίλαθλοι, για Γιάνναρο Ιωαννίδη, πολυνίκη, νταή και κόουτς νάμπερ ουάν.

Μάγκας από τσοι λίγοι ο κόουτς Ιωαννίδης είχε τα γκέμια στο χέρι και που να κουνηθεί κανένας. Ούτε ο Νικ δε Γκρηκ, ούτε ο Τκατσένκο, ούτε ο Τζιμ Λόντος δε φτούραγαν μπροστά του. Και λόγος σπαθί, δέκα καντάρια βάρος, με την χριστοπαναγία του, με το γαμωσταυρίδι του, με όλα του τα σέα. Γιατί έριχνε αβέρτα λεκτική σαβουρολέξ ο μάγκαρος ο Γιάνναρος. Δώστε βάση. Ήταν κάποτε φρέσκος στην ομάδα ο Σούμποτιτς, πιάνει κάποτε τον Λυπηρίδη και τον ρωτάει: Τι ίνες αφτό το γκαμοτοτεό σας που λες κόουτς σινέκια; (ήταν δεν ήταν ενός μηνός...ελληνόπουλο ο Λευτεράκης και δεν τα ψέκαζε ακόμα τόσο καλά τα ελληνικούλια του).

Α, του απαντάει ο Λυπηρίδης για να κάνει πλάκα, σύστημα είναι το γαμωτοθεό. Θεός σημαίνει Θεός, το Ύψιστον Ον που λένε, ο Ένας, κατάλαβες;

Ω, κατάλαβες, κατάλαβες, απάντησε το Σουμποτάκι. Κατάλαβες, Ένας ενάντιας όλοι, Isolation Game που λες οι αμερικάνος. Και τους ξέσκισε από τότε στο τρίποντο ο...ομογενής!

Ο Ιωαννίδης δεν περιοριζόταν όμως μόνο στην προφορική...γαλλική άνευ διδασκάλου, αλλά χειριζότανε άπταιστα και την...χειρωνακτική γαλλική. Βαρύς είπαμε ντε. Όλα τα αστέρια σούζα μπροστά στον μοβόρο Γιάνναρο, από τον Λυπηρίδη μέχρι τον...Λυπηρίδη. Ξέρετε τι μπάτσες είχε φάει ο μικρός; Τις μπάτσες! Γιατί νομίζετε δεν τον φωνάζανε Χαρουμενίδη αλλά Λυπηρίδη; Πάρτες τις φούσκες σου υποπαίχτη, του ΄ριχνε η κοουτσάρα, και αν ξανασουτάρεις πάλι από τόσο μεγάλη απόσταση, μισό μέτρο κάτω από το καλάθι, πέθανες!

Βαρύς και ασήκωτος ο Ιωαννίδης, αλλά και θρήσκος σαν βιτσιόζος καντηλανάφτης! Κάθε μέρα τα πατερμά του, Πάτερ έτσι, Υιέ αλλιώς, προσευχή καλή και σαλονικιά, θύρα 13 του θεοτικού που λένε. Κακές γλώσσες λένε ότι από προσευχή έκανε την καριέρα που έκανε. Προσέξτε. Γνώστες του...αντικειμένου λένε, ότι καθότανε μια φορά και προσευχότανε προφορικά, με ήχο δηλαδή και τον άκουσαν οι λελέδες και το ξέρασαν στην πιάτσα.

Ήτανε ακόμα άσημος και σπούδαζε γεωπονική με την ελπίδα ότι το δίπλωμα αυτό θα τον βοηθούσε να κάνει την μεγάλη καριέρα προπονητή που έκανε αργότερα. Θεέ μου, λέει, κάνε μου να πιάσω τριακόσια εκατομμυριάκια στο λαχείο και τα υπόλοιπα τα κάνω μονάχος μου.

Ακούει ο Θεός, τον πιάνει το φιλότιμο και πάει και τον σκουντάει μιά βραδυά που κοιμότανε, σήκω, του λέει, βγέκα όξω. Βγαίνει ο Ιωαννίδης με το σώβρακο, κοιτάει στο βάθος του δρόμου, απ΄όπου ερχότανε κάτι με βουητό, γυρίζει στο Θεό και τον ρωτάει: Τι είναι τούτο εδώ κύριε Παντοκράτωρ; Το λαχείο που μου ζήτησες, απαντάει χαμογελαστός ο Ύψιστος.

Περιμένει λίγο ο Ιωαννίδης, το κάτι τι που έρχεται γκαζωμένο έρχεται πιό κοντά, ο Γιάννης το αναγνωρίζει. Μα Κύριε για τι λαχείο μιλάτε, αυτό εδώ είναι ο Γκάλης, απορεί ο μετέπειτα κόουτς.

Δεν χάνει την ψυχραιμία του ο Θεός, το ίδιο είναι ρε Γιάννη, όταν φτάσει μπροστά σου, πήδα πάνω του, κρατήσου καλά και άστον να σε πάει...

Έτσι ξεκίνησε. Κάποτε, αργότερα, όταν σταμάτησε την προπονητική του καριέρα, πήδηξε σε κάτι άλλο που περνούσε μπροστά του με βουητό. Ήταν η Νέα Δημοκρατία...

Το νταηλίκι τον συνόδεψε σε όλη του τη ζωή πάντως. Όταν βαρέθηκε κάποτε ο Γκάλης να ακούει τις χριστοπαναγίες του και τον πέταξε κλωτσηδόν από την ομάδα, το περίφημο "ή εγώ, ή ο Ιωαννίδης" του γκάνγκστερ, προσγειώθηκε ελαφρώς ανώμαλα στον Ολυμπιακό του Κόκκαλη. Νταής βαρύς κι΄ασήκωτος που ήτανε, δεν άργησε να βρει νέο...μεγαθήριο γιά να συγκρουστεί: Το όνομα αυτού Γιωργάκης Σιγάλας.

Ήσυχο παιδί ο Σιγάλας, κορίτσι, στις αρχές της καριέρας του, ο ιδανικός αντίπαλος. Που λέτε, άρχισε να πέφτει το μπινελίκι της αρκούδας! Και τι δεν άκουσε το παιδί! Να σας διηγηθώ μία προσωπική ιστορία, η οποία με λίγη τύχη θα μπορούσε να είχε συμβεί πραγματικά. Κατεβαίνω μιά βραδυά παραμονές Χριστουγέννων μ΄ένα φίλο γιά φαϊ Πειραιά και παθαίνω την πλάκα μου. Ρε συ Μήτσε, λέω στον φίλο, τι δουλειά έχει το χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας Συντάγματος στο Πασαλιμάνι; Έβαλε τα γέλια. Τι χριστουγεννιάτικο δέντρο ρε Βράχο, ο Σιγάλας είναι ρε, "στολισμένος" από τον Ξανθό.

Έριξε τα μπινελίκια του στον μικρό ο άγριος Ιωαννίδης, του έριξε και τα μπουκέτα του, γιατί αν δεν ρίξεις ως βαρύς και ασήκωτος άντρας τα μπουκέτα σου στην μισή ποσότης, σε ποιόν θα τα ρίξεις; Κάποτε όμως άρχισε και έχτιζε κοιλιακούς ο Σιγαλάκος, βάρη, γυμναστήριο, μούσκουλα και ποντίκια να, σα ψυγείο παλαιού τύπου το παιδί. Ε τον παράτησε στην...μοίρα του ο Γιάνναρος, γιατί είπαμε παληκάρι και σκληρός, αλλά όχι και να πέφτουμε σα μαλάκες πάνω στους ψωμομένους και να σπάμε τα μούτρα μας.

Κάπως έτσι την είχε γλυτώσει κι΄ο...Γκάλης. Γνώριζε ο Ιωαννίδαρος, ότι το παιδί είχε αρχίσει την καριέρα του ως πυγμάχος και προτίμησε να δώσει...τόπο στην οργή. Δεν τον πήγαινε φυσικά με τίποτα τον Νικ, αλλά ξύπνιος ο Ξανθός, αφού έχει και βαρύ χέρι ο σταρ της ομάδας, καλός είναι και ο Λυπηρίδης, λέει.

Αλλά ας πούμε και μερικά γιά το μεγάλο προπονητικό ταλέντο του Ιωαννίδη. Σχολή προπονητών δεν επισκέφτηκε ποτέ ο Ιωαννίδης, γιατί άλλωστε; Άμα έχεις Γκάλη, όχι το δίπλωμα Γεωπονικής, αλλά ακόμα και το δίπλωμα Αισθητικού σου φτάνει. Να πούμε και την αλήθεια, δεν είμαστε από πάνω απ΄το κεφάλι του όταν έπερνε τάιμ άουτ στην αρχή της καριέρας του, ν` ακούμε τι τσαμπούναγε στο τημ. Πάντως, με δεδομένη την παρουσία του Γκάλη, δεν αποκλείεται να ήταν οι οδηγίες του, ας πούμε...γεωπονικού στυλ: Παιδιά δώστε την μπάλλα στον Νικ, κάντε στην άκρη και αφήστε τον να τους ψεκάσει με γαλαζόπετρα όπως αυτός γουστάρει...

Είπαμε, εκείνη την εποχή δεν χρειαζόσουνα ειδικές γνώσεις και ιδιαίτερο προπονητικό ταλέντο γιά να μαζέψεις όλες τις (εγχώριες) κούπες στο μπασκετάκι. Αρκούσε η σούφρα, να έχεις στην ομάδα σου τον Γκάλη. Και ξένον προς το αντικείμενο αν έβαζες προπονητή, τα ίδια αποτελέσματα θα έφερνε. Μη πω ίσως και καλύτερα. Ας πούμε αν ήτανε ο Θάνος Μικρούτσικος κόουτς στον Άρη...όχι, ο άνθρωπος δεν είχε ιδέα από σπορ, ας πούμε καλύτερα ότι αναλάμβανε κόουτς ο σέρφερ Κακλαμανάκης. Έχει ιδέα από μπάσκετ ο Κακλαμανάκης; Σιγά μην έχει! Τι οδηγίες να δώσει σε ομάδα μπάσκετ ένας σέρφερ; Άμα είχε Γκάλη στην ομάδα, έδινε ΟΤΙ ήθελε! Κάτι από το δικό του σπορ: Παιδιά, ξεκινάμε με Γιαννάκη, Γκάλη, Σούμποτιτς, Λυπηρίδη, Βράνκοβιτς και παίζουμε το σύστημα "7 σε παίρνει αριστερά, μη το ζορίζετε". Έφτανε!

Α, μη σας πω, ότι και ο Μικρούτσικος το ίδιο "σύστημα" θα έπαιζε...

Πάντως μεγάλη προπονητάρα ο Ξανθός, αυτό είναι δεδομένο. Παροιμιώδης η τακτική που ακολουθούσε σε όλους τους αγώνες του Άρη: Θα βάλει 20 ο Γιαννάκης, θα βάλουν 30 οι άλλοι όλοι μαζί, θα τους χώσει ο Νικ καμμιά 40ριά, ε δεν θα εκβιάσω κι΄εγώ με τίποτα χριστοπαναγίες στους διαιτητές κάνια 15ριά; Τους πήραμε τα σώβρακα πάλι!

Εντός των τοιχών έπιανε το κόλπο φυσικά. Που να κοντράρουν τους Γκαλογιαννάκηδες τα δευτεροτριτάκια; Άλλά και στην Ευρώπη έπιανε η...διαβολική όσο και...επιστημονική αυτή τακτική. Εκτός των φάιναλ φορ! Μία, δύο, τρεις, πέντε, έξη ολόκληρα φάϊναλ φορ ο Ιωαννίδης και ούτε κούπα, ούτε ακρόαση! Δε πα νάτανε ο Άρης φαβορί, δε πα να έχωνε ο Νικ όσα ήθελε, δε πα να ήτανε τα παλαί γεμάτα από αφιονισμένους Αρειανούς, το αποτέλεσμα πάντα το ίδιο: Την κούπα οι άλλοι, ο Ξανθός τον πούλο!

Είπαμε, μεγάλη προπονητάρα ο Ξανθός, αλλά εκεί που μπορούσε ο άνθρωπος. Όχι ότι δεν μπορούσε στα φάϊναλ φορ, αλλά να, δεν του καθόντουσαν ρε γαμώτο. Ήταν και ζόρικοι οι αντίπαλοι, ήταν και κάτι γατόνια του κερατά οι αντίπαλοι κόουτς, ήταν που δεν πιάνανε τα αφιλότιμα τα γούρια στα φάϊνάλ φορ, ήτανε και το στρες, άσε δράμα.

Ο Ξανθός πάντως έκανε ότι μπορούσε: Ξόρκια, βουντού, αλχημείες, κοκκαλάκια νυχτερίδας, χαϊμαλιά, σταυρουδάκια, τάματα, ότι...επιστημονικό προπονητικό περαδώθε φανταστεί ο νους σας!

Ρέστα έδινε ο Ιωάννης με τα γούρια του:

Το ίδιο ριγέ πουκάμισο πριν το τελευταίο κατούρημα από τουαλέτα του τρίτου ορόφου του ξενοδοχείου της ομάδας και με τον αναπληρωματικό πάουερ φόργουωρντ να παίζει έξω από την πόρτα κολιτσίνα με τον κουβαλέα του Άρη....

Πέντε χριστοπαναγίες από την ανάποδη τριαντατρία λεπτά πριν το τζάμπωλ...

Φτύσιμο από ανατολή προς δύση με ενδιάμεσο σταθμό τον κόρφο του προς εκδιωγμό των κακών πνευμάτων, πάντα με καμπύλη 33 μοιρών...

Παραμονή αγώνα δεν άφηνε να του κάνουν τράκα τσιγάρο, εκτός αν ο τρακαδόρος φορούσε τραγιάσκα με μπλε πουά και την στιγμή που του ζητούσε τσιγάρο έξυνε με το αριστερό του χέρι τον πέμπτο σπόνδυλο της σπονδυλικής του στήλης...

Δεν περνούσε δρόμο αν πριν τον διέσχιζε κάθετα μαύρη γάτα. Αν τον διέσχιζε οριζόντια έριχνε μιά δραχμή κορώνα-γράμματα και αν το νόμισμα έπεφτε σε υπόνομο, έριχνε μιά χριστοπαναγία παραπάνω απ΄ ότι συνήθως...

Στα φάϊναλ φορ δεν αρκούσαν φυσικά μόνο τα γούρια, εδώ χρειαζόταν και ψυχολογία, ένας τομέας στον οποίο ο Ιωαννίδης έδειξε επανειλημένα το μεγάλο του ταλέντο. Συγκεκριμένα, τρεις εβδομάδες πριν τους τελικούς άρχισε να αγχώνει εαυτόν και παίκτες. Δεν ήταν μάγος, όσο μπορούσε ο άνθρωπος. Στρες κανονικό και με το νόμο, να μη μπορεί κανένας να κλείσει μάτι! Σκέτη επιστήμη δηλαδή. Περνούσες έξω από το ξενοδοχείο της αποστολής του Άρη και σε κούφαιναν τα κλακ κλακ κλακ! Τι έγινε ρε παιδιά, φέρανε ισπανίδες χορεύτριες και χορεύουνε υπό την συνοδεία καστανιέτων φλαμένγκο, ρωτούσες. Και σου απαντούσαν, όχι ρε, η ομάδα προετοιμάζεται για τον ημιτελικό. Ναι, τουρτουρίζοντας...

Ξύπνιος προπονητής ο Ιωαννίδης κατάλαβε κάποτε, ότι με το στρες και το άγχος δεν σηκώνεις ποτέ ευρωπαϊκή κούπα και άλλαξε μετά το έκτο χαμένο φάϊναλ φορ τακτική. Τραγική ειρωνεία της τύχης: Το έβδομο φάϊναλ φορ δεν ήρθε ποτέ!

Στην ιστορία έχει μείνει και η γαμάτη μαγκιά του κόντρα στα ρωσσάκια της CSKA Μόσχας στο Φάληρο. Ναι, τότε που είχαν μπερδέψει οι υπεύθυνοι του Ολυμπ....εεεε οι υπεύθυνοι της κουζίνας του ξενοδοχείου που διέμενε η ρώσσικη αποστολή τη ζάχαρη με το ψυχοφάρμακο που ήταν στο ράφι της κουζίνας δίπλα από τη ζάχαρη, το μοσχοκάρυδο, τη ρήγανη, το αλάτι, το πιπέρι και τα άλλα μπαχαρικά, με αποτέλεσμα οι μισοί ρώσσοι παίκτες αντί να παίζουν στον αγώνα πιεστικές άμυνες στο μισό γήπεδο με παγίδες στις γωνίες, να τα έχουν παίξει με παραισθήσεις στον θάλαμο ενός πειραιώτικου νοσοκομείου. Η μαγκιά του Ιωαννίδη να παίξει με πέντε ερυθρόλευκους παίκτες τους...τρεις αναπομείναντες αντιπάλους του ΠΡΕΣΙΝΓΚ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ θα μείνει αξέχαστη σε όλους μας. Όπως και η δεύτερη μαγκιά του στον ίδιο αγώνα, να αποσύρει δύο παίχτες του Ολυμπιακού, για να παίξουν τρεις εναντίον τριών, όταν το σκορ υπέρ των ερυθρολεύκων ξεπέρασε τους 20 πόντους.

Μεγάλη μαγκιά!

Αλλά η μεγαλύτερη μαγκιά του βαρύ και ασήκωτου Γιάννη Ιωαννίδη έμελε να λάβει χώρα στις μέρες μας. Ακριβώς, κατά την ψηφοφορία στη Βουλή γιά την άρση της βουλευτικής ασυλίας του Κασίδα της Χρυσής Αυγής, λόγω της...μαγκιάς του επιστήμονα της ναζιστικής παράταξης, να γρονθοκοπήσει σε λάϊβ εκπομπή της τηλεόρασης την Λιάνα Κανέλλη του ΚΚΕ.

Μαγκιά λέμε, όχι "εντός πωλούνται ψιλικά": Ο πολυνίκης, πανάξιος, ο άντρακλας, ο νταής, ο Ελληναράς, ο πατριώτης, ο υφυπουργός Αθλητισμού αυτής της ένδοξης χώρας απάντησε στο τρομερά δύσκολο και πολύπλοκο ερώτημα ΝΑ ΑΡΘΕΙ Η ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΣΥΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ; με ένα ένδοξο, λαμπρό, αθλητικό και πέρα ως πέρα αντρικό ΟΧΙ!

Βαρύς και βίαιος στα μικράτα του ο Ξανθός, αλλά πέρασαν τα ρημάδια τα χρόνια ρε γαμώτο και δεν μπορεί πιά όπως παλιά. Περασμένα μεγαλεία οι μπάτσες σε Λυπηρίδηδες και Σιγάλες. Ούτε για μπάτσο σε γυναίκα δεν φτάνει σήμερα πιά, κακούργε χρόνε. Ας είναι καλά κάτι καλά παιδιά, που συνεχίζουν το έργο μας και τους δίνουνε να καταλάβουν των...ξέρετε τώρα ποιών.

Το ποστάκι τελειώνει δραματικά!

Μάγκας και παράδειγμα προς μίμηση ο Ιωαννίδης, είπαμε. Ότι είναι ολίγον στραβός από το (άκρο) δεξιό μάτι, το γνωρίζαμε. Αλλά να επικροτεί ολόκληρη υφυπουργάντζα το γρονθοκόπημα μιας ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ ΤΟΥ από τον νεογκεσταπίτη Κασιδιαροκοπρίτη και μάλιστα δημόσια είναι πάρα πολύ βαρύς καπνός και  φαρμάκι ταμπάκο. Ντάξει, ο καθένας με την ίωσή του. Δικαίωμά σου κύριε υφυπουργέ να επικροτείς την ευγενική κίνηση του κυρίου Κασιδιάρη. Μετά όμως οφείλεις να πάρεις το καπέλο σου και να μας αδειάζεις την γωνιά στην Βουλή. Γιατί μάγκας έτσι, μάγκας αλλιώς, δεν πάει βουλευτής άνθρωπος να παίρνει ανοιχτά θέση υπέρ της βίας, και ιδίως βίας κατά γυναίκας και μάλιστα μέσα στην ρημάδα την Βουλή.

Ο Ιωαννίδης ψάχτηκε λίγο μετά το σούσουρο που έγινε και προτίμησε να μας εκμυστηρευτεί ότι είναι απλός ΒΛΑΚΑΣ. Ψάχτηκε λίγο ο Ιωαννίδης και μας είπε κατάμουτρα, συγνώμη παιδιά, δεν κατάλαβα καλά, νόμιζα ότι ψήφιζα...ΝΑΙ. Ψάχτηκε ο Ιωαννίδης και δικαιολογήθηκε ότι...μπερδεύτηκε, τόσες ψηφοφορίες κάναμε τον τελευταίο καιρό ρε καρντάσια, έχασα τον μπούσουλα.

Ψάχτηκε ο Ιωαννίδης πριν τα πει όλα αυτά, ψάχτηκε όντως...

Και ψάχτηκε εκεί, ναι εκεί ανάμεσα στα σκέλια του και έδωσε την απάντηση που γνωρίζουμε, όταν διαπίστωσε ότι εκεί ΔΕΝ...ΚΟΥΔΟΥΝΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ πια...