Η μεταπολίτευση είμαστε εμείς

Εγώ τον Βενιζέλο τον εκτιμώ! Γιατί, τι έχει; Μιά χαρά μπάκακας είναι! Αποκρουστικός θα πείτε, αλλά όποιου του αρέσει. Μήπως εμείς είμαστε καλύτεροι; Μη σας πω, ότι και πολύ μας πάει. (Αυτό ισχύει σαν πρόλογος, και γαμώ τους προλόγους δηλαδή. Παμ΄παρακάτ΄).

Όταν μιλάμε για Βενιζέλους έχουμε έναν καθρέφτη μπροστά μας και βλέπουμε την μάπα μας. Ναι βλέπουμε τον ρεζίλη τον εαυτό μας, γιατί ο χοντρός από μόνος του δεν υφίσταται καν: Υπάρχει επειδή υπάρχουμε εμείς, αναπνέει επειδή του δίνουμε την αναπνοή μας, γίνεται σαν ζώο επειδή τον ταΐζουμε από το υστέρημά μας, είναι σπουδαίος επειδή τον κουβαλάμε στις πλάτες μας, είναι επίκαιρος, ιν, επειδή τον "φοράει" χειμώνα-καλοκαίρι η ηλιθιότητά μας.

Πως το είπε ο άλλος εύχοντρος, το παγκαλοφάγο από την Ελευσίνα; Μαζί τα φάγαμε; Λάθος! Μαζί τους βγάλαμε! Αυτό είναι το πιό σωστό από κάθε τι που κάναμε κατά την διάρκεια της Μεταπολίτευσης (την εποχή υποστολής του πολιτισμού) μαζικά "μαζί". Όλα αυτά τα βενιζελωτά και σαμαρόσχημα δεν είναι τίποτα άλλο από συμπυκνωμένος πελτές της κοινωνίας μας: Εγώ, εσύ, ο διπλανός, όλοι μας! Μη κρύβεσαι φίλε πίσω από τον μπροστινό σου, σε είδα!

Τον ξέρετε τον Κωστάκο; Όχι; Τι λε ρε; Τον Κωστάκο δεν ξέρετε; Τσ τσ τσ...

Τα λέγαμε χθες, πήγε να πάρει φωτιά το καλώδιο και ας συμφωνούσαμε σε όλα. Απόλυτη συμφωνία σε όλα και το ρεζουμέ να σπάει κόκκαλα: Ω ρε πούστη μου τι κόλαση φτιάξαμε μόνοι μας και άντε να την αντέξεις τώρα εσύ μαλάκα αυτοκολασμένε. Κάπως έτσι. Δηλαδή όχι ακριβώς έτσι, έτσι είναι για μας, για την πάρτη μας, γιά τα χρόνια που έχουμε σαν πατεράδες ακόμα μπροστά μας. Γιατί άμα κάνεις την μαλακία και βάλεις μέσα σε όλον αυτόν τον χαλασμό μιά υποψία (μισό κουτάλι του γλυκού, που λένε στις συνταγές) "και τι θα κάνει το παιδί μου;", την έ-βα-ψες φίλε μου!

Τι κάναμε όλα αυτά τα χρόνια; Τι τι κάναμε, τι ΔΕΝ κάναμε, να πεις! Κατ΄αρχήν εξαφανίσαμε αυτό που μας λέγανε οι καθηγητές και οι δάσκαλοι ότι κάναμε, όταν μας πιάνανε να βγάζουμε σκονάκι η να προσπαθούμε να κάνουμε αντιγραφή: Εξαφανίσαμε από προσώπου γης την...ευγενή άμιλλα.

