17/3/13

ΧΑΡΑΤΣΙ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΚΑΤΑΘΕΤΕΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ!





Το παν είναι η εμπιστοσύνη. Λες, θα του δανείσω του Ζαχαρία το δεκαχίλιαρο που μου ζητάει, τι στο διάολο, μαζί μεγαλώσαμε, αλίμονο τώρα. Ή, και φυσικά δεν θα χάσω εγώ το φάιναλ φορ του Εξάστερου στο Βερολίνο. Σιγά να μη μπορείς να αφήσεις τη γυναίκα σου ούτε μία βδομάδα μοναχή...

Σωστά. Χωρίς εμπιστοσύνη δεν γίνεται τίποτα.

Θα πεις τώρα, καλά ρε αθώε, με τον Ζαχαρία μπορεί να μεγάλωσες μαζί και να τον εμπιστεύεσαι, αλλά που χρωστάει σε όλο το Πετράλωνο δανεικά και αγύριστα, δε σε χαλάει; Ή, δε λέω, πρώτη γυναίκα η κυρά σου, αλλά δεν είναι κομμάτι παράξενο να σε ζμπρώχνει κυριολεκτικά για μια "σπυριάρα" στις Γερμανίες και μάλιστα με έναν τέτοιο τρόπο;

"Πήγαινε εσύ στο Βερολίνο αγάπη μου, να στηρίξεις την Παναθηναϊκάρα, να σηκώσουμε την κούπα και εγώ πάω άλλη φορά για λιποαναρρόφηση, δεν πειράζει. Τελικός είναι, δεν γίνεται να τον χάσεις. Εμένα ο κώλος δεν φεύγει, εδώ θα είναι".

Και είναι και Ολυμπιακός ρε Πανάθα. Από τις πιο φανατικές ρε συ!

Αλλά είπαμε, το παν είναι η εμπιστοσύνη. Και δεν είναι τυχαίο αυτό φίλοι μου. Αναγκαίο είναι, γιατί η εμπιστοσύνη είναι το θεμέλιο  πάνω στο οποίο χτίζουμε τα πάντα. Ολόκληρη τη ζωή μας!

Παράδειγμα. Είσαι ένας νορμάλ άνθρωπος. Δημόσιος υπάλληλος, με τον
μισθούλη σου, τα επιδοματάκια σου, την αξιοπρέπειά σου. Σ' έχωσε μέσα η Πασόκα, για τον Σοσιαλισμό ρε γαμώτο, και περνάς όμορφα και κομματοσκυλάτα.

Τρως από δω, τρως από 'κει, βουτάς το κατά δύναμη, μη σε πούνε και μαλάκα που είσαι στη...πηγή και δεν...πίνεις, γεμίζεις κάποτε με χαρτονόμισμα δύο ολόκληρα κουτιά από παπούτσια. Μάγκας. Εδώ όμως σε εγκαταλείπει λίγο η εμπιστοσύνη που έχεις στη ζωή, χρήμα είναι αυτό, δεν είναι παίξε-γέλασε και αρχίζεις τις σκέψεις.

Και αν βγει τις επόμενες εκλογές το ΚΚΕ και τα βρει και μου τα πάρει;

Και αν μπουκάρει κάνας κλέφτης, κάνα φρικιό, κάνας κακοποιός γενικά, Αλβανός δηλαδή; (Γιατί το 'χουν οι κακοποιοί σε τούτη την δόλια χώρα, να είναι στην πλειοψηφία τους Αλβανοί, τουλάχιστον οι έντεκα στους οχτώ, ενώ οι αυτόχθονες είναι αγγελούδια του κερατά και παιδιά μάλαμα).

Και αν γίνει πόλεμος και μπούνε οι Τούρκοι, οι Αλβανοί, οι Βούλγαροι, οι Σκοπιανοί, η Μέρκελ και μου τα πάρουν;

Και εδώ ακριβώς, εδώ που σε έχουν ζώσει τα μαύρα τα φίδια και σε πάει η απελπισία καροτσάκι, εδώ, ναι εδώ κάνει ένα εντυπωσιακό μπάσιμο η Τράπεζα της ενορίας σου και σου ξηγιέται χρηματοκιβωτιοτάτα:

Άσε βρε που θα τ' άφησω εγώ να του τα βουτήξουνε οι κακοί. Για...φέρτα μου εμένανε τα λεφτουδάκια σου μανάρι μου, να στα κρατήσω στα ώπα ώπα, να στα φλομώσω εγώ στσοι τόκοι, να γίνουν πιο πολλά. Για μπέκα μέσα αγόρι μου, να δεις πόσο...ανάλαφρος θα είσαι όταν βγεις πάλι έξω.

Τάζουν οι Τράπεζες, παροτρύνει το Κράτος, βάλτε το ρευστό σας στο Λεφτογόνο Ίδρυμα παιδιά, κάνει καλό, λένε και μαλακίες οι παροιμίες, η Αποταμίευση είναι το 99,99% του παντός, δεν θες και πολύ να το πιστέψεις, τα μαζεύεις, τα ζντριμώχνεις σε μια νάϋλον σακούλα του Λιντλ και τα κουβαλάς στην Εθνική. Πάρτε τα παιδιά, αυτά είναι, και ξεσκίστε τα στον τόκο, αντέχουν.

Και αν έχετε μόνο σακούλα από Βερόπουλο δεν χάλασε ο κόσμος...

Και αν ήταν μόνο τα παλιοτομαράκια της μουχλοπασόκας και της νουδούς
θα λέγαμε άει στον διάολο, δεν πειράζει. Αλλά έτσι τσουλάγανε οι περισσότεροι ρε παιδιά! Τι οι περισσότεροι, όλοι! Όλη η...χαρτική ύλη στο γκισέ φίλτατοι εν Μνημονίω αδελφοί. Ναι, ακόμα κι ο Μπάμπης, ο Μπάμπης ο μεροκαματιάρης ντε, που ανεβοκατέβαινε στις σκαλωσιές για να'χει να κοιμάται στο φροντιστήριο ο γιόκας του ο μπαγλαμάς. Παντού. Από τα Δίκαια Έβρου μέχρι Κύπρο. Πανελλήνια εμπιστοσύνη δηλαδή, μεγαλείο υπόθεση.

Αλλά ας το παγκοσμιοποιήσουμε λιγάκι σ' αυτό το σημείο, να σπάσουμε λίγο πλάκα.

Ερώτηση: Δίνεις το παλτό σου στο βεστιάριο για φύλαγμα, τι..σου δίνουν;

Είσαι γεωργός και πας την σοδειά σου στις αποθήκες του Συνεταιρισμόύ, τι ...
σου δίνει αυτός;

Τι σου δίνει το καθαριστήριο, που του πας το παντελόνι σου για καθάρισμα, ο ταξιτζής που σε πάει σπίτι σου, ο γιατρός που πας να σου βγάλει το κατσαβίδι που κατάπιες κατά λάθος;

Τίποτα; Σωστοί οι παίχτες. Εσύ πληρώνεις! Μόνο οι τράπεζες σου δίνουν κάτι όταν τους πας τον παρά σου. Τόκος λέει. Τους...δανείζεις δήθεν ένα ποσό και στο επιστρέφουν μεγαλύτερο. Γιατί; Που το βρίσκουν το επιπλέον ποσό, τι γίνεται εδώ; Μας φέρνεις πέντε...πορτοκάλια εσύ, σου επιστρέφουμε πεντέμισι, σου λένε. Γιατί έτσι ρε παιδιά, ρωτάς εσύ ο αγαθός, γιατί θα βγάλουμε και μισό πορτοκάλι κι' εμείς, απαντάνε αυτοί οι ξύπνιοι.

Ένα ολόκληρο πορτοκάλι το ζητούμενο και η ερώτηση ΠΟΥ ΤΟ ΒΡΉΚΑΝ. Μήπως έπεσε από τον ουρανό, μήπως βρέθηκε στον δρόμο, μήπως το δώρισε κάποιος;

Τέλος της παγκοσμιοποιημένης παρένθεσης χωρίς να εξεταστεί και η περίπτωση κλοπής.

Τους πας τελικά τα ευρουλάκια σου, χωρίς να εξετάσεις ιδιαίτερα την ηθική πλευρά του ζητήματος. Περιττό να σας πω, ότι είσαι τίγκα εμπιστοσύνη και γεμάτος καπιταλιστική σιγουριά.

Και ξαφνικά έρχονται τα πάνω κάτω! Χωρίς να χρειαστεί να γίνει ο Τσίπρας πρωθυπουργος με υπουργό Οικονομικών την Παπαρήγα.

Φωνάζει το σύστημα τον Μπάμπη τον μεροκαματιάρη και του ξηγιέται παπατζηδικώς:

- Είχατε βάλει κάτι ψιλά στην άκρη κύριε Μβάμβη;

Μάλιστα κύριε Γκισέ, δέκα χιλιάρικα για ώρα ανάγκης.

- Από τον μόχθο σας κύριε μβεταντζή;

Μου βγήκε ο κώλος να τα μαζέψω, ναι.

- Ωραία, μπορείτε να τα κάνετε ότι θέλετε τα 9.300 ευρώ σας, αλλά μπορείτε να τα αφήσετε εκεί που είναι πιο πολύ ασφαλή: Στην τράπεζά μας.

Τι 9.300; 10.000 συν τους τόκους!

- Μπα, 9.300 με τους τόκους!

Η συνέχεια εμπεριέχει τόσο μεγάλη ποσότητα γαμωσταυριδιακού οξέους, που ούτε αυτό εδώ, το ανίερο και βλάσφημο μπλογκ δεν τολμά.

Για ώρα ανάγκης τα είχε χώσει στα τοκογλυφάκια ο Μπάμπης μας, αλλά δεν είχε ξεκαθαρίσει για ΠΟΙΑΝΟΥ ώρα ανάγκης. Τώρα ξέρει.

Το αδέρφι μας ο Κύπριος Μπάμπης, ο Μάριος πιο πιθανόν, ξέρει τώρα τι σημαίνει για το σύστημα η λέξη εμπιστοσύνη. Αρτσίδια σαλάτα τσε βήλον κομπόστα κουμπάρε...

Τα αδέρφια μας τα Κυπριωτάκια την πατήσανε όπως την πατήσαμε κι' εμείς οι χερσαιοελλαδίτες. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Ακόμα και Κύπριο Σαμαρά πήγανε και βγάλανε.

Αδέρφια στις καλές, αδέρφια και στην φτώχεια λοιπόν και ο φταίχτης στους καθρέφτες μας καλέ μου Μάριε.

Μελαγχολία...