1/2/13

Ντου του ΠΑΜΕ στο μαγαζί της Μάρθας Βρούτση



Δεν μας είχε συνηθίσει σε τέτοια το ΠΑΜΕ. Ούτε παλιά, ούτε στην περίοδο της κρίσης. Ο αγώνας αγώνας φυσικά, ο ΠΑΜΕτζής πρωτοστατούσε και πρωτοστατεί σε κάθε συνδικαλιστική/εργατική διεκδίκηση, αλλά με τον γνωστό τρόπο: Πάντα "κυριλέ" ο σύντροφος! Στο μετερίζι μεν, αλλά χωρίς ακρότητες, χωρίς λαϊκίστικα εφέ. Κοίτα να δεις τι καλά που συμπεριφέρονται τα παιδιά του ΠΑΜΕ, ούτε κορίτσια νάταν Κούλα μου, επικροτούσε η Νίτσα, που αφού έμενε απέναντι από την Ακτή Τζελέπη κάτι ήξερε η γυναίκα.

Και βλέπαμε την Εξουσία να βρίσκεται σε αδιέξοδο: Τι κάνουμε τώρα βρε παιδιά, που το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ δε λένε να μας δώσουν το δικαίωμα γιά καμμιά προβοκατσιούλα, που την έχουμε ως αντιδραστική κυβέρνηση τόσο ανάγκη;

Μεγάλο ζόρι...

Και επειδή η ανάγκη εύρεσης αποδιοπομπαίου τράγου ήταν πολύ μεγάλη, εφευρέθει ο...ταραχοποιός και ιδιαίτερα...τρομοκρατικός...ΣΥΡΙΖΑ! Όλοι πάνω του! Ακόμα και ο Βοϊδοπάγκαλος,  ο εύχοντρος χρυσόστομος του ελληνικού πολιτικού βόθρου, γιοκοζούνα της αντίδρασης και ο μεγαλύτερος αντικομμουνιστής που έχει βγάλει ποτέ η...Αριστερά, τα είχε παίξει. Καλά τι κάνω εγώ εδώ τώρα, σκέφτηκε κάποτε όταν είχε φάει του σκασμού, χωρίς δυστυχώς να σκάσει. Πιγκ-πογκ με τον ΣΥΡΙΖΑ παίζω συνέχεια και μάλλον ξεχνάω τον πραγματικό μου εχθρό. Δηλαδή το...το...το....

Απίστευτο! Ο Πάνχονδρος είχε ξεχάσει το ΚΚΕ!

Η συνέχεια είναι γνωστή: Φτάσανε οι εκλογές, ξαναφτάσανε και άλλες, ο καθένας πήρε τα κουκιά που πήρε (μη λέμε τώρα ποιός πήρε, πόσα, και γίνουμε ρουφιάνοι) και φτάσαμε αισίως εδώ που είμαστε. Δε λέω, καλά φτάσαμε όπου φτάσαμε. Όλοι, όλοι γενικά, μηδενός εξαιρουμένου, ακολούθησαν μιά ιδιαίτερα σωστή πολιτική, με αποτέλεσμα να φτάσει ο καθένας ακριβώς εκεί που έφτασε: Εκεί που του αξίζει. Και αν υπάρχει μιά μαθηματική λακουβίτσα ανάμεσα στο "προσδοκώ" και στο "λαμβάνω", δεν χάλασε ο κόσμος...

Φωνάζανε μεν ορισμένοι...περίεργοι -όπως ο γράφων καληώρα-: Δεν γίνεται αυτό παιδιά, να περνάμε το μεγαλύτερο ζόρι που μπορεί να περάσει ποτέ μιά κοινωνία, την μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία μας και η Εξουσία να τα έχει βάλει με όλους τους άλλους, εκτός των κομμουνιστών. Κάτι δεν πάει εδώ καλά μάγκες μου...

Περασμένα-ξεχασμένα; Σχεδόν. Λες, ντάξει έχουν διαφορετική άποψη για το θεματάκι οι άνθρωποι, σεβαστή. Διαφωνείς σε κάτι; Ε κάντο στα μουλωχτά, γιατί η επίσημη διαφωνία σε μετατρέπει σε...πράκτορα του ΣΥΡΙΖΑ. Καλά ως εδώ. Αλλά αυτό το προχθεσινό ντου του ΠΑΜΕ στο υπουργείο αυτού του ελεεινού υποκείμενου και άξιου συνεχιστή της πολιτικής "είμαι πενηντάρης, σας γαμώ τα λύκεια, και τα γυμνάσια, και όλα τα άλλα" του προκατόχου του παλιοκαθηκιού Λοβέρδου, τι σημαίνει;

Καρφάκι δεν μου καίγεται γιά τύπους α λα Βρούτση. Αν τον παράταγε  η γυναίκα του, τον πέταγε ο Σαμαράς όξω κι΄έχανε τη θέση του, αν τον περιλάμβανε το ΣΔΟΕ και τον πήγαινε καροτσάκι στα δικαστήρια, αν δημευόταν η περιουσία του, αν έπιαναν δάκο οι ελιές που ίσως έχει στο κτήμα του ή αν τον πάταγε κάποιος οδοστρωτήρας και τον έκανε "μαμά, για δες πόσο μεγάλο είναι ετούτο το γραμματόσημο με τη φάτσα του Βρούτση πάνω στο δρόμο!", σίγουρα δεν θα έκοβα φλέβες.

Άλλο είναι εδώ το ζητούμενο: Αλλαγή ρότας; Ρωτάω...

Λέτε να δούμε ένα διαφορετικό εργάκι, από αυτό που βλέπαμε τα τελευταία όμορφα χρόνια; Ξέρω γω, ντου από παντού σε υπουργεία, εστιατόρια, ταβέρνες, μπαράκια και όπου αλλού πετύχουμε κάνα ρεμάλι της συγκυβέρνησης; Λέτε να δούμε ΟΛΟΥΣ τους συμμετέχοντες μιάς διαδήλωσης να παραμένουν μέχρι τελικής πτώσεως στο Σύνταγμα; Λέτε να αγκαλιάσουμε τώρα όλα τα κινήματα που φτύναμε μέχρι τώρα; Από τους Αγανακτίστας έως τους Πατατίστας; Λέτε;

Δεν πιστεύω. Ιδίως σε αυτά που αφορούν τα ΝΤΟΥ. Γιατί τα ντου δεν είναι πολιτική πράξη, ιδιαίτερα όταν φέρνουν τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα. Τι να πας να πεις με την λεχρίτω τον Μάρθα Βρούτση κύριε ΠΑΜΕ; Τι μπορείς να περιμένεις από μία ορκισμένη ορντονάντζα όλων αυτών που εσύ ονομάζεις πλουτοκρατία; Τι θα βγάλεις διαμαρτυρόμενος στον βιαστή γιά τον βιασμό σου; Και, τέλος πάντων, δεν μπαίνουμε στα σπίτια των άλλων όταν μας καπνίσει. Ούτε στα εξοχικά τους, ούτε στα υπουργεία τους. Έτσι λένε οι νόμοι, έτσι πρέπει να κάνουμε. Μέχρι να φτιάξουμε άλλους καλύτερους. Δικούς μας...

Πολιτική πράξη; Άπειρες! Όσες θες! Βάλε το δάχτυλό σου και μέτρα τον σφυγμό της κοινωνίας. Κατέβα από το ιδεολογικό σου ρετιρέ και πιάστην απ΄το χέρι. Σήκωσέ την και αφησέ την να σε σηκώσει. Με άλλα λόγια, ΓΙΝΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙ΄ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΑΣ!

 ΥΓ: Τι, τα υπουργεία δεν είναι δικά τους, αλλά του λαού; Λάθος! Αυτά τα υπουργεία είναι ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ!