Πόλεμο έχουμε, πολεμήστε επιτέλους!

Κάθεσαι και βλέπεις να γίνεται ο χαμός στα Παρίσια, και στις Μαρσίλλιες, και στα Νάντια, και όπου βάλει ακόμα ο νους σου στην Γαλλία και σε πιάνει το παράπονο: Γιατί ρε τέτοια αδικία σ΄αυτήνανε τη μαγκούφα εποχή; Μα να κρατήσουνε τα γαλλόπουλα όλον τον τσαμπουκά κι΄εμείς να μείνουμε με το....πανώ στο χέρι; Για δυο παραπάνω χρονάκια δουλειά την έχουνε κάνει "έλα να δεις τον Πύργο του Άϊφφελ" την Γαλλία, ενώ εδώ σε μας με Ακρόπολες και Ολυμπίες και Δελφούς και παντού "αρχαιολογικός χώρος Β. Μη πετάτε σκουπίδια" και με μνημόνια μέχρι απάνω τίγκα, δεν κουνιέται φύλλο!

Εδώ καταργούνται εργατικές κατακτήσεις ενός αιώνα, εδώ έχει πέσει όλη η νεοφιλελεύθερη ακρίδα και τα ρημάζει όλα, εδώ δέχεται η κοινωνία την μεγαλύτερη δυνατή επίθεση, εδώ γίνεται η συντέλεια του κόσμου και δεν κουνιέται φύλλο!

Κάθεται ο κόσμος και περιμένει. Άντε λίγο ακόμα, αχ και πότε θάρθει ο Σεπτέμβρης, έλα ακόμα ένας και φύγαμε, κουνηθείτε ρε! Δεν κουνιέται φύλλο σου λέω ντε!

Καλά δεν έχει καταλάβει ο Έλληνας τι συμβαίνει; Λέτε να έχει πιστέψει τα περί σωτηρίας της πατρίδας του άθλιου Παπαπαπάρα ή έχει τρομοκρατηθεί από τον συντονισμένο μπαμπούλα των καναλιών; Ίσως ένα 10-20% του κόσμου, ναι, όχι όμως παραπάνω! Η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας γνωρίζει τι συμβαίνει και μάλιστα πολύ καλά. Δεν χρειάζεται και πολύ φιλοσοφία, αν το αισθάνεσαι κάθε μέρα στο πετσί σου!

Η επέτειος της 28ης Οκτωμβρίου θα βρει την χώρα μας υπό καθεστώς κατοχής. Αυτή τη φορά οι Γερμανοί δεν ξανάρθαν μόνοι τους, αλλά παρέα με Γάλλους, Αυστριακούς,Ολλανδούς, Άγγλους και ένα σωρό ακόμα "εταίρους" της φωτιάς και του τσεκουριού. Για την αντιμετώπισή τους έγιναν εκλογές αντί για επιστράτευση και εκεί ο ελληνικός λαός φώναξε ΝΑΙ αντί για Όχι! Ο λαός δεν είχε την ευκαιρία να πει Όχι. Έτσι ζούμε στην θέση του Αλβανικού Έπους την Ντροπή της Σωτηρίας από την Χρεοκοπία. Ο Παπανδρέου, σικέ πρωθυπουργός, κάνει ότι και ο Τσολάκογλου: Τα "μαζεύει" από τον λαό και τα στέλνει στα "μαχόμενα στρατεύματα στις Ρωσίες"!

Και η Αντίσταση; Που είναι η οργανωμένη Αντίσταση; Που είναι τα ΕΑΜ και τα ΕΛΑΣ, που είναι οι δημοκράτες αγωνιστές, που είναι ο Μικρός Ήρωας κι΄ο Σπίθας, που είναι η Αριστερά; Και μη μου πείτε ότι τους είδατε να διαδηλώνουν μαζικά στους δρόμους στις κινητοποιήσεις του Μάη! Εκεί είδαμε περισσότερο την αγανάκτηση και την απελπισία να στέλνει τον κόσμο στους δρόμους και λιγότερο η συνειδητή στράτευσή του για την πραγματοποίηση πολιτικών οραμάτων ή κομματικών προγραμμάτων.

Η κοινωνία μας περιμένει ένα σύνθημα, ένα σάλπισμα για να ξεσηκωθεί. Περιμένει την οργανωτική πρωτοβουλία ενός Μετώπου που εμπνέει για να κατεβεί στους δρόμους, για να διαδηλώσει και να απεργήσει μαζικά. Ο εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός της ΓΣΕΕ δεν πρόκειται φυσικά να σύρει τον χωρό. Οι κομματοσκυλικοί εργατοπατέρες της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ που κρατάνε την ΓΣΕΕ δέσμια του κεφάλαιου και της εργοδοσίας δεν πρόκειται να δαγκώσουν ποτέ τα κομματικά αφεντικά τους. Ποιός θα εκφράσει λοιπόν το λαϊκό ανάθεμα και θα το μετατρέψει σε κύμα αντίστασης που θα πνίξει την χούντα της τρόϊκας και του πasόκ; Ποιός θα πάρει πρωτοβουλίες που θα στηριχτούν από τα 80% της κοινωνίας που εναντιώνονται στο μνημόνιο και θέλουν να παλαίψουν εναντίον του;

Οι συνθήκες για παλλαϊκή μαζική αντίσταση δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ευνοϊκές: Τσακισμένη,αποτυχημένη, βασικά ακέφαλη και διασπασμένη παραδοσιακή Δεξιά, μεταλλαγμένο ακροδεξιό πasόκ, πνιγμένο σε εσωκομματική παράλυση και εξωκομματική λαϊκή κατακραυγή, απίστευτα σκληρή πολιτική ρεβάνς της πλουτοκρατίας ενάντια στην κοινωνία, πλατύ μέτωπο δυσαρέσκειας στον λαό!

Όταν η αδικία γίνεται νόμος, η αντίσταση γίνεται καθήκον! Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την κοινοβουλευτική Αριστερά που διαθέτει και τους μοναδικούς οργανωμένους "αντιμνημονιακούς" κομματικούς μηχανισμούς. Στην πρωτόγνωρη μετωπική επίθεση του κεφα λαίου κατά εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων ενός αιώνα, η κοινοβουλευτική Αριστερά πρέπει να πρωτοστατεί σε ένα επίσης πρωτόγνωρο πλατύ λαϊκό μέτωπο αντίστασης της κοινωνίας. Όσο αυξάνουν οι φωνές γύρω μας "όλα αλλάζουν ή καταρρέουν δίπλα μας, και εμείς τον χαβά μας", τόσο γίνεται η ανάγκη ενός μετώπου αντίστασης μεγαλύτερη. Διαβάζουμε:

"Όλες οι διακηρύξεις και οι αποφάσεις των αριστερών κομμάτων και οργανώσεων διακηρύσσουν την επιμονή τους στο χτίσιμο μετώπου για την αντίσταση στα μέτρα της κυβέρνησης, αλλά η πρακτική δείχνει πως ο μοναχικός, αδιέξοδος, αυτοαναφορικός δρόμος, τελικά υπερισχύει. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, βοά από παντού η ανάγκη για ένα πλατύ και ανοικτό μέτωπο των δυνάμεων της εργασίας. Κραυγάζει η ανάγκη για κοινή δράση, ενιαία κέντρα αγώνα και διαμόρφωση ενός κεντρικού στόχου πάλης. Η Αριστερά, σήμερα, θα μπορούσε, σε πολύ ευνοϊκό -για το πρόγραμμά της- περιβάλλον και ταυτόχρονα σε πολύ αντίξοες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, να πείσει ότι οι επιδιώξεις της ταυτίζονται με τα συμφέροντα της τεράστιας πλειοψηφίας. Κάτι τέτοιο, όμως, θέλει γενναιότητα υπέρβασης του χθες, αλλά και αντίληψη της εποχής, του κενού, της ευκαιρίας, του καθήκοντος."

Το κεντρικό μήνυμα του παραπάνω κειμένου εκφράζεται και με διαφορετικά λόγια, χωρίς να αλλοιωθεί η παραμικρή του έννοια:

"Αντίσταση συλλογική, οι δρόμοι της Αθήνας και όλης της Ελλάδας πρέπει να γεμίσουν με διαμαρτυρόμενους....Αν πάμε με τη λογική ότι η Βουλή αποφασίζει, τότε υπάρχει και η άλλη λογική: Υπάρχει ο λαός, τη σκυτάλη πια την παίρνουν οι δυνάμεις έξω από τη Βουλή. Και άλλωστε η Βουλή από το λαό προήλθε, η καταδίκη της Βουλής επίσης από το λαό πρέπει να προέλθει. Και μιλάμε για πολιτική καταδίκη με μοναδικό μέσο την ανάπτυξη μιας συστηματικής προγραμματισμένης πάλης που κοιτάζει προς τα μπρος, προς ριζική πολιτική αλλαγή...Ο λαός μπορεί να επιβάλει ανακατατάξεις και να ανοίξει ένα διαφορετικό δρόμο. Αλλιώς είναι ντροπή να κάθονται στο σβέρκο του, να του αδειάζουν τις τσέπες και ο λαός να σκύβει το κεφάλι. Εμείς δεν θεωρούμε ότι ο ελληνικός λαός θα δείξει μια τέτοια στάση, ότι θα φοβηθεί και ότι θα χάσει το κουράγιο του."

Η κοινωνία μας δέχεται την μεγαλύτερη δυνατή επίθεση, η Αριστερά και μαζί της ο λαός πρέπει να αντιτάξουν την μεγαλύτερη δυνατή άμυνα. Δεν είναι αρκετή η καταγγελία των μέτρων στην Βουλή και στον λαό. Δεν είναι αρκετή η καταψήφιση των αντιλαϊκών νόμων. Δεν είναι αρκετή μια κομματική πορεία ή μερικές απεργιακές στάσεις του συνδικαλιστικού οργάνου που πρόσκειται στο κόμμα. Έχουμε πόλεμο και πρέπει να δηλώσουμε παρών!

"... Αν, πραγματικά, πιστεύουν ότι τα μέτρα αυτά είναι μόνο η αρχή μιας λαίλαπας αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων, αν πραγματικά πιστεύουν ότι γυρνάμε πίσω σ’ έναν εργατικό μεσαίωνα, τότε το χρέος τους προς τα λαϊκά και εργατικά στρώματα είναι πολύ μεγαλύτερο. Οφείλουν να αναστείλουν τη συμμετοχή τους στο Κοινοβούλιο και να ξεκινήσουν εκστρατεία ενημέρωσης του λαού σ’ όλη τη χώρα, να συμβάλουν σε μια πλατιά καμπάνια ουσιαστικής καταδίκης του Προγράμματος Σταθερότητας της κυβέρνησης και του Συμφώνου Σταθερότητας της Ε.Ε. Αν η ελληνική κυβέρνηση υιοθετεί αυτήν τη στιγμή το «shock doctrine» και με τη συνδρομή των ΜΜΕ επιχειρεί να τρομοκρατήσει τους Έλληνες πολίτες, προκειμένου μεθαύριο να αποδεχτούν ακόμα και την πώληση των νησιών μας για να αποφύγουμε την πτώχευση, τότε οι βουλευτές της Αριστεράς έχουν την υποχρέωση να αντιτάξουν στις Βρυξέλλες, την κυβέρνηση και τους συμμάχους της στη Βουλή τη δική τους «shock therapy».....Το ζητούμενο είναι αν στο επόμενο βραχυπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο διάστημα η Αριστερά «θα έχει λόγο διά να ομιλεί» και τι είδους λόγο. Το ζητούμενο είναι αν στην κοινωνία θα έχει σε μεγάλο βαθμό περάσει η επικίνδυνη άποψη «έλα μωρέ, και οι 300 τα ίδια είναι, όλοι τους βολεμένοι"

Έχουμε πόλεμο και πρέπει να δηλώσουμε παρών! Δεν έχουμε την πολυτέλεια να βαδίζουμε μόνοι μας, το ίδιο γνώριμο βήμα. Έχουμε καθήκον να σταθούμε δίπλα σε αυτόν που εκπροσωπούμε και όχι να περιμένουμε αυτόν να μας το θυμίσει. Η κοινοβουλευτική Αριστερά έχει ιστορικό καθήκον "να τα βρει". Πρέπει να συσπειρωθεί στα κοινά, να συσπειρώσει κόσμο σε μια μίνιμουμ πλατφόρμα μαζικού αγώνα κατά της καταλήστευσης της χώρας και κατά της εξαθλίωσης της κοινωνίας. Και όλα αυτά πρέπει να γίνουν χωρίς καμιά χρονοτριβή. Οι έξη μήνες που χάθηκαν είναι αρκετοί.