7/4/13

Γαϊδούρι ο Πάγκαλος;





Θίχτηκε σήμερα στην λίμνη της Βουλιαγμένης ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ΓΑΠ, Θόδωρος Πάγκαλος, επειδή ένας πολίτης τον αποκάλεσε "γαϊδούρι".

Τι να πει τότε το γαϊδούρι;


ΑΝΑΚΑΜΨΗ; Λειτουργεί αυτό και με την στάχτη;




Σίγουρα έρχονται χειρότερα. Γιατί για να έρθουνε καλύτερα πρέπει κάτι να γίνει, δεν έρχονται από μόνα τους. Πρέπει να υπάρχει δουλειά, να υπάρχει οικονομία, να υπάρχει προοπτική, να υπάρχει τέλος πάντων κάτι. Ή βλέπετε εσείς να υπάρχει κάτι που δεν βλέπω εγώ; Ή μπορεί να αλλάξει κάποτε η κατάσταση άρδην και να ξεκωλωθούμε πάλι στην καλοπέραση όπως παλιά;

Πως; Συντρίβοντας στον αγροτικό τομέα τα...μειράκια της Ολλανδίας ; Με την περήφανή μας Αγροτιά μπροστάρα να ρίχνει τις Κάτω Χώρες στο καναβάτσο; Στέλνοντας και την Ψωροεσπάνια αδιάβαστη; Και την Ψωροϊτάλια; Και όλες τις άλλες...μισές αγροτικές ποσότητες που μας έχουν αφήσει να τρέχουμε πίσω τους με την γλώσσα έξω και να τρώμε τη σκόνη τους; Δηλαδή θα καταφέρουμε να πάρουμε μέρος στην Φόρμουλα ένα...ξυπόλυτοι; Με τους άλλους να έχουν δύο τουλάχιστον δεκαετίες (οι Ολλανδοί τέσσερεις) προβάδισμα τεχνογνωσίας (και όχι μόνο); Θα καταφέρουμε επειδή είμαστε απόγονοι του Σωκράτη και του Λεωνίδα να παράγουμε για την εγχώρια αγορά ντομάτες που θα είναι φθηνότερες των εισαγόμενων;

Ή μήπως θα ξεσκίσουμε την παγκόσμια αγορά με τα πρωτοποριακά και τεχνολογικά επαναστατικά προϊόντα της...βιομηχανίας μας;

Ή μετατρέποντας την χώρα σε παγκόσμια φορολογική, τραπεζοπιστωτική όαση, να μη προλαβαίνουμε να ανοίγουμε με τα φτυάρια δρόμο μέσα από τις ευρωστιβάδες που θα καλύπτουν τα πάντα, για να περάσουμε;

Ή μήπως ακριβώς τώρα που συρρικνώνονται τα ποσά για την Παιδεία, θα παράγουμε για πρώτη φορά μετά από 2.000 χρόνια ξανά...Επιστήμη, Τέχνη και Φιλοσοφία, να σαρώσουμε τα Νόμπελ και να πήξουμε στον παρά;

Ή λέτε να ζήσουμε όλοι από τον τουρισμό; Λίγη κρίση να χτυπήσει την Τουρκία, λίγη ακόμα "αραβική Άνοιξη" να σακατέψει τους Άραβες ανταγωνιστές μας, λίγη γρίππη των πτηνών να πέσει σε Ιταλία-Ισπανία, άντε και νότιο Γαλλία, θα βουλιάξουμε στον τουρισμό και στα ευρώ;

Ή θα εισάγουμε στο Αιγαίο ψαράκια, που μετά θα αλιεύουμε και θα εξάγουμε ύστερα σε όλον τον κόσμο, να γίνουμε η πρώτη αλιευτική δύναμη στη Μεσόγειο; (Θα εισάγουμε πρώτα γιατί δεν έχει μείνει σχεδόν τίποτα φίλοι μου)

Ρωτάμε καλέ, μην κάνετε έτσι; Τι θα παράγουμε για να ορθοποδήσουμε και πως; Τι παράγουμε τώρα που...ευημερούμε και τι θα μπορούσαμε να παράγουμε στο άμεσο μέλλον; Ή λέτε ότι δεν χρειάζεται η παραγωγή, αφού θα μας την πέσουν σε λίγο οι άραβες-και μη-επενδυτές και το πρόβλημα θα λυθεί από μόνο του;

Ντάξει, ότι θα...έρθουν οι Άραβες, σίγουρο! Αλλά πότε; Και θα ΄ρθουνε σε μας; Γιατί μιά χαρά νεοφιλελεύθερα τσακισμένες είναι και άλλες χώρες. Βουλγαρίες, Ρουμανίες και βάλε. Γιατί να έρθει ο παραλής από το Κατάρ στο Ελλαδιστάν; Επειδή σε λίγα χρόνια θα έχουμε μισθούς Βουλγαρίας; Και γιατί να μην πάει στην Βουλγαρία, που τους έχει σήμερα;

Ή λέτε να αξιοποιήσουμε τους πόρους που...διαθέτουμε, τις πρώτες ύλες που...περιμένουν εναγωνίως κάτω από τη γη και την θάλασσα να τις εκμεταλλευτούμε και να γίνουμε επιτέλους ταυτόχρονα ...Ελντοράντο και Κουβέϊτ;

Μα καλά, πόσο αγαθοί είσαστε;

Γιά να μπορέσουμε να κάνουμε ΜΙΣΗ αρχή, όχι ολόκληρη, θα πρέπει να ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ στον χάρτη. Να είμαστε κάτι, να μας ανήκει κάτι, να φτιάχνουμε κάτι. Και γιά να γίνει αυτό πρέπει να έχουμε την δυνατότητα να ελέγχουμε οι ίδιοι την τύχη μας. Που σημαίνει, ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΕΙ ΤΑ ΜΕΓΑΘΗΡΙΑ, τα κλείνει εκτός συνόρων. Που σημαίνει, προστατεύω την όποια παραγωγή μου και στηρίζομαι στις δυνάμεις μου. Που σημαίνει, ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ.

Φτωχός αλλά ανεξάρτητος είναι καλύτερα από φτωχός και γονατισμένος. Και σε κάθε περίπτωση μία καλή αρχή. Οι παπαριές περί ανάκαμψης, περί πρωτογενούς παπαριάς, περί παπαροφωτός στην άκρη του τούνελ δεν είναι τίποτα άλλο από το γνωστό ΚΑΤΣΕ ΚΑΤΩ ΜΑΛΑΚΑ, ΝΑ ΣΕ ΣΦΑΞΩ, Ν΄ΑΓΙΑΣΕΙΣ, που μας τσαμπουνάνε οι αγάδες της Βρυξέλλας και οι θλιβεροί ανθυποαγάδες της τρικομματικής. Η λύση δεν είναι ούτε το ευρώ, ούτε η σωτηρία του ευρώ, ούτε η Ευρωζώνη ή η ΕΕ. Η λύση είναι η σωτηρία του λαού. Μιά σωτηρία που χρειάζεται αγώνες, θυσίες, χρόνο και κόπο. Το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση δεν μπορεί να είναι άλλο, από την έξοδο της χώρας από τον εξαθλιωτικό μηχανισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πριν είναι πιά αργά...


Εμείς ρίχνουμε τις ζαριές τελικά, όχι η ζωή


εφεραν, ζαρια, συλληψεις, τυχη

Γνωστός σε όλους ο Μπάμπης. Ο Μπάμπης που ζει δίπλα μας, που περνάει τις περισσότερες φορές απαρατήρητος, που παλεύει όπως όλοι μας. Ο Μπάμπης, ο μέσος Έλληνας, το κύμα, η σιωπηρή πλειοψηφία, ο διπλανός μας. Ένας διπλανός όμως που θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν και κάποιος άλλος: Εμείς!

