30/4/16

Τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο. Ή ο Καραγκιόζης...Χατζηαβάτης



Συνεχίζονται οι τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο.

Μα να είμαστε χειρότεροι και από Καραγκιόζηδες!

Γιατί προκλήσεις ρε ; Επειδή εισχωρούν γιά λίγα λεπτά στον ελληνικό εναέριο χώρο; Αν αυτό ισχύει σαν πρόκληση, τι να πούμε μετά γιά την τρόικα; Που είναι εγκατεστημένη κοντά έξη χρόνια στην καμπούρα μας και δεν λέει να το κουνήσει απ΄ εκεί ούτε με ματσακόνι; Που διατάζει, απειλεί, βρίζει, ξεπουλάει, κόβει, ράβει, ελέγχει κυβέρνηση και Βουλή, αλλά και ΝΟΜΟΘΕΤΕΙ;

Γιατί λοιπόν τόση εμπάθεια γιά τους φίλους μας τους Τούρκους; Που στο κάτω κάτω της γραφής ούτε μας κόψανε μισθούς και συντάξεις, ούτε μας καταστρέψανε την Παιδεία, ούτε μας πετσοκόψανε εργατικά δικαιώματα και αφανίσανε την Πρόνοια.

Ο τούρκος πιλότος που πετάει γιά μισό λεπτό πάνω από τη Χίο, γυρίζει μετά στο σπίτι του, όπου τον περιμένει ένα λαχταριστό ιμάμ μπαϊλντί και μιά ακόμα πιό λαχταριστή σύζυγος. Ενώ ο τροϊκανός παραμένει στην χώρα, ακόμα και όταν έχει επιστρέψει στις Βρυξέλλες. Βλέπετε, αφήνει τα προσκυνημένα ντόπια τομάρια της εκάστοτε δοτής κυβέρνησης στο πόδι του, τα οποία φροντίζουν να παράγουν...έργο γιά λογαριασμό του.

Μόνο στο φαγητό και στην σεξουαλική ενασχόληση διαφέρουν τα καθάρματα της τρόϊκας από τον συμπαθή Τούρκο πιλότο της ιστορίας μας: Δεν τα πάνε και τόσο το...οθωμανικά λαδερά, ιμάμ μπαϊλντί κτλ οι Ευρωπαίοι. Προτιμούν χαβιάρια. Και η κυρά τους μάλλον...απότιστη παραμένει. Που να βρούνε τις δυνάμεις, να ικανοποιήσουν τις γυναίκες τους οι άνθρωποι, όταν πηδάνε αδιάκοπα επί έξη συνεχόμενα χρόνια έναν ολόκληρο λαό;

Τι να κάνει δηλαδή ο τούρκος στρατηγός; Να βλέπει την χώρα μας, να δίνει σε κάθε νταβατζή κώλο, και αυτός να της κάνει υπόκλιση και να της φιλάει το χέρι; Ας σοβαρευτούμε...

Ο επιλεκτικός πατριωτισμός μας μάρανε φίλοι μου και κάνουμε μόνο εντύπως και εκ του ασφαλούς τον καμπόσο.

Θέατρο σκιών είναι αυτό που βιώνουμε και ο πασάς δεν κάνει τίποτα άλλο, από το να ανταποκρίνεται στον ρόλο του. Και αφού εμείς προτιμήσαμε τον ρόλο του Χατζηαβάτη, αντί αυτόν του Μπάρμπα Γιώργου, ας αφήσουμε τα μεγάλα λόγια και ας κάνουμε ράι...