23/9/10

Σοσιαλιστικό Έσχες. Μη ζητάτε και πόθεν τώρα....





Δεν γνωρίζω το όνομα αυτού του οικισμού, αλλά θα μπορούσε να ονομάζεται Δαμιανάκια Κρήτης. Ίσως ο αριθμός των σπιτιών στην φωτογραφία να μην είναι ο ίδιος με τον αριθμό των ακινήτων του βουλευτή του πασόκ, κύριου Δαμιανάκη, 72 παρακαλώ, εξαίρετος κύριος, δεν τον γνωρίζω, αλλά πρέπει να λάβουμε υπ΄όψη, ότι το χωριό συνεχίζεται και απ΄την άλλη μεριά του λόφου. Ο σοσιαλισμός συνεχίζεται στα δεξιά και αριστερά, όπως βλέπετε στην φωτογραφία.







Όχι, σε παράγκα δεν μένει κανένας σοσιαλιστής βουλευτής ή μέλος της κυβέρνησης του πασόκ!

Στην ελεύθερη αγορά βουλευτικής και κυβερνητικής εργασίας αμοίβεται ο καθένας ανάλογα με.....









Αλήθεια, ανάλογα με τι;












Ανάλογα με τις προσφερόμενες υπηρεσίες μήπως;

Δεν πιστεύω, γιατί αν μας έκανε ο υδραυλικός τέτοια δουλειά στο σπίτι μας, θα γινόταν το "τι λε ρε μπιπ, που θα μου πεις εμένα μπιπ! Άντε και μπιπ ρε, που μας μπιπ και θέλεις και να μας μπιπ απο πάνω"...

Δεν λέω, προσπάθησαν τα παιδιά να τα καταστρέψουν όλα, το κατά δύναμη, αλλά όλο και κάτι κάνανε: Φτιάξανε την υγεία και την παιδεία, προστατέψανε το περιβάλλον, σώσανε κάτι καρέτες καρέτες, κατατροπώσανε τον τουρκικό εναέριο τσαμπουκά, βάλανε την μισή Ελλάδα στο δημόσιο, σηκώσανε το γαμημένο στην Πορτογαλία γιατί ο κόσμος δεν μπορούσε να περιμένει, ζεύξανε τον κακό τους τον φλάρο στο Ρίο-Αντίριο, να τα κονομάνε οι γάλλοι που έχουνε τόσες ανάγκες, ε κάτι κάνανε ντε! Καλώς κακώς φτάσαμε κάποτε ως εδώ.






Μας κάνανε τα παιδιά τόσο καλή δουλειά, όσο ένας κλειδαράς που για να σου αλλάξει κλειδαριά, σου γκρεμίζει όλο το σπίτι!

Και μετά φωνάξαμε τα άλλα καλά παιδιά να διορθώσουν, και μας φάγανε και τα θεμέλια μαζί με τον φράχτη!






Το μόνο που μας άφησαν τα "μαστόρια" είναι ο βόθρος!



Αλλά ας γυρίσουμε πάλι πίσω στον σοσιαλισμό, να δούμε με ποιά κριτήρια, για ποιές υπηρεσίες τα κονομήσανε οι κύριοι και κυρίες σοσιαλιστές-μνημονιολόγοι.

Ξεκινάμε με δυο μούτζες σοσιαλιστών: Δέκα γνωστοί και μη εξαιρεταίοι φίλοι του πράσινου ήλιου και του πράσινου κάτω από τις πυλωτές των πολυκατοικιών.


Γεννηματά

Δαμιανάκης

Δριβελέγκας

Κακλαμάνης

Κατσέλη

Κουρουμπλής

Νταλάρα

Ξυνίδης

Πάγκαλος

Παπουτσής


Γιατί σας παρουσιάζω αυτήν την ομάδα και μάλιστα χωρίς τερματοφύλακα, θα ρωτήσουν με το δίκιο τους ορισμένοι.

Γιατί πρέπει αυτοί οι δέκα αγωνιστές να έχουν προσφέρει σε πατρίδα και κοινωνία ΚΑΙ ΓΑΜΩ ΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ, να έχουν κάνει ΑΦΤΑΣΤΗ και ΑΨΟΓΗ δουλειά, για να βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην ευχάριστη θέση....





....αν θέλουν, να ιδρύσουν με την ακίνητή τους περιουσία ένα γραφικότατο επιμήκες χωριό χτισμένο αριστερά και δεξιά ενός δρόμου μήκους είκοσι χιλιομέτρων. Ίσως και παραπάνω, αφού στον συνολικό αριθμό των 350 ακινήτων υπάρχουν πολλά οικόπεδα και αγροτεμμάχια.

Σκεφτήτε τώρα, λέμε, να έχει κάνει ο Πάγκαλος καμμιά λαδιά, λέμε τώρα ντε, και να τον ψάχνει η αστυνομία για να τον χώσει μέσα, αμάν και πότε Θεέ μου! Με το που θα δώσει την εντολή ο εισαγγελέας, πιάστε τον, στο σπίτι του είναι, χρειάζεται να κάνει επιστράτευση η ΕΛ.ΑΣ για να ανταπεξέλθει!

Ας πούμε ότι δεν μας ενδιαφέρει το πόθεν.
Ας πούμε ότι δεν μας ενδιαφέρει καν το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς.
Ας πούμε, δεν βαριέσαι ρε φίλε, άστους νάχουνε. Μια ντυσιά θα πάρει ο καθένας μας μαζί του!
Ας πούμε ότι λέμε!

Γιατί όμως πάνε ρε γαμώτο αυτοί οι βολεμένοι και ξεσκίζουν το επιδοματάκι του φτωχομπινέ;
Γιατί δεν πιάνει ΕΝΑΝ το φιλότιμο, όπως τον μαλάκα που έδινε ένα μισθό για τη σωτηρία της χώρας, να πει: Έχω 50 σπίτια, πάρε δύο ρε φλώρε Παπακωνσταντίνου, να πληρώσεις τόκους στην Deutsche Bank που χρωστάς!

Τι είπατε; Ότι είμαι αγαθός;
Δίκιο έχετε....


Οι υδραυλικοί, και οι κλειδαράδες, και οι μαραγκοί, και οι χτίστες και όλοι οι άλλοι πράσινοι και γαλάζιοι επαγγελματίες που στείλαμε να φτιάξουν κάτι και τα κάνανε μαντάρα είναι ακόμα εδώ.
Αχούρι ο τόπος, γης μαδιάμ, κρανίου τόπος, ολική κατεδάφιση, ούτε σάλιο, επιτήρηση, Βιετνάμ!

Αυτοί που τα ρημάξανε όλα είναι εδώ! Τώρα ρημάζουνε την κοινωνία για να την ... σώσουν!
Οι μόνοι που δεν σώζονται είναι οι ίδιοι!
Αυτοί είναι ήδη σωσμένοι!

Την νύφη της πληρώνουμε εμείς!


Και θα την πληρώνουμε όσο καθόμαστε και τους καμαρώνουμε, τους αλήτες!

Μνημόνιο και Υστέρηση Δημόσιων εσόδων




Και όμως δεν γίνεται!

Μετά την παρέλευση τεσσάρων μηνών από την εφαρμογή του Μνημονίου, το μαθηματικώς βέβαιο και οικονονομικώς αυτονόητο κατέστη προφανές ή δεν μπορεί πλέον να αποκρύπτεται: Το Μνημόνιο είναι αδιέξοδο. Δεν βγαίνουν τα νούμερα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της κυβέρνησης και των κυρίαρχων ΜΜΕ να εξωραΐσουν την εικόνα, με τις πλάτες και της τρόικας.

Η κυβέρνηση, τρέμοντας την κάλπη του Νοεμβρίου, προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ της επίδειξης μεταρρυθμιστικού ζήλου και του κινδύνου εκλογικής καταρρεύσεως. Η εξαγγελία του μέτρου της γενικής περαίωσης όλων των φορολογικών υποθέσεων της τελευταίας δεκαετίας για να συγκεντρωθεί 1-1,5 δισ. μαρτυρά απελπισία. Ταυτόχρονα είναι κλείσιμο του ματιού στους φοροφυγάδες, ότι τα περί Ράμπο κ.λπ. είναι επικοινωνιακά και μόνο. Οι συνεπείς φορολογούμενοι θα αισθανθούν ότι συμμετέχουν στην “εθνική προσπάθεια” από τη θέση του κορόιδου.

Επί μία εβδομάδα η πολιτική επικαιρότητα όπως την κανοναρχούν τα κανάλια έχει επικεντρωθεί στο θέμα της τροφοδοσίας της αγοράς με καύσιμα και στηλίτευσης του "αντικοινωνικού χαρακτήρα" των φορτηγατζήδων. Πρόκειται για ένα μη-θέμα, αφού καμία μέρα δεν παρουσιάστηκε κανένα πρόβλημα τροφοδοσίας. Ο λόγος που προβάλλεται είναι η αναζήτηση εχθρού, η δημιουργία κλίματος “μεταρρυθμίσεων” και η αποσιώπηση της ατζέντας μετά την κάλπη του Νοεμβρίου: Αύξηση στα καύσιμα, αύξηση στον ΦΠΑ, ιδιωτικοποιήσεις αντί πινακίου φακής.

Στην απέλπιδα προσπάθεια να κρατήσει το Μνημόνιο ζωντανό φέτος, η κυβερνητική πολιτική στραγγαλίζει τη χώρα και την οδηγεί μαθηματικά στον τοίχο. Οτιδήποτε αποδίδει λεφτά δίνεται κοψοχρονιά. Το μέλλον, ακόμα και το πιο κοντινό, το 2011, αντιμετωπίζεται με μεταφυσικό βολονταρισμό. Ωστόσο, πίσω από την εικόνα ψυχραιμίας, η συζήτηση έχει αρχίσει και εδώ και στη Γερμανία και στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού για το τι θα γίνει. Το ελληνικό διακύβευμα είναι μεγάλο: Είναι πολλά τα λεφτά κι ακόμα μεγαλύτερη η πολιτική σημασία, ειδικά για την Ευρωζώνη και το ευρώ. Η κάλπη του Νοεμβρίου πρέπει να στείλει μήνυμα ότι το κόλπο με τον μονόδρομο δεν πιάνει πια. Και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.


Υστέρηση των Δημοσίων εσόδων: Μια ταξική πολιτική

1. Δύο δρόμοι για την έξοδο από την κρίση

Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αν διαφαίνεται διέξοδος από την κρίση της ελληνικής και ευρωπαϊκής οικονομίας, θα πρέπει νομίζω να ξεκινήσουμε από ένα βασικό θεωρητικό συμπέρασμα του Καρλ Μαρξ: «Δεν υπάρχουν μόνιμες κρίσεις» (Θεωρίες για την Υπεραξία, Αθήνα 1982, τ. 2ος, σ. 579). Με αυτή τη θέση ως δεδομένη, θα πρέπει να αναρωτηθούμε για τους εναλλακτικούς δρόμους εξόδου από την κρίση.

Το κύριο χαρακτηριστικό της (κάθε) κρίσης είναι η συνολική επαναδιαπραγμάτευση του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας και τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Η συγκεκριμένη ανάλυση επιβεβαιώνεται κάθε μέρα από την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις χρόνων. Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι μια προσπάθεια της κυβέρνησης, με αφετηρία την κρίση των οικονομικών του κράτους, να μετατραπεί η κρίση του κεφαλαίου σε κρίση της εργασίας, έτσι ώστε να επιδοτηθούν τα κέρδη μέσα από τη δραστική μείωση των μισθών και καταργώντας τα όποια εργασιακά δικαιώματα, βυθίζοντας τους εργαζομένους και την κοινωνία στη φτώχεια.

Θα δώσω ένα απλουστευμένο αριθμητικό παράδειγμα: Αν το Καθαρό Εγχώριο Προϊόν (ΚΕΠ) ήταν το 2009 100 μονάδες, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις θα μειωθεί το 2010 σε 96 μονάδες (-4%). Το ΚΕΠ διανεμήθηκε το 2009 ως εξής: 60 μονάδες ήταν μισθοί και αμοιβές αυτοαπασχολούμενων, 40 ήταν κέρδη και πρόσοδοι. Ας υποθέσουμε ότι με την κυβερνητική πολιτική οι μισθοί θα μειωθούν το 2010 κατά 10%, σε 56 μονάδες. Αυτό σημαίνει ότι τα κέρδη θα αυξηθούν σε 42 μονάδες, παρά την πτώση του ΚΕΠ: 56+42=96.

Προκύπτει επομένως ότι υπάρχουν δύο δρόμοι εξόδου από την κρίση: Η έξοδος με προστασία της εργασίας και σε βάρος των προνομίων του κεφαλαίου και η έξοδος σε βάρος των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων του κόσμου της δουλειάς. Τα μέτρα της κυβέρνησης και των διεθνών συμμάχων της (ΕΕ-ΔΝΤ) σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αποτελούν λύση για τον κόσμο της εργασίας. Είναι μέτρα με αποκλειστική στόχευση τη μείωση των ελλειμμάτων και του χρέους με δημόσια έσοδα που έχουν ως αποκλειστική πηγή τα λαϊκά εισοδήματα, προστατεύοντας την κερδοφορία του κεφαλαίου. Ακόμα και στην περίπτωση επίτευξης των κυβερνητικών στόχων η κατάσταση των εργαζομένων θα χειροτερεύσει δραματικά, με περισσότερους από 1 εκ. ανέργους, 3 εκ. εργαζόμενους σε επισφαλείς θέσεις και συνολική κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος και του κοινωνικού κράτους. Οι κυβερνητικές πολιτικές στοχεύουν τελικά σε μια «λατινοαμερικανοποίηση» της κοινωνίας, με τη ακραία συσσώρευση πλούτου στον ένα πόλο της οικονομίας, αδιαφορώντας για την εξαθλίωση και περιθωριοποίηση του 20% ή ακόμα και του 40% του πληθυσμού.

2. Ο ταξικός χαρακτήρας του δημόσιου χρέους

Η δημιουργία του χρέους αποτελεί ένα από τα καλύτερα παραδείγματα για την ταξική φύση της πολιτικής των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. των δύο τελευταίων δεκαετιών. Από το 1997 μέχρι το 2007 η Ελλάδα είχε από τους ψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρωζώνη με αποτέλεσμα την αύξηση του ΑΕΠ κατά 44%. Με σταθερούς τους υπόλοιπους παράγοντες (κρατικά έσοδα, δαπάνες κ.λπ.) έπρεπε να επέλθει σημαντική μείωση του χρέους (αφού αυτό ορίζεται πάντα ως ποσοστό επί του ΑΕΠ). Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη λόγω της τεράστιας μείωσης των φορολογικών συντελεστών στα κέρδη του κεφαλαίου και στη μεγάλη περιουσία, από 35% το 2004 σε 24% το 2008, και την εισαγωγή μίας πλειάδας φοροαπαλλαγών.

Με αυτή την έννοια, το γεγονός ότι το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ παρέμεινε σταθερό γύρω στο 100% του ΑΕΠ τη δεκαετία πριν την κρίση, παρά τη μεγάλη αύξηση του ΑΕΠ, δείχνει ότι το χρέος είναι κυρίως η συσσωρευμένη φοροαπαλλαγή (και όχι φοροδιαφυγή!) του κεφαλαίου και των ψηλών εισοδημάτων. Επίσης, το χρέος δημιουργούσε μια επικερδή σφαίρα τοποθέτησης κεφαλαίων για τους Έλληνες και αλλοδαπούς δανειστές του ελληνικού κράτους.

Χαρακτηριστικό έτσι του ελληνικού φορολογικού συστήματος υπήρξε πάντα το μικρό ποσοστό των άμεσων φόρων εισοδήματος και η έμφαση στους έμμεσους φόρους επί της κατανάλωσης, που πλήττουν κυρίως τα χαμηλά εισοδήματα και τα λαϊκά στρώματα. Το 2008, οι άμεσοι φόροι ως ποσοστό της συνολικής φορολογίας ήταν 24,5% έναντι 34,3% στην Ε.Ε.-27.