Τι έκανε όλα αυτά τα μαγικά χρόνια της "ευημερίας" ο Μπάμπης; Ας μη μπούμε σε λεπτομέρειες: Λίγο πολύ ότι κάνανε και οι άλλοι. Ο Μπάμπης ο δικός μου διαπίστωσε πολύ νωρίς, ότι χειριζότανε το μυστρί σαφώς καλύτερα από ότι το μολύβι και αποφάσισε να σκαρφαλώνει μιά ζωή στις σκαλωσιές. Άλλοι Μπάμπηδες προτίμησαν να γίνουν γιατροί, και τούτοι κάπου σκαρφαλώνουν μιά ολόκληρη ζωή.

Δουλειά-σπίτι, μπαλίτσα, να και κανένα ουζάκι με μεζέ στην πλατεία τις Κυριακές, η απλή ζωή που προτιμούν ως γνωστόν οι Μπάμπηδες. Κάποτε ήρθε και το αίσθημα, σας αγαπάω δεσποινίς Κατίνα και έχω σοβαρό σκοπό και "πάρτονε μωρή, καλό παιδί και εργατικό" η μαμά, αλλά δεν έπαιρνε εύκολα αποφάσεις η δεσποινίς Κατίνα, μέχρι που κατάλαβε κάποτε ότι είχε αρχίσει να...φουσκώνει, οπότε...πείστηκε αμέσως ότι ο Μπάμπης είναι ο άντρας της ζωής της και πριν προλάβει καν να στεγνώσει το πιστοποιητικό αγαμίας της, παντρεύτηκαν στον Άγιο Λουκά Πατησίων.

Η συνέχεια είναι η ζωή μας: Ένα σπιτάκι, ένα εξωχικούλι, κάτι παιδάκια, μετά κάτι σχολεία, κάτι φροντιστήρια, έξοδα, υποχρεώσεις, δουλειά, δουλειά, δουλειά. Και όσοι μπορούσαν καλύτερα, καλύτερα. Το ίδιο είναι. Τελικά είτε κάθεσαι το καλοκαίρι σπίτι σου και πας γιά μπάνιο με το πούλμαν στη Λούτσα, είτε πας τα Σαββατοκύριακα στο αυθαίρετό σου στον Μαραθώνα, ή προτιμάς την ανεμελιά των Τυροσαπουνακαίικων, τα μεγαλεία της Μυκόνου ή την χλιδή της Κοτ ντ΄ Αζύρ, μεγαλώνεις φίλε μου και οι γονείς σου γερνάνε. Είτε βάζεις κάτι στην μπάντα γιά ώρα ανάγκης, είτε όχι!

Ο Μπάμπης έβαζε. Από το υστέρημά του. Γιά τα γηρατειά, γιά να σπουδάσουν τα παιδιά  Αρχιτεκτονική στο Μιλάνο και Γεωλογία στο Γκρατς, γιά καμμιά εγχείρηση, γιά ώρα ανάγκης. Τσόνταρε και το Κατινάκι, που πήγαινε και δούλευε μετά την δουλειά και όταν γύριζε σπίτι έπρεπε να ξαναδουλέψει, γιατί ούτε το φαγητό, ούτε το πλύσιμο, ούτε η καθαριότητα γίνονται από μόνα τους, νάναι καλά η χειραφέτηση δηλαδή...

Θέατρο; Ποτέ! Σινεμά; Μιά φορά στα πέντε χρόνια! Αυτοκίνητο; Ένα φιατάκι κοντά τριάντα χρόνια, σιγά τ΄αμάξι. Ούτε τσιγάρα, ούτε πιοτά, ούτε μπουζούκια, η μετρημένη, σχεδόν ασκητική ζωή των "παιδιών των φρονίμων" δηλαδή. Ένα διακοσάρι το μήνα στην μπάντα, επί δώδεκα, επί είκοσι, συν τόσα οι τόκοι, να ένα τριαντάρι χιλιάρικα να του χαϊδεύουν κάποτε τα -γκρίζα του πλέον- μαλλιά του φίλου μας του Μπάμπη! Και επειδή, όπως είπαμε, δεν μεγαλώνουμε μόνο εμείς, αλλά και οι γονείς μας γερνάνε, ήρθε η ώρα να αναχωρήσουν και οι γονείς του Μπάμπη γιά το ταξίδι χωρίς επιστροφή.

Μέσα σε μισό χρόνο φύγανε πατέρας και μάνα, με αυτή τη σειρά. Πίσω, το πατρικό, μιά παλιά μονοκατοικία στ΄Αλώνια και ένα αμπέλι έξω από την Κερατέα. Μοναχοπαίδι ο Μπάμπης, πέρασε μετά τα σαράντα από τον συμβολαιογράφο γιά τα σχετικά. Το σπίτι γράφτηκε απ΄ευθείαν στα παιδιά, γιά το αμπέλι μπήκε αγγελία για πούλημα.

Πέρασαν κάτι χρόνια, ζόρια, προβλήματα και εκεί που ακουγόταν από το ράδιο το "ρίξε μιά ζαριά καλή και γιά μένα βρε ζωή" χτυπάει το τηλέφωνο, ο μεσίτης! Μπάμπη το και το. Φτιάχνει η Κερατέα  ένα ΒΙΟΠΑ και το αμπέλι σου είναι ακριβώς στο κέντρο και για να μη πολυλογώ με 130 χιλιάρικα το...χάνεις αμέσως! Πωπω τύχη, λέει ο Μπάμπης και λέει φυσικά αμέσως το μεγάλο ναι. Συμβόλαια, χαρτομάνι, τρεξίματα, κάποτε τελείωσε η βαβούρα και το ποσό προσγειώθηκε στον τραπεζιτικό του λογαριασμό. Ωραία πράγματα: τα κλείνεις όλα (στις 180 πηγαίνανε τώρα όλα μαζί παρακαλώ!) πρώτα γιά δυό χρονάκια με επιτόκιο φουντουκάκι μελωμένο και περιμένεις να γίνουνε διακόσια, που είναι τόσο γλυκός αριθμός και ποσότητα αιθέρια.

Όνειρα; Ρωτήστε τον Μπάμπη. Αλλά μην περιμένετε οπωσδήποτε πολιτική απάντηση. Ο Μπάμπης μπορεί να είναι τα πάντα: Και αριστερός, και δεξιός, και απολιτίκ και μονάχα Ατρόμητος Περιστερίου.
Και ακόμα να μην είναι ούτε Αθηναίος, ούτε καν Έλληνας. Ο Μπάμπης μας μπορεί να είναι τα πάντα: Ελλαδίτης, Κύπριος, Ισπανός, Πορτογάλλος, Ιρλανδός, Βούλγαρος, Ρουμάνος, Ιταλός, με λίγη φαντασία και...υπομονή ακόμα και Γερμανός.

Σημασία δεν έχει η εθνικότητα, αλλά η...οπτική. Γιατί αλλιώς δείχνουν τα 180 χιλιάρικα και αλλιώς τα μισά. Γιατί τόσα απόμειναν στον Μπάμπη της ιστορίας μας μετά το "σωτήριο κούρεμα των καταθέσεων άνω των 100.000 για να σωθούν οι τράπεζες, άρα και η χώρα, το ευρώ και όλο το σύμπαν".

Ο Μπάμπης έκανε τρία μεγάλα λάθη: Πρώτον πίστεψε, δεύτερον ανέχθηκε, τρίτον υποτάχθηκε. ΤΟΥΣ πίστεψε, ΤΟΥΣ ανέχθηκε, υποτάχθηκε σ΄ΑΥΤΟΥΣ. Όπως όλοι εμείς. Κύπριοι και Ελλαδίτες που τους αφήνουμε να μας ληστεύουνε, αντί να γίνουμε κύμα και να τους πνίξουμε.

Κύπριος και Μπάμπης το θύμα της ιστορίας μας, αλλά εσύ αναγνώστη μπορείς να βάλεις την δική ΣΟΥ εθνικότητα και το όνομά ΣΟΥ. Γιατί αυτή η ιστορία είναι, μπορεί να είναι και θα είναι σίγουρα και η δική σου ιστορία.