Μοναξιά. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, όταν καταλαγιάσει το λιονταράκι μέσα σου και αρχίζει να σε πειράζει παίζοντας κρυφτούλι κάπου στα άδυτα της ψυχούλας σου ο παληκαράς θυμός, σκάει μυτούλα η μοναξιά.
Πρώτη ξαδέρφη της οργής, η μοναξιά, και μάνα της σοφίας. Την νοιώθεις νάρχεται μετά το άγριο σούσουρο, αθόρυβα και σεμνά, νταούλι εννιάμηνο η κοιλιά, και πριν προλάβεις να πεις ένα γειά, αρχίζει να γεννοβολά την μία σοφία μετά την άλλη.
Ακριβώς εκείνη την στιγμή ανοίγει η μυστική δίοδος που ενώνει ψυχή με λογική και φουλάρει το είναι σου με γκρίζο.
Θλίψη....
Πάει το μπλε της ζωντάνιας, χαμένο το πράσινο της ελπίδας, ξεθωριασμένο το κίτρινο της χαράς, σβησμένο το κόκκινο της αγάπης....
Γκρίζο....
Μιά πατρίδα βυθισμένη μέσα σε έναν απέραντο γκρίζο ωκεανό θλίψης! Μιά κοινωνία ορφανή από χαμόγελο και πεντάρφανη από ελπίδα.
Δεν χρειάζεσαι ιδιαίτερες ικανότητες για να συλλάβεις το καταθλιπτικό μύνημα που εκπέμπει η συντριπτική μερίδα της κοινωνίας μας:
Όχι! Αλλά πως; Άρα ναι.....
Ένα γιγαντιαίο τσουνάμι η οργή του κόσμου, το οποίο όμως ελλείψει κατάλληλης ακτής αυτοχαλιναγωγείται τελικά σε ταπεινό κυματάκι. Και όμως, υπάρχει διέξοδος, υπάρχει λύση, υπάρχει ελπίδα! Πάντα υπάρχει για την κλειδαριά το σωστό κλειδί. Ποιό είναι αυτό; Κάποιο, ένα συγκεκριμένο. Δεν θέλω να του δώσω όνομα και χαρακτήρα, σίγουρο είναι μόνο ότι υπάρχει. Αρκεί να δοκιμάσουμε για να ανοίξουμε την κλειδαριά, ένα από αυτά τα κλειδιά που δεν χρησιμοποιήσαμε ακόμα. Η επιμονή σε εκείνα που αποδεδειγμένα δεν κάνουν, δεν πρόκειται να αποφέρει ποτέ αποτελέσματα. Ακόμα και μετά από επανειλημμένες προσπάθειες δεκαετιών!
Η τραγωδία αυτής της χώρας επικεντρώνεται στην αδυναμία της να συνενώσει τα αντικείμενα που είναι αναγκαία για την επίλυση των προβλημάτων της: Το κλειδί με την κλειδαριά! Θέατρο του παράλογου: Μιά παράφρων κοινωνία με έντονα συμπτώματα οσπιταλισμού βαρέας μορφής στην μία όχθη του ποταμού, αναμένει τον πολιτικό ηγέτη που βρίσκεται στην άλλη όχθη να την οδηγήσει στην εξιλέωση. Και ο ηγέτης περιμένει την κοινωνία! Και κανείς δεν κάνει την πρώτη κίνηση για να διαβεί το γεφύρι.
Σίγουρο είναι, ότι τα γεφύρια δεν μπορούν να σηκώσουν ολόκληρες κοινωνίες, άλλοι πρέπει να κάνουν το πρώτο βήμα. Δεν χρειάζεται φιλοσοφία, μετά από δύο χρόνια απίστευτης βαρβαρότητας κατά του λαού το γεφυράκι δεν έχει αισθανθεί ούτε ένα πρώτο μικρό αναπαίσθητο βηματάκι! Δεν κουνιέται φύλλο!
Θλίψη....
Χάνουμε κάθε μέρα το πολύτιμό μας σήμερα και το πληρώνουμε προκαταβολικά με το χάσιμο του αύριό μας! Και όλα αυτά γιατί είμαστε ΟΛΟΙ μας δημιουργήματα του σάπιου οικοδομήματος στο οποίο ανήκουμε.
Και φυσικά υπάρχουν Ιδεολογίες φίλοι μου. Άνθρωποι δεν υπάρχουνε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου