5/12/14

Ο Τσαουσόπουλος στέλνει στο διάολο τους Σύρους μετανάστες και ζητά να φύγουν για να ξεβρομίσει ο τόπος




Μερικές φορές δεν μπορώ να πιστέψω αυτά που διαβάζω. Αναρωτιέμαι, αν είναι δυνατόν, να υπάρχουν στην εποχή μας τέτοιοι ανθρωποειδείς βόθροι, όπως η ύβρις του Είδους που ακούει στο τόσο μελωδικό όνομα Τσαουσόπουλος. Μιλάμε γιά την υπέρτατη ντροπή, γιά απόλυτη έλλειψη πολιτισμού, ήθους και ανθρωπιάς, γιά την υπέρτατη κατρακύλα. Περαιτέρω σχόλια περιττά.

Η είδηση που προκαλεί έντονη αναγούλα δημοσιεύθηκε σήμερα στο news247.gr


Ο Τσαουσόπουλος στέλνει στο διάολο τους Σύρους μετανάστες και ζητά να φύγουν για να ξεβρομίσει ο τόπος


Σε ένα ντελίριο μίσους και απρεπών εκφράσεων ο ραδιοφωνικός παραγωγός μίλησε με όρους που μόνο ντροπή και οργή μπορούν να προκαλέσουν σε όποιους τους ακούσει, αναφορικά με τους Σύρους απεργούς πείνας της πλατείας Συντάγματος.
Σε ένα παραλήρημα απίστευτων εκφράσεων ο γενικός διευθυντής και ραδιοφωνικός παραγωγός του Radio Deejay και του Rock FM καταφέρθηκε εναντίον των μεταναστών από τη Συρία, χαρακτηρίζοντάς τους "κουρελαρία".

Ο κύριος Τσαουσόπουλος που κατάφερε να ξεπεράσει κάθε προηγούμενο αναισθησίας και απανθρωπιάς, φρόντισε εν όψει Χριστουγέννων να διαολοστείλει τους απεργούς πείνας που βρίσκονται στο Σύνταγμα, αφού σύμφωνα με τα λεγόμενά του πρέπει "να τελειώνουμε, να ξεβρομίσει ο τόπος".
Στην εκπομπή της 27 Νοεμβρίου ο ραδιοφωνικός παραγωγός έβγαλε τον υπέρτατο λόγο μισαλλοδοξίας και έλλειψης συμπόνοιας για τον συνάνθρωπο λέγοντας: "Στο διάολο, σπίτι σας. Σε παρακαλώ τώρα να περπατάω στην Αθήνα, να πηγαίνω σε σοβαρό ραντεβού και να βλέπω κουρελαρία; Έχετε υπόψη σας ότι η πληρότητα των ξενοδοχείων τα Χριστουγεννα αγγίζει το 100%. Τι να κάνουμε δηλαδή. Έλα να τελειώνουμε, να ξεβρομίσει ο τόπος". Οι απαράδεκτες δηλώσεις του κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο σήμερα, με έναν Σύρο γιατρό νεκρό στα σύνορα με την Αλβανία και δεκάδες να συνεχίζουν την απεργία πείνας στην πλατεία Συντάγματος.
Δες το χαρακτηριστικό απόσπασμα από την εκπομπή του μεταξύ 00.40 και 02.00...


Τα πήρε στο κρανίο για τα μάρμαρα ο Σαμαράς!



Πω πω βαγγελίστρα μου! Ποιός είδε τον Σαμαρά και δεν φοβήθηκε! Τούρκος έγινε όταν άκουσε την είδηση περί δανεισμού γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο στο ρωσικό μουσείο Ερμιτάζ. Να φανταστείτε, εκείνη την ώρα είχε συνάντηση με τον Νταβούτογλου και άρχισε ξαφνικά να του μιλάει στα τούρκικα χωρίς την βοήθεια του διερμηνέα. Μιλάμε γιά άπταιστα τούρκικα, άνευ ακσάν. Τόσο Τούρκος.

Τι, λέει. Δανείσανε τα Ελγίνεια στους Ρώσους; Κάνανε τέτοιο πράμα, γαμώ το κεφάλι μου μαλάκα; Θα τους σκίσω ρε! Θα βάλω τον Πρετεντέρη να τους τα χώσει χύμα ρε. Θα στείλω τον Μπαλτάκο, που είναι εξπέρ στις ρίζες, να τους ξεριζώσει ρε. Κουφάλες να πάτε να δανείσετε τα Μάρμαρα λίγο πριν φανεί φως στην άλλη άκρη του τούνελ! Πίσω ρε! (Εδώ δεν ξεκαθάρισε τι εννοούσε. Ορισμένοι ακροατές το παρεξήγησαν και στήθηκαν στην γνωστή και ως σαξές στόρυ στάση στα τέσσερα). Ρε άτιμοι, εμείς δεν δανείζουμε τον πολιτισμό μας ρε. Ούτε τον τεμμαχίζουμε, ούτε τον πουλάμε, πολύ μάλλον ξεπουλάμε, ούτε τον δανείζουμε, ούτε τον παραχωρούμε ρε.

Ο Νταβούτογλου, γάτα ο Τούρκος,  είχε ανοίξει έναν χάρτη της τουρκικής ΑΟΖ (από Μαύρη Θάλασσα μέχρι τα Στενά του Γιβραλτάρ) και έκανε δήθεν ότι διάβαζε, να περάσει η ώρα. Στην πραγματικότητα όμως έκοβε -ως είθισται στις διπλωματικές επισκέψεις- τα κόζια. Και φαίνεται να τα έκοβε μιά χαρά, αν κρίνουμε από το πλατύ, γεμάτο νόημα χαμόγελό του.  Αν ήταν κακός άνθρωπος, θα μπορούσε και να χλεύαζε: Σιγά το καλσόν ρε Σαμαρά. Εδώ ξεπουλήσατε την ζωή τριών γενεών και δεν αφήσατε πέτρα πάνω στην πέτρα και κάνεις έτσι γιά ένα παλιομάρμαρο;

Λέμε τώρα. Ευτυχώς όμως που ο Νταβούτογλου είναι κύριος και δεν μπαίνει σε τέτοιες σκέψεις. Γιατί -που ξέρεις- αν έμπαινε σε τέτοιες σκέψεις, μπορεί να προέκυπτε και κάνα θέμα δανεισμού της...Θράκης.


Όλα γιά τους 180!





Οχτώ έγιναν τα παληκάρια, που υπογράφουν το κείμενο γιά την εκλογή νέας Γλάστρας-Προέδρου της Δημοκρατίας. Πρόκειται γιά πέντε ανεξάρτητα παληκάρια και τρία της ΔΗΜΑΡ. Ναι της ΔΗΜΑΡ. Ενός κόμματος δηλαδή που έχει πάψει πλέον να χρησιμοποιεί ο κάθε αξιοπρεπής παπατζής αυτής της χώρας. Τι να πούνε οι άνθρωποι; Εδώ ΔΗΜΑΡ, εκεί ΔΗΜΑΡ, που είναι η ΔΗΜΑΡ; Αφού είναι πλέον ανύπαρκτη. Αφού η κοινωνία την έχει πνίξει στο σάλιο με τόσο φτύσιμο. Τώρα πως γίνεται και υπογράφουν οι ανύπαρκτοι ένα τέτοιο κείμενο, άλλο ανέκδοτο.

Γιά τον γίγαντα Τατσόπουλο που υπογράφει και αυτός το κείμενο, ούτε κουβέντα. Αυτός δεν είναι ανύπαρκτος φυσικά. Αυτός είναι ο ίδιος ανέκδοτο.

Άγνωστος ο λόγος που έβαλε τους οχτώ βουλευτές στον κόπο, να συντάξουν ένα τέτοιο κείμενο. Δεν φαντάζομαι να υπάρχει κάποιο υλικό ενδιαφέρον. Μάλλον γιά συναισθηματική πολιτική επιλογή πρόκειται. Αυτό που ο λαός ονομάζει "λεφτά αισθήματα"...


Δημοτικοί σύμβουλοι στο ρινγκ






Αιρετοί μας...

Την Δημοκρατία σίγουρα εμείς την "εφεύραμε"...
Και σίγουρα μας αρέσει η Δημοκρατία...
Μόνο εκείνο το "εκλέγειν" δεν λέει να μας κάτσει...

Κάτι κακές γλώσσες λένε μάλιστα, ότι αν αφαιρέσει κάποιος το δικαίωμα του "εκλέγειν" από τον Έλληνα, μειώνεται το ποσοστό των μαλάκηδων κατά 60%!


Έπαθε την πλάκα του ο Νταβούτογλου (Επίσκεψη του Τούρκου Πρωθυπουργού στην Ελλάδα. Μέρος 1)



Αυθεντικός διάλογος Παπούλιας-Νταβούτογλου. (Βάζουμε Παπούλια πρώτο, επειδή παίζει εντός):


Νταβούτογλου: (καθώς εισέρχεται γελαστός στο προεδρικό μέγαρο) Γειά σου Πρόεδρε!

Παπούλιας: (το ίδιο γελαστός) Ναι.

Νταβούτογλου: (από μέσα του) Μάλλον κουφάθηκε εντελώς ο παππούς. (Από έξω του, με πιό δυνατή φωνή) Γειά σου Πρόεδρε!

Παπούλιας: Ναι.

Νταβούτογλου: (στον διερμηνέα του) Ρε συ Αχμέτ, μήπως δεν του το μετάφρασες το "γειά σου Πρόεδρε" του γκιαούρη;

Αχμέτ: Πως δεν το μετάφρασα, μάλλον κουφός είναι ο άνθρωπος.

Νταβούτογλου: (βουτάει μιά ντουντούκα που βρίσκει τυχαία μπροστά του, την πλασάρει δίπλα από το αυτί του Παπούλια και αρχίζει να φωνάζει με όλη του τη δύναμη) Γειά σου Πρόεδρεεεεεεε!

Παπούλιας: Ναι.


Μία ώρα αργότερα.

Η τούρκικη αποστολή στο προεδρικό πάτωμα. Κάτι ψελίζουν οι άνθρωποι, αλλά μόλις που ακούγονται αυτές οι ξεψυχισμένες, βραχνές φωνούλες: Γειά σου Πρόεδρε.

Παπούλιας: (στα πρόθυρα της λιποθυμίας) Ναι...



Φουλ για σοβαρό διπλωματικό επεισόδιο η φάση. Τι κάνουμε τώρα; Εκεί ακριβώς περνάει εντελώς τυχαία ο Λοβέρδος, που ως γνωστό είναι σε όλα μέσα. Αστραπιαία, πριν προλάβει καν να ιδρύσει νέο κόμμα δηλαδή, πιάνει το νόημα του δράματος και πιάνει δράση: Παιδιά, να σώσουμε τον Πρόεδρο, φωνάζει. Πάτε και φέρτε γρήγορα ένα Προεδρικό Διάταγμα με τίποτα δρακόντεια μέτρα κατά του λαού, να υπογράψει, να έρθει στα ίσια του ο Πρόεδρος.

Φύγανε φυσέκι οι σφουγγοκωλάριοι και πριν προλάβει να πει σαξές στόρυ ο Σαμαράς, νάσου τους πίσω τους τσίφτηδες με ένα πάμφρεσκο Προεδρικό Διάταγμα, να γλύφει ο Δανειστής τα δάχτυλά του. Του κοτσάρουνε ένα στυλό του Παπούλια, ανοίγει τα μάτια του, ρίχνει μιά ματιά στο κείμενο, τσουνάμι από νέα μέτρα, ξαναγυρίζει η ζωή στο σώμα του και αρχίζει να υπογράφει με ταχύτητα δεκαπεντάρη. Βάλανε και στον Νταβούτογλου κάτι σάλτσες από σουτζουκάκια σμυρνέϊκα να μυρίσει, συνήλθε ο άνθρωπος. Βλέπει τον Παπούλια να έχει ξαναζωντανέψει και χεραιτάει: Γειά σου Πρόεδρε!

Ο Παπούλιας ακούει, σφίγγεται, παίρνει μιά βαθιά ανάσα, πάει να πει κάτι, ξανασφίγγεται, ιδρώνει, ξεϊδρώνει, προσπαθεί, αρχίζει τον ξερόβηχα και πετάει στο τέλος ένα απελπισμένο....ναι.

Δεν γνωρίζω την συνέχεια, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση θα μου επιτρέψετε να πάρω το μέρος του Παπούλια. Εδώ και τέσσερα χρόνια δεν έχει πει άλλη λέξη εκτός από ΝΑΙ ο Πρόεδρος, φυσικό είναι να κολλήσει κάποτε η βελόνα...









Ρωμανέ σταμάτα. Δεν το αξίζουμε (αναδημοσίευση από το tvxs)





10:38 | 05 Δεκ. 2014
Τελευταία ανανέωση 10:49 | 05 Δεκ. 2014
Κρυσταλία Πατούλη

[...] Ρωμανέ σταμάτα. Δεν το αξίζουμε. Και δεν αξίζει για να ζήσεις εσύ «φυλώντας Θερμοπύλες», τιμώντας νεκρούς σαν τον Γρηγορόπουλο, να πρέπει να θυσιάσεις τη ζωή σου επαναλαμβάνοντας την ιστορία του κι ακόμα παραπάνω. Να γίνεις ένας αγωνιστής της κοινωνίας που τον δολοφόνησε εν ψυχρώ μαζί με την «ανθρώπινη διάστασή της»*. Κι όλα αυτά, μπας κι αναστηθούμε, μπας και καταλάβουμε, μπας και θυμηθούμε να σεβαστούμε... τον εαυτό μας, και όσους λίγους τον σεβάστηκαν [...]
Ο Ρωμανός κάνει ύστατη έκκληση για δικαιοσύνη και ηθική σε μια καθόλα παγωμένη κοινωνία και σε ένα από καιρό λοβοτομημένο κράτος με ανύπαρκτες αξίες που η εξουσία του μπορεί να επιβάλλει την υποταγή σε βαθμό που θυμίζει τις υπογραφές δήλωσης μετάνοιας σκοτεινότατων εποχών. Μα «η Ιστορία έχει ήδη γυρίσει πολύ πίσω»(1).

Και μπορεί να επιβάλλει και όποια άλλη υποταγή θέλει, εφόσον αυτό το κράτος έχει ένα Σύνταγμα που τοκαταστρατηγεί χρόνια τώρα φτιάχνοντας τους νόμους αυθαίρετα και όπως το συμφέρουν για να επωφελούνται οι ...βασιλείς του –δε μιλάμε πλέον για κυβερνήτες κοινοβουλευτικής έστω δημοκρατίας- δύναμη και χρήμα.

Πριν ακόμα από την Ολυμπιάδα οι οικονομολόγοι εξ Αμερικής που πηγαινοέρχονταν ως σύμβουλοι ήξεραν(2) πολύ καλά (ζώντας άλλωστε στην πηγή του κακού) και γι' αυτό φρόντιζαν να ενημερώνουν -επίσης πολύ καλά- τις κυβερνήσεις του Πασόκ και της Νέας Δημοκρατίας, ότι η οικονομία της Ελλάδας έχει χτιστεί πάνω σε ένα σαθρό οικοδόμημα που στην κυριολεξία θα άρχιζε να καταρρέει αμέσως μετά το σβήσιμο της Ολυμπιακής φλόγας.

Οι πολιτικοί και οι πρωθυπουργοί, όπως και οι μεγαλο-οτιδήποτε συνεργάτες τους που ήταν ενημερωμένοι για την καταστροφή που ερχόταν, το μόνο που έκαναν όπως αποδείχτηκε, ήταν να μαζεύουν στις αποθήκες τους τη σοδιά –επίσης όπως αποδείχτηκε- κλέβοντάς την κυρίως από το δημόσιο – το ψωμί αλλιώς των Ελλήνων πολιτών.

Μελετητές(3) πολύ παλιότερα είχαν κρούσει και τον κώδωνα του κινδύνου στους ηγέτες των μεγαλύτερων κρατών του κόσμου, πως η οικονομία όπως είναι διαμορφωμένη στον καπιταλιστικό κόσμο, οδεύει προς την καταστροφή. Οι εξουσιαστές όμως με μάσκα τον συνεχιζόμενο ψυχρό πόλεμο, νιάζονταν μόνο να επωφελούνται από τον πραγματικό πόλεμο που ήταν το πως θα χρυσαφίσουν αδιαφορώντας όχι μόνο για τους ανθρώπους αλλά και για την φύση που τους θρέφει.

Έτσι και στην Ελλάδα, ούτε ο εμφύλιος ούτε και ο ψυχρός πόλεμος δεν τέλειωσαν ουσιαστικά ποτέ, γιατί απλά δεν συνέφερε εκείνους που τσάκισαν μια ολόκληρη γενιά εθνικών αγωνιστών, για να αυξήσουν οι ίδιοι τις καταθέσεις τους και μόνο.

Η πολιτική δεν είναι ηθική. Το έγραψε -μάταια- ο Ραφαηλίδης στην Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974.

Από ένα ανήθικο, διαφθαρμένο, άπληστο όσο και ανάλγητο (αυτά όλα πάνε μαζί) κράτος ζητάει σήμερα ο Ρωμανός, ηθική, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια, δηλαδή τα ελάχιστα αυτονόητα δικαιώματα. Και γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει μόνο αν θυμηθούμε ότι δεν πιστεύει καν στη λέξη κράτος ως αναρχικός.

Ζητάει «το αδύνατο πριν γίνει αδιανόητο». Όπως όλοι οι νέοι και τα παιδιά μέσα στις οικογένειές τους βάζουν εδώ και αιώνες τη ζωή τους μπροστά και πολλές φορές θυσιάζονται -στην κυριολεξία- προσπαθώντας να τις σώσουν…

Για μας αγωνίζεται ο Ρωμανός. Γι’ αυτή την κοινωνία πουβυθίζεται στην απάθεια κι ακόμα χειρότερα... «Μας ταρακουνάει να μην κοιμηθούμε (να μην πεθάνουμε), όπως ο αρχηγός των στρατιωτών στα Όνειρα του Κουροσάβα»(4).

Όμως φαίνεται ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας έχει ήδη αυτοκτονήσει με απανωτές και επαναλαμβανόμενες ενέσεις κυβερνητικής διαστρέβλωσης και απανωτά μέτρα τρόμου, σαν το χιόνι που έπεφτε στα ίδια Όνειρα του Ιάπωνα σκηνοθέτη.

«Ευτυχώς έγιναν εκλογές και μάθαμε ποιοι τα φάγανε! Τόσοι λίγοι, φάγανε τόσα πολλά»(5). Ευτυχώς έγιναν εκλογές και μάθαμε ποιοι ήταν ήδη νεκροί ως άνθρωποι. Και έτσι η Ιστορία όλο και γυρίζει πίσω. Αλλά σήμερα η Ελλάδα δεν έχει τόσους ανθρώπους πια, τόσους πολλούς αγωνιστές Εθνικής Αντίστασης όπως φαίνεται. Νικήσανε όντως οι γερμανοτσολιάδες. Στις μέρες μας το αντιληφθήκαμε επ' ακριβώς.

Οι γενιές μετά τον εμφύλιο γαλουχήθηκαν με ένα υπόγειο μίσος, που μεταφράστηκε στο «κοίτα τη δουλίτσα σου». Γιατί αν κοιτάς μόνο τη δουλίτσα σου δεν είσαι αγωνιστής, άρα δεν είσαι επικίνδυνος. Είσαι ένας «νοικοκυραίος» που αφήνει ένα διεφθαρμένο κράτος να το γλεντάει και να σου πετάει και κανένα ψίχουλο που και που για την απαραίτητη δόση απάθειας που σου χρειάζεται.

Ο Ρωμανός όμως δεν κοιτάει τη δουλίτσα του, ούτε πίνει την καθημερινή δόση απάθειας μέσα από Μέσα Μαζικής Διαστρέβλωσης και Απανθρωποποίησης.

Τολμάει να μιλάει για πόλεμο και εχθρούς. Δεν δέχεται να δει τα «καλά» του συστήματος. Δεν έχει κάνει τη λέξη δημοκρατία ασπίδα που χρησιμεύει μόνο για να κρύβει κάποιος πίσω της το φασισμό - όσο τον παίρνει. Δεν έχει στο τέλος τέλος το σύνδρομο της Κατοχής να σκιάζεται μόνο για ένα κομμάτι ψωμί γλύφοντας τη μπότα του κατακτητή.

Απαιτεί την ίδια τη ζωή και την ανθρωπιά, όπως την εννοούν άνθρωποι σαν κι αυτόν. Είπαμε απαιτεί την αξιοπρέπεια. Άγνωστες λέξεις για τις κυβερνήσεις μνημονίων.

Κι όλα αυτά τα απαιτεί από την κοινωνία και το κράτος, όχι για τον εαυτό του. Ο ίδιος τα έχει κατακτήσει και μάλιστα σε μεγάλες δόσεις.

Αντιστέκεται μήπως αναστήσει μια ήδη πεθαμένη κοινωνία, θυσιάζοντας ακόμα και τον εαυτό του. Αλλά η κοινωνία αυτή αυτοκτόνησε με το ίδιο όπλο που εκτέλεσε και τον φίλο του Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.

Κατά τη γνώμη μου, αυτή την κοινωνία που είτε ψυχοραγεί είτε ήδη έχει εκπνεύσει θέλει να αναστήσει ο Ρωμανός, και μαζί της να τιμήσει για άλλη μια φορά το παιδί εκείνο που 15 χρονών με μια σφαίρα εκτελέστηκε, μαζί με την όποια δημοκρατία νομίζαμε ότι είχαμε, με την όποια ανθρώπινη διάσταση μάς είχε απομείνει(6).

Αν μπορούσε κάποιος να κοιτάξει πραγματικά αυτόν τον άνθρωπο που σήμερα μετά από 23 μέρες απεργίας πείνας έχει μείνει η σκιά του, θα έβλεπε στο βλέμμα του και στα αδυνατισμένα χέρια του που μας ταρακουνάνε μόνο μία λέξη για μας όλους τους ανάλγητους απάνθρωπους πεθαμένους ήδη νοικοκυραίους: Αγάπη. Και δυστυχώς μάς αγάπησε πολύ περισσότερο από όσο αξίζουμε.

Γι’ αυτό προσωπικά του ζητάω να μας ξεχάσει. Να κοιτάξει να ζήσει, να δημιουργήσει και να αυτοπραγματωθεί. Να "βρει μέσα στη φυλακή την ελευθερία του"(7) όσο χρειαστεί. Να διαλέξει από δω και μπρος να δώσει μόνο σε αυτούς που ζουν, γι’ αυτό αξίζουν κι αυτήν την αγάπη του, τη γενναιοδωρία του, την αξιοπρέπεια, την αγωνιστικότητά του, το μυαλό του και την ψυχή του – το μεγαλύτερο όπλο του. Σε κανέναν άλλον.

Ρωμανέ σταμάτα. Δεν το αξίζουμε. Και δεν αξίζει για να ζήσεις εσύ «φυλώντας Θερμοπύλες», τιμώντας νεκρούς σαν τον Γρηγορόπουλο, να πρέπει να θυσιάσεις τη ζωή σου επαναλαμβάνοντας την ιστορία του κι ακόμα παραπάνω. Να γίνεις ένας αγωνιστής της κοινωνίας που τον δολοφόνησε εν ψυχρώ μαζί με την «ανθρώπινη διάστασή της»*. Κι όλα αυτά, μπας κι αναστηθούμε, μπας και καταλάβουμε, μπας και θυμηθούμε να σεβαστούμε... τον εαυτό μας, και όσους λίγους τον σεβάστηκαν.-
*«Η απεργία πείνας είναι η τελευταία ελπίδα και έκκληση προς την βασικότερη ανθρώπινη διάστασή μας που είναι συνυφασμένη με τις έννοιες της δικαιοσύνης και της ηθικής. Ξεχνώντας τες γινόμαστε συμμέτοχοι ανθρωποκτονίας του ίδιου του απεργού αλλά και της δικιάς μας ανθρώπινης διάστασης» Κώστας Νασίκας, ψυχαναλυτής, ο οποίος διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Λυών και είναι ιατρικός υπεύθυνος του Οίκου Εφήβων της Λυών, και έχει γράψει -εκτός των άλλων- βιβλίο ειδικά για τους απεργούς πείνας.

---

Μια ιστορία λαδιού... και ολίγη από Κορέα (αναδημοσίευση από το Cogito ergo sum)


Μια ιστορία λαδιού... και ολίγη από Κορέα

Παρακαλώ, την προσοχή σας. Παρά τις "λογοτεχνικές παρεμβάσεις" του γράφοντος, η ιστορία που ακολουθεί είναι πέρα για πέρα αληθινή:


Επειδή στην Πάτρα  κατά τις τελευταίες δημοτικές εκλογές πλειοψήφισαν οι κομμουνιστές, είναι φυσικό και επόμενο η δημοτική αρχή να μην ασχολείται με σοβαρά και κεφαλαιώδη προβλήματα της πόλης, όπως κάνει π.χ. ο δήμος Ναυπλιέων, ο οποίος ασχολήθηκε με το να ονομάσει τον Αντώνη Σαμαρά επίτιμο δημότη του. Εμείς εδώ, κολλημένοι κομμουνιστές, επιμένουμε να ασχολούμαστε με τρίχες, όπως π.χ. πώς θα ανακουφίσουμε (έστω και λίγο) τους συμπολίτες μας που υποφέρουν.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, οι διοικούντες τον δήμο σκέφτηκαν κάτι απλό: να αξιοποιήσουν κατά τον πιο πρόσφορο τρόπο την δημοτική περιουσία. Κι ανάμεσα στα περιουσιακά στοιχεία τού δήμου υπάρχουν και... ελιές! Μιας και στο σχέδιο πόλης έχουν ενταχθεί αγροί και χωράφια, πολλά των οποίων έχουν ήδη απαλλοτριωθεί προκειμένου να ανοιχτούν δρόμοι, να γίνουν πλατείες, να χτιστούν σχολεία κλπ, είναι λογικό να υπάρχουν μεταξύ τους και κάποια με ελιές.

Η απλή σκέψη της δημοτικής αρχής, λοιπόν, ήταν να καταγράψει τις ελιές των απαλλοτριωμένων εκτάσεων και στην συνέχεια να παραχωρήσει το δικαίωμα συλλογής και εκμετάλλευσης του ελαιοκάρπου τους σε άπορες οικογένειες, άνεργους, πολύτεκνους κλπ. Μοίρασε τις σχετικές άδειες στους δικαιούχους κι εκείνοι ξαμολύθηκαν να βγάλουν το λάδι των οικογενειών τους. Όλα καλά ως εδώ και μπράβο στον δήμαρχο και στην ομάδα του, που σκέφτηκαν κάτι τέτοιο. Όμως... Όμως, τώρα αρχίζουν τα προβλήματα.

Πρώτα-πρώτα, σε κάποια από τα χωράφια που προαναφέραμε, πλάκωσε η αστυνομία για να συλλάβει τους ελαιοσυλλέκτες. Μάταια οι άνθρωποι επέδειξαν την άδεια του δήμου κι άδικα διαμαρτυρήθηκαν, αφού τα όργανα της τάξης ήσαν ανένδοτα: έπρεπε να συλλάβουν τους κλέφτες και να τους προσαγάγουν για εξακρίβωση στοιχείων. Ευτυχώς, κάποιος από τους "κλέφτες" κατάφερε και ενημέρωσε τηλεφωνικά την αρμόδια του δήμου, η οποία έσπευσε στο αστυνομικό τμήμα. Στην ερώτησή της "γιατί τους συλλάβατε, αφού σας έδειξαν την άδεια με την υπογραφή τού δημάρχου;", η απάντηση ήταν αφοπλιστική: "Κυρία μου, τόσα χρόνια αυτές τις ελιές τις μαζεύουμε εμείς οι αστυνομικοί για να βγάζουμε το λάδι μας"! Τελικά, οι εκπρόσωποι του νόμου κατάλαβαν ότι η υπόθεση δεν θα εξελισσόταν προς το συμφέρον τους αν την παρατραβούσαν και άφησαν ελεύθερους τους "εγκληματίες". Πρόλαβαν, όμως, να προσθέσουν "πείτε τους, τουλάχιστον, να φέρουν και σε μας κανένα τενεκέ λάδι".

Ανοίγουμε παρένθεση για να κάνουμε μια απαραίτητη διευκρίνιση. Φυσικά, οι αστυνομικοί τού τοπικού τμήματος δεν πήγαιναν οι ίδιοι να μαζέψουν ελιές. Γι' αυτή την δουλειά υπήρχαν συνεργεία με τον κατάλληλο εξοπλισμό (όχι σαν τους φουκαράδες που τους κάλεσε ο δήμος να μζέψουν ελιές κι εκείνοι δεν είχαν ούτε λιόπανα). Οι αστυνομικοί έκαναν, απλώς, τα στραβά μάτια ενώ, παράλληλα, φρόντιζαν να απομακρύνουν τους περίεργους. Κλείνουμε την παρένθεση και συνεχίζουμε.

Ανακουφισμένοι, οι άνθρωποι γύρισαν στα σπίτια τους. Όμως, εκεί τους περίμενε άλλη μια έκπληξη. Δυο υπάλληλοι του δήμου πήγαν με άγριες διαθέσεις για "τσαμπουκά", επειδή "αυτές τις ελιές τις μαζεύουμε εμείς με τους αστυνομικούς και μοιραζόμαστε το λάδι χρόνια τώρα"! Προφανώς, οι δυο υπηρέτες τού δήμου ήσαν σίγουροι πως είχαν αποκτήσει κάποιο δικαίωμα χρησικτησίας επί της δημοτικής περιουσίας.

Οι -έκπληκτοι με όσα τους συνέβαιναν- άνθρωποι ξανατηλεφώνησαν στην αρμόδια, η οποία ζήτησε να μιλήσει με τους "διαμαρτυρόμενους" δημοτικούς υπαλλήλους και τους επέπληξε αυστηρά, προειδοποώντας τους για τις συνέπειες που θα είχαν αν επέμεναν. Τελικά, εκείνοι κατάλαβαν ότι ο "τσαμπουκάς" τους δεν θα έβγαζε πουθενά και αναγκάστηκαν να φύγουν. Όχι, όμως, δίχως να προσθέσουν με αγανάκτηση: "τέτοιες μαλακίες κάνει ο Πελετίδης και δεν πρόκειται να ξαναβγεί". Το ότι κανένας δεν πίστεψε ότι αυτοί οι δυο ψήφισαν Πελετίδη, δεν έχει καμμιά σημασία.

Κι αν όλα αυτά σας ακούγονται απίθανα, περιμένετε διότι δεν φτάσαμε ακόμη στο καλύτερο.

Το ίδιο βράδυ, παρουσιάστηκαν σε άλλη οικογένεια ελαιοσυλλεκτών τέσσερις ιερείς τής κοντινής εκκλησίας, απαιτώντας να σταματήσει αμέσως η διαδικασία συλλογής τού ελαιοκάρπου, διότι "αυτές τις ελιές τις μαζεύουμε εμείς χρόνια τώρα, για να βγάζουμε το λάδι για τα καντήλια της εκκλησίας"(!) Φυσικά, έγινε πάλι το -συνηθισμένο πια- τηλεφώνημα στην αρμόδια. Όμως, οι εν λόγω ιερείς ήσαν τόσο φορτικοί και τόσο επίμονοι ώστε χρειάστηκε η προσωπική παρέμβαση του δημάρχου για να πειστούν να αποχωρήσουν και να αφήσουν τους ανθρώπους στην ησυχία τους. Προφανώς, οι σεμνοί λευίτες διαπίστωσαν με αγανάκτηση ότι ο κομμουνιστής (και, σίγουρα, άθεος) δήμαρχος δεν έδινε δεκάρα για τα καντήλια τους...


Αυτή ήταν η μικρή σημερινή μας ιστορία. Την οποία, βεβαίως, μη περιμένετε να διαβάσετε και σε κάποια τοπική εφημερίδα ή να ακούσετε σε κάποιο τοπικό κανάλι. Σκεφτείτε, όμως: αν οι εφημερίδες και τα κανάλια δεν ήσαν όπως είναι, ποιόν λόγο ύπαρξης θα είχαν τα ιστολόγια;

Τελειώνω. Είτε σας αρέσουν οι ιστορίες λαδιού είτε όχι, δείτε -ή και ξαναδείτε- την πρώτη ιστορία ("Το Ρολόι") από την εξαιρετική σπονδυλωτή ταινία "Το κανόνι και τ' αηδόνι", των Ιάκωβου και Γιώργου Καμπανέλλη (σε σενάριο του πρώτου). Θα ξοδέψετε 34 λεπτά από την ζωή σας αλλά δεν θα μετανοιώσετε ποτέ.

-------------------------------------------------

Μιας και σήμερα έπιασα κουβέντα για την πόλη μου και την δημοτική αρχή της, ας μου επιτραπεί να αναφερθώ και σε κάτι ακόμη:

Σήμερα, στην Πάτρα, η πρεσβεία τής Νοτίου Κορέας πραγματοποιεί εκδήλωση κατά την οποία θα απονεμηθούν μετάλλια "σε όσους πολέμησαν για την υπεράσπιση της ελευθερίας και της δημοκρατίας τού κορεατικού λαού". Φυσικά, η πρεσβεία κάλεσε στην εκδήλωση και τον δήμαρχο πατρέων. Στην πρόσκληση αυτή, ο Κώστας Πελετίδης απάντησε εγγράφως ως εξής:
Οι Ελληνες στρατιώτες δε στάλθηκαν στη Κορέα για να υπερασπιστούν "τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας". Στάλθηκαν για να προσφέρουν το δικό τους φόρο αίματος σε μία άδικη, ιμπεριαλιστική επέμβαση. Ο κορεατικός λαός και ο κάθε λαός, μπορεί από μόνος του να λύσει τα όποια προβλήματα παρουσιάζονται στην κοινωνικοπολιτική ζωή του.

Την αποστολή του στρατού στην Κορέα, την πλήρωσε ο ελληνικός λαός με αίμα, στα πλαίσια της διαπλοκής της άρχουσας τάξης της Ελλάδας με τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της και της εμπλοκής της ακόμη και στους δικούς τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, στο όνομα της επιβολής της καπιταλιστικής ελευθερίας. Οι απώλειες του στρατού, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ήταν 183 νεκροί και 610 τραυματίες και οι απώλειες της αεροπορίας 12 νεκροί και 4 αεροσκάφη.

Η χώρα μας, δεμένη στο άρμα της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, καλείται εδώ και δεκαετίες να πληρώνει - και με το αίμα της - και να συμμετάσχει σε πολεμικές περιπέτειες προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων ντόπιων και ξένων καπιταλιστικών δυνάμεων. Οπως και σήμερα, έτσι και τότε, εκατοντάδες Ελληνες στρατιώτες στάλθηκαν σε ξένα χώματα όχι για να πολεμήσουν στο πλευρό αγωνιστών για ελευθερία και λαϊκή εξουσία, αλλά για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών.

Με βάση τα παραπάνω, εννοείται ότι δε θα παραβρεθούμε στην εκδήλωση απονομής μεταλλίων.

Κάθε σχόλιο είναι περιττό.

Νομιμοποιούνται οι καταπατημένες ή εκχερσωμένες δασικές εκτάσεις!




Είμαι υπερήφανος γιά αυτή εδώ την χώρα. Όχι μόνο γιατί "όταν φτιάχναμε εμείς Παρθενώνες, οι άλλοι τρώγανε ακόμα βελανίδια", αλλά και γιά πολλούς και διάφορους άλλους, το ίδιο σοβαρούς λόγους. Όπως πχ γιά την "φιλοξενία" των δόλιων Σύριων στο φιλόξενο τσιμέντο της Πλατείας Συντάγματος. Ή γιά τον τσαμπουκά της ηρωικής ημών κυβερνήσεως και του ένδοξου κρατικού μηχανισμού απέναντι στον ειδεχθή πιτσιρικά, επικίνδυνο μελλοντικό φοιτητή και αδίστακτο απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό. Ή γιά τα "αργύρια" που αλλάζουν αυτή την εποχή -γιά τους 180 ρε γαμώτο- ιδιοκτήτη. Η λίστα είναι ατέλειωτη, ας την κλείσω εδώ, μην σας κουράσω.

Πολλοί αναγνώστες δεν θα συμφωνήσουν μαζί μου. Σίγουρα. Τι λε ρε Βράχο; Πως επιμένεις να είσαι υπερήφανος γιά μία χώρα που έχει καταντήσει μπουρδέλο; Δεν θα συμφωνήσω μαζί τους. Μπουρδέλο γίνεσαι, δεν καταντάς. Καταντάς μόνο έμμισθος -ή εθελοντής- νεοδημοκράτης, χρυσαύγουλος και πασόκος.

Κακά όμως τα ψέματα, φυσικά και δεν είμαι υπερήφανος που έγινε η χώρα μπουρδέλο. Υπερήφανος είμαι για αυτή την απίστευτη ιδιαιτερότητα αυτού του μπουρδέλου, που το κάνει μοναδικό στο είδος του ανά την υφήλιο: Είναι το μοναδικό Σελφ Σέρβις μπουρδέλο αυτού του πλανήτη!

Μεγαλεία πράγματα. Σελφ Σέρβις μπουρδέλο: Αυτοοργάνωση, απογραφειοκρατικοποίηση, δημοκρατική και -σχεδόν- παλλαϊκή συμμετοχή. Νόμιμη και ημινόμιμη Άρπα και Βούτα στον μεγαλύτερο δυνατό υπερθετικό βαθμό! Μεγαλεία πράγματα! Η Μαρμάγκα ζει και βασιλεύει. Μέσα και έξω από εμάς. Η Μαρμάγκα που βλέπει την φτώχεια, την πείνα, την ανέχεια, την ανεργία να θριαμβεύει γύρω της, αλλά επιμένει ακόμα να τα γράφει όλα στα παπάρια της.

Σελφ Σέρβις μπουρδέλο: Η συγκυβέρνηση -συνμαφία, συνκόπρος- νομιμοποιεί τις καταπατημένες ή και εκχερσωμένες δημόσιες δασικές εκτάσεις! Έτσι προς γνώσην και συμμόρφωσην κάθε μπαγάσα εμπρηστή-καταπατητή. Έτσι, γιά να μαθαίνει γιατί βάζουμε το καλοκαίρι γκαζάκια στο δάσος η Νέα Γενιά. Έτσι, γιατί είναι Δική μας η Φύση, γιατί την κληρονομήσαμε από τον πατέρα μας και γι΄αυτό την κάνουμε ότι θέλουμε. Έτσι, γιατί οι Νόμοι αυτού του Μπουρδέλου είναι κωλόχαρτα που χρησιμοποιούνται κατ΄...Ανάγκην και κατά το καυλούν.

Το σχετικό Νομοσχέδιο θα περάσει αναίμακτα εν νυκτί. Εδώ περάσανε την καταστροφή εκατομμυρίων ζωών αναίμακτα, τον θάνατο των δασών -αυτών που απέμειναν- δεν θα περάσουν αναίμακτα; Ποιοί; Αυτοί! Η μούργα της ελληνικής κοινωνίας που έχει οργανωθεί στην σαμαροβενιζελική συμμορία και λυμαίνεται την ζωή μας.

Και ο ηθικός αυτουργός;

Ποιός άλλος;

Εσύ!