Να πάει μπροστά ο καλύτερος; Τι λε ρε, είσαι με τα καλά σου; Και τι θα κάνουμε εμείς; Τι, να προωθήσουμε τον άξιο; Και πως θα βολευτούμε εμείς μετά ρε μάγκα;

Είναι άρρωστο ρε σεις να ξέρεις ότι κάθεσαι σε μιά καρέκλα στην οποία έπρεπε να καθόταν κάποιος άλλος, ένας πιό άξιος από εσένα, και να την βρίσκεις μάλιστα! Είναι άρρωστο να δέχεσαι, ότι τα πέναλτυ που σου δίνει το κοράκι είναι πέτσινα, αλλά να τα χώνεις όλα στο γάμα! Είναι δέκα φορές ανίατα άρρωστο, να "τακτοποιείς" το παιδί σου, τον δικό σου, κάνωντάς του πλάτες να πηδήξει εν κινήσει πάνω στο λεωφορείο της ζωής (της γαμάτης ζωής) και να αφήνεις τον μαλάκα που περιμένει στην στάση με τις ώρες, να περιμένει...

Μη φεύγεις! Τσατίστηκες; Δεν πειράζει, για κάτσε κάτω σε παρακαλώ!

Φακελλάκι λέει ο άλλος. Ζήτησε, πήρε φακελλάκι και φτου του και σα δεν ντρέπεται κοτζάμου επιστήμονας, να ζητάει φακελλάκι από το φτωχαδάκι, για να κάνει την δουλειά γιά την οποία πληρώνεται, ο πούστης! Καλά, από την μία μεριά είναι ένας επίορκος γιατρός, ένας διεφθαρμένος υπάλληλος, ένας διαπλεκόμενος πολιτικός. Από την ΑΛΛΗ ΜΕΡΙΑ ποιός είναι κύριε τάδε μου; Γιατί για να παίξεις πινγκ πονγκ, για να ασχοληθείς με αυτό το όμορφο σπορ "σε δίνω-με δίνεις" (για να το καταλάβουν καλύτερα οι φίλοι από τη Σαλονίκη) χρειάζεσαι ΔΥΟ, κερίες και κύριοι!

Ο ένας γουστάρει λάδωμα για να κάνει το αυτονόητο, τη δουλειά του, ο άλλος λαδώνει για να γίνει η δουλειά του. Και ξέρετε γιατί λαδώνει; Γιατί και ο ΙΔΙΟΣ θα έκανε την δουλειά του καλύτερα ή σωστότερα με φακελλάκι στην από μέσα. Γιατί και ο ίδιος είναι ίδιος! Εγώ ΔΕΝ έχω δώσει ποτέ φακελλάκι σε κανένα ρε, σου λέει ένας στις 100.000. Εμένα με θίγει και μόνο η σκέψη ρε! Με θίγει ρε, καταλαβαίνεις;

Που να τους καταλάβουνε, αυτούς τους ένανε στις εκατό χιλιάδες, σε αυτή την κωλοχώρα; Πολλά ζητάμε, μπλόγκερς είμαστε, μαλακίες λέμε να περνάει η ώρα...

Λέγαμε με τον Κωστάκο λοιπόν, πως μεταδίδεται αυτή η αρρώστεια, που κολλήσαμε πιάνοντας τις κομματικές κωλοταυτότητες της νουδοπασόκας. Βάζεις δέκα δικούς σου μέσα, να προωθήσεις τα...πιστεύω της παράταξης, οχτώ απ΄αυτούς σκάρτοι, λέει ο Κωστάκος. Ντάξει, μπήκαν και περνάνε καλά. Ας πούμε υπάλληλοι στο υπουργείο Ποδοσφαίρου και Στρογγυλής Θεάς, και γαμώ τα υπουργεία! Έρχεται κάποτε η Ουέφα και τους λέει, παιδιά έρχεται Πανευρωπαϊκό, κανονίστε.

Ε πιάνουν και σκαρώνουν από τους 8/10 σκάρτους μιά τριμελή επιτροπή. Όμως λόγω γενικής ανικανότητας και ιδιαίτερα στα μαθηματικά η επιτροπή γίνεται διμελής. Άρα, σύμφωνα με τον νόμο των πιθανοτήτων, αποτελείται από ΔΥΟ σκάρτους. Ερώτηση: Σε ποιόν θα αναθέσουν δύο σκάρτα λαμόγια του κερατά την τεχνική ηγεσία της ομάδας, στον Ρεχάγκελ, στον Αλέφαντο ή στον Μπάμπη πούχει ψιλικατζήδικο στα Αλώνια και είναι πασοκατζονουδουκάς και έχει παίξει ως παιδίς δυό φορές μπάλλα στην ζωή του, πριν γίνει τούμπανο από το φαΐ και πάει άδοξα η ποδοσφαιρική του καριέρα;

Και νάτονα τον Μπάμπη τεχνική ηγεσία και κάθε μέρα στο γυαλί! Και ποιόνανε θα καλέσει ο Μπάμπης παρακαλώ στην Εθνική; Τον Δέλλα που έχει το ντεσαβαντάζ νάναι ντερέκι και να παίρνει όλες τις κεφαλιές; Ή τον Ζαγοράκη που βγάζει μπαλλιές που σκοτώνουν, να πάρουμε κανέναν άνθρωπο στο λαιμό μας και να τρέχουμε και να μη φτάνουμε; Μη λέμε τώρα ότι θέμε! Τον Έτσι και τον Αλλιώς θα καλέσει ο Μπάμπης, τόσα ξέρει, τόσα κάνει. Άσε που είναι και οι δυό τους δικά μας παιδιά και με μεγάλο σόϊ...

Έτσι πάει παιδιά, αλυσίδα. Η σκαρταδούρα απλώνεται παντού, το επίπεδο κάνει βουτιά στον πάτο του χάους, και όταν πιάσουμε κάποτε υπόγειο έχουμε πιά ξεχάσει ότι υπήρχε στο παρελθόν και ρετιρέ. Έτσι γίνεται με τον φουκαρά τον πολιτισμό: Άμα του φορέσεις περιβραχιόνιο με το γράμμα Π, τον βλέπω να καίγεται κάποτε στα κρεματόρια...

(Τώρα αν βρεθεί κάποιος κρύος και πει, τι λε ρε βράχο; και πως το σηκώσαμε ρε στην Πορτογαλία, αν είναι έτσι όπως τα λες; Ε, αυτός είναι παράξενος και πολύ μου την σπάει, καλύτερα να μη βρεθεί. Τόξερα ότι το παράδειγμα κινδυνεύει από όλες τις πλευρές, αλλά λέω, άσε θα το βάλω, λίγο πολύ όλοι σκαμπάζουν λίγο από ποδόσφαιρο, ενώ αν χρησιμοποιήσω παράδειγμα ανάλογο της νοϋμοσύνης και μόρφωσής μου, πχ πυρηνική φυσική και βάλε, θα με καταλάβαινε ο εγώ κι΄εγώ)

Τώρα βλέπω κάτι ζορισμένους αναγνώστες, να προσπαθούν να ξεφύγουν από την μέγγενη της σελίδας και να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια.

Στοπ!

Εκεί που είσαστε και ούτε βήμα παραπέρα! Τι; Είσαι, είναι, είμαι, εσύ, αυτός, εγώ αθώος; Τι, εμείς όχι; Μόνο εκείνοι φταίχτες; Αποδείξεις παρακαλώ! Μάρτυροι, ψευδομάρτυροι, αυτόπτες μάρτυροι, ιερομάρτροι, μάρτυροι του Ιεχωβά, ότι θες, αλλά απόδειξε!

Τσατίζεται που λέτε (με το δίκιο του) ο αναγνώστης και ξεσπαθώνει!

Θυμάσαι κύριε βράχε μου τότε που έχτιζε ο κάθε εις Έλλην, κατευθείαν απόγονος εκείνων που έλεγαν "πας μη Έλλην, βάρβαρος" και μάλιστα έχτιζε κι΄έδερνε; (Μη το πούμε ως έχει και μας κατηγορήσουν ως χυδαίοι αθρώποι που λέμε την κακιά λέξη "γαμούσαν")

Θυμάσαι κύριε βράχε μου τότε που είχε πέσει η ρουφιάνα κενωνία με τα μούτρα στο αυθαίρετο του αυθαιρέτου, ω αυθαίρετο, και έδινε στην κουφάλα φύση της επικράτειας να καταλάβει τι εστί παρανομία, Άγρια Δύση, μπετόν και μπάζο;

Θυμάσαι τότε που δεν αφήνανε τίποτα όρθιο, από λιβάδι μέχρι δάσος, από λόφο μέχρι βουνό, από χωράφι μέχρι παραλία, από Έβρο μέχρι Καστελόριζο; Ε, δεν με είδες εμένανε στην πρώτη γραμμή αυτών των εκατομμυρίων που διαδηλώνανε σιχτιρισμένοι με την οικολογική καταστροφή των Ελεύθερων Αυθαιρετοχτιστάδων; Ή αν δεν με πρόσεξες προσωπικά, τους άλλους, τα εκατομμύρια που πάλευαν για την πάταξη της αυθαιρεσίας, δεν τα είδες; Κακώς!

Δεν είδα ρε παιδιά, δεν μπορώ να τα βλέπω όλα. Ατύχησα! Βόηθαγα έναν μπατζανάκη μου να στήσει έναν ημιυπαίθριο στη ζούλα και δεν προλάβαινα να τα δω όλα.

Πάντως ένα δεν μου διέφυγε. Δεν γινόταν εξάλλου να μου διαφύγει, τόσο μαζικά που έκανε την εμφάνισή του το φαινόμενο: Ο Έλληνας μπορεί νάναι ξεφτέρι στην κουτοπονηριά και στην παρανομία, αλλά τσι φόροι του τσι πλερώνει σα κύριος μέχρι τελευταίου ευρώ! Σπαθί! Έχετε δει τον λεγόμενο "μαχόμενο πολίτη"; Εγώ πολλές φορές! Πχ, τελευταία φορά στη Λαϊκή του Λαυρίου, έχει και δυό καντίνες για μάσα, καλή λαϊκή.

Πάει που λέτε ένας πελάτης και παίρνει ένα τσουβάλι πατάτες, κάτι καφάσια κεράσια, ίσαμε τριάντα κιλά ντομάτες, (μη ρωτάτε τι τις ήθελε τόσες ντομάτες, φαινόταν και μυστήριος ο τύπος), τριανταπέντε έως τριανταέξη μελιτζάνες, ένα φορτηγό καρπούζια, σηκώνει να μη πολυλογώ όλη την πραμάτεια του έμπορα, βάλε μου και ένα ματσάκι μαϊντανό και κάνε μου τον λογαριασμό παρακαλώ, λέει στο τέλος. Μαζεύτηκε το πλήθος να κόψει τα κόζια, δεν το βλέπεις κάτι τέτοιο κάθε μέρα ντε. Πιάνει ο έμπορας την μηχανή του ταμείου και της δίνει να καταλάβει τι εστί απόδειξη: Τόσα τα λαχανικά, τόσα τα φρούτα, τόσα τα ζαρζαβατικά, τόσο ο φιπιάς, όλα μαζί 13.567, 12 ευρώ, άντε για σας μόνο 13.567.

Το πλήθος να βλέπατε! Ποιός είδε το πλήθος και δεν φοβήθηκε, που λένε και οι άθεοι που δεν γουστάρουν τα θεοτικά στις παροιμίες. Πόσοι νοματαίοι λέτε νάτανε εκεί; Τριακόσιοι; Μερικές χιλιάδες; Ε όλοι του την πέφτουν οριζοντίως και καθέτως του έμπορου, να μην προλαβαίνει να δει από που τούρχεται!

ΚΑΙ Ο ΜΑΪΝΤΑΝΟΣ; Κουφάλα έμπορα πα να φας τον μαϊντανό του κράτους χωρίς απόδειξη, λαμόγιο του κερατά! Αίσχον και το ηξερνάγαμε ότι κλέβετε ασυστόλως την εφορίαν, και έχει κανένας κάνα κινητό να φωνάξουμε το 100, και σα δε ντρεποσούσατε εσείς οι μετρημένοι στα δάχτυλα που δε πλερώνετε τσι φόροι, να χτίσει η Αττική Οδός την αττική οδό και να τα κονομάει ενδόξως από το διόδιο και να βλαστημάμε μετά εμείς και να αυτοφασκελωνόμαστε, να μαλάκα!

Αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις φυσικά, δεν είναι όλοι ίδιοι να πούμε. Να σας πω μιά προσωπική μου εμπειρία, να καταλάβετε. Απέναντι από το σπίτι μου αριστερά μένει ο Μίμης, δεξιά δίπλα του ο Κώστας. Μέλος του ΚΚΕ ο πρώτος, μέλος του ΣΥΝ ο δεύτερος. Ιδεολογικές διαφορές εντάξει, αλλά φιλαράκια οι δύο γείτονες: Στα δημόσια τρωγόμαστε, στα πριβέ τρώμε από το ίδιο πιάτο που λένε. Καθόντουσαν στην αυλή τους και τα λέγανε, αβρότητες: Καλό παιδί ο Τσίπρας αλλά λίγο οπορτουνιστής, ο Μίμης, έχταχτη κοπέλλα η Παπαρήγα, αλλά λίγο σταλινικιά, ο Κώστας. Εκεί ακριβώς κάνει μπραφ ο ταχυδρόμος, από μία επιστολή ο καθένας: Τα εκκαθαριστικά από την Ευφορία! Όχι, από την εφορία....

Τα ανοίγουνε και οι δύο ταυτόχρονα, διαβάζουν, και μετά αρχίζουν τις χριστοπαναγίες: Ρε τα παλιολαμόγια της εφορίας, να μας στείλουνε λάθος εκκαθαριστικό και πάνε να μας πείσουνε, εμάς φοροτεχνικούς με πείρα δεκαετιών (Σημείωση: Ξέχασα να πω ότι ο Μίμης και ο Κώστας είναι φοροτεχνικοί. Και οι δύο!) ότι πρέπει να πληρώσουμε από 1,200 ευρώ έκαστος, την στιγμή που χρωστάει ο καθένας μας ακριβώς 4.883 ευρώ!

Να μη πολυλογώ πάλι, πάμε να τα χώσουμε στην εφορία, μου λένε, έλα να σπάσεις πλάκα. Ε πάμε και οι τρεις, ντουγρού στον υπεύθυνο, καλημέρα σας κύριε εφοριακέ και μη πας να μας δουλέψεις με τα 1.200 ευρώ μη σου πάρει ο διάολος τον πατέρα, μαλάκα, ε μαλάκα! Πωπωωω, ποιός είδε την Ενωμένη Αριστερά και δεν την φοβήθηκε! Χρωστάμε 4.883 και όχι 1.200 οι μεν, όχι 1.200 και ούτε λεπτό παραπάνω ο δε, σπάει κάποτε το γυαλί, τον βάζουν κάτω τον πασόκο (τι άλλο;) και τον κάνουν τόπι στο ξύλο! Μετά βγάζει ο καθένας τους από ένα πεντοχίλιαρο, το πετάνε στη μούρη του καθεστώτος και φεύγουν όμορφοι κι΄ωραίοι.

Εξαιρέσεις φυσικά...

Το γεγονός ότι η κοινωνία μας όχι μόνο επέτρεψε τον μεταπολιτευτικό κατήφορο, όχι μόνο παραδόθηκε άνευ όρων (ή έστω χλιαρά αμυνόμενη) στο σύστημα, αλλά έβαλε το κεφάλι της κάτω και αφέθηκε -μετά από χλιαρή αντίσταση για το θεαθήναι- στην μνημονιακή της τύχη, δεν είναι τυχαίο. Όπως τίποτα δεν είναι τυχαίο! Δεν είναι τυχαία τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, δεν είναι τυχαία η ανικανότητα της πλειοψηφίας να ΖΗΤΗΣΕΙ, να ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ και να ΕΠΙΔΙΩΞΕΙ ριζικές και πραγματικές αλλαγές, αλλά αποτέλεσμα μιάς καθοδικής πορείας 37 χρόνων που επηρέασε και την κοινωνία συλλογικά και το μεμονωμένο μέλος της σαν άνθρωπο και πολίτη.

Έτσι φτάσαμε εδώ που είμαστε, 17 μέρες πριν τις εκλογές: Εκεί που είχαμε μείνει! Ούτε βήμα μπροστά! Στα "ποσοστά μας", στα παλιά, γνωστά και συνηθισμένα, ανίκανοι να ξεπεράσουμε τον ίσκιο μας, φτωχοί από ταλέντο, πάμφτωχοι από φαντασία. Ιδεολογίες; Τι ιδεολογίες; Ποιός ασχολείται σοβαρά με τις ιδεολογίες; Ο παράγων άνθρωπος αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων και κάνει μόνο αυτό που μπορεί να κάνει: Να γίνει η τροχοπέδη των ιδεολογιών. Και το αποτέλεσμα όλων των φιλότιμων προσπαθειών; Και η σούμα όλων αυτών των απεργιών, πορειών κτλ; Μόνο μιά λέξη: Ήττες! Μια ατέλειωτη αλυσίδα ηττών! Και δεν μιλάμε για απλές ήττες, αλλά για απίστευτες "θεομηνίες", για το πιό βάρβαρο που συνάντησε η κοινωνία μας στην μεταπολεμική ιστορία της!

Είπα ότι τον εκτιμώ τον κατά τα άλλα αποκρουστικό μπάκακα του πασόκ, το στυλάκι τον Βενιζέλο. Σκατά τον εκτιμώ δηλαδή, αλλά όταν βγαίνει ο εχθρός σου και σε φτύνει κατάμουτρα, είναι τουλάχιστον παληκάρι. Τι έκανε ο χοντρός; Τι να κάνει; Βγήκε φάτσα, μας είδε στα μάτια, μας φασκέλωσε και μετά μας έφτυσε: Να μαλάκες!

"Η ψήφος θυμού να μη τιμωρήσει την πατρίδα. Θέλεις κύριε μαλάκα Έλληνα να τιμωρήσεις το πολιτικό σύστημα; Κάντο, αν έχεις ζόρι, αλλά με τέτοιον  τρόπο που δεν αυτοτιμωρείς την πατρίδα"

Να μαλάκες!

Τι σου λέει ο Βενιζέλος; Ο Βενιζέλος σου λέει, ότι μπορεί να σε έχει πιάσει η τσαντίλα, που σου έχει κόψει η πασόκα από μόνη της ή σε ντουέτο με την νουδού τον κώλο, που σου έχουν πάψει το παρόν σου και σου έχουν ξεσκίσει το μέλλον σου, μπορείς λοιπόν να ρίχνεις τίποτα χριστοπαναγίες ή που και που κάνα γιαουρτάκι στους πολιτικούς της κυβέρνησης, αλλά μη κάνεις καμμιά μαλακία και δεν ψηφίσεις πασόκ ή νδ, γιατί δεν πάει, επειδή εσύ τα έχεις πάρει στο κρανίο, να τιμωρείς την πατρίδα, γιατί αυτό είναι για το παλιοτόμαρο τον κ. Βενιζέλο πατρίδα: Η νουδοπασόκα!

Σου λέει και άλλα ο Βενιζέλος. Και στα λέει γιατί ΞΕΡΕΙ σε ποιόν τα λέει! Και δεν κάνει σ΄αυτό λάθος ο Βενιζέλος, γιατί αν έκανε λάθος, θα είχαμε ξεσηκωθεί, θα τον είχαμε βουτήξει από τον γιακά και θα τον είχαμε στείλει γιά δίαιτα τον επιστήμονα. Κάπως έτσι δεν μεταφράζεται αυτό που μας είπε σήμερα;

"Δεν ήπρεπε να τους ηλεγάμε, λεφτά υπάρχουνε. Ήντουνε λάθος και παπαριά και κακώς τους το ηπάμε, αλλά δεν το ηξερνάγαμε τότε"

Ένας αξιοπρεπής λαός δεν έχει άλλη επιλογή, αν ακούσει κάτι τέτοιο: Σε βουτάει, κάτσε ρε απατεώνα του κερατά να δεις πως θεραπεύεται για πάντα ο πονοκέφαλος, όταν δεν έχεις κεφάλι, που τολμάς ΚΑΙ να με παραμυθιάζεις ΚΑΙ να μου το λες και να με φτύνεις. Εμείς;

Εμείς; Υπάρχουμε εμείς; Ποιοί είμαστε εμείς;

Είμαστε 17 μέρες πριν από τις εκλογές και πολύ φοβάμαι ακριβώς όπως θα είμαστε και 17 μέρες μετά τις εκλογές! Όλα αυτό δείχνουν. Και δεν δείχνει να ενοχλείται κανένας! Κανένας δεν βγαίνει να σκίσει τα ρούχα του δημόσια και να φωνάξει στον λαό: Ξυπνήστε κόπανοι! Κανένας δεν αποφασίζει να αλλάξει τον τόνο της φωνής του και να κάνει το αυτονόητο: Να παρατήσει τις αβρότητες και να τα χώσει έξω από τα δόντια στον εχθρό: Άει πηδήξου κουφάλα! Κανένας δεν δείχνει να επιδιώκει την πόλωση, βλέπεις οι συνθήκες απαιτούν ευγένειες και χειροφιλήματα, ας μη ξεχνάμε και τον αντίπαλο που μας συμπεριφέρεται με το γάντι.

Ένα μήνυμα ρε! Αντί φακές, ένα Βασίλειο για ένα μήνυμα ρε γαμώτο! Κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, κάτι που συγκινεί, που συνταρράζει, που διακόπτει τον λήθαργο, που προβοκάρει, που διχάζει, που είναι τέλος πάντων αλλιώς από όσα έχουμε δει μέχρι τώρα, κάτι που αναγκάζει τον ατάραχο να γυρίσει το κεφάλι του, τον κοιμόμενο να ανοίξει του μάτια του, τον επαναστάτη in spe να βγάλει την σημαία από το μπαούλο του!

Μιά πρωτοβουλία που φωνάζει ΖΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ, μία σπίθα από κάποιον ΑΞΙΟ από τις πίσω σειρές (εκεί βρίσκονται πάντα οι άξιοι στην χώρα μας, δυστυχώς), ένα βήμα προς τα μπρος, ένα γερό ηχηρό πάτημα, ένα σάλπισμα...

Τι; Ένας μικρός και ασήμαντος βράχος θα μπορούσε να σας κάνει μιά τεράστια λίστα πρωτοβουλιών που αφυπνίζουν και συσπειρώνουν, αλλά να μην μπλεχτώ τώρα σε λεπτομέρειες και ενθουσιαστεί ο κόσμος και με προτείνουν για ΓΓ ξέρω γω του ΚΚΕ και έχω μεθαύριο δουλειά, να βάψω το σαλόνι. Αλλά κι΄εσύ μπορείς! Και ο καθένας, αν εξοικειωθεί με την ιδέα ότι υφίσταται σαν άτομο και πολιτικά ενεργός πολίτης.

Τι γίνεται μέσα σε 17 ημέρες;

Πολλά γίνονται φίλοι μου, τόσα όσα αποφασίσουμε εμείς να κάνουμε. Και πως τελειώσαμε το τηλεφώνημα Κωστάκο; Τι σκέφτεσαι να κάνεις εσύ; Κι΄εσύ Νίκο; Γιάννη; Μαρία;

Λοιπόν;