Η νόμιμη αυτή φοροαπαλλαγή αφορούσε όχι μόνο το κεφάλαιο (ΑΕ και ΕΠΕ) αλλά ως ένα βαθμό και τη μεσοαστική τάξη της μικρής παραγωγής (πολύ μικρές επιχειρήσεις στις οποίες ο ιδιοκτήτης είναι επίσης εργαζόμενος) και μερίδες της αυτοαπασχόλησης. Μέσω της φορολογικής «ασπίδας προστασίας», το κράτος επιδίωκε να οικοδομήσει μια ταξική συμμαχία ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και τα ευρύτερα στρώματα της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας. Η πολιτική αυτή συμπληρωνόταν με τη διάλυση των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους, που ενθαρρύνει τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή

Η ταξικότητα του χρέους όμως, πέρα από το ζήτημα της πηγής των εσόδων του προϋπολογισμού, προκύπτει και από τη διάρθρωση των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού. Το ελληνικό κράτος είναι πολύ «μικρό» σε ό,τι αφορά τις δαπάνες για την υγεία, την παιδεία και την κοινωνική προστασία. Αντιθέτως είναι ένα τεράστιο και σπάταλο κράτος σε ό,τι αφορά τις στρατιωτικές δαπάνες και συνολικότερα τις δαπάνες για τον κατασταλτικό μηχανισμό. Ποια είναι άραγε η «αναγκαιότητα» της δημοτικής αστυνομίας, τη στιγμή μάλιστα που απουσιάζουν βασικές υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας και προστασίας σε τοπικό επίπεδο;

3. Μείωση των φορολογικών συντελεστών του κεφαλαίου και «περαίωση»

Οι συνέπειες της κρίσης και των πολιτικών που ακολουθούνται έχει αρχίσει να δημιουργεί μια πρωτοφανή κατάσταση κοινωνικής δυσφορίας που δύσκολα αντιμετωπίζεται. Παράλληλα, οι κυβερνητικές εξαγγελίες για «πάταξη της φοροδιαφυγής», έμοιαζαν να θέτουν εν αμφιβόλω τη συνοχή των ιστορικά διαμορφωμένων ταξικών συμμαχιών του κεφαλαίου. Η υστέρηση των δημόσιων εσόδων, που προήλθε όχι μόνο από τη συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας αλλά και από την παρακράτηση του οφειλόμενου ΦΠΑ από μέρος του επιχειρηματικού κόσμου, τη συνεχιζόμενη καθυστέρηση εργοδοτικών οφειλών προς τα ασφαλιστικά ταμεία κλπ., δημιούργησε «τριβές» στο ευρύτερο μπλοκ εξουσίας, που δεν μπορούσαν να αμβλυνθούν παρά την αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος της εργασίας και τα μέτρα ενίσχυσης της εργοδοτικής ισχύος (και ενίοτε αυθαιρεσίας).

Στη ΔΕΘ ο πρωθυπουργός έσπευσε να βάλει τέλος στους όποιους φόβους του ευρύτερου μπλοκ των «εχόντων και κατεχόντων»: Από τη μια οι φορολογικοί συντελεστές των ΑΕ και ΕΠΕ θα μειωθούν «εδώ και τώρα» από το 24% στο 20%, ενώ σε αντίστοιχο ποσοστό θα μειωθεί και η φορολογία των πολύ μικρών και ατομικών επιχειρήσεων, από την άλλη θα αμειφθούν όσοι επιχειρηματίες κατά σύστημα ή ευκαιριακά εισφοροδιαφεύγουν και φοροδιαφεύγουν, καθώς θα κληθούν να «περαιώσουν» τις οφειλές τους προς το Δημόσιο με χαριστικούς όρους. Με τον τρόπο αυτό ικανοποιούνται πάγια αιτήματα της «επιχειρηματικότητας» και μάλιστα σε μια συγκυρία που παρατηρείται αδυναμία εκτέλεσης του προϋπολογισμού αναφορικά με το σκέλος των εσόδων.

Όσο για την υστέρηση των δημοσιονομικών στόχων, η κυβέρνηση σχεδιάζει νέα φορολογική επίθεση στα λαϊκά στρώματα, με την αύξηση των έμμεσων φόρων στο πετρέλαιο θέρμανσης και άλλα είδη και υπηρεσίες μαζικής-λαϊκής κατανάλωσης, ενώ προετοιμάζει το έδαφος για την παράδοση στο ιδιωτικό κεφάλαιο των τελευταίων υπολειμμάτων δημόσιων αγαθών, και αφαιρεί τα όποια εναπομείναντα στοιχεία κοινωνικής προστασίας.


πηγή: Αυγή



Αφροδίτες, δύτες, υποβρύχια.



"Είμαστε μια αναδυόμενη οικονομία"


Ο Παπανδρέου στην Νέα Υόρκη

Αποσπάσματα από την ομιλία του στο Economic Club. Τα σαρδάμ είναι ήδη διορθωμένα

....«Αν η Ελλάδα δεν βρίσκεται στα ραντάρ σας ως μια αναδυόμενη οικονομία, μια μελλοντική ιστορία επιτυχίας, τότε θα πρέπει να μπει»....



....
«Στόχος μου δεν είναι να κερδίσω τις επόμενες εκλογές, αλλά να πραγματοποιήσω αυτό για το οποίο με εξέλεξε ο ελληνικός λαός: να κάνω την Ελλάδα υπερήφανη γιατί είναι μια σπουδαία χώρα»....



Τι αναδύεται;




Δύτης;
Η Θεά Αφροδίτη;
Υποβρύχιο;



Όχι, η ελληνική οικονομία!


Δεν ξαφνιάζει ότι ο πρωθυπουργός τα σκοτώνει συχνά - πυκνά τα ελληνικά.
Δεν είναι κρατικό μυστικό ότι ο κύριος Παπανδρέου είναι γενικά ... συγκρατημένος και ... ταπεινόφρων σε θέματα IQ και, για ν
α το πούμε ακριβώς ως έχει, αποτελεί μια αναβαθμισμένη μετριότητα.

Αυτό που ξαφνιάζει συνέχεια τον πολιτικό παρατηρητή, είναι ότι ο άνθρωπος αυτός είναι πάντα στην κοσμάρα του! Και στην Ελλάδα
, και στο εξωτερικό, σε κάθε επίσημη εμφάνιση του πρώτου άντρα του πασόκ έχεις την εντύπωση ότι κάτι σε περιμένει, ότι κάτι έρχεται μετά τις μπουρμπουλήθρες!

Μερικές φορές ανταμείβεται η υπομονή του κοινού, όπως στην δεδομένη περίπτωση κατά την διάρκεια της ομιλίας του στην Νέα Υόρκη.
Μάλιστα, αν παρατηρήσετε, εκεί στο βάθος παρακαλώ, ναι εκεί πάνω δεξιά , αναδύεται η ελληνική οικονομία....



Δεν πρόλαβε καλά καλά να την βουλιάξει την φουκαριάρα την οικονομία ο κύριος, δεν πρόλαβε μάλιστα ούτε να φρενάρει λίγο την ιλλιγγιώδη της πορεία προς τον πάτο, και την ... αναδύει ήδη σε μία από τις συνηθισμένες του δημόσιες εμφανίσεις-παραμύθια! Το πόσο...αναδυόμενη είναι η ελληνική οικονομία φαίνεται σε όλες τις δημοσιεύσεις του ντόπιου και ξένου τύπου, στα νούμερα της αγοράς, στα ποσοστά ανεργίας, στα λουκέτα στις επιχειρήσεις, στο καλάθι της νοικοκυράς.

Ο Παπανδρέου, πιστός στην παπατζίδικη οικογενειακή παράδοση του απόλυτου ΘΑ, με γονιδιακά επηρεασμένα πολιτικά πιστεύω (παλιά μας τέχνη κόσκινο η "πώληση φυκιών ως μεταξωτές κορδέλλες"), εφευρίσκει και νοθεύει με μια καταπληκτικά εκνευριστική ευχέρεια!

Εμένα προσωπικά με εκνευρίζει η επιμονή του να παρουσιάζεται εκτελών μια συγκεκριμένη αποστολή για λογαριασμό του ψηφοφόρου.

Ακούς εκεί, τον εψήφισε ο λαός για να κάνει την "Ελλάδα υπερήφανη επειδή είναι σπουδαία χώρα"!!

Εσύ ρε λαέ τι λες για όλα αυτά τα ηλίθια και κακόγουστα ;

Δεν είναι καιρός να δούμε επιτέλους το φιλότιμό μας, την αξιοπρέπειά μας και την νοημοσύνη μας να ... αναδύει;

Δεν είναι καιρός να του δώσουμε τα παπούτσια στο χέρι;