14/2/16

Υβριστικό ποστ γιά τους τρεις αξιωματικούς του Πολεμικού Ναυτικού που έχασαν την ζωή τους στην Κίναρο

Οδύνη στην κηδεία του υποπλοίαρχου Αναστάσιου Τουλίτση

Δεν χωράει συζήτηση, είναι χαζοβιόλης ο Έλληνας. Τον έχουν μάθει από μικρό, ότι η υπερβολή είναι το κέντρο του σύμπαντος κι΄έχει μείνει γαντζωμένος εκεί. Έπεσε το ελικόπτερο λόγω τεχνικής βλάβης, ήρωες οι τρεις του πληρώματος λέει. Γιατί ήρωες ρε αγκαγκούα; Άμα δεν βάλω εγώ τον γρύλλο σωστά και πέσει το αμάξι μου και με πλακώσει, όταν πάω ν΄αλλάξω ρόδα, ήρωας είμαι; Ή άμα πιάσει τον λοχαγό βήχας και χάσει την ισσοροπία του και πέσει από τη σκάλα και μείνει στον τόπο, ήρωας είναι;

Μπαίνει ο μπάτσος στο περιπολικό και πάει να βγει από το πάρκινγκ, τον πιάνει ένας ξαφνικός πόνος μπροστά, στο τρίτο κουμπί της στολής, πέφτουν κάτι καλοί ιατροδικαστές και τον κάνουν "μαμά, έλα να δεις, πως είναι από μέσα ο μπαμπάς", έμφραγμα εν ώρα υπηρεσίας λέει το ανακοινωθέν, ήρως που έπεσεν κατά την εκτέλεσην του καθήκοντος, ψεκάζει ο έντυπος και μη τύπος. Πολύ άμμος μέσα στον στόκο ρε σεις...

Ήρωας όμως δεν γίνεται κανένας γιά ψύλλου πήδημα. Για να γίνεις ήρωας πρέπει να κάνεις κάτι ιδιαίτερο. Κάτι ασυνήθιστο. Κάτι μεγάλο. Να το κάνω χάντρες, να το καταλάβουν όλοι οι φίλοι του κομπολογιού; Να, είσαι ταξιτζής. Την έχεις βρει την πατέντα, πας μόνο Αεροδρόμιο-Σύνταγμα, Σύνταγμα-Αεροδρόμιο. Πέφτει η Τρόϊκα στην Αθήνα, πέφτουν κάτι ξεγυρισμένα αγώγια, σου κάθονται δεκαπέντε πηγαινέλα σε μιά μέρα. Καλό μάτσο. Όλοι ευχαριστημένοι. Καλός οδηγός. τέλειος πελάτης. Μα τι όμορφος είναι ο περιφερειακός μίστερ ταξιτζής. Τέτοια. Πας το βράδυ στο σπίτι σου, γειά σου γυναίκα, γειά σου άντρα, τι φαΐ έχουμε σήμερα, μπάμιες, πάλι μπάμιες μωρή; Όμορφα πράματα. Αλλά αν της πεις, τι είπανε στις ειδήσεις γιά μένα βρε Καλλιόπη, αποκλείεται να σου πει η Καλλιόπη ότι είπαν κάτι. Γιατί να πούνε; Δεν έχουν ρολόϊ τα άλλα ταξά;

Αλλά αν σου έπεφτε η κάφτρα του τσιγάρου σου στο κάθισμα, ανάμεσα στα σκέλια σου και της την έπεφτες κανονικά και όμορφα προς δόξαν του πανικού, και σου ξέφευγε το αμάξι, και στην στροφή πήγαινε να μεταμορφωθεί σε αερόπλανο, και να τα κατάφερνε πολύ καλά μάλιστα, αλλά λόγω σχετικής όσο και απόλυτης απειρίας στην προσγείωση να κόλλαγε πάνω σε ένα άτιμο πεύκο που στεκότανε άσκοπα εκεί, και ερχόντουσαν μετά από τρίωρο τα ασθενοφόρα και να λέγανε, κρίμα που δεν μπορέσαμε να έρθουμε τρεις ώρες νωρίτερα, μπορεί και να μη πέθαινε ο άνθρωπος στον τόπο του ατυχήματος, αλλά μέσα στο ασθενοφόρο κατά την διάρκεια της μεταφοράς του σε νοσηλευτικό ίδρυμα της περιοχής.

Ήρωας ο ταξιτζής; Μη λέμε ότι θέμε ντε...

Του Έλληνα δώστου στολή, δώστου ιερό καθήκον, δώστου "θυσία", δώστου μοναδικότητα και αστραφτερό ηρωϊσμό και πάρτου την ψυχή. Παλιά έπρεπε να σε πιάσουν οι εχθροί και να σε παλουκώσουν, γιά να ισχύεις ως ήρωας και να διαθέτεις αναμνηστική πλακέτα στην Αθηνών-Λαμίας και δρόμο με το όνομά σου σε κάθε κωμόπολη της χώρας. Σήμερα αρκεί ο θάνατος ένστολου εν ώρα υπηρεσίας. Ο κάθε θάνατος. Από κατάρριψη κατά την διάρκεια εικονικής αερομαχίας στο κομπιούτερ, μέχρι ακατάσχετης αιμορραγίας από ανεύρισμα.

Ο Έλληνας έμαθε, ότι ένας άνθρωπος έχει μόνο δύο επιλογές: Ή να μην κάνει καλά της δουλειά του, ή να είναι...ήρωας. Όπως οι υπάλληλοι των Σωμάτων Ασφαλείας δηλαδή. Μονιμάδες, χαραμοφάηδες του Δημοσίου, από τη μία, ή....ήρωες. Ακραίες απόψεις. Ο Έλληνας βλέπει στον ένστολο την διαχρονική μοναδικότητά τού ίδιου του τού εαυτού. Δεν συμφέρει φυσικά, να τεθεί πχ θέμα βλάβης καρμπυρατέρ. Εδώ δεν θριαμβεύει ο ήρωας, αλλά η ρουφιάνα η μηχανική.

Αλλά τέτοιοι σκατάδες είμαστε, τέτοιες γυαλιστερές χάντρες μας αρέσουν.

Ποινική δίωξη κατά...υβριστικής ανάρτησης στο διαδίκτυο, γράφουν σήμερα οι φυλλάδες. Κάποιος τα έχωσε (λένε) στους τρεις άτυχους πιλότους και άρρον άρρον σταύρωσον αυτόν. Υστερία. Βεβήλωση μνήμης, λέει. Έπεσαν γιά την πατρίδα, κάτω τα κουλά σας, λένε. Και πιάνει η Δικαιοσύνη κάποιον φουκαρά (ή μη) και τον πάει καροτσάκι. Αλλά ο...μαρτυρικός πατήρ...συγκλονίζει. Έπεσε ο γιός του στον αγώνα κατά των ΠΡΟΑΙΩΝΙΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, λέει. Και εδώ δεν πάει η Δικαιοσύνη κανένανε καροτσάκι. Όχι παίζουμε....

Τι έγινε; Τι να γίνει ρε παιδιά; Χάλασε ένα ελικόπτερο και τρεις άτυχοι νέοι άνθρωποι έχασαν την ζωή τους. Απλά τρεις νέοι άνθρωποι. Ούτε καλοί, ούτε κακοί, ούτε ήρωες, ούτε σούπερμεν. Απλά τρεις νέοι άνθρωποι. Ένα τραγικό γεγονός. Τίποτα παραπάνω. Τίποτα λιγότερο. Η σάλτσα που έπεσε στο γεγονός εξυπηρετεί μόνο τα εθνικιστικά απωθημένα μας και την ψευδαίσθηση της μοναδικότητας της ράτσας μας. Και την βλακεία μας.

ΥΓ. Του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα αγαπητοί αναγνώστες, μεγάλη και ιστορική γιορτή. Να μη ξεχάσω να ευχηθώ χρόνια πολλά σε όλους τους ερωτευμένους. Οι υπόλοιποι δεν δικαιούνται, διότι ήταν πριν από δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια ερωτευμένοι και σήμερα τραβάνε τα μαλλιά τους.