22/4/13

Τι θα κάνεις όταν δουλεύει το μαγαζί σου μπόμπα;






Πες ότι έχεις ένα μαγαζάκι. Κουρείο, ή ψιλικατζήδικο, ή σουβλατζήδικο, ή ακόμα καλύτερα ένα γραφείο κηδειών (και όποιον πάρει ο Χάρος). Δουλεύεις, παίρνεις τόσα, πληρώνεις τόσα, βγάζεις τόσα καθαρά. Δικαίωμά σου. Αυτοαπασχολούμενος λέγεται αυτό και μη πάει ο νους σας στο πονηρό.

Τυχαίνει τώρα να έχεις πετύχει διάνα με την επιλογή σου και να μη σου φτάνουνε ούτε ζεμπίλια γιά να μαζεύεις τον παρά. Μαγκιά σου και μακάρι όλοι μας παιδιά. Και ας πούμε ότι το μεγάλο σου κέρδος είναι χρόνια υπόθεση και πας να χάσεις από τα πολλά μηδενικά τον λογαριασμό. Αμήν Θεέ μου και μακάρι όλοι τέτοια κατάντια.

Και ας πούμε ότι δεν πουλάς καν εμπόρευμα, μόνο του κυλάει το ευρώπουλο στο ταμείο σου. Περίφημα! Πως γίνεται αυτό; Εύκολα. Όταν πουλάς αεράκι του βουνού. Αλλά και του πελάου αεράκι να πουλήσεις, το ίδιο είναι.

Για τον ΟΠΑΠ ο λόγος ωρέ πατριώτες, ξυπνήστε. Τι πουλάει ο ΟΠΑΠ; Ελπίδες. Δροσερό αεράκι. Πρώτη ύλη, εμπόρευμα, ο νόμος των πιθανοτήτων: Δίνεις ένα τάλλαρο και αν σου φέξει και στηθεί το ματσάκι όπως στέκει στο δελτίο σου, σου΄φεξε. Αν όχι, έχει και άλλα ματσάκια παίχτη μου, θα γυρίσει και γιά σένα ο τροχός. Μπορεί δηλαδή, όχι υποχρεωτικά και με το ζόρι.

Ρωτάμε τώρα εμείς οι αγαθοί: Τι το κάνουμε ρε σεις το μαγαζάκι μας, όταν δεν προλαβαίνουμε να ανοίξουμε την πόρτα και μπαίνουν οι νοικοκυρούλες αλαφιασμένες και μας ραίνουν με πενηντάρικα; Το κρατάμε; Το κλείνουμε; Το πουλάμε όσο όσο γιατί είναι αβάσταχτο βάρος ο παράς και η ελευθερία μία;

Και αν το κλείσουμε ή το πουλήσουμε όσο όσο, το κάνουμε γιά τον θρίαμβο του Καπιταλισμού ή επειδή μας έχει στρίψει κάποια βίδα και τρίβουνε στο Δαφνί οι γιατροί τα χέρια τους; Πόσες οι πιθανότητες να μας αποκαλέσει κάποιος "μαλάκες" και πόσες να μας πει "ήρωες";

Ρωτάω τώρα εγώ: Είσαι κράτος κι΄έχεις ένα κωλομάγαζο που σε βάζει συνεχώς μέσα και σου λέει η Βρυξέλλα, κλείστο. Το κλείνεις; Φυσικά το κλείνεις. Γιατί; Πρώτον επειδή είσαι τρικομματικό τσιράκι της και δεν της χαλάς χατήρι. Δεύτερον επειδή κολλάει ιδεολογικά όπως η μπουνιά στο μάτι. Τρίτον επειδή έχεις χασούρα. Αν θέλεις παραπάνω λόγους από τρεις, ας πούμε δέκα, οι υπόλοιποι εφτά πάλι η χασούρα θάτανε.

Αλλά γιατί να δώσεις τον ΟΠΑΠ, που είναι μηχανή παραγωγής χαρτονομίσματος και η πιό σίγουρη δουλειά του κόσμου μετά την μηχανή της Εύας με το μήλο του Αδάμ; Γιατί ρε κύριε; Και άμα δεν είναι δικό σου το μαγαζί, αλλά το διαχειρίζεσαι στο όνομα άλλου, γιατί ρε τσόγλανε;

Αυτό ονομάζεται από τους έχταχτους κύριους που ψηφίσαμε για να μας βγάλουνε το λάδι, ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ. Κάτι σαν το μεδούλι του παλιοκόκκαλου που ακούει στο όνομα ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ. Ξεπουλάς το ψωμί που τρώει ο μαλάκας που σε ψήφισε προς όφελος τρίτων.

Καλύτερα να τα βάζανε στην τσέπη τους και να τα τρώγανε μόνοι τους. Θα έλεγες, να πάρτε ένα φάσκελο ωρέ απατεώνες. Τι θα πεις τώρα όμως;



Να μας ζήσεις "Επανάσταση" και χρόνια πολλά -Πενηντάρησε σχεδόν η Χούντα των Συνταγματαρχών




...αι ένοπλαι δενάμεις ανέλαβον πρωτοβουλίαν ίνα αποτραπεί η πορεία της χώρας προς τον κρημνόν...

Πόσο καλύτερα το λένε οι Σαμαροβενιζέλοι σήμερα;


Δεν γιορτάστηκε όπως της "άξιζε" η επαίτειος του απριλιανού πραξικοπήματος, φέτος. Η 21η Απριλίου του 1967 δεν πουλάει πλέον στις μέρες μας, σημείο και αυτό των χαλεπών καιρών που περνάμε. Καλά, ακούσαμε το συνηθισμένα χλιαρά από μήντια και κόμματα (φτου της τής δικτατορίας και σα δε ντρέπεται κοτζάμου δικτατορία πράμα και άρον άρον πάτε καροτσάκι τα ακαθάρματα τους συνταγματαλήτες), αλλά ερασιτεχνικά πράματα, άνευ δύναμη και πάθος. Ευτυχώς που υπάρχουμε εμείς οι μπλόγκερς και βγάζουμε τη δημοκρατία και τη κοινωνία από τα αδιέξοδά τους...

Έτσι και τώρα φίλοι μου, γιατί δεν μπορεί να σώνει ο Φώτης Κουβέλης ολόκληρη Ελλάδα γέρος άνθρωπος μόνος του (να κόκκινη γραμμή εδώ, να σβήστην λίγο παρακάτω, να ξανατράβα μετά άλλη κ.ο.κ) και να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου οι βραχόκηποι, που βρίσκονται στον ανθό της ηλικίας τους. Νομίζω...

21η Απριλίου 1967 και ξερό ψωμί κερίες και κύριοι! Όποιος γουστάρει. Εμείς εδώ αναγκαστήκαμε να γίνουμε κατόπιν εορτής νοσταλγοί του παρελθόντος, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ, που δεν έλεγε ο αξιαγάπητος κύριος Ντερτιλής, προτιμώντας να μείνει μέχρι τον θάνατο μέσα και να βλέπει ισοβίως όξω, αλλά πήγε και τούτος μιά και καλή 'όξω' φέτος και καημό εγώ να δείτε και αγνό δάκρυ...

Τι; Τα παίρνετε ήδη στο κρανίο; Σιγά τη...φράουλα αγαπητοί αναγνώστες και αναγνωστοπούλες! Όχι πως θα τα βάψω μαύρα, αν με χαρακτηρίσετε...χουντικό (εδώ με στολίζουν τα συριζόπουλα και οι συριζοπουλίνες, κουκουέ σταλινικό και οι κουκουέδες και τα κνιτάκια συριζαίο οπορτουνιστή του κερατά, στη χούντα θα ...κολλήσουμε;), αλλά να μάθουμε πριν πούμε την αλήθεια, ΝΑ ΤΗΝ ΔΟΥΜΕ την ρουφιάνα την αλήθεια..

Τι πα να πει "κάτω η χούντα των Απριλιανών;" δηλαδή; Με τις άλλες χούντες τι γίνεται; Όχι, ρωτάω. Γιατί να στέλνουμε πχ τον Γιώργο Παπαδόπουλο αδιάβαστο στο πυρ το εξώτερο και να αφήνουμε τους συνεχιστές της...Μεγάλη Ιδέας του στα αζήτητα; Όχι αγαπητοί μου φίλοι, εδώ εμείς σεβόμαστε τον εαυτό μας και εξετάζουμε τα πράγματα απολύτως ψύχραιμα και επιστημονικά: Δε λέμε, έσκιζε σαν ομάδα και μάζευε όλες τις κούπες η χούντα του 67, όχι, αλλά ήταν δίκαιη παρακαλώ. Της έκανες πλάτες; Σε έζμπρωχνε μπροστά! Έκανες μόκο; Σε άφηνε να κάνεις μόκο. Της τάχωνες; Σε έχωνε μέσα και τήραγες όξω! Ήθελες να μείνεις στη χώρα; Σε άφηνε! Ήθελες να φύγεις έξω; Αν είχες πασαπόρτι, δεν είσουν έγκλειστος σε κανένα ξερονήσι και είχες...ικανοποιήσει τας στρατιωτικάς σου υποχρεώσεις, σε φασκέλωναν και πήγαινες όπου ήθελες.

Χαμένοι ήταν όσοι...έφυγαν. Τι Γερμανίες και Ελευθερίες και τέτοια αστεία μου λέτε; Ελλάδα κύριοι και κυρίες μου, εκεί παιζόταν το μεγάλο υπερθέαμα! Κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο, όχι παίζουμε! Μέχρι το Γουέμπλεϋ τελικό με Άγιαξ φτάσαμε! Τίποτα δεν μας έλειπε: Και τα καλά μας, και τα έτσι μας, και την διασκέδασή μας, και τα όλα μας. Ειδικά στα είδη πρώτης ανάγκης η χούντα υπερέβει εαυτόν! Φτήνεια, να την βολέψει ο κοσμάκης. Για πήγαινε να αγοράσεις σήμερα ερπύστρια για το τανκ σου ή οπλοπολυβόλο να κάνεις τη δουλειά σου. Απλησίαστα, τιμές φαρμάκι!

Αλλά ας αφήσουμε την νοσταλγία και ας επιστρέψουμε πίσω στην επιστήμη. Το ερώτημα που βασανίζει τους ειδικούς είναι ένα: Σε τι διαφέρουν οι μεταπολιτευτικές δικτατορίες από την ορίτζιναλ του 1967; Ποιά απ΄όλες ήταν η καλύτερη;

Βαρβάτα, επιστημονικά θέματα και αν δεν περισσέψει εδώ κάνα Νόμπελ και για πάρτη μας, τότε πότε; Ας πάρουμε τα πράγματα μεθοδικά, να δούμε πως θα ξεμπλέξουμε τα μπούτια των δικτατοριών για να μειωθεί λιγάκι και το χρέος. (Ότι μειώνει το χρέος ισχύει ως "και γαμώ". Δεν έχει σημασία ποιός χρωστάει και σε ποιόν. Σημασία έχει να πληρώνει ο λαός σαν μαλάκας και να τα βάζουνε κάποιοι στην από μέσα. Η μείωση του χρέους θα μπορούσε να λεγόταν απλά και "μείωση του περιεχόμενου του πορτοφολιού σου", αλλά δεν ακούγεται τόσο όμορφα όπως το άλλο).

Κατ΄αρχήν, πόσες δικτατορίες γνωρίσαμε από το 67 και μετά; Πρώτον, την αυθεντική του Παπαδόπουλου. Μιά δικτατορία παράξενη, μυστήρια, που με βασάνιζε όσο ήμουν παιδί. "Μα γιατί άφησε τα μπισκότα και έπιασε τα τανκς;" προβληματιζόμουν χρόνια ολόκληρα μέχρι που έμαθα, ότι σε τελική ανάλυση και τα τανκς μπισκότα είναι.

Δεύτερη δικτατορία ήταν το ΠΑΣΟΚ. Δεν ξεκίνησε -να λέμε την αλήθεια- σωστά και ορθόδοξα, αλλά  καλύτερα να είναι το κλήμα στην αρχή στραβό και να σου ισιώσει ύστερα, παρά αντίθετα. Η δικτατορία του ΠΑΣΟΚ ήρθε σαν οργισμένο, καλλίγραμμο, σέξυ μανούλι της εποχής! Αλλαγή, λέει! Με ένα πράσινο μίνι μέχρι απάνω, λίγο να έσκυβε το Κίνημα, έβλεπες ακόμα και τον...Σοσιαλισμό του! Ελευθερία, λέει, και τούτη σεξομβόμβα σίγουρα, αλλά δεν ήταν και τόσο απαιτητική και πήγαινε με όλους ρε παιδιά. Η Ελλάδα στους Έλληνες, λέει, αλλά εννοούσε άλλα: Οι πράσινοι εκ των Ελλήνων από...πάνω (ή πίσω, γούστα είναι αυτά), οι υπόλοιποι κάτω να τα...γεύονται όπως λένε οι σεξολόγοι "α λα ελληνικά". Η δικτατορία αυτή κατάφερε να κερδίσει τις καρδιές των Ελλήνων, όπως σου κερδίζει την καρδιά σου η Ουκρανέζα η Λουντμίλα όταν...ξέρω γω...(οι πονηροί ας σκεφτούν ότι θέλουν, εγώ δεν σας κάνω τη χάρη, αθώο παιδί θα παραμείνω).

Δώσε μου αυτά-πάρε αυτά. ΘΑ σας τα δώσω αυτά, δώστε μου ΤΩΡΑ αυτά. Έτσι λειτουργούσε το παρεδώσε της Πασόκας με τον στόκο λαό. Έτσι, για να δείτε πως λειτουργούν τα μπουρδέλλα. Κάποτε, όταν διαπίστωσαν οι ζηλωτές της σοσιαλμπουρδελότσαρκας ότι η πανδαισία ήταν προϊόν τόννων μέϊκ απ και μπότοξ, τα εξαίσια "μπαλκόνια" σιλικόνη ντόπια, τρίτης διαλογής και το δήθεν ουκρανικό ουρί, μιά ξεπεσμένη γριά πουτάνα της Λιοσίων, ήταν αργά. Τότε είχε αλλάξει το σενάριο και τον ρόλο της πουτάνας είχε αναλάβει, τροϊκώ δικαίω, ο λαός...

Τρίτο μπουρδέλλο...συγνώμη, τρίτη δικτατορία η Δεξιά. Γνωστή δικτατορία. Όχι τίποτα τρελλές διαφορές με την προηγούμενη. Λεπτομέρειες: Τούτη εδώ πάει συχνότερα...εκκλησία. Και αν ήταν πουτάνα (προς Θεού, δεν είναι), θα ήταν μιά Πόπη από το Μέθανο. Ή από παντού αλλού. Και αν ήταν όντως πουτάνα (αλλά δεν είναι φυσικά), θα χρησιμοποιούσε σαν σεντόνι του επαγγελματικού κρεβατιού της την γαλανόλευκη. Πολύ πατριώτης η δικτατορία αυτή.

Τέταρτη δικτατορία, αλλά μόνο τρικομματική δυστυχώς (αφού αφήσανε την Χ.Α εκτός, δήθεν εκτός) η δικτατορία της εποχής μας. Δεν την περιγράφω, αφού την αισθανόμαστε όλοι...πίσω μας.

Ομοιότητες;
Διαφορές;
Ποιά θα προτιμούσατε;

Την απάντηση θα την δώσει πάλι η επιστήμη: ΑΠΡΙΛΙΑΝΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΡΕ!

Γιατί;

Σε έκλειναν οι συνταγματάρχες μέσα, αν τους πήγαινες κόντρα;

Γιατί σήμερα τι σου κάνουνε; Σου φαίνεται να είσαι ελεύθερος, γιατί έχει άπλα η φυλακή σου. Και έχει άπλα, γιατί είναι ΟΛΟΙ μέσα! Συμφωνούντες και μη. Απαξάπαντες! Όξω είναι οι λίγοι: Εξουσία και έχοντες. Η φυλακή το 67 ήταν επιλογή ΣΟΥ. Καθόσουν φρόνιμα; Σουλάτσαρες ελεύθερα έξω. Όχι; Ε τότε μέσα. Ίσχυε φυσικά και γιά την σκέψη. Σήμερα αποφασίζουν αυτοί γιά την ζωή σου. Μόνο αυτοί. Μόνο αυτοί εφ όσον εσύ δεν ασχολείσαι με τέτοιες μικρολεπτομέρειες...

Δεν υπήρχε ελευθερία της έκφρασης το 67; Μα τι λέτε τώρα; Πως δεν είχε; Σου άρεσε το πουλί, έβγαινες και φώναζες "ζήτω η Επανάσταση". Δεν σου άρεσε; Εκφραζόσουν διαφορετικά: Δεν έλεγες τίποτα. Ή το έλεγες στη μάνα σου ή στον πατέρα σου: Δεν τον πάω τον κύριο Μακαρέζο, μαμά. Λοιπόν; Δηλαδή σήμερα που κράζεις τρία χρόνια ασταμάτητα και δημόσια τους λεχρίτες της Εξουσίας, περνάς καλύτερα; Τι, τότε σε χώνανε μέσα, αν τολμούσες και τα έχωνες στην " Εθνικήν Κυβέρνησην"; Και τι, άσχημο ήταν; Ξέρεις πόσοι θα ήταν ευτυχισμένοι, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο σήμερα; Ξέρεις πόσοι άστεγοι, άφραγκοι, πεινασμένοι και εξαθλιωμένοι προσπαθούν σήμερα απεγνωσμένα να τους πιάσει η τσιμπίδα του νόμου, για να την βολέψουν μερεκλίδηκα σε καμμιά Αγροτική ή σε κάνα Κορυδαλλό; Αλλά βρίσε όσο θες τον Βενιζέλο ή τον Σαμαρά, μάταια. Πως να σε κλείσει μέσα κάποιος που δεν έχει καθόλου φιλότιμο;

Ελευθερία του Τύπου, ρωτάς; Και λογοκρισία; Πρωτάρες ήντουσαν στον τομέα αυτό οι Απριλιανοί ρε! Αρχάριοι και ατζαμήδες οι συνταγματαρχαίοι σε σύγκριση με τους σημερινούς επιστήμονες του είδους ρε αγαθέ! Με πέντε δεκανείς που είχαν βγάλει με το ζόρι το Γυμνάσιο έβγαλε όλον τον επικοινωνιακό της...Γολγοθά η Χούντα, ενώ η σημερινή διαθέτει πενήντα εφημερίδες, είκοσι κανάλια και μιά καραβιά καραλεχρίτες πουλημένους δημοσιοκάφρους του κερατά. Ίδια ποσότητα η φοβισμένη γλαστρούλα της ΥΕΝΕΔ και ίδια η τρεμοπρετεντερία του ΜΕΓΚΑ;

Δεν ήταν μαστόρια οι λογοκριτές της Χούντας, μισοαγράμματα τσουτσέκια ήτανε. Δεν είχε εκεί καλεσμένους στα παράθυρα, εκεί σου έλεγε ο άλλος, όλοι είμεθα ευτυχείς που έχωμεν τον κύριο Παττακό, καραφλός αλλά εθνικόφρων κύριος και οποιανού δεν αρέσει, έχουμε και κάτι καλά νησάκια γιά διακοπές, άνευ διακοπών, τελεία και παύλα. Ενώ σήμερα σου κοτσάρει τον καλεσμένο της επιλογής του, δήθεν πολυφωνία, και κάνει τις ερωτήσεις που ΠΡΕΠΕΙ να κάνει (μη χάσει ντε και την δουλειά του σαν πουλημένο φερέφωνο του κάθε Μπόμπολα, γιά να πούμε και ένα τυχαίο όνομα), μετά ρωτάει κάποιον "ειδικό" που γνωρίζει το αντικείμενο, και λέει οι τύπος, και βγάζουνε μετά κάτι συμπεράσματα μέγκλα, και επαναλαμβάνουν αυτήν την διαδικασία πέντε φορές την ημέρα επί τρία χρόνια, και το χάφτεις εσύ ότι δεν υπάρχει καλύτερο αγαθό από αυτό το φρούτο που σου δίνουν κάθε μέρα και αποφασίζεις για να σωθείς από την καταστροφή που προκάλεσε ο δικομματισμός, να ψηφίσεις πάλι δικομματισμό. Και γαμώ τις ελευθερίες του τύπου δηλαδή. Να σας το πω διαφορετικά:  Λίγο να της έκοβε της Χούντας και να άφηνε τον κοσμάκη να τσαμπουνάει ότι νάναι, ένα ΜΕΓΚΑ να είχε με ένα πεθαμένο τούρκικο σήριαλ και μισόν Πρετεντέρη, ακόμα την ΙΔΙΑ Χούντα θα είχαμε!

Οι σημερινοί συνταγματάρχες είναι πολύ συχνά...συνταγματολόγοι. Δημοκράτες φυσικά, χωρίς καπέλα και στολές, κοστουμαρισμένοι, σινιαρισμένοι. Πρόκειται για ένα είδος Χούντας που δεν πέφτει ποτέ! Ή πράσινη Χούντα, ή γαλάζια, ή γαλαζοπράσινη με φωτεινές κουβελιές ανταύγειες, αν καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Υπηρεσιακά αναλαμβάνει για ορισμένο καιρό και η τράπεζα ως Χούντα, όπως ο Παπαδήμος καλή ώρα*

*Κακή του ώρα

Κοινό σημείο κάθε Χούντας η σωστική της αποστολή: Η απριλιανή μας "έσωσε" από τον κομμουνιστικό κίνδυνο, η τωρινή μας "σώζει" (που να μη σώσει) από την χρεωκοπία. Η πρώτη χρησιμοποίησε γι΄αυτόν τον σκοπό γύψο, η σημερινή...στόκο. Και αναρωτιέμαι λοιπόν, ήτανε ανάγκη να στείλουνε τα καδρόνια της 21ης Απριλίου τους κομμουνιστές στις εξορίες και στις φυλακές, αφού και που είναι ελεύθεροι δεν πολυχαλάει της τωρινής Χούντας όπως βλέπουμε η ζαχαρένια;

Στις διαφορές τώρα. Η Χούντα των Συνταγματαρχών μας βούλωσε το στόμα. Μόνο αυτοί που είχαν κώλο τολμούσαν. Το τίμημα, η προσωπική ελευθερία. Οι μεταπολιτευτικές Χούντες μας βούλωσαν μαζί με το στόμα και τα μάτια και τ΄αυτιά. Το οθωμανικό δίκαιο που εφαρμόστηκε στα οπίσθιά μας ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικό: Που να τολμήσεις με...γεμάτον κώλο; Το τίμημα; ΤΑ ΠΆΝΤΑ! Και οι μισθοί, και οι συντάξεις, και οι κοινωνικές παροχές, και τα εργατικά δικαιώματα, και η Υγεία, και η Παιδεία, και τα σπίτια μας, και η ζωή μας, και το μέλλον των παιδιών μας, και όλα...

Εγώ "ψηφίζω" Απρίλη του 67 γιά ακόμα ένα λόγο: Την Χούντα αυτή μπορούσες να την πολεμήσεις ρε γαμώτο! Να κάνεις ότι περνούσε από το χέρι σου, να ρίσκαρες τα πάντα στην παρανομία, να έριχνες στη ζούλα κάνα φέϊγ βολάν, να έψηνες κάνα κολλητό σου να μπει στο κόμμα, να άκουγες Μπι Μπι Σι και να τα διάδιδες στα φιλαράκια σου, να έβαζες κάνα φουρνέλο στο δρόμο που πέρναγε η κούρσα του Παπαδόπουλου, ή να ξεσηκωνόσουνα στο Πολυτεχνείο και όποιον πάρει ο Χάρος ρε γαμώτο! Ενώ η σημερινή ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΙΕΤΑΙ με τίποτα! Άπνοια, δεν κουνιέται φύλλο! Και δεν κουνιέται φύλλο επειδή είμαστε σκάρτοι ρε σεις! Γίναμε σκάρτοι! Να γιατί δείχνει ανίκητη η σημερινή Χούντα.

Ακούνε οι πεθαμένοι; Ακούνε τα παληκάρια που έπεσαν στο Πολυτεχνείο; Ακούνε αυτά τα παιδιά που ονειρεύτηκαν αλλά δεν πρόλαβαν καν να ζήσουν;

Μάλλον. Τι μάλλον, σίγουρα. Αφού δεν λέμε εμείς οι ζωντανοί να ακούσουμε, τότε ο κλήρος πέφτει σε αυτούς που φύγαν. Ναι Γιάννη, Στάθη, Κυριάκο, Μιχάλη, Ανδρέα, Αλέξανδρε, Γιώργο, Δημήτρη, Βασιλική, Μάρκο, Στέλιο, Κατερίνα, Νίκο, Σπύρο, Βασίλη και όλοι οι άλλοι...

...ναι, Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία..

...η αντίσταση δεν τέλειωσε το 73...