Ζούμε τον μεγαλύτερο εφιάλτη της μεταπολεμικής Ελλάδας! Παραδομένοι στην κομματοσκυλοκρατία της μάστιγας της κοινωνίας, το εργολαβικοτραπεζιτικοεκδοτικά αειδιαπλεκόμενο πασόκ, αυτούς που κατέλυσαν κάθε έννοια Ευνομίας στο όνομα της Αγίας Κονόμας και των Αγίων Πάντων Σκανδάλων, με καθημερινή υπερτριαντακονταετή Περιφορά του Επιταφίου της χιλιοσταυρωμένης χώρας στους ρυθμούς του - κάθε άλλο παρά γοερού-ψαλμού "Aι Μίζαι πάσαι"!
Η τύχη αυτής της τελειωμένης χώρας έχει πάψει προ πολλού να βρίσκεται στα χέρια των κατοίκων της. Δημόσιο, ΔΕΚΟ, Πόστα, Τρύπες, Θέσεις, Θεσούλες, Υπηρεσίες, Κομματοφωλιές, Ταχτοποιογραφειάκια, κυβερνητικά καναλοσυνδικάτα οι μαγικές λεξούλες όπου μεγάλωσε και γιγάντωσε ο αναξιοκομματοφρουρισμός, απαλλοτρίωσαν τις συνειδήσεις μιας ατέλειωτης στρατιάς οπαδών, φίλων, συγγενών, οι οποίοι δηλώνουν σήμερα στην Αντίσταση κατά του νεοφιλελεύθερου Όλεθρου άθλιοι φυγόδικοι και θλιβεροί απόντες!
Η κοινωνία της τακτοποιημένης φατρίας των πρασινογαλάζιων τζαμπατζήδων λουφάζει τώρα πάνω στα "μνημονιευμένα" απομεινάρια των προνομίων της, αδύναμη, άθλια, άβουλη και τρομοκρατημένη. Οι λίγες της ελπίδες για επανάκαμψη βασίζονται στο πιπίλισμα της αποσμητικής παστίλιας δημόσιου ουρητηρίου που τους δίνουν να πιπιλίσουν αντί καραμέλας: ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ.
Ή πάνω σε άλλες βαρβαροσοσιαλιστικές ή μη πατέντες αυτοσωτηρίας όπως το HAIRCUT, τρομάρα να τους έρθει με τα κομμωτικά!
.Η Ελλάδα του Μέσου και του "δικός μας είναι μωρέ" που δεν έμαθε να σηκώνει το κεφάλι της για να μη ρισκάρει τα προνόμιά της, προτιμάει να "στήνεται" σε ντόπιους και ξένους... Οθωμανούς, Τρόϊκες, ΔΝΤ αναμένοντας....παθητικά την ουράνια λύση της ΘΕΙΑΣ...
....ΕΠΙΜΗΚΥΝΣΗΣ!
Φουντάρουμε, δεν φουντάρουμε, βουλιάζουμε, δεν βουλιάζουμε, θα μας σώσουνε, δεν θα μας σώσουνε, θα μας υποχρεώσουν, δεν θα μας υποχρεώσουν, θα μας, δεν θα μας....
Ευρωπαϊκή Ένωση; Μέσα; Έξω; Δεν δίνεται απάντηση και μας βασανίζει η ανασφάλεια του ενωμενοευρωπαϊκού μέσα-έξω...
Ή μήπως θα σώσει την παρτίδα η επιστροφή στην δραχμούλα, που σου έδινε σε στιγμές μεγάλης υποτίμησης την οριακή ψευδαίσθηση του εκατομμυριούχου;
Αλλά μέσα στις άπειρες οικονομικές ορολογίες, μέσα στις επιστημονικές αναλύσεις και στις διάφορες θεωρίες περί σωτηρίας ή περί χρεωκοπικού εξώτερου πυρ μας διαφεύγει εντέχνως μια μικρή αλλά σημαντικότατη λεπτομέρεια: Κατά την διάρκεια του ταξιδιού για την όποια νεοφιλελεύθερη Ιθάκη γινόμαστε όλο και πιό φτωχοί! Λιγότερο το παξιμάδι του πληρώματος, λιγότεροι κωπηλάτες στο κουπί, περισσότερο κουπί, λιγότερα όνειρα...
Και σαν να μην έφταναν αυτά, γινόμαστε όλο και πιο λιγότερο άνθρωποι! Αντί συσπείρωσης και αδελφοσύνης, αντί ανθρωπιάς, κατανόησης και αλληλεγγύης γινόμαστε απειλή του φουκαρά του διπλανού μας.....
.Απέραντη θλίψη για μια πατρίδα που πλέον δεν ανήκει σε μας. Ατέλειωτος πόνος για τον αργό θάνατο του αγαπημένου ανοιχτόκαρδου και λεβέντικου φιλότιμου, την σκαλωσιά πάνω στην οποία στηριζότανε η ζωή του λαού μας.
Η ελπίδα δεν πεθαίνει φυσικά. Ο αγώνας είναι ελπίδα, το όνειρο είναι ελπίδα. Μερικές φορές και το χαμόγελο. Όχι πάντα. Μόνο τότε, όταν κατεβαίνει από το λημέρι του στο πρόσωπο, να γίνει στην καρδιά μας ευχή.
Ε σκάω τότε ένα διάπλατο, από αυτί σ΄αυτί, και εύχομαι να τα δω να τα μαζεύουνε κάποτε όλα τα λαμόγια που ξεκοκκαλίζουν την ζωή μας όπως τον θλιβερόν αυτόν εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου