22/1/13

Κάτω στα Πετράλωνα δεν θα φέρει την Άνοιξη για έναν από εμάς ένα χελιδόνι



 

Όχι, δεν έχω διαβατήριο. Ένα από τα κόκκινα, τα παλιά, βρίσκεται ίσως κάπου σ΄ένα κουτί στο υπόγειο, ληγμένο, ξεθωριασμένο, παροπλισμένο. Ίσως. Μόνο ή αστυνομική ταυτότητα -αυτή η αναχρονιστική με το δαχτυλικό αποτύπωμα του Κάϊν δίπλα από την φωτογραφία- μου απέμεινε γιά να δικαιολογώ τα αδικαιολόγητα: Ναι, ρε, επιμένω να είμαι αυτός που είμαι! Και όποιου γουστάρει.

Άλλο όμως αστυνομική ταυτότητα και άλλο διαβατήριο, πάσο. Η ταυτότητα είναι κάτι σαν δίπλωμα οδήγησης, που το κουβαλάς καθημερινά μαζί σου, γιά να αποδείξεις, ότι παρόλη την ατζαμοσύνη σου στο παρκάρισμα, δικαιούσαι να κυκλοφοράς το προπολεμικό σαραβαλάκι σου, που αναβίβασε σε "τεκμήριο οικονομικής ευμάρειας" η ρουφιάνα η κυβέρνηση.

Η ταυτότητα δεν έχει ταξικές απαιτήσεις, δεν σε βαραίνει ιδεολογικά, δεν σου δημιουργεί ενοχές ή υποχρεώσεις. Είναι σεμνή, ολιγαρκής, μπαίνει στην κωλότσεπη, μπαίνει κάπου κάπου και στο πλυντήριο και παραμένει πάντα φτηνή. Το διαβατήριο όμως;

Το διαβατήριο παραμένει να ισχύει σαν υποκατάστατο του DNA μας. Κάτι σαν τα προσωπικά Άπαντα του καθενός μας. Η ιδιωτική μας Ιστορία. Διαβατήριο σημαίνει ρίζες, κληρονομιά, γαλανόλευκη, Ορθοδοξία, Μεγάλες Στιγμές του Έθνους όπως εφεύρεση της Δημοκρατίας, η σαρωτική νίκη κατά των Περσαράδων, η επανάσταση του 21, το ΟΧΙ, ο θεσμός της Αντιπαροχής, η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, η κούπα στο Ευρωμπάσκετ του 87, το "σήκωσέ το, το γαμημένο" και, και, και...

Πολυσέλιδο το διαβατήριο, σε κάθε σελίδα ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, μη ξεχάσει κανένας περί τίνος πρόκειται, έχει άπλα, χώρο, σε αφήνει να δίνεις τόπο και ευκαιρία στο παγκόσμιο μπατσαριό γιά να καταχωρεί τις κινήσεις σου πάνω σε τούτον τον πλανήτη. Θα έλεγα, ότι το διαβατήριο λειτουργεί όπως η τελεσίδικη ετυμηγορία ενός τεστ πατρότητας: Ο κουβαλών αυτό το κρατικό έγγραφο είναι κατά 99,99999%  τέκνον μου. Υπογραφή, Έθνος.

Ε. κρίμα που δεν διαθέτω ένα τέτοιο έγκυρο έγγραφο. Κρίμα και καρακρίμα γιατί αν είχα, θα έστηνα μιά φαντασμαγορική φιέστα έξω από την ελληνική πρεσβεία του Βερολίνου, να σκάει από τη ζήλια του ακόμα και ο Quentin Tarantino! Κάτι σαν την τρομερή σκηνή της αυτοπυρπόλησης του Δομίνικου  στο μεγάλο φιλμ του αξέχαστου Σεργκέϊ Ταρκόβσκι, NOSTALGHIA.

http://www.youtube.com/watch?v=zrjgPqX7nPs

Μη περιμένετε τώρα να αυτοπυρποληθώ εγώ! Ναι, ούτε και έξω από την ελληνική πρεσβεία! Το διαβατήριό μου θα έστελνα ανεπιστρεπτί στον κόσμο της στάχτης, και τούτο πανηγυρικά και με μουσική υπόκρουση. Το διαβατήριό μου που θα με συνέδεε -έστω και τυπικά- με μία θλιβερή κοινωνία και ένα ακόμα πιό θλιβερό κράτος που κλείνουν τα μάτια τους και την καρδιά τους σε κάθε τι, που έχει να κάνει με ανθρωπιά, αρετή και πολιτισμό. Ένα φλεγόμενο ελληνικό διαβατήριο συμβολικό κεράκι στον τάφο του 26χρονου παιδιού από το Πακιστάν, που είχε την ατυχία, να ζητήσει στην χώρα του ΣΚΟΤΑΔΙΟΥ τον ήλιο που θα φώτιζε την μαύρη μοίρα του.

Η στυγνή δολοφονία του νεαρού Πακιστανού στα Πετράλωνα πέρασε στον ελληνικό τύπο, όπως και στην κοινωνία μας, ακριβώς έτσι όπως μας προδιάθετε η ευαισθησία μας: Στα ψιλά! Και σιγά το συμβάν, σφύριξαν αδιάφορα χιλιάδες αγνά ελληνόπουλα και χιλιάδες πανέμορφες (όχι απαραίτητα) ελληνοπούλες, που θεώρησαν ότι το να κάνει κάποιος αλλοδαπός "οχτάρια" με το ποδήλατό του σε έναν μη κεντρικό δρόμο της πρωτεύουσας σηκώνει όντως μαχαίρωμα. Και το σηκώνει ιδιαίτερα, όταν οι...ενοχλημένοι δράστες τυγχάνουν Έλληνες.

Η οργή δεν πρόκειται να φέρει τον άτυχο Πακιστανό μετανάστη πάλι στη ζωή. Έτσι κι΄αλλιώς πρόκειται για την οργή των λίγων. Οι πολλοί βλέπετε έχουν ανταλλάξει την ανθρωπιά τους με τον αυτισμό του αδικημένου και χτυπημένου από τις κυβερνήσεις που αυτός ο ίδιος επέλεξε, από τις κακές όσο και σκοτεινές δυνάμεις που τον έχουν (παραδοσιακά) περικυκλώσει και δεν δίνουν μία γιά κάτι τέτοιες λεπτομέρειες. Είδαμε βλέπετε και πόσες...δεκάδες χιλιάδες σιχτιρισμένων...δημοκρατών βγήκαν εις ένδειξη διαμαρτυρίας και συμπαράστασης στους δρόμους.

Κενό...

Θυμός είναι αυτός, θλίψη, αηδία. Έννοιες, άϋλα τεχνάσματα του νου, που δεν σου επιτρέπουν να κρατηθείς επάνω τους ή να σφίξεις το χέρι τους και να σηκωθείς. Τι σου μένει; Ένα μπλογκ να ξεσπάς, ένας φίλος να συμφωνείς, ένα τραγούδι να σου κάνει τεχνητή αναπνοή και να σε σώζει προσωρινά.

Ένα τραγούδι: Φεύγω!

Φεύγω ρε παλιοτόμαρα! Φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω, στην καρδιά μου όλο πιό κοντά...