Βαρύς τελικά ο σταυρός γιά τον Πάπα Βενέδικτο τον XVI! Ε, άμα ανηφορίζεις στα 86 σου, ακόμα και το σταυρουδάκι του βαφτιστικού σου γίνεται ασήκωτο. Είδε κι΄ έπαθε με το μεροδούλι-μεροφάϊ στο όνομα του Κυρίου ο άνθρωπος του Θεού, φωνάζει χθες τα καρδιναλάκια της ευρύτερης ιεράς περιοχής Βατικανού και περιχώρου και τους ξηγιέται λάβαρο και εξαπτέρυγο: Ημιάγια εν Κυρίω τέκνα ημών αγαπητά. Το και το. Πάω να φλιτάρω με την αγιαστούρα, να ευωδιάσει λιβανάκι και να κόψει την τσίκνα του βιτέλο τονάτο, που έκαψε πάλι αυτός ο μούργος ο μάγερας, και μετά δεν μπορούσα να γυρίσω σελίδα στο Κατά Ματθαίον, τόση κούραση. Δια ταύτα αποφάσισα λοιπόν να σας αδιάσω την γωνιά και να βγω επιτέλους στην σύνταξη, πριν μας πέσουν τίποτα τρόϊκες και μας τις πετσοκόψουν δια την σωτηρίαν μας.
Πέσανε τα τζίνια με τα κόκκινα και το σεμεδάκι στο κεφάλι, να Τον μεταπείσουν. Άγιε Πάπα μας μη μας το κάνετε αυτό. Κάνετε λιγάκι υπομονή, στα 86 πάτε, όχι στα 68, που είναι πολύ τρυφερή ηλικία γιά Πάπες όπως όλοι μας γνωρίζουμε. Όπου νάναι...έρχεται Άγιε Πατέρα, μην το εκβιάζεται μοναχούλης σας σας παρακαλούμε.
Ο Πάπας συγκινήθηκε. Να σας ευχαριστήσω θερμά γιά τα καλά σας λόγια αγαπημένοι μου καρδινάλιοι και λοιπό παπαδαριό. Αλλά μη με βλέπετε έτσι χούφταλο που τυγχάνω να είμαι τελευταία. Στην πραγματικότητα δεν μπορώ να πάρω ούτε την ποιμενική μου ράβδο, μη πω τα ποδάρια μου, που είναι έκφραση πολύ λαϊκή. Αχ, πάνε τα χρόνια που έριχνα πέντε Θείες Λειτουργίες στην καθησιά μου και χτύπαγα μετά γιά να χαλαρώσω τρεις περιφορές Επιταφίου από τις βαρβάτες. Παραιτούμαι τέλη Φλεβάρη και αρχίστε να μαζεύετε καυσόξυλα για την σόμπα παιδιά.
Δεν Τον πιστέψανε οι παρευρισκόμενοι σφουγγοκωλάριοι. Δεν το πιστεύουμε Άγιε Πατέρα. Φίλα σταυρό. Ε, τι να κάνει ο Πάπας, ορκίστηκε: Αλήθεια λέω βρε παιδιά. Μα τον Πάπα!
Ε, τον πιστέψανε...
Πάει και τούτος ο Πάπας λοιπόν και πάμε σε λίγο γιά φρέσκον. Μένει μόνο το παράπονο, που σε εμάς δεν παραιτείται ποτέ κανένας. Φρέσκος-ξεφρέσκος, νωπός ή σιτεμένος, εκκλησιαστικός ή πολιτικός άνδρας, σ΄εμάς ούτε πεθαμένοι δεν λένε να παραιτηθούν από τα πόστα τους, θεμά τον κερατά τους. Τι πα να πει, δεν έχω τας αναγκαίας σωματικάς και πνευματικάς δενάμεις ίνα φέρω εις πέρας την εύκολην-πλην χαβαλετζήδικη αποστολήν μου; Κοπανιστό αεράκι να μην μπορούν να παράγουν οι λελέδες ημών και το παίζουν σαν ελβετικός πολυσουγιάς: Άνευ εμού, μάλλον θα είχατε κάποιον άλλον, λαέ της Πάτρας, λαέ της Ηγουμενίτσας, τονίζει την μοναδικότητά του ο κάθε ντόπιος επώνυμος λεχρίτης.
Μιά μοναδικότητα που βασίζεται αποκλειστικά στην ηλιθιότητά μας. Δυστυχώς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου