26/1/14

Φαρμακονήσι: Σύγχρονη ελληνική τραγωδία με ξένα δάκρυα





Με λίγα λόγια: Στο Φαρμακονήσι έσβησαν δώδεκα άνθρωποι. Ξεκληρίστηκαν κυριολεκτικά οικογένειες. Μανούλες και παιδάκια. Στην πόρτα μας! Δίπλα από τον καναπέ μας! Εκεί, στα αφιλόξενα αγριεμένα νερά του Αιγαίου, μέσα στην δίνη της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής "πολιτικής", ανάμεσα από τις Συμπληγάδες μιάς εγκληματικής συγκυβέρνησης και της εξ ίσου εγκληματικής αδιαφορίας του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας μας χάθηκαν δώδεκα αθώες ψυχές. Κυνηγημένοι, κατατρεγμένοι, φτωχοί και εξαθλιωμένοι. Συνάνθρωποι που ξέφυγαν από τον όλεθρο του πολέμου, για να πνιγούν στα κύματα της Γης της (ψευτο) Επαγγελίας μας.

Η τραγωδία δεν διαδραματίστηκε μακριά, στην άλλη άκρη της γης, στην μέση του ωκεανού, αλλά εδώ. Μπροστά στα μάτια μας! Κάπου κοντά στην ανθρωπιά μας, δίπλα στον πολιτισμό μας. Ή κοντά και δίπλα σε όσα θυμίζουν μόνο ανθρωπιά και πολιτισμό. Όσα απόμειναν.
Η τραγωδία του Φαρμακονησίου δεν διαδραματίστηκε στο σκοτάδι, στα κρυφά, χωρίς επιζώντες και αυτόπτες μάρτυρες, αλλά στο φως, μπροστά σε δεκάδες ζευγάρια μάτια!
Η τραγωδία του Φαρμακονησίου δεν είναι ένα μηστηριώδες συμβάν στο Τρίγωνο των Βερμούδων, αλλά ένα γεγονός για το οποίο υπάρχουν δεκάδες μαρτυρίες:

Από "Άτυχη...διάσωση"...

Μέχρι "στυγνή δολοφονία"...

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι αλήθειες των Μεταναστών "διασωθέντων" και των ένστολων Ελλήνων "σωτήρων" τους είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Η...αβρότητα των ελληνικών δυνάμεων...διάσωσης δεν είναι επτασφράγιστο μυστικό. Και όμως, στις τραγωδίες των ελληνικών θαλασσών υπεύθυνοι υπάρχουν πολλοί - η κακιά στιγμή, οι λαθρέμποροι, τα πρωτόγονα πλωτά μέσα, τα θύματα- αλλά αυτοί είναι πάντα "οι άλλοι". Το ελληνικό σενάριο διάσωσης είναι απλό: Δικές μας ευθύνες δεν υπάρχουν ποτέ, στο τέλος θριαμβεύουν πάντια οι -ημέτερες- δυνάμεις του Καλού.

Δώδεκα νεκροί. Γυναικόπαιδα! Και η θλιβερή σκατολινάτσα της τσοκαροδημοσιογραφίας του MEGA "δεν βλέπει δικές μας ευθύνες". Όπως δεν βλέπει δικές μας ευθύνες ο χυλός Τύπου της κυβέρνησης. Αθώος ευθυνών και ο Βαρβιτσιώτης. Αθώες η σάρα και η μάρα της ελληνικής κοινωνίας, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Δώδεκα νεκροί και ούτε μισός προφυλακισμένος! Ούτε εν τέταρτο παραίτησης! Δώδεκα νεκροί και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Δώδεκα νεκροί και ούτε ένα ελληνικό δάκρυ. Στις σύγχρονες ελληνικές θαλασσινές τραγωδίες κλαίνε πάντα οι άλλοι...





24/1/14

Πως έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ μία (σχεδόν) σίγουρη ψήφο






Δεν λέω ότι η άμυνα είναι εύκολο πράγμα. Η άμυνα και θέληση θέλει, και γρήγορα πόδια θέλει, και συγχρονισμό θέλει, τον περίδρομο θέλει. Και σαν να μην ήταν πολλά όλα αυτά, θέλει και τον Μητσάρα της, και τον Πεδουλάκη της. Και άμα δώσει η...Τρόϊκα και προκύψουν όλα αυτά μαζεμένα, δε πα νάσαι Σπανούλης, δε πα νάσαι Κιλλ Μπιλ, δε βάζεις παραπάνω από τρία ποντάκια στον βάζελο στο ΟΑΚΑ. Κι΄ αυτά με 1/10 σουτ! Δεν λέω ότι έπαιξα ακριβώς αυτήν την άμυνα, που τελετούργησε τις προάλλες ο Εξάστερος κόντρα στον Γαύρο, αλλά περίπου την ίδια. Εδώ και δύο βουλευτικές εκλογές δέχομαι καταιγισμό επιθέσεων από όλα τα φιλαράκια μου: Βράχο, άσε τα αμυντικά του ΚΚΕ και άφησε να ρίξει κάνα ελεύθερο σουτάκι ο Αλέξης, μήπως και δούμε καμμιά άσπρη μέρα. Βράχο, παράτα το μαν του μαν και παίξε τον Τσίπρα ζώνη. Βράχο, δεν αλλαξοπιστήσαμε εμείς οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ, που ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ. Δεν του χαρίσαμε τη ψήφο μας: Του την δανείσαμε μόνο. Βράχο, πέσε! Γιά ν΄αλλάξει κάτι!

Όμως βράχος, ο βράχος.

Πόσο; Μέχρι πρότινος! Τι να κάνω βρε παιδιά; Άμυνα-άμυνα, αλλά κάποτε άρχισα να λυγίζω. Ψήφα ΣΥΡΙΖΑ βραχούλη, άρχισαν τα πούστικά τους τα φιλαράκια, τώρα που έχουν ενισχυθεί με τόσοι καλοί συντρόφοι από το ΠΑΣΟΚ και από αλλού και έχουν κάνει και γαμώ τις ομάδες και δε θα χάσεις. Έλα ρε και μετά από τις επόμενες εκλογές στέλνουμε απαξάπαντο το νουδοπάσοκο στις εξεταστικές. Και μετά στις φυλακές!
Μιλάμε για ΤΑ επιχειρήματα τα κολλητάρια μου. Γιά να ξεφύγω, πέρασα στην αντεπίθεση:

Μα δεν είναι οπορτουνιστές ρε σεις;

-Όχι ρε! Σχεδόν καθόλου!

Μα δεν λέγαμε, ότι είναι σοσιαλδημοκράτες;

-Ήταν ρε. Κάποτε. Τώρα δεν είναι.

Μα δεν λένε κάτι κουφά σοσιαλδημοκρατικά;

Ναι ρε, ελάχιστα όμως. Έτσι μόνο γιά τα μάτια του κόσμου.

Μα αφού θέλουν την Ε.Ε!

-Παραμύθια ρε. Δεν την θέλουν.

Μα δεν έβαλε υποψηφιότητα ο Τσίπρας, να αναλάβει πρόεδρος;

-Ναι ρε, γιά να την ξεσκίσει από "μέσα" την κουφάλα.

Μα...

-Ξεκόλλα με τα μα και τα μα!

Τα χρειάστηκα! Πίσω μου σ΄ έχω σατανά, λέω και την πέφτω με τα μούτρα στην ανάγνωση, να αναστηλώσω το αδύναμο επαναστατικό μου φρόνημα και να μπαλώσω κάτι παλιές θεωρητικές ελλείψεις που είχα από τότε που ήμουν φοιτητής. Καλά, το Κομμουνιστικό Μανιφέστο το έβγαλα μέσα σ΄ένα απόγεμα. Το "Τι κάνουμε;" υποχώρησε άτακτα σε δύο ώρες! Η "18η Μπρυμαίρ", εντάξει με παίδεψε. Τέσσερεις ολόκληρες ώρες παρακαλώ! Αλλά μη πάει ο νους σας στο πονηρό: Μόνο γιά να την βρω, μου πήρε δύο ώρες! Στην βιβλιοθήκη δεν ήταν. Στο πατάρι δεν ήταν. Στο μπαούλο της γιαγιάς δεν ήταν. Σ΄ένα παλιό γραφείο που ήταν στο υπόγειο, δεν ήταν. Άνω κάτω όλο το σπίτι έκανα, άφαντος ο Βοναπάρτης! Ξαφνικά μου έρχεται ένα φλασάκι, που φορτίζει την άδεια μπαταρία των ελπίδων μου με τη μία: Στο ψυγείο ρε γαμώτο! Στο ψυγείο!

Μη βιαστείτε, να βγάλετε συμπεράσματα. Κάποτε είχε σπάσει ένα ποδαράκι στη βάση του και το ψυχρό αντικείμενο έγερνε. Θυμάμαι ότι έψαχνα ένα βιβλίο, που ταίριαζε.

Η ελπίδα τσακίστηκε όπως μιά βαρκούλα στα βράχια κατά την διάρκεια ενός ανεπάνταχου -όσο και τυχαίου- τσουνάμι κάπου στην Λαυρεωτική. Ή κάπου αλλού. Ήταν ένα βιβλιαράκι με τίτλο "Η καλή εγγλέζικη κουζίνα. Όλες οι σπεσιαλιτέ. Μόνο για αδίστακτους μάγειρες!". Δεκαπέντε φύλλα όλα κι΄όλα...

Τελικά η "Μπρυμαίρ" ήταν εκεί που έπρεπε: Ακριβώς πίσω από τον δεύτερο τόμο του Κεφάλαιου. Και για να βρεθεί έψαχνα δύο ώρες. Όταν άνοιξα το βιβλίο για να διαβάσω, ανακάλυψα κάτι παλιά σοβιετικά γραμματόσημα, που τα έψαχνα χρόνια για να συμπληρώσω μία συλλεκτική σειρά. Όπως καταλαβαίνετε, δεν μπόρεσα να διαβάσω το βιβλίο: Τις άλλες δύο ώρες έψαχνα να βρω το άλμπουμ...

Τέλος πάντων, πήρα τ΄απάνω μου ιδεολογικά με όλη αυτή την προσπάθεια, η αλήθεια να λέγεται. Βουτάω που λέτε το τηλέφωνο και παίρνω τον σύντροφο και φίλο μου τον Μπάμπη. Μπάμπη, το και το, του λέω. Μιλάς με έναν μαέστρο του Μαρξισμού-Λενινισμού, δεν έρχομαι στον ΣΥΡΙΖΑ για δύο λόγους: Αφενός γιατί Ένα είναι το κόμμα. Κι΄ας μη κατέχει ο Κουτσούμπας καλά τη λαμιώτικη διάλεκτο. Και αφεδύο γιατί στον ΣΥΡΙΖΑ λείπει ένας φωτισμένος άνθρωπος, ένας ηγέτης. Ένας που θα έβλεπε η Ελλάδα και θα έλεγε, να επιτέλους ένας άξιος! Να επιτέλους ένα ίνδαλμα! Ένας εκλεκτός! Ένας σπάνιος και σαν χαρακτήρας και σαν πολιτικός. Ένας που θα δώσει το καλό παράδειγμα και θα τραβήξει την νεολαία από τα ποδοσφαιράκια και τα ναρκωτικά. Ένας άνθρωπος με ήθος, όραμα, προπάντων ήθος, που θα ταρακουνήσει το πανελλήνιο, που θα έδινε το στίγμα μιάς ριζικής αλλαγής. Πρόγραμμα δεν έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν είχε έναν προικισμένο άνθρωπο, μία εξέχουσα προσωπικότητα, ίσως να τον στήριζα.

Ο Μπάμπης έβαλε τα γέλια. Μα που είσαι ρε συ βράχο; Δεν διαβάζεις εφημερίδες; Δεν ακούς ειδήσεις; Κοιμάσαι ρε; Μα τον έχει αυτόν τον άνθρωπο που λες ο ΣΥΡΙΖΑ! Σοβαρά ρε. Τάχασα. Ποιός είναι ρε, ρωτάω.

Ο Πέτρος Τατσόπουλος ρε!

Έπαθα τη πλάκα μου! Ο...Πέτρος; τόλμησα να ρωτήσω. Ναι ρε, ο συγγραφέας, απάντησε με φωνή που παλλόταν από ενθουσιασμό ο Μπάμπης.

Τι να σας λέω τώρα, και γαμώ τα σοκ! Ο Τατσόπουλος, ο Μέγας Τατσόπουλος στον ΣΥΡΙΖΑ! Ωσαννά! Απίστευτο! Ξανά ωσαννά! Μόλις συνήλθα, είπα στον φίλο να μου φέρει μία αίτηση μέλους του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τον λογαριασμό τραπέζης του κόμματος, να στείλω εκείνο το πεντοχίλιαρο, που ήθελα να στείλω για στήριξη του ΚΚΕ. Και συνδρομητής σε πέντε τεύχη της Αυγής, αφού υπάρχει ο τεράστιος Τατσόπουλος στο ρόστερ. Και κολλάω αφίσα ακόμα και γιά την Κατσέλη, άμα βάλει με τον ΣΥΡΙΖΑ υποψηφιότητα στις ερχόμενες εκλογές.

Ο Μπάμπης άργησε λιγάκι να ρθει. ¨Οχι τίποτα βδομάδες, δυό μέρες. Και όταν επιτέλους ήρθε, ήταν πλέον αργά. Η είδηση με χτύπησε πισώπλατα και με έστειλε γονατισμένο και ψυχικά ταρακουνημένο στο κατώφλι της απελπισίας:

ΣΥΡΙΖΑ και ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΧΩΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΤΣΑΝΑΚΙΑ ΤΟΥΣ! 

Πως αισθάνθηκα; Όπως ο ασθενής στην φωτογραφία! Πόνος! Οδύνη! Αβάστακτος καημός...

Όνειρο ήταν και πάει.
Πάει...
Και ο Πέτρος πάει στους "58"!

Φτου σου ρε γαμώτο και ονειρευόμουνα ότι θα γαμούσαμε και την υπόλοιπη Αθήνα οι δυό μας....





http://www.youtube.com/watch?v=LBQ79RxKZFk

http://www.youtube.com/watch?v=RFaF1uCl0MQ

http://www.youtube.com/watch?v=4bzMUHA057Y

http://www.youtube.com/watch?v=4WtXC5E01nw


ΥΓ: Οι...καλλιτέχνες που πρότειναν τον Τατσόπουλο που βρίσκονται;





22/1/14

Όλη η αλήθεια για τον Χριστόδουλο Ξηρό









Η πατρίδα πάνω απ΄όλα, παιδιά. Ξεκινάω έτσι, για να προλάβω τους ανάποδους, που θα μου την πέσουν άγρια σίγουρα. Τι πα να πει "τα ξερνάω όλα στην μπατσαρία και γίνομαι συνεργάτης του μηχανισμού που μας καταπιέζει"; Τίποτα δεν ξερνάω. Ένα μπλογκ έχω και γράφω. Εγώ φταίω; Να μη μπαίνει και να διαβάζει η μπατσαρία παρακαλώ, Αμάν πιά!

Τα καθέκαστα λοιπόν: Περιμένω το βραδυνό λεωφορείο για Μαρούσι και όσο το είδατε εσείς, άλλο τόσο το είδα κι΄εγώ. Εκεί ακριβώς, πάνω στην απελπισία μου, μου σκάει ένα ταξί! Κάνω κουπί με τα δυό χέρια, να με δει, με βλέπει, σταματάει. Δίνω ένα σάλτο και μπουκάρω μέσα. Να κόβει ο Θεός χρόνια από το σαμαροβενίζελο και να στα δίνει εσένα φίλε, μ΄έσωσες, λέω στον ταξιτζή, να του ανεβάσω το ηθικό. Πάμε Μαρούσι, Σωρού.

Ο τύπος κούνησε καταφατικά το κεφάλι και πάτησε γκαζ. Αμίλητος. Του ρίχνω μιά ματιά, να τσεκάρω το σενάριο. Τραγιάσκα, το μισό κεφάλι μέσα. Γιακάδες σηκωμένοι, σχεδόν μέχρι την τραγιάσκα. Κάνω έτσι, κάνω αλλιώς, όλο και  θάναι κάποιο φινιστρίνι ανοιχτό, να δούμε, λέω, αλλά τς. Δεν έβλεπες τίποτα. Κύργιε ταξιτζά είμεθα ινκόγνιτο σήμερα ή πάμε ν΄ ανοίξουμε κανιά τράπεζα, ρίχνω ένα καλαμπούρι, να σπάσει ο πάγος. Πωπω, τι τόθελα και το είπα; Πατάει ένα φρένο ο τύπος, τσιρίξανε οι ρόδες λες και έδινε συνέντευξη ο Άδωνις! Σταματάει, γυρίζει και με βιδώνει με τα μάτια. Αμάν βαγγελίστρα μου, τον γνώρισα αμέσως: Ο Χριστόδουλος Ξηρός!

Την αμαρτία μου θα σας την πω αμέσως. Ούτε, φόβος, ούτε τρόμος, ούτε καν ψιλοπανικός παιδιά. Ούτε κρύο ούτε ζέστη! Σαν να έκανα άσκοπες βόλτες στην Ακτή Μιαούλη κι΄ένα πλοίο που ήταν δεμένο εκεί, σάλπαρε. Ή δεν σάλπαρε. Ή δεν ήταν καν εκεί. Κρύο αίμα, ένα παράξενο συναίσθημα...ευθύνης, όχι, λάθος λέξη. Α, το βρήκα! Σα νάμουνα φάτσα με φάτσα με μιά βαλίτσα με τέσσερα εκατομμύρια ευρώ, Αλλά μη βιαστείτε να με φτύσετε, εκείνη την ώρα δεν γνώριζα ότι τον είχε επικυρήξει η κυβέρνηση με ακριβώς αυτό το ποσό. Ή το γνώριζα αλλά δεν ήμουν σίγουρος. Τέλος πάντων, τον βλέπω, με βλέπει, βλεπόμαστε, δεν φοβάμαι και του την λέω στα μούτρα: Χριστόδουλε εγώ ούτε σε ξέρω, ούτε σε είδα ποτέ.    Εγώ σπίτι μου θέλω να πάω, αυτό είναι όλο. Αλλά αν νομίζεις ότι θα σε φοβηθώ, τότε εντάξει πάω και με τα πόδια.

Ο Χριστόδουλος Ξηρός πάτησε πάλι γκαζ και το αυτοκίνητο (Μάζντα 323 f, μοντέλλο 98, 89 άλογα, χρώμα κίτρινο, αυθεντική πινακίδα ΙΖΥ 3366) κάλπασε προς τα βόρεια της Κηφισίας. Να μη πολυλογώ, ο άνθρωπος με πάει σπίτι μου, χωρίς να βγάλει κιχ στην υπόλοιπη διαδρομή. Του σκάω ένα δεκαπεντάρι μαζί με το μπουρμπουάρ, ρίχνω ένα "φχαριστώ και χάρηκα γιά τη γνωρημία" και πάω να την κάνω προτού τον ζώσει κάνα κωλόφιδο και μπλέξουμε τα μπούτια μας. Φίλε, μου λέει παγερά, η ζωή εκτός φυλακής είναι ακριβή και...

Κατάλαβα που το πήγαινε και αντέδρασα ακαριαία. Να σε στηρίξω φίλε μου, του λέω. Αν θες, πάμε αύριο Ελευθέριος Βενιζέλος, να πάρω τη μάνα μου και μας φέρνεις πάλι πίσω Μαρούσι. Μου έδωσε το χέρι ενθουσιασμένος. Καλό αγώι αυτό φίλε, μου λέει. Τι ώρα; Δεν έχεις κάνια καρτούλα να σε πάρω, γιατί δε ξέρω ακόμα με ποιά πτήση φτάνει, τον ρωτάω. Αμέ, απαντάει πρόθυμα, να πάρε το μπιλιέτο μου να τόχεις.

Φεύγει, μπαίνω στο σπίτι και ανάβω το φως. Μιά παράξενη αόρατη δύναμη με σπρώχνει προς το τηλέφωνο. Ρίχνω ένα βλέμα στην κάρτα. Χριστόφορος Χλωρός, Μεσογείων 32, σταθερό 2108182665, κινητό 6973609933. Όχι θα έδινε πραγματικό όνομα...

Τελικά δεν πήρα τηλέφωνο. Ούτε την άλλη μέρα πήρα τηλέφωνο. Ευτυχώς που είδα τον Πρετεντέρη στο μέγκα και σοβαρεύτηκα. Περνάει μιά βδομάδα και μου κάθεται ξαφνικά μιά απρόσμενη δουλίτσα εξωτερικό, συγκεκριμένα Γερμανία. Μόναχο. Βουτάω ένα της Ετζίαν και πριν προλάβω να πάθω συγκοπή απ΄τον φόβο μου σε κάτι κωλοαναταράξεις, νάσουτον τον εμένα σε κάτι ώρες στην βαυαρική πρωτεύουσα, να τρώω σε μία μπυραρία άσπρα βραστά λουκάνικα με γλυκειά μουστάρδα, που τρώνε όλοι οι τουρίστες. Κόσμος πολύς, η μπύρα να ρέει σαν ποτάμι, μιά σερβιτόρα με τέσσερα στήθη να κουβαλάει έξη τεράστια ποτήρια βαυαρικής μπύρας...ωπ, ήρθε πιό κοντά, δύο στήθη παιδιά και οχτώ ποτήρια η φροϊλάϊν, και...και...και πίσω μου κάποιος μιλάει ελληνικά! Γυρίζω να δω και τι να δω; Ο Χριστόδουλος Ξηρός μαζί με τον Χριστοφοράκο! Πίσω μου σ΄έχω σατανά και ζήμενς και τρομοκρατία, λέω και διπλώνομαι στα δύο, να μη δώσω στόχο. Πληρώνω στα μουλωχτά και την κάνω από την μπυραρία Der fröhliche Leopold, Uringasse 22, 80331 München για το ξενοδοχείο μου.

Δεν προλαβαίνω να μπω στο δωμάτιο, χτυπάει το κινητό μου, βλέπω, η μάνα μου! Τι έγινε ρε μάνα, ρωτάω. Τι να γίνει παιδί μου, σηκωθήκαμε με τη θεία σου να πάμε στη λαϊκή στο Λαύριο και μόλις βγαίναμε από το ΒΙΟΠΑ, εκεί στη παράγκα, βλέπουμε έναν άντρα να έχει ανοίξει το καπώ του αυτοκινήτου του και να κάνει κάτι. Μάλλον βλάβη θα έχει ο άνθρωπος, λέω στην αδερφή μου, σταμάτα μωρή να δούμε τι έχει. Πλησιάζουμε, μας ακούει και γυρίζει. Πάθαμε την πλάκα μας: Ο Χριστόδουλος Ξηρός!

Αγαπητοί αναγνώστες η κατάσταση είναι σοβαρή. Πολύ σοβαρή. Και μας βρίσκει πάνω που πετύχαμε πρωτογενές πλεόνασμα. Ευτυχώς όμως υπάρχει και η κυβέρνηση, η ΕΛ.ΑΣ και ιδιαίτερα η Αντιτρομοκρατική που σαρώνει Ελλάδα και εξωτερικό για να εντοπίσει τον αρχιτρομοκράτη και τους βοηθούς του. Ένα λεπτό, κάποιος χτυπάει τη πορ



















19/1/14

Η δικαιοσύνη στα χρόνια της χολέρας (της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ)





Ο Αρχηγός ξερόβηξε και χτύπησε μερικές φορές με τον στυλό του το τραπέζι. Οι άντρες κάθησαν στους πάγκους και περίμεναν. Οπλισμένοι σαν αστακοί, τα πρόσωπά τους μαυρισμένα με φούμο, στολές παραλλαγής, μάτια γεμάτα αποφασιστικότητα, έτοιμοι γιά δράση. Ο Αρχηγός άρχισε να μετράει: Ένας, δύο, πέντε, δεκαπέντε, τριάντα, σαρανταεννιά. Γιατί σαρανταεννιά, ρώτησε τον Υπαρχηγό που στέκονταν δίπλα του. Ο Μπάμπης λείπει ακόμα, απάντησε αυτός, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι έρχεται, αλλά έχει κολλήσει στην Κηφισίας που έχει μποτιλιάρισμα. Ποιός είδε τον Αρχηγό και δεν φοβήθηκε! Γαμώ την Παναγία του, τού παλιομαλάκα, δεν σας είπα ρε, να είσαστε όλοι στην ώρα σας εδώ; Ο Υπαρχηγός πειράχτηκε, αλλά δεν το έδειξε. Μα δεν είναι όλα τα παιδιά έτσι, Αρχηγέ, διαμαρτυρήθηκε χλιαρά. Μόνο ο μαλάκας ο Μπάμπης κάνει κάτι τέτοια. Και τον προειδοποίησα, γαμώ τον Σταυρό μου!

Εκεί ακριβώς ανοίγει η πόρτα και δύο άντρες μπαίνουν στην αίθουσα. Επίσημο ύφος, μέγιστο ειδικό βάρος, αποφασιστικό βήμα: Ο Δικαστής και ο Εισαγγελέας. Χωρίς καθυστέρηση κατευθύνθηκαν προς το βήμα και αφού χαιρέτησαν τους δύο αξιωματικούς, άνοιξαν το μικρόφωνο και άρχισαν τις οδηγίες: Η επέμβαση των Ειδικών Δυνάμεων πρέπει να είναι αιφνιδιαστική. Να μη γίνουν λάθη. Να μη χυθεί αθώο αίμα. Ο ένοχος είναι άκρως επικίνδυνος. Και αδίστακτος. Και αν το καταλάβανε όλοι. Και αν έχει κάποιος καμμιά απορία. Και ποιός είναι αυτός που μπαίνει τώρα μέσα. Ο Μπάμπης; Και γιατί έρχεται ο μπινές με τέτοια καθυστέρηση, γαμώ το Χριστό του; (Ο δικαστής) Και με τον "Φίλαθλο" κάτω από την μασχάλη μάλιστα, γαμώ τον Θεό του ο πούστης! (Ο εισαγγελεύς).

Κάποτε ηρέμησαν τα πράγματα και ο Δικαστής έκανε νόημα να σβήσουν τα φώτα. Μετά πήρε θέση πίσω από μία συσκευή προβολής σλάϊντς και άρχισε να αναλύει το σχέδιο δράσης. Τι βλέπουμε εδώ, ρώτησε. "Κοινωνία". Κοινωνία, με άλλα λόγια λαός. Τι κοινό χαρακτηριστικό έχει ο λαός; Όπως βλέπετε στην δεύτερη φωτογραφία, ο λαός μπορεί να είναι "ένοχος". Πχ, τρομοκράτης. Ή φοροφυγάς. Ή κλέφτης. Ή απατεώνας. Ή δολοφόνος. Ή μαστρωπός. Ή έμπορος λευκής σάρκας. Ή παιδεραστής. Ή αναρχικός. Ή κομμουνιστής. Ή διεφθαρμένος πολιτικός. Ή κλεπταποδόχος. Ή βιαστής. Ή ρατσιστής. Ή νεοναζί. Ή απαγωγέας. Ή ληστής. Ή οικονομικός εγκληματίας. Ή προδότης του έθνους. Ή μιζαδόρος. Ή ξεπούλας κρατικής ιδιοκτησίας. Ή εμπρηστής. Ή καταλύτης του Συντάγματος. Ή πολιτικός της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ. Στην επόμενη φωτογραφία μας θα δούμε, τι θα κάνουμε με όλους αυτούς. Προσέξτε! Τι βλέπουμε εδώ; "Απολύτως τίποτα". Ακριβώς!  Όλους αυτούς τους αφήνουμε ως έχουν και κάνουμε ζουμ μόνο στον επικίνδυνο στόχο μας. Σε εκείνη την παλιοκουφάλα, γαμώ τον Θεό του, που ανάγκασε κοτζάμου βουλευτή της Χρυσής Αυγής, να διαμαρτυρηθεί γιά ελόγου του στην Βουλή! Την λούγκρα του διαδικτύου, τον υπ΄αριθμόν ένα κακοποιό της χώρας, τον "Γέροντα Παστίτσιο".

Η συνέχεια είναι γνωστή. Στην τσιμπίδα της "Δικαιοσύνης" ο ειδεχθής κακοποιός, δέκα μήνες φυλάκιση, δυστυχώς με αναστολή. Καθύβριση θρησκεύματος και συναφών εμπορευμάτων, κραυγάζει το Έθνος, ότι πιό επικίνδυνο μπορεί να βάλει ο νους του Νεοέλληνα. Και όλα αυτά σε μία χώρα ντυμένη στα άσπρα. Σε ένα "Κράτος Δικαίου" με ένα τεράστιο φωτοστέφανο - από τα Δίκαια Έβρου μέχρι την Γαύδο- πάνω στον καταγάλανο ουρανό του. Αυτό που ίσως δεν θα μάθουμε ποτέ, είναι η καταγωγή των εμπειρογνομώνων που κατέθεσαν κατά του ποταπού υβριστή των Θείων, Γέροντα Παστίτσιου:

Ήρθαν από το Ιράν;

Την Σαουδική Αραβία;

Ή από το Αφγανιστάν;


Αγαπητοί αναγνώστες, Ένας είναι ο Θεός: 

Ή ο "δικός μας"...

...ή ο Αλλάχ και μοναδικός Του Προφήτης ο Μωάμεθ...

...ή κάποιος άλλος Θεός. 


Όσον όμως αφορά την θλιβερή χώρα μας, ένας είναι ο δρόμος Του:

Η Τζιχάντ!













8/1/14

Πως μας πήρε σήμερα ένας Μπάμπης στις πλάτες του





Η νταλίκα πέρασε, κάνοντας τέτοιο σαματά, λες και απογειωνόταν ένα 737! Το Χριστός σας, εσάς και την νταλίκα σας, που πάτε χωρίς εξάτμιση πρωί πρωί, βλαστήμισε από τη στοά που κοιμότανε ο Μπάμπης. Άνευ ο Μπάμπης, 3Α: Άφραγκος, Άστεγος, Άρρωστος. Χαρτόνια,  σλίπινγκ μπαγκ και μιά σακούλα με ρουχαλάκια γιά μαξιλάρι όλο του το...νοικοκυριό. Ο Μπάμπης είχε καταφέρει να χάσει τα τρία τελευταία χρόνια, ότι δεν χάνει ο άνθρωπος ούτε σε μιά ολόκληρη ζωή: Την δουλειά του, τη γυναίκα του, το σπίτι του, το εξοχικό του, το αμάξι του, τις καταθέσεις του, τα παιδιά του, το κουράγιο του, τα όνειρά του, τους φίλους του, την αξιοπρέπειά του και στο τέλος την υγεία του.

Στο δρόμο ο Μπάμπης λοιπόν και όσο κέρμα έβρισκε το δρόμο προς το κονσερβοκούτι της συμπόνιας, μεταφραζόταν αμέσως σε κουτάκια ΦΙΞ, να πάνε τα φαρμάκια κάτω. Μέσα σε μισό χρόνο από 3Α, ένα σκαλοπάτι πιό κάτω ο Μπάμπης: 4Α, αλκοολικός. Κάθε φτωχός και η μπύρα του, που λέει η παροιμία, κάτι που μόνο αυτοί που έχουν κάνει τέτοιες...εμπυρίες μπορούν να καταλάβουν.

Αφού τον ξύπνησε η κωλονταλίκα, είπε να σηκωθεί. Σηκώθηκε, δίπλωσε το σλίπινγκ μπαγκ και το σκέπασε με τα χαρτόνια. Δεν είχε προλάβει ακόμα να τελειώσει, όταν φτάνει μιά μερσεντές τύπου "ουάου πράμα μάνα μου" και παρκάρει έξω από τη στοά. Δυό τυπάδες με άτσα κουστουμιά βγαίνουν από μέσα και τον πλησιάζουν. Μπασκίνες μάλλον, που έρχονται γιά το γαμωσταυρικό μέρος της υπόθεσης "να πας, να κοιμηθείς αλλού, μαλάκα, εδώ έχει απαγορευτικό και μόνο οι μισθωτοί επιτρέπεται να κοιμούνται. Όρθιοι", σκέφτεται ο Μπάμπης. Ποτέ δεν ήταν μιά σκέψη τόσο μακριά από την σκληρή πραγματικότητα, όσο αυτή η σκέψη του Μπάμπη!

Καλημεγασάς κυγιέ Χαγαλαμπέ, χεραίτησε σε άπταιστα ελληνικά με ακόμα πιό άπταιστη γαλλική προφορά ο ένας από τους δύο τύπους. Και χτην δικχή μου κχαλημέρα αχαπητέ Κχαράλαμφως, πρόσθεσε και ο δεύτερος με βαριά ανατολικογερμανική προφορά. Ο Μπάμπης αντέδρασε με τον ίδιο τρόπο που αντιδρούσε τα τρία τελευταία χρόνια: Τάχασε.
Παιδιά, από κει πάει γιά Ακρόπολη, άλλα δεν μπορώ να κάνω για πάρτη σας, τους είπε περισσότερο γιά να τους ξεφορτωθεί, παρά για να τους εξυπηρετήσει. Οι ξένοι γελάσανε. Πάντα γελάνε οι ξένοι. Ιδιαίτερα όταν γίνεται αναφορά στη χώρα μας. Κύγιέ Χαγαλαμπέ, εμείς ξεγουμέ τα παντά, του λέει ο Γάλλος. Που παεί, που δενπαεί, πουπγεπειναπαεί, ολά. Εμείς αποφασιζουμέ, εμείς διατασσουμέ, εμείς γκραν αφεντικά, εσείς σκυβετέ το κεφαλί. Χανς, πειτέ του παγακαλώ, τι τον θελουμέ.

Ο Χανς άπλωσε το χέρι του και αγκάλιασε τρυφερά τους ώμους του Μπάμπη. Πφίλε Κχαράλαμφως, του λέει, σου φρήκαμε μιά θουλειά να κχάνεις. Ο Μπάμπης πήρε αμέσως τα πάνω του, όταν άκουσε την λέξη "δουλειά". Αμάν ρε φίλε, λέει γεμάτος χαρά στον Γερμανό, χρόνια έχω ν΄ακούσω τέτοια ευχάριστα νέα, Για λέγε, πότε αρχίζω; Αμέσως, χσήμερα, απαντάει ο Γερμανός. Ωραία, λέει ο Μπάμπης τρίβοντας τα χέρια του. Και πόσα θα καθαρίζω το μήνα παιδιά; Τιποτά, απαντάει ο Γάλλος. Ή μαλλόν, οσά κεγδιζές μεχγί σημεγά. Αμηχανία ο Μπάμπης. Και που θα μένω, ρωτάει. Όπου μένεις ντώρα, απαντάει ο Γερμανός. Στο δρόμο ρε σεις; αρχίζει το παράπονο ο δικός μας. Στον δρόμο, απαντάνε ταυτόχρονα οι ξένοι. Του Μπάμπη δεν του άρεσε η φάση, αλλά προκειμένου να μη χαθεί η δουλειά αποφάσισε να κάνει τον χαζό. Και τι θα κάνω ρε παιδιά, ρωτάει. Θα κχάνεις ότι χσου λέμε εμείς, απαντάει και γιά λογαριασμό του Γάλλου ο Γερμανός.

Ο Μπάμπης κατάλαβε. Το βράδυ της ίδιας ημέρας συνόδεψε ξυπόλητος τον Μπαρόζο στο Ζάππειο. Φυσικά δεν του έδωσε κανείς να φάει κάτι. Αλλά μπροστά στην δόξα σαν Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης τύφλα νάχουν οι πείνες, σκέφτηκε ο Μπάμπης...

5/1/14

Το πραγματικό παραμύθι της 25ης Δεκεμβρίου (από τα "Δεκεμβριανά παραμύθια")




Κάποτε, όχι πολύ μακριά, μην σας πω ούτε χιλιοστό μακριά από την όμορφη εποχή που ζούμε, ζούσε μιά αγαπημένη οικογένεια: Ένας άνδρας και μία γυναίκα που είχαν βάλει πλώρη γιά να γίνουν μαμά και μπαμπάς. Στις συνηθισμένες οικογένειες βάζεις πλώρη για να γίνεις γονιός βάζοντας και κάτι...άλλο, συγκεκριμένο, το οποίο όμως γιά λόγους -δήθεν- σεμνοτυφίας δεν θα το αναφέρω. Στην συγκεκριμένη οικογένεια κάτι τέτοιο, λίαν υπόπτως επιμήκες ή λίαν επιμήκες υπόπτως, δεν έπαιζε. Πως γίνεται αυτό; Γίνεται! Αρκεί να το πιστεύεις και να το επαναλαμβάνεις κάθε χρόνο την ίδια μέρα.

Ο μέλλων πατέρας, Σήφης το όνομα, το γένος Παπατζή, σοσιαλιστής το επάγγελμα, θρήσκευμα μαραγκός, είχε ένα παράξενο σεξουαλικό χούϊ: Ενώ δεν είχε αφήσει ούτε θηλυκό γαϊδούρι στον ανήφωρο -που λέει ο λαός, που μόνο να λέει και να σκύβει το κεφάλι ξέρει και μετά να φασκελώνει προς πάσα κατεύθυνση, εκτός της δικής του- την κυρά του δεν την είχε ακουμπήσει ούτε για να κάνει γιάντες! Πως το άντεχε τέτοιο φορτίο η κυρά του; Ε, άντεχε. Όχι επειδή ήταν ίσως ανέραστη η νεαρή, αλλά άμα δεν έχεις δοκιμάσει ποτέ σου...φερ΄ ειπείν φούσκες Καλυμνιώτικες, το λεγόμενο σπινιάλο (σπάνια περίπτωση γαστρονομικού βίτσιου για αθεράπευτες περιπτώσεις αδίστακτου ουρανίσκου και αντάρτισσας γλώσσας), δεν μπορείς να γνωρίζεις την...γλύκα του. Θα πείτε, μα τόσο καθυστερημένη η κυρά; Έλα ντε!

Η μαμά, πολύ Νέα, όσο και η Δημοκρατία μας δηλαδή, Μαιρούλα το όνομα, κορίτσι μάλαμα. Μιλάμε για μάλαμα-μάλαμα, απ΄ αυτές που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν παλούκι σε φράχτη, με παλούκι οπουδήποτε αλλού. Δεν θα το ρίχναμε το κορίτσι, αν λέγαμε, ότι πέρασε πάνω του (σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά) το μισό πανελλήνιο εκτός του κυρ-Σήφη, που πότιζε φαίνεται άλλους κήπους, ως συνηθίζει πας Σήφης μπαγλαμάς. Έγκυα δεν είχε ποτέ ξαναμείνει η κυρά. Χτυπούσε δηλαδή την καμπάνα, χωρίς ν΄αγγίξει το σκοινί. Έτρωγε δηλαδή τα νύχια της, χωρίς να χαλάσει το μανικιούρ. Οι ανήθικοι θα λέγανε, έμεινε παρθένα για τα παιδιά της, αλλά εμείς δεν το λέμε, γιατί είμαστε ηθικό και χριστιανικό μπλογκ.

Πως γίνεται τώρα, να έχει γίνει η κοιλιά σου τούμπανο και η φουσκωματική αιτία να μην είναι ούτε το μαμ τσιτσί, ούτε η ασιτία, άλλη υπόθεση. Έτυχε. Ίσως να είχε περάσει από το σπίτι της ο ανθοπώλης της ενορίας της, ο Άγγελος, που όπως λένε οι καλές γλώσσες, είχε τον τρόπο του να βρίσκει μία λουλουδάτη μέθοδο, που οδηγούσε τις γυναίκες σε πράξεις κρινάτες, πονηρές και ανίερες, ακόμα και αν και τις είχαν πριν...μυριστεί.

Τέλος πάντων, φουλ προς τοκετό τα δυό τους και το όνομα του μωρού έτοιμο: Νέα Γενιά. Θα πείτε, τι όνομα είναι αυτό; Σωστά. Στην αρχή θέλανε να το βγάλουνε Μούσι, λόγω παράδοσης και συνήθειας, αλλά ο ληξίαρχος δεν δεχότανε με τίποτα. Ούτε μετά την προσθήκη "Νέο". Ε, λένε, να κάνουμε έναν συμβιβασμό, να το βγάλουμε Νέο Γένι. Τούρκος ο ληξίαρχος! Γιόκ παιδιά, λέει, μη το σκέφτεστε καν. Το Νέα Γενιά έσωσε την παρτίδα τελικά.

Ρε συ γυναίκα, της λέει ο Σήφης, όταν αυτή άρχισε να χτυπιέται στο πάτωμα, αχ άνδρα μου, τι πόνος είναι ετούτος, που έρχεται κάθε εφτά λεπτά, λες και είναι το Μετρό Ομόνοια-Κηφισιά, όπως το υποσχεθήκαμε κάποτε στον λαό; Ρε συ γυναίκα, γεννάμε ρε συ γυναίκα, να πάμε σε κάνα νοσοκομείο που δεν πρόλαβε να κλείσει ο Άδωνις, απαντάει ο Σήφης. Το νοσοκομείο που δεν έκλεισε ο Άδωνις, πρέπει πρώτα να χτιστεί, ανταπαντάει η αδικογκαστρωμένη νεαρά. Να το κάνουμε εδώ που είμαστε, σπίτι, άντρα.

Σπίτι; Και να μας μείνει από το κρύο, απαντάει ο στοργικός πατέρας. Ν΄ανάψουμε το καλοριφέρι ρε άντρα, κοντράρει η γυναίκα. Και πως να το ανάψουμε, αφού δεν βάλαμε στην πολυκατοικία φέτος πετρέλαιο, φωνάζει ο Σήφης. (Ακολουθεί ο αυθεντικός διάλογος, όπως τον κατέγραψε η κάμερα του NSA).

-Και γιατί δεν βάλαμε φέτος πετρέλαιο παρακαλώ;

Λόγω επειδής το πετρέλαιο θέρμανσης κοστίζει όσο το ντήζελ, γυναίκα.

-Και ποιός μαλάκας το αποφάσισε αυτό;

Εμείς οι δύο γυναίκα.

-Ναι;

Νέκρα! Φυσικά ναι.

-Και διατί ωρέ άντρα;

Γιατί μας το ζήτησε η Τρόϊκα.

-Και γιατί μας το ζήτησε η Τρόϊκα;

Για να μαζέψουμε όλο το χαρτί του μαλάκα λαού.

-Και έπιασε το μέτρο;

Ου! Η κατανάλωση έπεσε κατά 90%!

-Κάπως έτσι και τα έσοδα;

Ε φυσικά. Τι, μισές δουλειές κάνουμε; Αλλά έπρεπε να ικανοποιηθεί το βίτσιο της Τρόϊκας.

-Και άλλο τρόπο δεν βρήκαν; Έπρεπε σώνει και καλά το πετρέλαιο θέρμανης;

Ναι! Γιατί ΟΛΟ το χειμώνα κάνει κρύο και κρυώνουνε ΟΛΟΙ βρε γυναίκα. Η εναλλακτική πρόταση ήταν, να φορολογηθεί η ηλιοθεραπεία το καλοκαίρι. Που να μαζέψεις χρήμα γιά τσι Δανειστές με αυτόν τον τρόπο; Θα μπαίνανε στην θάλασσα αμέσως (όσοι αποφασίζανε να πάνε θάλασσα, και δεν μπορείς να πεις στον άλλονα, λαέ τράβα με το ζόρι Βρωμοπούσι για την σωτηρία της χώρας και άμα δε πας, σου κόβω το ρεύμα και δεν βλέπεις ούτε γιά να βγάλεις το απόγεμα τις ωτασπίδες που έβαλες το μεσημέρι στα αυτιά σου για να μπορέσεις ως κάτοικος λεωφόρου Κηφισίας να κοιμηθείς) και μετά θα κάνανε ότι φεύγουνε και θα ξαναγυρίζανε και θα ξαναπέφτανε μέσα.

-Και δεν θα ξεκουράζονταν;

Πως, θα καθόντουσαν στα τέσσερα στα ρηχά.

-Να ανάψουμε κανιά σομπούλα τότε.

Ναι, και όταν αποφασίσει η Νέα Γενιά να βγει, έχει αιθαλομίχλη και μας πούνε, ή τη σβήνεις μαλάκα, ή σου βαράμε πρόστιμο, να σου φεύγει το τακούνι, τι κάνουμε;

-Δίκιο έχεις. Τότε να απαλλάξουμε τους δικαιούχους από τα έξοδα ρεύματος, όταν έχει ντουμάνι και να βάλουμε ηλεκτρικό καλοριφέρ, που ως γνωστόν κάνει ιδιαίτερα καλό στους κατασκευαστές ηλεκτρικών καλοριφέρ.

Καλή ιδέα, αλλά δεν συμφωνεί ο Κουβέλης;

-Γιατί, την βρίσκει παράλογη;

Όχι, τουναντίον.

-Αλλά;

Ο Φώτης είναι βασικά σύμφωνος, αλλά σύμφωνα με το καταστατικό της ΔΗΜΑΡ, που μιά φορά ψηφίζει υπέρ της κυβέρνησης και μία κατά, εναλλάξ, είναι σειρά να μη συμφωνήσει. Την τελευταία φορά είπε ναι, οπότε αυτή τη φορά θα πει όχι. Δεν γίνεται.

-Ε τότε να πούμε στον Τσίπρα, να αναλάβει κυβέρνηση. Αν αυτός ρίξει την τιμή του θέρμανης, όπως έχει υποσχεθεί, κάνουμε και τετράδυμα μετά.

Τρελλή είσαι; Να μας πάρουνε τις σόμπες οι κομμουνιστές; Και που ν΄αφήσουμε τον Πρετεντέρη;

Ακριβώς εδώ μπουκάρουν ξαφνικά τρεις παράξενοι τύποι στω δωμάτιο, μόνοι τους, αφού οι τρεις καμήλες που είχαν φέρει μαζί τους δεν χώραγαν να περάσουν από τον ημιυπαίθριο.

Πανικός! (Συνεχίζουμε με το υλικό της NSA πάλι).

Μαρία: Αχ τι καλά, ήρθανε οι Μάγοι!

Σήφης: Υπέροχα! Περάστε μαγουλάκια μου, τα δωράκια στο τραπέζι.

Μάγος Α: (στον μάγο Β) Τι δώρα λέει ο τύπος;

Μάγος Β: Μάλλον του έστριψε. Τραγικός πατέρας...

Τόμσεν: Σφιγγόμαστε, όπως βλέπω κυρία Μαρία. Το και το ε;

Μαρία: Όχι, τοκετός. (Στον Σήφη, στο αυτί: Άνδρα, Από πότε τσιμπάει μάγος κώλον εγκύου;)

Σήφης: (προς τους μάγους) Ρε παιδιά, μήπως είσαστε η Τρόϊκα;

Τόμσεν: Μάγος είσαι;

Σήφης: Ε πέστε το ρε παιδιά. (Προς τη Μαρία) Έλα γυναίκα, το τραγούδι. Πάμε!

Σήφης και Μαιρούλα μαζί: Τρόϊκα που την χώρα κυβερνάς, και χαράτσια παντού σκορπάς. Άκου ετούτη τη στιγμή, των τσογλανιών σου τη φωνή. Σκοτάδιασέ μας την ψυχή, στο κακό στην αρπαχτή, δίνε μας από ψηλά, θάρρος, δύναμη, να ξεσκίσουμε τον ραγιά. Για να ζούμε εδώ σ΄αυτή τη γη, σαν πασάδες με ότι ατιμία βάλει ο νους σου, και να...διαπραγματευόμαστε δήθεν (για τα ψώνια έξω) με εσέ, πάνσοφε τροϊκανέ.

Και εδώ ακριβώς στην τελευταία συλλαβή της μαγικής λέξης "τροϊκανέ", στο "νε", συμβαίνει το τραγικό γεγονός, που περίμενε με αγωνία απαξάπαντη η ανθρωπότητα: Με το σφίξημο που έκανε η Μαιρούλα γιά να πετύχει την κορώνα του "νέ", ακούγεται ένας υπόκωφος θόρυβος, ένα φλουπ, συγκεκριμένα ένα "φςςςς ωχωχωχ τσαφ φλουπ ντουπντουμπντουμπ" και η μικρή Νέα Γενιά προάγεται ξαφνικά σε φορολογούμενο πολίτη, μπιστώντας μάλιστα με το κεφάλι τρεις φορές  πάνω στο κρύο μωσαϊκό της φάτνης.

Μπράβο παιδιά, λέει στους αδιάφορους γονείς ο μάγος Τόμσεν, θα το πάρουμε έτσι το παιδί, μη το τυλίγετε!

Όταν κάποτε έφυγαν οι μάγοι το παραμύθι κάνει μιά σύντομη απογραφή και τι να δει; Δεν είχε πλέον απομείνει τίποτα! Οι τρεις μάγοι όχι μόνο δώρα δεν έφεραν, αλλά δεν άφησαν και τίποτα πίσω τους! Τα πήραν όλα! Όλο το παρόν, ακόμα και την Νέα Γενιά, το μέλλον της χώρας. Πίσω έμεινε μόνο το παρελθόν. Ο Σήφης και η Μαιρούλα. Και κάτι σκιές, που δεν μπορέσαμε να διακρίνουμε, αν ήταν άνθρωποι ή κάτι άλλο. Πάντως ότι και να ήταν, το τέλος όλων των παραμυθιών, το "ζήσανε αυτοί καλά" δεν φαίνεται να τους συγκινούσε ιδιαίτερα. Όσο μπόρεσε φυσικά να ξεχωρίσει το παραμύθι σ΄εκείνη την έρημο μέσα στον μπουχό της αιθαλομίχλης....








4/1/14

Νόμπελ στα μέτρα κατά της αιθαλομίχλης!




 Πόσο ηλίθιοι είναι οι άνθρωποι που αποτελούν αυτή την κυβέρνηση; Σαφώς πιό ηλίθιοι από τους ψηφοφόρους που τη ψήφισαν, η αλήθεια να λέγεται. Το λέει και μιά ινδική παροιμία: Ο βλάκας βρίσκει πάντα έναν πιό βλάκα από αυτόν, γιά να τον θαυμάζει. Και αφού είναι έτσι τα πράγματα, έχουν πέσει τα νουδοπασόκια με τα μούτρα στο...ιερόν έργον, να αποδείξουν ότι δεν κατέχουν τον τίτλο του ηλίθιου χαριστικά, αλλά ότι τον κέρδισαν με τις πλαστές πινακίδες εεεεεε με το σπαθί τους. Το νέο μεγαλούργημα αυτής της παρακμιακής αγέλης, τα νέα "μέτρα" κατά της αιθαλομίχλης. Θαυμάστε πνεύμα και φως:

Χτυπάμε το πετρέλαιο θέρμανσης πισώπλατα και το αναγκάζουμε να φτάσει τη ντήζελ. Σκοπός μας, να πιάσουμε τον κώλο του καταναλωτή μέσα από μιά τρύπα που έχει στην τσέπη του. Αποτέλεσμα: Ο καταναλωτής το ρίχνει στη σόμπα και στη φουφού και αντί να πιάσουμε τον ευγενή στόχο της τρόϊκας, πιάνουμε τ΄αρχίδια μας. Δηλαδή θα τα πιάναμε, αν είχαμε. Τι κάνουμε; Αρχίζουμε τον τσαμπουκά: Όποιος ανάψει τζάκι και σόμπα όταν βγει απαγορευτικό λόγω αιθαλομίχλης, θα πληρώνει βαρύ κι΄ασήκωτο πρόστιμο ως αναρχοκαυστικό καπνοντουμανικό στοιχείο.

Τρόμος! Να δείτε τον φόβο του καυσοξυλικού κοινού, να πάθετε πλάκα! Θα περνάνε ειδικά συνεργεία από τα σπίτια και θα ελέγχουν αν υπάρχει αναμμένο τζάκι ή σόμπα και όποιος πιαστεί...επ΄αυτοτζάκως, θα έρχεται ένα άλλο συνεργείο, κομματικό αυτή τη φορά, από ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ και κάθε δεύτερη βδομάδα από τη ΔΗΜΑΡ και θα του κλάνει τ΄@ρχίδια! Μεγαλείο μέτρο...

Τελικά το παράτησαν και κάθησαν να βρούνε κάτι...λογικότερο. Και φυσικά το βρήκαν: Έκπτωση στο ρεύμα -υπό προϋποθέσεις φυσικά- όταν υπάρχει αιθαλομίχλη. Πιό ....προληπτικό μέτρο δεν έχει δει ποτέ η ανθρωπότητα! Δηλαδή, θες να καταναλώσεις ρεύμα σε χαμηλή τιμή; Άναψε τζάκι! Ντουμάνιασε την χώρα. Πάρε τηλέφωνο όλο σου το σόϊ και πείσε τους να ανάψουν ότι σόμπα διαθέτουνε. Και γαμώ τα μέτρα! Σαν να λες στον βιαστή, έλα μετά τον βιασμό, να σου δώσω κάρτα απεριορίστων επισκέψεων σε οίκο ανοχής.

Παλιοτόμαρα; Φυσικά παλιοτόμαρα, αλλά όχι αυτοί. Αυτοί είναι υπεράνω ηθικής και λογικής. Εμείς είμαστε τα παλιοτόμαρα, που τους ανεχόμαστε. Εγώ που γράφω μόνο, εσείς που διαβάζετε μόνο, όλοι εμείς οι "κατά", που συνηθίσαμε να ρίχνουμε μπαλωθιές στον αέρα και να θεωρούμε εαυτούς "επαναστάτες". Εμείς που ούτε το τηλεκοντρόλ μας δεν μπορούμε να κάνουμε ζάφτι και όλο στα απόνερα της χαβούζας του Mega προσγειωνόμαστε.

Τα "μέτρα" θα έχουν μεγάλη...επιτυχία, σίγουρα. Θα της δώσουμε της αιθαλομίχλης σίγουρα να καταλάβει. Το μόνο που θα γίνεται από εδώ και στο εξής καπνός, θα είναι μόνο τα όνειρά μας.



2/1/14

2014: Η χρονιά του θριάμβου!



Πως το είπε ο Σαμαράς; Έρχεται το 2014 γκαζωμένη η ανάπτυξη και στην μπάντα όλοι, μη μας πατήσει; Κάπως έτσι. Και νάτανε ο μόνος που το έλεγε, να λέγαμε εντάξει, τον ξανάπιασε το πολιτικοανοιξιάτικο πάλι τον "γαμώ το κεφάλι μου, μαλάκα". Αλλά είναι και το παρελασοπάπουλο, είναι και το παιδοβούβαλο, είναι και κάτι μπλε σόγια από Γερμανία μεριά, είναι τα megaτα, τα σκάγια, όλος ο καλός και εκλεκτός κόσμος που διατυμπανίζει, ότι το 2014 θα έρθει επιτέλους η πολυπόθητη στιγμή, που θα αναγκαστεί ακόμα και ο συσσιτιάζων Έλλην, να βγει με τα ζεμπίλια στους δρόμους, γιατί αλλιώς δεν θα τα φέρνει βόλτα με το χαρτονόμισμα που πρόκειται να βρέξει από ουρανού.

Εγώ -που από ανέκαθεν πιστεύω στους Σαμαράδες και τα διάφορα σοσιαλδημοκρατικά κουβελοβενίζελα της εφεδρείας του- δεν έχω αμφιβολία, ότι το νέο έτος θα μας κάνει μούσκεμα στον παρά. Θα βλέπουμε τον Μπάμπη δηλαδή, ξέρετε ποιόν Μπάμπη, αυτόν που έκανε κάθε μέρα επιθεώρηση στους κάδους απορριμάτων, μη μείνει μέσα κάνα τρόφιμο και χαλάσει και πάθει τίποτα ο κάδος, θα βλέπουμε είπαμε τον Μπάμπη να κυκλοφορεί μούσκεμα, λες και ξαναβάλανε συντριβάνι στην Ομόνοια και πήρε ο εξάστερος το έβδομο, και κάποιος ενθουσιασμένος φίλαθλος τον έσπρωξε άθελά του μέσα και θα τον ρωτάμε, πως έγινες έτσι παπί και στάζεις ρε συ Μπάμπη; και θα μας λέει, είπαμε να τα κονομήσουμε, αλλά όχι και να ρίξει τόσο χρήμα ρε παιδιά.

Τώρα πως γίνεται, να πάρει ο Εξάστερος το έβδομό του, με ένα ρόστερ που έχει το ένα πόδι στο γήπεδο και το άλλο στο γηροκομείο, ρωτάτε τον Αργύρη Πεδουλάκη.

Ότι θα χεστούμε στον παρά λοιπόν, δεν χωράει αμφιβολία. Ακλόνητο στάνταρ. Αλλά το γεγονός θα έρθει φουλαριστό, όπως λέγαμε στην αρχή, ή θα ακολουθήσει κάποια συγκεκριμένη τακτική, όπως οι αθλητές του Μαραθώνιου ή οι ποδηλάτες της Τουρ ντε Φρανς, που κάνουν στην αρχή ότι δεν έχουν ιδέα από ντοπάρισμα και δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους και σε αφήνουν να προσπεράσεις κάνα δυό χιλιόμετρα και μετά όταν σε προσπερνάνε αναρωτιέσαι, τι ήτανε πάλι ετούτο Παναγία μου, εκείνη η παλιά διαφήμηση με τον σίφουνα του Άζαξ ή η Παρί σαν Ζερμαίν του Καραϊσκάκη;

Βρίσκομαι -γιά μία ακόμα φορά- στην ευχάριστη θέση να σας πληροφορήσω! Αποκλειστικά φυσικά και άνευ επιβάρυνσης, γιατί τόχουμε εμείς οι βραχόκηποι, να γράφουμε τζάμπα, αλλά και να πείθουμε τους αγαθούς αναγνώστες, ότι όντως τζάμπα γράφουμε. Με άλλα λόγια, αυτή η ιπποτική κίνηση των αναγνωστών που περιμένουμε εδώ και κοντά δέκα χρόνια, το γραμματάκι με δυό καλά λόγια -μπράβο ρε βραχόκηπε- και δυό καλά χαρτονομίσματα -έστω κατοστάρικα- ακόμα να γίνει. Όσο γράφω, ελπίζω, έλεγε κάποτε ένας σοφός, οπότε έχετε το νου σας, μην τον ξεφτυλίσουμε εντελώς τον φουκαρά τον σοφό.

Λοιπόν, ακούστε τακτική.

Η ανάκαμψη θα έρθει από την πίσω πόρτα. Μπαγκ ντορ, το λένε αυτό στο μπάσκετ και γιά όσους δεν κατέχουν από μπάσκετ, είναι όπως όταν περιμένει το λεωφορείο στη στάση και ένας επιβάτης πηδάει από την πίσω πόρτα μέσα και ο εισπράκτωρ (αχ εποχές) φωνάζει του οδηγού, Μπάμπη κλείσε από μπροστά, τον πήραμε από πίσω. Η ανάκαμψη θα έρθει αθόρυβα, σαν γάτα! Γιατί; Τι γιατί; Υπάρχουν τόσο κακοί άνθρωποι ρε παιδιά, υπάρχει ζήλια. Μην ξεχνάμε, ότι υπάρχουν στην χώρα δυνάμεις που την πολεμάνε την ανάπτυξη. Ο Σύριζας πχ ακούει ανάπτυξη και του σηκώνεται η συνιστώσα. Ευτυχώς που έχει αυτόν τον καλό άνθρωπο, τον κύριο Τατσόπουλο, που βάζει τα πράγματα στη θέση τους και σώζει την παρτίδα, αλλιώς...

Ή το ΚΚΕ, που δεν συμμετέχει με τίποτα σε ανάπτυξη εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης, και καλά κάνει: Καλύτερα φτωχός και εκτός, παρά φτωχός και εντός, κάπως έτσι δηλαδή. Αλλά ας επιστρέψουμε στην τακτική που θα ακολουθήσει η ανάπτυξη. Είπαμε, ότι θα μπουκάρει από την πίσω πόρτα, την μπουκαπόρτα, τον φεγγίτη, πέστε το όπως θέλετε. Στο ποδόσφαιρο ονομάζεται αυτή η τακτική, ντρίπλα, στον πόλεμο αντιπερασπισμός. Δηλαδή εκεί που της την έχουνε στήσει της Ανάπτυξης οι εχθροί της και την περιμένουν με ισχυρότατες δυνάμεις και άγριες διαθέσεις στην γωνία, αυτή εμφανίζεται ξαφνικά και αιφνιδιαστικά στα νώτα τους, με αποτέλεσμα να μην τους πάρει μόνο το πορτοφόλι, αλλά και το ίδιο τους το παντελόνι! Κάπως έτσι την έπαθα κι΄εγώ τον Σεμπτέμβρη σε μιά μεγάλη πορεία στην Αθήνα. Λέω, κάτσε να κατέβω Ομόνοια, να δω κάτι παλιούς φίλους του ΠΑΜΕ. Κατεβαίνω, ψάχνω, να ο ένας! Καλώς τον σύντροφο, τι κάνεις σύντροφε, πως από δω, τα συνηθισμένα. Πες πες, ξεκινάει η πορεία, πάω Ακαδημία να δω έναν άλλο σύντροφο (οι δικοί μου σύντροφοι ξεκινάνε από διαφορετικές πλατείες τις πορείες τους), τα ξαναλέμε μετά, λέω, και πάω. Στο τέλος την αράζω στο Σύνταγμα και περιμένω. Περνάνε τα μπλοκ ένα-ένα, μαθητές, καθηγητές, εκπαιδευτικοί, αντιεξουσιαστές, ΚΚΕ μλ, μλ ΚΚΕ, Ανταρσύα, αντιρατσιστές, οικολόγοι, ανεξάρτητοι, συνδικαλιστές, παναθηναϊκοί, ολυμπιακοί, κάτι λίγοι του Πανθρακικού, η ένωση υποβρύχιων ποδηλατών Αγίας Ελεούσας, μπάτσοι άνευ κουκούλας, δημοκράτες, φαλλοκράτες, αναρχικοί, δεν πληρώνω, τα γράφω όλα κτλ κτλ. Ε κάποτε αραιώνουν, ακόμα πιό πολύ, περνάει ένα τέταρτο χωρίς να περάσει κανένας, κοιτάω δίπλα μου, είμαι μόνος μου! Αν υπήρχε άλλος δίπλα μου, θα τον ρωτούσα τι γίνεται και θα μου έλεγε, τελείωσε, αυτό ήταν. Ψυχή όμως. Τον φίλο από το ΠΑΜΕ δεν τον είδα φυσικά. Είδατε πως πιάνει αυτή η τακτική; (τους αγαθούς που δεν γνωρίζουν, στον ύπνο). Περιμένεις πχ Σταδίου, η ανάπτυξη όμως ανεβαίνει από Πανεπιστημίου.

Έτσι ακριβώς θα μας έρθει η ανάπτυξη το 2014. Δηλαδή. Περιμένουμε ανάκαμψη και ανάπτυξη, αλλά για παραπλανητικούς λόγους εμφανίζεται στην αρχή το αντίθετο:

α) Αύξηση στα διόδια! Τρομερή ντρίπλα της συγκυβέρνησης! Σου λέει, α όλοι περιμένουν στήριξη των αναξιοπαθούντων, εγώ θα στηρίξω στην αρχή τους κατασκευαστές. Ούτε ο Μαραντόνα στο μυθικό του γκολ κατά της Αγγλίας τέτοια ντρίπλα!

β) Κόψιμο του ΕΚΑΣ στις ηλικίες κάτω των 65 ετών.

γ) Αύξηση ορίων ηλικίας γυναικών γιά μειωμένη σύνταξη στο ΙΚΑ

δ) Αύξηση ορίων ηλικίας στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα

ε) Σκίσημο του εφάπαξ

ζ) Σκίσημο των επικουρικών

κτλ, κτλ, κτλ. (Η λίστα συνεχίζεται άνετα μέχρι το ωμέγα)

Μιλάμε για ΤΙΣ τακτικές! Και κάτι ακόμα πιό διαβολικό! Λέει τώρα ο Σαμαράς: Ξεκινάμε ξεσκιστικά, 80% των Ελλήνων το παίζει διπλό. Αλλά δεν κάνουμε ακόμα κάτι, να πείσει και το υπόλοιπο των απίστων, το 20%, να πιστέψει ότι και το 2014 θα συνεχιστεί το αντιλαϊκό τσουνάμι, ούτως ώστε να πιάσει η ανάπτυξη όλον τον λαό στον ύπνο; Και παίρνει ο Μέγας αυτός στρατηγός ένα ακόμα φανταστικό μέτρο, που τουμπάρει απαξάπαντο το πανελλήνιο:

ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΩΝ ΕΙΣΦΟΡΩΝ ΣΤΟ ΙΚΑ!

Δηλαδή πάει να μας εξαπατήσει (όχι από δόλο φυσικά) ο πρωθυπουργός, ότι πάλι ξεσκίζεται ο Μικρός και κερδίζει πάλι ο Μεγάλος!

Μη μασάτε αγαπητοί αναγνώστες και φροντίστε να προμηθευτείτε μεγάλα καλάθια. Η ανάπτυξη και η ανάκαμψη θα μας πάρουν το 2014 παραμάζωμα και δεν γλυτώνει κανείς! Και πως να γλυτώναμε δηλαδή σε μιά χρονιά εκλογών; Έτοιμες οι πόλεις, οι κοινότητες και οι περιφέρειες της χώρας γιά την νέα άλλωσή τους από τις δυνάμεις της Ανάπτυξης, της Ανάκαμψης και της Σωτηρίας της χώρας.

Ή λέτε, να δούμε αυτή τη φορά άλλο έργο;






1/1/14

Προκαλεί με...κρίση σικέ φιλανθρωπίας ο Παπούλιας!







ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ: "...η σκέψη μου είναι σε όλους εκείνους που δεν μετέχουν στη γιορτή γιατί υποφέρουν από φτώχεια και απελπισία. Δεν μπορεί να υπάρχει καμία άλλη προτεραιότητα από τη στήριξη των ευπαθέστερων κοινωνικών ομάδων. Αποτελεί ντροπή για τον πολιτισμό μας να ζουν δίπλα μας παιδιά που πεινάνε και ηλικιωμένοι που κρυώνουν...."

Αυτά που δεν είπε ο αρχιναινέκος της δημοκρατίας είναι τα εξής:

Δεν χάθηκε φυσικά ο κόσμος, γιά όλους αυτούς που δεν συμμετέχουν στην γιορτή, γιατί υποφέρουν από φτώχεια και απελπισία. Γι΄αυτό έβαλα την τζίφρα μου σε όλα, Όλα με κεφαλαίο όμικρον, σε ΟΛΑ με όλα τα γράμματα κεφαλαία, τα  ΚΩΛΟΧΑΡΤΑ που μου έστειλαν στο γραφείο μου όλοι οι μνημονιακοί πρωθυπουργοναινέκοι από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα. Όχι ότι δεν μου κόστισε αυτό, αλλά πως να το πω, από το να μη φάω αστακό μιά βδομάδα, προτίμησα απλά, να κάνω αυτό, που λάνσαραν όλοι αυτοί που ψήφισε μέχρι σήμερα ο λαός γιά κυβερνήτες του: Χέστηκα!

Δεν υπάρχει καμία άλλη προτεραιότητα από τη στήριξη των Δανειστών, γιατί χωρίς την στήριξη των Δανειστών, μας αφήνουν μόνους στο έλεος του κοσμάκη και μας βλέπω να παριστάνουμε την αιώρα με ένα σκοινί στο λαιμό, δεμένο σε κάποιο δέντρο στο Σύνταγμα. Οι ευπαθέστερες κοινωνικές ομάδες βρίσκονται ή στον δρόμο, ή στα συσσίτια των Δήμων ή της Εκκλησίας, ή στην εξαθλίωση, ή στους καναπέδες τους και φυτοζωούν με την συνταξούλα της γιαγιάς και περνάνε καλά, γιατί αν δεν περνούσανε καλά, θα μας είχαν πάρει προ πολλού από πίσω, και με το "πάρει από πίσω" δεν εννοώ μόνο αυτό που καταλαβαίνουν τα αθώα παιδάκια και ίσως κάτι άβγαλτες κυρίες του Κατηχητικού.

Ντροπή γιά τον πολιτισμό μας -αν τελικά αυτή η χαβούζα που φτιάξαμε εμείς τα νουδοπασόκια μπορεί να ονομαστεί πολιτισμός- αποτελεί όντως το γεγονός ότι δίπλα μας ζουν παιδιά που πεινάνε και ηλικιωμένοι που κρυώνουν, αντί να πάνε παραπέρα να πεινάσουν και να κρυώσουν, μακριά από τα Μέγαρα και τις βίλες μας.

ΥΓ: Ελπίζω η επόμενη παρέλαση, αυτή της 25ης Μαρτίου, να με βρει απόλυτα υγιή στην πολυθρόνα της εξέδρας των επισήμων και όλον τον όχλο μακριά, πολύ μακριά, υπό τον απόλυτο έλεγχο των ΜΑΤ.