Καθεστώς ΜΠΑΤΣΟΚ: Πιάσανε τους Πλακατοτρομοκράτες!

Έλαμψε εκτυφλωτικά η Δημοκρατία, συγκεκριμένα η πεμπτουσία της, η Δικαιοσύνη, στον περί το ΟΑΚΑ χώρο μετά την λήξη του αγώνα πρωταθλήματος μεταξύ Παναθηναϊκού και Εργοτέλη! Εστία της...λάμψης το γνωστό...σεσημασμένο πλακάτ κατά των λαμόγιων της Εξουσίας που ανάρτησαν οι πράσινοι κομμουνιστοσυμμορίτες, το οποίο λίγο έλειψε να τινάξει το γήπεδο στον...αέρα και την έννομη τάξη στην...γη. Αλλά ας τα πούμε με την σειρά!

Πριν κάτι χρόνια δεν με έπαιρνε ο ύπνος και βγαίνω γύρω στις τρεις μετά τα μεσάνυχτα για βόλτα σε κάποιο πάρκο της πρωτεύουσας. Πριν φτάσω, στον δρόμο, αλλά και μετά μέσα στο πάρκο, βλέπω αρκετούς άντρες να τρέχουν προς κάθε κατεύθυνση και να ψάχνουν παντού! Παραξενεύτηκα φυσικά, αλλά δεν είπα τίποτα. Ε κάποτε, μετά από ατέλειωτες νύχτες αϋπνίας και σουλάτσας στα πάρκα και στους δρόμους της πόλης, και αφού το φαινόμενο της παράξενης τρεχάλας αυτών των ανθρώπων άρχισε να εξαπλώνεται και στην ημέρα, δεν κρατήθηκα και βουτάω έναν τύπο που περνούσε δίπλα μου τρέχοντας, από το μανίκι.

Συγνώμη ρε φίλε, του λέω, μπορώ να κάνω μιά ερώτηση; Ναι, αλλά γρήγορα γιατί βιάζομαι, απαντάει. Τρέχεις πολύ ώρα, ρε φίλε; Ουυυ, εδώ και χρόνια, απαντάει κάνοντας με το χέρι την γνωστή...κωπηλατική χειρονομία. Μέρα νύχτα φίλε, μόνο λίγες ωρίτσες κάθομαι να ξαποστάσω και μετά πάλι τρεχάλα προς την δόξα τραβώ, συμπληρώνει με έντονον ...προπαρελασιακό στόμφο ο άγνωστος αθλητής. Συγνώμη, του λέω, αλλά πες μου σε παρακαλώ σε μένα που είμαι αγαθός και δεν νογάω πολλά τον λόγο της τρεχάλας και της ψαχούλας. Σκύβει συνωμοτικά και μου ψιθυρίζει στο αυτί: Φίλε, μπάτσος είμαι! Ψάχνουμε να βρούμε ενόχους για τα πολιτικά σκάνδαλα. Μέρα νύχτα, εδώ και χρόνια! Άντε ρε, του λέω έκπληκτος. Σπαθί ρε συ, να, να μη προλάβω, μου απαντάει και φιλάει σταυρό.

Τι να κάνω, τον πίστεψα. Και για πες μου ρε συ όργανε, πιάκατε ρε σεις ποτέ κανένανε, ρωτάω ως νομοταγής πολίτης και μαλάκας ψηφοφόρος του πασόκ. Μπα, νισάφι φίλε μου, ούτε για το σπάσιμο της παρθενιάς, τίποτα, απαντάει με θλιμένο ύφος, μη σας πω και με βουρκωμένα μάτια και χάνεται μετά γωνία Ιππολύτου και Ι. Δροσοπούλου, και γαμώ τις περιοχές.

Μάλιστα φίλοι μου. Ούτε έναν δεν έπιασε η ένδοξη ελληνική αστυνομία όλα αυτά τα χρόνια, μεγάλη γκαντεμιά. Όχι, δεν πρόκειται φυσικά για ανικανότητα, προς Θεού: Άμα σου σκάσει φίλε μου μέσα σε φέρρυ μπωτ μπόμπα στα χέρια σου, την έκατσες μάγκα μου! Σε βουτήξανε πριν προλάβεις να πεις, μα ποιός μαλάκας μου είπε ότι αυτά τα ελβετικά ρολόγια δεν πάνε ποτέ πίσω; Μιλάμε για την κοινή ατυχία, βάζεις άσσο στο Μπαρτσελώνα-Μάλαγα και ισοφαρίζει με αυτογκόλ ο Μέσσι στις καθυστερήσεις! Ή χτυπάς το δεκατρία στο λόττο και η ρουφιάνα η μπαλίτσα κάνει ένα γκελάκι και κάθεται παραδίπλα! Ατυχία...

Αλλά αν της κάτσει της ελληνικής αστυνομίας το ταλέντο και η τύχη, του γαμάει τη μάνα του εγκλήματος και της διαφθοράς! Όπως πχ μετά τον αγώνα του Παναθηναϊκού έξω από το ΟΑΚΑ. Τι έγινε; Ακούστε να δείτε γκαγκστερική πλοκή και αστυνομική δράση γιά όσκαρ! Σηκώσανε οι φίλαθλοι πανώ που τάχωνε στην πολιτική εξουσία. Όχι τίποτα υβριστικό, ψιλοπράγματα. Έγινε το "κατεβάστε το παιδιά-δεν το κατεβάζουμε", σφύριξε ο άρχοντας του αγώνα, σφύριξε και η θύρα 13, σφύριξε και η Πανάθα τέσσερα τεμμάχια στα κρητσικάτσα που Τέλουν Έργο, και είπαν οι άνθρωποι να πάνε στα σπιτάκια τους, να δούνε τα αθλητικά.

Είπαν, αλλά να που αγρυπνούσε το μάτι της προστασίας του πολίτη, και τους την είχε στήσει έξω από το γήπεδο των πλακατοκακοποιών η πανένδοξη ελληνική αστυνομία (άνευ κουκουλοφόρων, είχαν ρεπό)! Και εκεί να δείτε θαύματα! Αυτοί που δεν βλέπουν εδώ και 30 χρόνια ούτε να ξύσουν στο σκοτάδι τα απαυτά τους, βρήκαν το πλακάτ!

Χριστέ κι΄Απόστολε, ναι το βρήκαν!

Χαρούμενες στιγμές γεμάτες πολιτισμό και τρυφερή Δημοκρατία: Βγάλτο πούστη το πανώ/δεν το βγάζω μπασκίνα! Βγάλτο μη φωνάξω τα ΜΑΤ/και δεν βγάζεις κίρρωση του ήπατος να φωνάξουμε νεκροθάφτη;

Έρχεται και η γκεσταπαρία των ΜΑΤ που περίμενε παρακάτω τον οχτρό και γίνεται του φίλαθλου! Πάρε τις σπρωχτικές σου χόρτε μαγικέ, φάε και τις γκλομπιές σου σύλλογε μεγάλε, να και συλληψούλες, να και κατασχεσούλες υφάσματος, όμορφα πράγματα μαγικά, αγγελικά πλασμένα!

Συμπέρασμα; Πεθαίνει κάθε μέρα πιό πολύ αυτή η χώρα, δάκρυα για τους αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας αντί στεφάνων παρακαλώ...

Βρισκόμαστε εκεί βαθιά στην τρύπα, στον πάτο της τρύπας που ανταμώνουν η τραγωδία και η κωμωδία και γίνονται ένα.

Και αν η...προσαγωγή του πλακάτ θεωρείται ανέκδοτο που προκαλεί γέλια, ας μην διαφύγει της προσοχής μας ότι η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ του πλακάτ είναι ένα μεγάλο σύγχρονο ΔΡΑΜΑ!

Τζωρτζ Όργουελ, πάρκινγκ του ΟΑΚΑ, Οκτώμβριος 2011, ώρα θανάτου, καλή σας μέρα.


Και με κάτι τέτοια "σοσιαλιστικά" που βρέχει η ξεφτυλισμένη νεοφιλελεύθερη ρεντικωλέντζα στην στράτα μας, ακούμε το παρακάτω τραγουδάκια και κλαίμε...



...αντί να σηκωθούμε και να τους φάμε!