31/1/16

Της καρπαζιάς η χώρα



Υπάρχει η φάπα. Απλή, συνηθισμένη, αθώα. Υπάρχει και η σφαλιάρα. Μία από τα ίδια, αλλά κατά τι πιό έντονη, πιό δυναμική. Την νιώθεις δηλαδή. Κάπως σαν αυτή του Ολυμπιακού στο τελευταίο ματσάκι στο ΣΕΦ κόντρα στους ξυλοκόπους της Μπάμπεργκ δηλαδή. Υπάρχει όμως και η καρπαζιά. Τι λέει; Ξεχάσατε τι σημαίνει καρπαζιά; Να σας πω ρε παιδιά. Αφήστε γιά λίγο το μαλακισμένο το κομπιούτερ και στηθήτε απέναντι στον πρώτο καθρέφτη που θα σας κάτσει.

Μάλιστα. Έτσι. Χαλαρώστε τώρα. Ξέρω, δεν είναι και τόσο εύκολο, αλλά άμα σφιχτήτε λιγάκι, θα τα καταφέρετε. Έτσι μπράβο. Κόψτε τον τύπο που είναι απέναντί σας και πείτε μου τι αισθάνεστε. Φυσικά δεν σας εγκαταλείπω τώρα στα δύσκολα. Δώστε τώρα βάση: Όσοι αισθάνονται απλά ωραία, μη πω ενθουσιασμένοι, καλύτερα να το κλείσουν το ρημάδι και να πάνε μιά βολτούλα Κολιάτσου μεριά, που έχει κάτι παιδιά, καλά παιδιά, προσφυγάκια από Συρία, με δίπλωμα ψυχολόγου παρακαλώ, με την τζίφρα του μπαγάσα του Ασσάντ παρακαλώ, που σε ψυχαναλύουν στα εγγλέζικα για δύο γύρους πίτα με όλα, άνευ μπυρίτσας, λόγω επειδή ένεκα διότι προτιμούν ουζάκι.

Όσοι ζορίζονται όμως, να μείνουν όπως είναι και να μη πάνε πουθενά. Προς το παρόν όμως. Λοιπόν. Έχουμε και λέμε: Αισθάνεσαι αηδία, απογοήτευση; Έχεις αναγούλες και σου έρχεται να φωνάξεις, καμαρώτο σακούλα; Σήκω και φύγε, αλλά μη πας σε καμμιά πλατεία. Εσένα δε σε σώνουν όλοι οι ψυχολόγοι που ξεροσταλιάζουν στην Ομόνοια. Πρόσφυγες και ντόπιοι. Να το συντομέψουμε τώρα λιγάκι, έχουμε και κάτι δουλίτσες να κάνουμε αύριο. Μένουν μόνο αυτοί που δεν αισθάνονται απολύτως τίποτα. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη δηλαδή. Μένουν μόνο οι Μπάμπηδες, οι Γιωργάκηδες, οι Ελενίτσες, εγώ κι΄εσύ που λέει ο λόγος, που γιά να λέει, κάτι θα ξέρει. Με άλλα λόγια, όποιος δεν έχει υποπέσει ακόμα στο αδίκημα της εγκατάλειψης του ευγενούς χώρου της μετριότητας, όποιος κινείται με χαρακτηριστική άνεση στο κάθε είδους κενό και εκπέμπει το λαμπερό φως του τίποτα, ε αυτός να μείνει.

(Παιδιά, από καλά πληροφορημένες πηγές ετούτο: Ούτε ένας δεν την έκανε από το ταπεινό αυτό μπλογκ. Θα πέσει πείνα στις πλατείες).

Τώρα που μείναμε αναμεταξύ μας εμείς οι Τίποτες, να το αφήσουμε, να τσουλήσει μοναχό του. Εμείς δεν είμασταν, που δώσαμε στον Γιωργάκη κατοχή της μπάλλας και κλειστήκαμε άνευ όρων στα καρέ μας; Εμείς!

Εμείς δεν είμασταν, που φέραμε Συγκυβέρνηση, Σαμαράδες και ξεσαμάρωτους, Σύριζες μετά και άνευ Ζωής, αλλά και το κακό συναπάντημα Ποταμιού και Λεβέντη στην καμπούρα μας; Εμείς!

Εμείς δεν τον πίνουμε μονομερώς και αδιακόπως από την έναρξη της κρίσης μέχρι σήμερα; Εμείς!

Εμείς δεν σώσαμε την ευρωπαϊκή τραπεζολετσαρία με το αίμα μας και με το αίμα των παιδιών μας; Εμείς!

Εμείς δεν στεκόμαστε απέναντι στις τρόϊκες, αλλά μη πάει ο νους σας στο πονηρό, στα τέσσερα στεκόμαστε, να γίνεται πιό εύκολα, ότι είναι γραφτό να γίνει; Εμείς!

Ε τι άλλο να κάνουμε, γιά να μας χαρακτηρίσει ο φίλος και αδερφός και σώστης ημών ευρωπαίος εταίρος ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΡΠΑΖΙΑΣ;

Καρπαζιά τρώει ο υποδεέστερος, ο τριτοκλασάτος, ο μηδέν. Αυτός που την αξίζει δηλαδή. Μην παραξενεύεστε ή τα παίρνετε στο κρανίο λοιπόν, που οι φίλοι μας απέ την Βρυξέλλα δεν χάνουν ευκαιρία να μας χώνουνε που και που και καμμία: Διά την δημιουργία, προώθηση και υπόθαλψη του προσφυγικού προβλήματος μόνος υπεύθυνος ο Έλλην! Και μόνος υπεύθυνος δια την επίλυσην αυτού, ματαξανά ο Έλλην!

Τσαφ, τσαφ, φιλικές καρπαζούλες, να μη μας πιάσει φαγούρα και ζητήσουμε τίποτα εχθρικές ...ρώσσικες. Και επειδή η καρπαζιά συνοδεύεται από το ανάλογο δούλεμα, συνεχίζουν:

Δεν φυλάνε σοβαρά τα σύνορά τους οι Έλληνοι!

Μπέτε σκύλοι, αλέστε, ο Ελλανιστάν!

Αφήνουν τσι πρόσφυγοι να πάνε σε χώρες της αρεσκείας τους οι Γρεκοί!

Να μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης όλων των προσφύγων η μπαγάσα ετούτη χώρα!

Όξω από το Σένγκεν η Ελλάς!

Υπεύθυνη για τα πάντα η Ελλάδα: Για την εφεύρεση της Δημοκρατίας μέχρι την εφεύρεση του ραγιαδισμού. Όχι παίζουμε. Και δεν το λέμε έτσι για πλάκα, του βάζουμε και ένα δεκανικάκι για επιχείρημα, να κουτσαίνει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει, να περπατήσει:

Αν δεν ευθύνεται η Ελλάδα γιά την λυβική...άνοιξη (που δεν μας άρεσε ο ασυγχώρητος ο Γκαντάφης, που κράταγε με το βούρδουλα τη χώρα ενωμένη και ειρηνική, άνευ ελευθέρας κυβερνήσεως και αντιστέκετο σθεναρώς κατά της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τώρα που τον έφαε η μαρμάργκα, εμείς δηλαδή, σφύζει η χώρα από ανθρώπινο δικαίωμα και ίσαμε πεντακόσια τετραγωνικά δημοκρατία, χώρια το περίχωρο, άσε που από ελεύθερες κυβερνήσεις όσες τραβάει η ψυχή σου), ε τότε ποιός φταίει;

Αν δεν ευθύνεται η Ελλάδα γιά το Βατερλώ του Ανθρωπισμού και του Πολιτισμού, που ακούει στο ιδιαίτερα...ελληνικό όνομα "αμόκ μίσους και ισλαμοφασιστικής βαρβατίλας του Ισλαμικού Κράτους σε Ιράκ και Συρία", τότε ποιός ευθύνεται;

Να εμβαθύνουμε λιγάκι. Τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη κάνουν το καθήκι....το καθήκον τους. Μόνο το κράτος της καρπαζιάς, η τριπλογονατισμένη Ελλαδίτσα του νεοπασόκου Τσίπρα ξαίνει το απαυτό της. Αλλιώς δεν εξηγείται, πως κανένας δεν ασχολείται με την φίλη και σύμμαχο Τουρκία, βοήθειά μας, αλλά μόνο με το...έγκλημα που συντελείται στα ελληνικά χωρικά ύδατα, αποκλειστικά σχεδόν ελληνική ευθύνη.

Ένα σωρό σχέδια τορπίλισε το Ελλαδιστάν. Λένε. Δεν εμποδίζει σοβαρά τις διεθνείς ΜΚΟ, να σώσουν πρόσφυγες, λένε. Δεν κάνει καλή δουλειά στα στρατόπεδα συγκέντρ....εεεεε υποδοχής, λένε. Δεν καταφέρνει η κυβέρνηση να κάνει με τους πρόσφυγες, ότι έκανε με τον ελληνικό λαό: Να τους πείσει, ότι ο μόνος τρόπος να σωθούν από την οργή του πολέμου, είναι να μην εγκαταλείψουν την χώρα τους. Με ή άνευ δημοψήφισμα.

Να μας διώξουν από το Σένγκεν λοιπόν, άλλη λύση δεν υπάρχει. Άμα είσαι της καρπαζιάς, δεν μπορείς να περιμένεις άλλο τρόπο συμπεριφοράς.

Τελικά δεν υπάρχει σωτηρία. Καθήσαμε και φάγαμε τις φάπες μας, καθήσαμε υπομονετικά να μας ταράξουνε στη σφαλιάρα, τώρα πέφτει καρπαζιά σύννεφο και θα πέφτει όσο επιμένουμε, να δηλώνουμε γονάτισμα και υποταγή στην ενωμένη ξεφτίλα των φίλων, συμμάχων και εταίρων μας.

Μη βαράτε τον Τσίπρα ρε. Εμείς είμαστε αυτοί που ευθύνονται για τα χάλια του. Και τα χάλια των προκατόχων του. Εμείς, οι καρπαζοεισπράχτορες....











Ποστάκια που δεν τελείωσαν ποτέ...



Πολλά αναβάλονται στη ζωή. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Να το κάνουμε αύριο, να το βγάλουμε μεθαύριο, το καλοκαιράκι καλύτερα που θα κάνει και ζεστούλα, να δούμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα και βλέπουμε. Κάπως έτσι. Ιδιαίτερα στην εν μπλογκ ζωή. Που δεν είναι το ποστάκι τόσο βίαιο, όπως πχ το κατούρημα, που θέλει ατάκα κι΄επιτόπου και δεν καταλαβαίνει από αναβολές. Τα ποστάκια είναι υπομονετικά. Περπατάνε όσο έχουν διάθεση για περπάτημα, την αράζουν όποτε γουστάρουν διάλειμμα ή πέφτουν ξαφνικά σε χειμερία νάρκη και δεν τα ξυπνάς, ακόμα και να έχει βγει ο Λεβέντης στην τιβί και να λέει τα δικά του. Μερικές φορές δεν βλέπουν ποτέ το φως της δημοσιότητας επειδή δεν το επιτρέπει πιά η επικαιρότητα. Κρίμα. Παιδιά του μπλόγκερ είναι και αυτά τα ποστ, κρίμα να πεθαίνουν χωρίς να έχουν ζήσει ποτέ καν. Ας τους δώσουμε λοιπόν μιά ευκαιρία. Έστω κατόπιν εορτής, έστω χωρίς κάποιο the End. Άντε να δούμε μερικά...



1. O ΚΑΛΟΣ, Ο ΚΑΚΟΣ (ΚΑΙ ΤΟ ΚΚΕ) 
Δεν τελείωσε από την 3.4.2013


Για το 19ο συνέδριό του βαδίζει το ΚΚΕ, άντε με το καλό. Δεν χρειάζεται να είσαι μέλος ή απλός φίλος του κόμματος γιά να του ευχηθείς καλή επιτυχία. Μόνο τυφλοί αντικομμουνιστές, στείροι εγκέφαλοι, φασίστες ή απλώς ηλίθιοι δεν μπορούν.   


Ας πούμε ότι -για κάποιον άγνωστο λόγο- η ΚΕ του ΚΚΕ αποφασίζει να γυρίσει ένα...γουέστερν. Αφού δεν υπάρχει σχετικό απαγορευτικό στον Μαρξισμό-Λενινισμό, δεν είναι και έγκλημα ντε. Ντάξει, το "γουέστερν" σαν λέξη δεν ταιριάζει και τόσο: Δύση, Γιου Εσ Έϊ, ΝΑΤΟ, Καπιταλισμός, ψυχρός πόλεμος, εμείς από ΄δω, Ανατολή μεριά, καλοί, εσείς απέναντι, Δύση, κακοί, οκ δεν πάει. Ντάξει μωρέ, ας πούμε ότι γυρίζουν ένα "ήστερν", δεν χάλασε ο κόσμος.

Ωραία. Σενάριο υπάρχει, ηθοποιοί υπάρχουν, κομπάρσοι όσοι θες, τεχνικοί, απ΄όλα. Σκηνοθέτης ας πούμε η Αλέκα. Θα μπορούσαν φυσικά και άλλα μέλη της ΚΕ να αναλάβουν την σκηνοθεσία, αλλά μόνο με μία προϋπόθεση: Να μην είναι...αγράμματα.

Ναι, απίστευτο και όμως αληθινό, υπάρχουν αρκετοί "αγράμματοι" στην ΚΕ του ΚΚΕ, όπως είπε τις προάλλες η σ. Παπαρήγα, η οποία είναι...γραμματισμένη, αλλιώς δεν θα μπορούσε να κρίνει ποιός είναι επιστήμων και ποιός είναι ντουβάρι. Γιά τους αδαείς μιά μικρή βοήθεια: Πως μπορείς να καταλάβεις ποιός...σπούδασε και ποιός δεν τα έπαιρνε τα γράμματα και έμεινε -παρ΄όλα τα φροντιστήρια- ξύλο απελέκητο; 

Πανεύκολο! Τους βάζεις να γράψουν στον Ριζοσπάστη κάτι γιά το 19ο Συνέδριο. Ή δεν τους βάζεις καν, το γράφουν από μόνοι τους. Ωραία. Μόλις βγαίνει ο Ρίζος, την στήνεις έξω από το γραφείο του σ. Μαϊλη, ή του σ. Μεντρέκα και περιμένεις. Όλα τα λεφτά όταν τελειώσουν τον καφέ και ανοίξουν τον Ριζοσπάστη. Πρόσεχε! Διαβάζουν άρθρο του Τάδε! Ξυνίζει το πρόσωπο του σ. Μαϊλη ή γίνεται το πρόσωπο του σ. Μεντρέκα κατακόκκινο από...ενθουσιασμό; Αγράμματος ο Τάδες! Πιο εύκολο δεν γίνεται.

Ήστερν λοιπόν. Τι μας λείπει ακόμα; Α, ένας τίτλος! Προτάσεις ένα σωρό, ας είναι καλά ο προσυνεδριακός διάλογος.

...Γιά μιά χούφτα δολλάρια; (αποκλείεται λόγω υποψίας αμερικάνικου δάκτυλου)

...Γιά μιά χούφτα ευρώ; (αποκλείεται λόγω ΕΕ, αν και το νόμισμα καθ΄αυτό κρίνεται προς το παρόν...απαραίτητο)

...Για μιά χούφτα, σκέτη; (αποκλείεται, μαλακία τίτλος)

...Μονομαχία στο Ελ Πάσο; (αποκλείεται γιατί με μιά μονομαχία μονάχα δεν οικοδομείς τον Σοσιαλισμό, άρα διαχειρίζεσαι το καουμπόικο μπάχαλο που επικρατεί στην συμπαθή πόλη του Τέξας).

Τι θα λέγατε για το "ο καλός, ο κακός και ο άσχημος"; Δεν λέω, καλός ο τίτλος, αλλά λίγο σύνθετος για τις τωρινές καλλιτεχνικές ευαισθησίες της ΚΕ του ΚΚΕ. Υπάρχει και κίνδυνος παραξήγησης. Γιατί να μην το ονομάζαμε απλά "ο καλός, ο κακός"; Έτσι σκέτο, χωρίς τον άσχημο. Για δέστε! 
Ο ΚΑΛΟΣ, Ο ΚΑΚΟΣ (και άλλος κανένας). Σκίζει!

Τέλειος τίτλος, όπως λέμε, ή του ύψους, ή του βάθους. Ή όπως λέμε, άσπρο-μαύρο. Ή όπως λέμε, όλα ή τίποτα. Ή όπως η στρατηγική του ΚΚΕ εν ώρα κρίσης. Ο καλός συμβολίζει τον καλό, την αρετή, τον Μαρξισμό-Λενινισμό, την Εργατική Τάξη, την πρωτοπορεία της, το ΚΚΕ, τον Κομμουνισμό. Ο κακός είναι όλα τ΄άλλα! Εύκολο, πανεύκολο!

Αλλά μιά και μιλάμε γιά...αξίες, ας εστιάσουμε λιγάκι στην προσωπικότητα του καλού, να δώσουμε στα παιδιά που διαβάζουν βραχόκηπο μιά γεύση γιά το τι εστί καλωσύνη. Ο καλός κάνει από μακριά μπαμ! Πχ, μπορεί να τα δώσει όλα για την Ιδέα και το Κόμμα. Μιά ολόκληρη ζωή. Είναι παράδειγμα προς μίμηση, πρώτος στους αγώνες, πρώτος στα κουπόνια, πρώτος παντού. 

Ο κακός; Ο κακός κάνει από μακριά μπαμ! Πχ, μπορεί να τα δώσει όλα γιά την Ιδέα και το Κόμμα. Μιά ολόκληρη ζωή. Είναι παράδειγμα προς μίμηση, πρώτος στους αγώνες, πρώτος στα κουπόνια, πρώτος παντού. Και που είναι η διαφορά με τον καλό; Ε, όταν συμμετέχει ο καλός στον προσυνεδριακό διάλογο με επιστολή στον Ριζοσπάστη, αποκλείεται να σουρώσει ο σ. Μαϊλης τα μούτρα του και να γίνει ο σ. Μεντρέκας κόκκινος σαν πατζάρι.

Ο καλός, ο κακός (άνευ άσχημου) λοιπόν ο τίτλος του φιλμ, με άλλα λόγια αυτό που η ηγεσία του ΚΚΕ ονομάζει...τακτική. Μέσες καταστάσεις δεν υπάρχουν. Καλός γίνεσαι πολύ δύσκολα: Μόνο όταν είσαι κατά 100% καλός. Κακός, σαφώς πιό...εύκολα: Αρκεί να είσαι κατά 90%...καλός!

Ας πάμε λίγο τώρα στο στούντιο που γυρίζεται το έργο, να δούμε τι γίνεται. 

Πωπω, χαμός! Ο...βοηθός σκηνοθέτη σ. Μεντρέκας τα έχει πάρει με την...απόδοση του κακού  προφανώς στο κρανίο και ποιός είδε τον Μαρξ και δεν τον φοβήθηκε!

...βρε υπονομευτή, που πατάς πάνω σε άθλια ψέματα, συκοφαντίες και διαστρευλώσεις που εκτοξεύουν κατά του Κόμματος οι ανώνυμοι φραξιονιστές του διαδικτύου και αξιοποιούν οι ταξικοί μας αντίπαλοι! Άφησε ρε τα τεχνάσματα και τα μαγειρέματα λέξεων και εννοιών και μην αναμασάς αθλιότητες και τερατολογίες...(το ορίτζιναλ κείμενο μπορείτε να το...χαρείτε στον Ρίζο)

Το...ζει το έργο ο βοηθός σκηνοθέτη! Αφού έγραψε...κακίες στον προσυνεδριακό διάλογο ο... κακός, καλά να πάθει. Και τι σόϊ διάλογος είναι αυτός, όταν ο βοηθός σκηνοθέτη μπορεί να τα χώνει στον κακό και αυτός δεν μπορεί να απαντήσει; Ντάξει μωρέ, ισότητα λέμε και δημοκρατία κτλ, αλλά να μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Ίδιο είναι ο βοηθός σκηνοθέτη και ίδιο ο απλός...ηθοποιός;

Τι έπαθα με τον σ. Μεντρέκα; Τι να πάθω; Μιά χαρά σύντροφος ο σύντροφος. Μόνο ένα τικ παραπάνω τσαμπουκαλής από ότι επιτρέπει η...σκηνοθετική ηθική και πρακτική ρε παιδιά! Ντάξει ρε συ σύντροφε, έφερες ένα ταψί μπακλαβαδάκια, να τρατάρεις τα συντρόφια που παίρνουνε μέρος στο φιλμ. Πρώτος! Ντάξει, έχει και κάτι κωλόμυγες έξω, που την μυριστήκανε την φάση και θέλουνε κι΄αυτές να...πάρουνε μέρος. Αλλά δεν πάει πολύ, να την έχεις στήσει στο παράθυρο με τον δεύτερο τόμο του Κεφάλαιου του Μαρξ στο χέρι και να τις...καθοδηγείς, νταπ-ντουπ, πάρτηνε κωλόμυγα, όπως μπαίνουν μία μία; Τι, τι να κάνεις; Να κάνεις κάτι το ίδιο μαρξιστικό-λενινιστικό από αυτό που είναι όμως σαφώς πιό απλό: Να κλείσεις το ρημάδι το παράθυρο!

Ας πούμε τώρα και μερικά για το σενάριο. Ο καλός και ο κακός δεν είναι μόνο ο τίτλος, οι δύο πρωταγωνιστές, αλλά και το περιεχόμενο του ήστερν. Είπαμε, ασχήμια δεν έχει το φιλμ, αλλά απ΄όλα τ΄άλλα σκίζει! Ακούστε κακία ο κακός. Πιάνει ένα τσούρμο νοματαίους και τους κλείνει σ΄ένα υπόγειο άνευ φαϊ και πιοτί. Βαγγελίστρα μου! Φωνάζουνε οι άνθρωποι, βοήθεια καλέ Καλέ, σώσε μας! Τους ακούει ο καλός, τρέχει και στήνει αυτί. Αχ, αναστενάζει το τσούρμο, νάχαμε τίποτα γιά μάσα, κάνια κοκακόλα ζήροου να πάνε τα φαρμάκια κάτω και κάνια τιβί να βλέπαμε το Πλατανιάς-Κέρκυρα...

Το σκέφτεται λιγάκι ο καλός και κουνάει αρνητικά το κεφάλι. Τι λέτε ρε θύματα; Είσαστε με τα καλά σας ρε; Να διαχειριστούμε την ομηρία ρε; Είσαστε με τα καλά σας;

Τα θύματα κατάλαβαν αμέσως. Οκ, καλέ, απελευθέρωσέ μας τώρα αμέσως τότε!

Μα δεν γίνεται εύκολα ρε παιδιά, απαντάει ο επίδοξος σωτήρας. Το κίνημα είναι αδύναμο κι΄εγώ τι να πρωτοκάνω μόνος μου, δυό χεράκια έχω ο φτωχός.

Τα θύματα δεν το βάζουν κάτω: Καλά, αν δεν μπορείς να μας σώσεις όλους, σώσε τότε το γυναικομάνι και τα παιδιά!

Όχι παιδιά, απαντάει απτόητος ο καλός, ή όλοι, ή κανένας!

Μη βιαστείτε, να το...δέσετε με την κατάσταση που βιώνουμε στη χώρα μας! Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Άλλο το φιλμ, άλλο η φαρσοκωμωδία. Σκεφτείτε τώρα να έλεγε το ΚΚΕ στον Τσίπρα, ντάξει Τσίπρα, φώναξε και κάνα άλλο επαναστάτη, ξέρω γω κανένα Κουβέλη, κανένα Πάνο Τσε  Καμμένο, κάνα Καραμανλικό, κάνα αδέσποτο Πασόκι, να στήσουμε κυβερνησάρα Αριστεράς και βλέπουμε μετά. Κι΄εγώ σε στηρίζω ένα ξάμηνο, κάνε ότι μαλακία γουστάρεις. Αλλά, πρόσεξε, αυτό το εξάμηνο δεν έχει ΧΑΡΑΤΣΙ φίλε και επειδή είναι και το κρύο εξάμηνο, Χειμώνας, δεν ισχύει νταβατζηλίκι της εξίσωσης του πετρελαίου θέρμανσης με αυτό της κίνησης. Αυτά τα ολίγα και αν κάποτε δεν γουστάρει ένας από μας, χωρίζουμε τα τσανάκια μας.

Τώρα θα πείτε, και τι είναι το χαράτσι ρε βραχόκηπε; Δηλαδή επειδή θα περισσέψουν στον Μπάμπη για έξη μήνες κάτι ψωροευρώ, να πάρει γάλα στα παιδιά του που πάνε νηστικά στο σχολείο, θα σωθεί ο Μπάμπης ή θα σωθεί η χώρα; Ή θα σωθεί ο γέρος όταν κάνει ψόφο, αν αφήσει την θερμοφόρα και τις κουβέρτες και ανάψει γιά μιά ωρίτσα καλοριφέρ; 

Πέστε...

Και τι καταλάβατε που είπατε; 

Ας γυρίσουμε πάλι στο...σαλούν και στον ήρωα πρωταγωνιστή, τον καλό. Είπαμε, πρώτος σχεδόν σε όλα ο καλός. Προπάντων σε θέματα ιδεολογίας. Τραβάει...θεωρία πιό γρήγορα και από τον ίσκιο του! 

..............


2. Χωρίς τίτλο
γράφτηκε και δεν τελείωσε μιά μουντή νύχτα του 2014

Ο τύπος δεν κρατιώτανε! Ρε άμε πες του τού ρουφιάνου τού Φαρισέ, να τσακιστεί να έρθει, μη του πάρει ο διάολος τον πατέρα, σφύριξε ο έξαλλος Αρχιγραμματέψ στο τσιράκι του, που έφυγε φυσέκι να "εκτελέσει", λες και ήταν η Παρί Σαν Ζερμαίν του δευτέρου ημιχρόνου στο Καραϊσκάκη κόντρα στον Θρύλο.

Τι είχε γίνει; Τι "τι είχε γίνει"; Τι ΔΕΝ είχε γίνει, έπρεπε να ρωτήσετε καλύτερα. Τα πάνω-κάτω! Χαμός, του χαμού, ω χαμέ και όλη η πόλη στο σους και στο κατούρημα. Σούσουρο δηλαδή. Αλλά ας τα...ανακατέψουμε λίγο, γιατί αν τα πάρουμε με την σειρά, δεν πρόκειται να βγάλουμε άκρες (χωρίς τις οποίες δεν βγάζεις "θεωρία των άκρων", να σε έχει βαφτίσει ο Σίμος Κεδίκογλου, και μάλιστα απανωτά τρεις φορές, φτου φτου φτου εξαποδώ).

Δώστε βάση. Η μικρή πονεμένη ιστορία μας διαδραματίζεται στους Τροϊκικούς Τόπους (οι οποίοι μετονομάστηκαν αργότερα σε Αγίους Τόπους, αφού ο κόσμος "αγίασε" από την ανέχεια και την πείνα) την εποχή που γράφονταν τα αθάνατα έπη "100 χρόνια δικομματισμού" και "Η μίζα στα χρόνια της χολέρας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ".

Αφεντικό στον τόπο ήταν η Τρόρχις, μία απολύτως Αγία Τριάδα αποτελούμενη από εκπροσώπους της Ε.Ε*, Ε.Κ.Τ* και Δ.Ν.Τ*. Τοποτηρητές και τσογλάνια στο πόδι της μιά μικτή ομάδα ντόπιων νενέκων γνωστών με το όνομα "Σαμαρείς και Βενιζέλοι υποκριταί". Γιά να φτάσουν οι τόποι στο σημείο να αποκαλούνται "άγιοι", συνέβησαν πολλά και συνταρακτικά: Κατ΄αρχήν ρημάχτηκαν τα πάντα, με μόνη εξαίρεση ένα μικρό μέρος -περίπου τα έντεκα δέκατα του συνολικού- στο οποίο δεν έμεινε πέτρα πάνω στην πέτρα.

Βιβλική καταστροφή ορατών τε και αοράτων! Κόλαση του Δάντη! Γης μαδιάμ! Καμμένη γή! Κρανίου τόπος! 0-5 στην Λεωφόρο από την Καλλονή! Οι ηρωικοί κάτοικοι τα πήραν μετά από λίγα χρόνια σαστισμάρας και απραξίας στο κρανίο και αποφάσισαν να μην κάνουν τίποτα. Και τι να έκαναν δηλαδή; Να ξαναζητάγανε Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία και να ξαναφτάνανε εκεί που φτάσανε;

Ο Φαρισέ ήταν σε μιά σύσκεψη παρέα με κάτι ψητά κοτόπουλα και πέντε αρμαθιές χωριάτικα λουκάνικα, χώργια τα τυργιά και τα άλλα φαγιά και...συσκεψευόταν το κατά μασέλαν όταν μπούκαρε στο γραφείο του το τσιράκι τού Αρχιγραμματέψ.

Κύργιε Φαρισέ, παρατάτε την σύσκεψην και τραβάτε αμέσως στο μέγαρο Τοταξίμου, που σας περιμένει με λαχτάρα ο Αρχιγραμματέψ, φώναξε στα γρήγορα ο αγγελιοφόρος και έφυγε μετά σαν σαΐτα γιά τον καμπινέ του Φαρισέ (ας όψονται κάτι λίγες οκάδες μούσμουλα που είχε χτυπήσει καθ΄ οδόν προς το γραφείο του χοντρού ο άνθρωπος της αγγελίας και αφανής αγωνιστής της είδησης).

Τι να κάνει ο Φαρισέ, καταπίνει αμάσητο το μισό κοτόπουλο που είχε στο στόμα (χωρίς πάντως να κινδυνεύσει το προσωπικό του ρεκόρ, που ήταν ενάμισυ κοτόπουλο με τη μία), βουτάει μιά ολόκληρη σημαία με έναν μισό πράσινο ήλιο και κάτι μπλε και κόκκινα ψηφοδέλτια μην αμφισβητήσει κανένας τις δημοκρατικές του καταβολές και φεύγει καπνός γιά το τσαρδί του Αρχιγραμματέψ. Φτάνει, κατεβαίνει από το αμάξι, πάει να βαρέσει την πόρτα του μεγάρου, αλλά τύγχανε ανοιχτή οπότε δεν την κοπάνησε και έχασε η πόρτα σοσιαλιστική  επαφή .

Καλώς τον Βαγγελοφαρισέ, του χώνει ο Αρχιγραμματέψ και του δίνει μία, να κυλήσει μέσα στο γραφείο του........



3. Απόπειρα λαδώματος από τον Σαμαρά
γράφτηκε και θάφτηκε την 25.1.2015



Στον απόπατο βρισκόταν εκείνη την ιστορική στιγμή ο βουλευτής των ΑΝΕΛ, Μήτσος Ταπιανόπουλος, όταν άρχισε το κινητό του -που ήταν ακουμπισμένο στην άκρη του μπιντέ- να χτυπάει σε μανιώδεις ρυθμούς Μαξίμου: Σαμάαααρ-σαμάααρ-σαμάααρ. Η αποστολή που εκτελούσε ο Μήτσος έμεινε...μετέωρη, σαν το γνωστό βήμα του πελαργού. Βουτάει ο Μήτσος το σμαρτφόν, πατάει το κουμπάκι και ακούει την γνωστή φωνή του πρωθυπουργού: Σαμαράς εδώ, γειά σας κύριε Ταπιανόπουλε.

Αν ήμανε εγώ στη θέση του Ταπιανόπουλου, θα απαντούσα όπως απαιτούν τα αισθήματα που τρέφω γιά τον Σαμαρά: Χέστηκα! Θα ανταποκρινόταν μάλιστα και στην αλήθεια. Δυστυχώς δεν είμαι εγώ ο πρωταγωνιστής και η ιστορία ακολουθεί μιά ιδιαίτερα δραματική διαδρομή.

Α, γειά σας κύριε πρωθυπουργέ, μιά στιγμή να σκουπ....να κλείσω την τηλεόραση και είμαι στην διάθεσή σας, απαντάει ο Ανεξάρτητος Έλλην της ιστορίας μας και πέφτει με τα μούτρα στην αποαποπατοποίηση της ύπαρξής του, να μπορεί να κοιτάξει σαν άνθρωπος στα μάτια τον πρωθυπουργό. Σας ακούω κύριε πρωθυπουργέ, είπε όταν έκλεισε την πόρτα της τουαλέτας, χωρίς φυσικά να τραβήξει καζανάκι. Ο διάλογος που ακολουθεί είναι κάτι παραπάνω από αληθινός!

ΣΑΜΑΡΑΣ: Κύριε Ταπιανόπουλε γνωρίζετε σαν Έλλην βουλευτής τις ανάγκες της χώρας μας.

ΤΑΠΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Φυσικά κ. Πρωθυπουργέ.

ΣΑΜΑΡΑΣ: Ε τότε θα ψηφίσετε σίγουρα στην τρίτη ψηφοφορία Δήμα, να τραπεί η τρόϊκα σε φυγή και να πάθουν πατατράκ οι Δανειστές.

ΤΑΠΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Μπα, λέω να δηλώσω παρών.

ΣΑΜΑΡΑΣ: Τι τσαμπουνάς ρε, γαμώ το κεφάλι μου, μαλάκα; Να σώσουμε την πατρίδα από τον ρόζ όλεθρο του ΣΥΡΙΖΑ ρε! Να σώσουμε το Μέγκα, το Αντένα, το Σκάϊ, τις τράπεζες, τον γίγαντα Παναγόπουλο που βρίσκεται μετά από 35 εξάωρες παναττικές απεργίες σε δεινή θέση ρε! Να σταματήσουμε το εξωτερικό χρέος ρε! Να σώσουμε όλους αυτούς που δεν έχουν ακόμα πνιγεί ρε!

ΤΑΠΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Δεν μασάω, Αντώνη. Κάνε μιά ακόμα προσπάθεια.

ΣΑΜΑΡΑΣ: Δεν γίνεται σαν πρωθυπουργός να σε παίρνω τηλέφωνο και να σε δωροδοκώ ρε συ Μπάμπη. Να στείλω κάνα έμπιστό μου με ένα τσουβάλι ευρώ να σε πείσει;

ΤΑΠΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Μπα, δεν γίνονται στην Ελλάδα τέτοια πράγματα. Αυτά γίνονται μόνο αλλού.

ΣΑΜΑΡΑΣ: Δίκιο έχεις. Και αν μου ερχόταν ξαφνικά, ότι είσαι ο ιδανικός υπουργός και σου έχωνα κάνα υπουργείο, τι θάλεγες;

ΤΑΠΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Καλό το υπουργείο αλλά χρειάζονται ακόμα έντεκα, για να βγει ο Δήμας Παπούλιας στη θέση του Παπούλια. Που θα περισσέψουν γιά να βάλεις τους δικούς σου και να ικανοποιήσεις τις ανάγκες του Βενιζέλου;

ΣΑΜΑΡΑΣ: Τι να κάνω, γιά την σωτηρία της πατρίδας θα τα τριπλασιάσω τα γαμημένα τα υπουργεία.....






4. Βρέθηκε λύση στο πρόβλημα ονομασίας της ΦΥΡΟΜ!
δεν τελείωσε την 21.7,2013

Tα γειτονάκια μας έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται όπως γουστάρουν:

Μακεδονία...
Μακεδονία εξωτερικού...
Μία είναι η Μακεδονία...
Μακεδονία μ.λ...
Μακεδονία και τα μυαλά στα Σκόπια...
Πρώην "Πρώην Γιουγκοσλαυική Δημοκρατία Μακεδονίας"...
Νυν Μακεδονία αλλά πρόπερσυ μας φωνάζανε ακόμα Σκοπιανοί...

...ότι αποφασίσουν οι άνθρωποι. Αυτοί που τελικά θα αλλάξουν το ονοματάκι τους θα είμαστε εμείς.

Απίστευτο αλλά πέρα ως πέρα αληθινό φίλοι μου: Η Ελλάδα πέθανε! Ζήτω το νέο κράτος μας, ζήτω η Δημοκρατία της Αναισθησίας! Ζήτωσαν και οι ένδοξοι κάτοικοι της χώρας, οι Αναίσθητοι! Ένα μπουκαλάκι χλωροφόρμιο σε μαύρο φόντο, η νέα μας σημαία, το "τα γράφω όλα -ξέρετε που (κι΄ας είναι μερικοί από τα Άγραφα) ο νέος εθνικός μας ύμνος.

Καιρός ήταν. Μας κόβανε το μισθό, στα παπάρια μας εμείς. Μας κόβανε τις συντάξεις και τα επιδόματα, στα παπάρια μας εμείς. Χάναμε τις δουλειές μας, στα παπάρια μας εμείς. Μας παλουκώνανε κάθε λίγο στα χαράτσια, στα παπάρια μας εμείς. Έτσι αυτοί, στα παπάρια μας εμείς. Αλλιώς αυτοί, στα παπάρια μας εμείς κ.ο.κ. Ε κάποτε αναρωτήθηκαν με το δίκιο τους οι άνθρωποι της τρόϊκας: Ρε σεις, με τόσο σταρχηδισμό δεν θα τους πήγαινε το όνομα Αναισθησία καλύτερα από το παλιομοδίτικο Ελλάδα; Και πολύ παπάρι ρε σεις, δεν υπάρχει πλέον στην χώρα θηλυκός πληθυσμός;

Που να ξέρανε, ότι από άντρες έπασχε πάντα η χώρα; (Όπου βλέπεις πολύ παπάρι, αργεί να....σηκωθεί, που λέει μιά παλιά παροιμία)

Πως να ξημερώσει; Δεν ξημερώνει μέσ΄την άμμο, που έχουμε χώσει όλοι τα κεφάλια μας και αγναντεύουμε τις ρίζες των αλμυρικιών. Έτσι με το περίμενε, ξημερώνει; Μουρμούρα, κλαψούρα, μονοήμερη γενική απεργία (η σπεσιαλιτέ της αφασίας μας) να βγάλουμε λιγάκι το άχτι μας και πάλι μετά στο παλιό μας "χέστηκε η φοράδα στ΄αλώνι". Άρα πολλή μας πέφτει και η Αναισθησία, πνίχτε την ιερά συγκίνηση στην μπύρα (όσο υπάρχει σύνταξη γιαγιάς) και πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά τους θάναι.

Αλλά...

Αμέ, έχει και αλλά! Είπαμε ότι αποκτήσαμε νέα ταυτότητα, νέο κράτος, αλλά όχι και να κάνουμε την υπηκοότητά μας θρησκεία βρε Συναναίσθητοι! Τα παιδιά μας ρε! Κάπου έχει και ο...πατριωτισμός τα όριά του, τα παιδιά μας ρε!

Γιατί εμείς μπορεί να τα έχουμε γράψει όλα γενικώς, αλλά αυτά δεν μας φταίνε σε τίποτα αγαπητοί μου Συναναίσθητοι και Συναναισθητοπούλες. Και τότε που το παίζαμε Ελληναράδες και τώρα που μας παίζουν σαν Αναίσθητους κομπολόϊ κάποιοι άλλοι. Τα παιδάκια μας, τα παιδάκια που σπείραμε σε τούτη τη γη, όπως και τα παιδάκια των άλλων, ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΤΑΙΝΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ!

Τι συμπέρασμα βγάζουμε από όλα αυτά; Ότι ο καθένας μας μπορεί να τα γράφει όλα στα παλιά του τα παπούτσια, αλλά κάπου πρέπει να αφήνουμε κάποιο ανάχωμα, μη μας πάρει η σύγχρονη βαρβαρότητα φαλάγγι ωρέ Συναναίσθητοι....





5. Ο φίλος δεν λέει να το βάλει κάτω. "Γράψε ρε συ Βράχο επιτέλους κάτι και για το ΚΚΕ".

Ο φίλος γνωρίζει ανθρώπους και καταστάσεις. Συντεταγμένος, αναλυτικός, μιά ζωή παρών. Ξέρει τι λέει και τι ζητάει. Και δεν χρειάζεται ιδιαίτερα συστατικά ή "αποδεικτικά φρονήματος". Και πάνω απ΄όλα, είναι υπομονετικός. Έχει μάθει να περιμένει να κρυώσουν λιγάκι οι γαρίδες σαγανάκι, πριν ξεκινήσει το φαΐ, σε αντίθεση με τον γράφοντα που δεν λέει να εμπεδώσει ότι η ζεματιστή σαν λάβα φετούλα, σου κάνει το στόμα υψικάμινο.

Εντάξει, αλλά τι γράφεις για το ΚΚΕ; Βασικά σαν φίλος του κόμματος έχεις μόνο μία επιλογή: Γράφεις θετικά. Στην αντίθετη περίπτωση, ιδίως αν ασκήσεις σκληρή κριτική, παύεις να ισχύεις και τόσο σαν φίλος και κινδυνεύεις να γίνεις εχθρός. Σίγουρα υπάρχουν αυτοί που θα κάνουν το αυτονόητο, να συζητήσουν μαζί σου, αλλά αυτοί που θα το εκλάβουν σαν επίθεση κατά του κόμματος και της κοσμοθεωρίας που πρεσβεύει και θα στην πέσουν κανονικά, είναι σαφώς περισσότεροι. Και κάποτε βαριέσαι να παιδεύεσαι και να παιδεύεις και άλλους και λες, εντάξει, πάμε παρακάτω.

Και να σας πω την αλήθεια, αυτό το "πάμε παρακάτω", δεν κάνει κακό σε κανένα. Ούτε στους φίλους που σκέφτονται και αισθάνονται ανάλογα, ούτε στο ΚΚΕ. Ιδίως στο ΚΚΕ! Το οποίο δεν ενθουσιάζεται και τόσο με την δημόσια κριτική. Λες κάποτε λοιπόν, αφού ούτε εχθρός είμαι, ούτε καν αντίπαλος, άρα μόνο το κακό του κόμματος δεν θέλω, κρατάω την όποια κριτική για τον εαυτό μου και έχουν όλοι την ησυχία τους.

Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με την ιδεολογία; Καμμία! Σε ποιό σημείο του Μαρξισμού "κολλάει" το πράμα; Σε κανένα! Όλα αυτά είναι ασήμαντα ανθρώπινα. Τα οποία όμως είναι αρκετά για να κρατάνε εκτός κόμματος δεκάδες χιλιάδες φίλους/ή και/ψηφοφόρους. Γιατί η σημερινή δύναμη του ΚΚΕ είναι πλασματική. Η πραγματική του εμβέλεια στην κοινωνία είναι τουλάχιστον τριπλάσια των κοινοβουλευτικών του ποσοστών. Που βρίσκονται όλοι αυτοί; Ας μην ανοίγουμε πληγές. Ανοιχτές πληγές...

Λίγοι και καλοί; Γιατί όχι; Εξ άλλου δεν μας πέφτει λόγος, εμάς τους "εκτός". Γιατί το ΚΚΕ ανήκει αποκλειστικά στα μέλη του. Αυτά αγωνίζονται γι΄αυτό, αυτά το στηρίζουν, αυτά το χρηματοδοτούν. Θεωρητικά ανήκει και στον λαό, γιά τον οποίο υπάρχει και παλεύει, αλλά ανάμεσα στον σωστό συλλογισμό και στην θεωρία παραμονεύει μπαμπέσικα η πράξη, ο ανθρώπινος παράγοντας, ο συνήθης ύποπτος δηλαδή, που μπερδεύει λιγάκι το θέμα της "ιδιοκτησίας". Οι φίλοι, οι οπαδοί, οι ψηφοφόροι, είναι φυσικά καλοδεχούμενοι, αρκεί να συμπεριφέρονται όπως αρμόζει σε ευγενικούς μουσαφιραίους. Σωστό κι΄αυτό. Δεν μπορείς να λες στον σύντροφο, Μπάμπη, τι κουφά είναι αυτά που λέτε, την στιγμή που εσύ είσαι εκτός και ο Μπάμπης (όπως και όλα τα μέλη του ΚΚΕ) έχει επικυρώσει δια της ψήφου του στο Συνέδριο του κόμματος όλα αυτά τα "κουφά". Ποιός είσαι εσύ;

Βασικά, εκ πρώτης όψεως, όντως η κάθε δημόσια κριτική κατά της πολιτικής που ακολουθεί το ΚΚΕ είναι επίθεση κατά του κόμματος, άρα υποχρέωση και καθήκον των μελών του να την αποκρούσουν και να το υπερασπιστούν. Ας το ονομάσουμε αυτό για λόγους συντομίας απλά "κόκκινο". Σωστό στη βάση του το "κόκκινο", λογικό, αλλά αν παραβλέψουμε τις πιθανές αποχρώσεις του, βαθύ κόκκινο, ανοιχτό κόκκινο, μπορντώ, λιλά κ.α. δεν κινδυνεύουμε να βρεθούμε εκτών οριοθετικών γραμμών του οδοστρώματος της διαλεκτικής; Ίσως, μπορεί και να μην κινδυνεύουμε.

Γράφω σαν να κάνω δέκαθλο: Μία σπριντ, μία ρίψη, μία άλμα. Είναι δύσκολο να γράφεις γιά το ΚΚΕ και το κείμενό σου να έχει στρουκτούρα, ραχοκοκκαλιά. Είναι δύσκολο γιατί  αυτό που σε τρώει, που σε απασχολεί, είναι περισσότερο ένα συναίσθημα, παρά κάτι με επιστημονική-φιλοσοφική υπόσταση, άρα με "σάρκα και οστά". Ας είναι. Να βγει (τώρα που ρόλαρε στην κατηφόρα) και όπως βγει.

Μου λέει ένας φίλος-μέλος: Βράχε, δέξου ότι πέρασε με συντριπτική πλειοψηφία στο Συνέδριο και κάνε ράϊ. Σωστά. Όταν περάσει κάτι, πέρασε και πρέπει να το στηρίξεις. Αλλά αν γνωρίζεις ότι ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ να μη περάσει, ότι η συντριπτική πλειοψηφία ήταν εκ των πραγμάτων δεδομένη, τι να στηρίξεις; Την εσωτερική Δημοκρατία, το μισό σκέλος του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, όταν για να γίνει αυτό πρέπει να εθελοτυφλήσεις πέρα από τις δυνάμεις σου και να κοροϊδέψεις υπέρ του δέοντος τον εαυτό σου; Γιατί όταν μιλάς για Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό και ταυτόχρονα έχεις μία "Επιτροπή Προτάσεων" που σου κάνει την εσωτερική σου Δημοκρατία μαντάρα, κοροϊδεύεις βασικά τον εαυτό σου.

Όταν οι ΚΟΒες ακολουθούν (κατά 99,99%) την πρόταση της Καθοδήγησης, δεν εκπλήττει κανέναν αυτή η "συντριπτική πλειοψηφία" του Συνεδρίου. Το ζήσαμε πρόσφατα και με τον σ. Μπογιόπουλο, που δεν κατάφερε να εκλεγεί σύνεδρος επειδή είχε την ατυχή έμπνευση να ασκήσει δημόσια κριτική. Γιατί η Επιτροπή Προτάσεων δεν αρκείται με το ταλέντο, το πνεύμα, το χάρισμα, την ακτινοβολία, την ικανότητα, την πίστη, το αγωνιστικό φρόνημα του συντρόφου που θα προτείνει, αλλά προϋποθέτει και την πειθαρχία του να λέει ΝΑΙ, σε ΟΛΑ όσα πρεσβεύει η ηγεσία. Δημοκρατία, δεν τον ψήφισαν, μπάστα, λέει ένας υπεραμυνόμενος του εκλογικού αποτελέσματος της ΚΟΒ του Ριζοσπάστη. Και στο Συνέδριο πήραν μέρος σύντροφοι που συμφωνούσαν σε όλα, ανεξάρτητα ταλέντου, πνεύματος, ακτινοβολίας, ικανότητας κτλ κτλ κτλ. Κι΄αυτό Δημοκρατία.

Να κλείσω με τον Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό με αυτό: Καλός και αναγκαίος ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός, αλλά όταν ο Συγκεντρωτισμός προτείνει (και η βάση ακολουθεί κατά κόρον) το "είδος" Δημοκρατίας της αρεσκείας του, τότε μάλλον κάτι δεν πήγε καλά με την ανάγνωση....