Πόσους πρόσφυγες "αντέχει" ακόμα η Ευρώπη; Εύκολη ερώτηση, δύσκολη απάντηση. Ντάξει, άμα είσαι φουλ θεοτικός και δεν χάνεις εσπερινό ούτε με μπλόκο τραχτεριών έξω από την εκκλησία της προτίμησής σου, η απάντηση είναι εύκολη: Ο έχων δύο πρόσφυγες, να δίδει το υστέρημά του, γιά να αποκτήσει άλλους δύο. Ή άμα είσαι φουλ μέταλ στόκος, χρυσαυγίτης ή απλά πάσαλος από πνεύμα, πάλι απλουστεύουν τα πράγματα: Όξω ρε κουφάλα δυστυχισμένε από τη χώρα μου! Υπάρχει και μιά τρίτη κατηγορία ανθρώπων, όπου δεν χρειάζεται και πολύ βαζελίνη γιά να μπει η απάντηση: Τα νεοπασόκια της μετασυριζιακής κομπανίας που ανέλαβε σαμαροπαπανδρεϊκή υπηρεσία στην θέση των Παπανδρέου-Σαμαρά.
Δεν γράψαμε τυχαία, ότι πρόκειται περί...εισχώρησης της απάντησης. Ο έχων φαντασία δεν χρειάζεται άλλες εξηγήσεις.Τι λένε όμως επί τούτου οι παγκόσμιοι πρωταθλητές της πολιτικής κωλοτούμπας; Θα πείτε τώρα, έλα ρε συ βράχο, ποιός δίνει σημασία σε όσα ψεκάζει ο Αλέξης; Αυτός ρίχνει γαλαζόπετρα και σου λέει ότι ρίχνει αγιασμό ρε. Δίκαιο έχετε. Ουδείς απατεώνας μετά Τσίπρα, που λέει και το ρητό. Αλλά να δούμε τι λένε επί του θέματος οι αριστεροί επιστήμονες, μη λένε ότι τους κόβουμε από το μπλοκ και χεστεί αδίκως καμμιά γελάδα στ΄αλώνι.
Οι με το ζόρι νεοφιλελέδες (κατάσταση που με τον καιρό αρχίζει να γίνεται πεποίθηση) έχουν μιά απίστευτη ευκολία να λένε τα πράγματα με άλλο όνομα. Πχ, διατάζει η Κομισιόν να στηθεί στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων στα νησιά. Βουτάει ο Τσίπρας την πρώτη αθλιότητα που του πέφτει στα χέρια, τήνε βουτάει σε μιά κατσαρόλα με νερό, να μουλιάσει, ρίχνει μπόλικο ανθρωπισμό, αλληλεγγύη, ιερό καθήκον, πολιτισμό, ελληνικό φιλότιμο και άλλα χρήσιμα μεγαλόστομα μπαχαρικά, ανακατεύει με μιά μεγάλη τηλεοπτική κουτάλα από τα κανάλια που ήθελε να κλείσει, και την βάζει στο μάτι να βράσει. Όταν αρχίζει να κοχλάζει, την κατεβάζεις και την προσφέρεις στο ανυπόμονο κοινό: Χοτ Σποτ λέει! Και όποιος δεν πιστεύει, ας δει την παρακάτω φωτογραφία, να μορφωθεί.
Χοτ σποτ εν Ελλάδι, εις το όνομα του Αλέξη και του Πάνου και της αγίας Κομισιόν, αμήν. Πάλι καλά που δεν του ζητήσανε Χοτ Ντογκ...
Αλλά ας σοβαρευτούμε και ας ασχοληθούμε με το δύσκολο μέρος της ερώτησης "πόσους πρόσφυγες αντέχει ακόμα η Ευρώπη". Την απάντηση στην ερώτηση δηλαδή. Παιδιά μην παιδευόσαστε, αφήστε το, το αναλαμβάνω εγώ.
Ξεκινάμε με τους πρόσφυγες που εισήλθαν στον ιερό χώρο της ΕΕ από τις ακτές της Λιβύης. Όταν έδωσε η πολιτισμένη Δύση τα ρέστα της γιά να ρίξει τον μοβόρο Καντάφι από την εξουσία, γιά να φλομώσει τη Λιβύη με Δημοκρατία, Δικαιοσύνη και με μιά ακόμα παπαριά, της οποίας το όνομα μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή. Α, Ευημερία, Λοιπόν πόσους από αυτούς που μπήκαν ακτοπλοϊκώς στην ΕΕ από Λιβύη να μπάσουμε μέσα; Η απάντηση έχει άριστες σχέσεις με τα μαθηματικά: λέμε, πόσο τοις εκατό Καντάφι ανατρέψαμε; 100%! Ε να μην μπάσουμε στην ΕΕ τα 100% των προσφύγων από εκεί; Φυσικά. Δίκαια πράγματα.
Και πόσους Αφγανούς; Μόνο όσους δεν κατάφεραν να ευημερήσουν υπό το καθεστώς των Μουτζαχεντίν, που εξόπλισε η Δύση γιά να ρίξουν την κομμουνιστική κυβέρνηση Νατσιμπούλα, ή όσους τα βρήκαν σκούρα με τους Ταλιμπάν του πρώην πράκτορα της ΣΙΑ, Μπιν Λάντεν και όσους δεν μπόρεσε να σώσει η νατοϊκή επιδρομή, βοήθειά μας. Όλους δηλαδή. Και μη πει κανείς τώρα, καλά να έρθουν έτσι από μόνοι τους, χωρίς να μας ρωτήσουν καν; Γιατί, εμείς ρωτήσαμε ποτέ κάποιον απ΄αυτούς, αν έχουμε το δικαίωμα να μπουκάρουμε στη χώρα τους, για να λύσουμε δήθεν τα προβλήματά τους;
Και πόσους πρόσφυγες από το Ιράκ παρακαλώ; Κι΄εδώ την απάντηση την δίνουν τα μαθηματικά δημοτικού: Πριν...σώσει η Δύση το Ιράκ από την κακία του Σαντάμ, πόσοι πρόσφυγες εγκατέλειπαν ετησίως αυτή τη χώρα; 250. Και πόσοι εγκαταλείπουν την χώρα μετά την...σωτηρία της από τα πρόθυμα δυτικά στρατά; Κανιά τρακοσαριά χιλιάδες παρακαλώ. έχουμε λοιπόν και λέμε: Μηδέν από μηδέν, μηδέν, πέντε από δέκα, πέντε, ένας ο κρατούμενος κτλ. Η λύση είναι μία: Να μπούνε από Ιράκ κανιά τρακοσαριά χιλιάδες πρόσφυγοι, μείον 250. Δίκαια πράγματα.
Με τους Σύριους τα πράγματα είναι πιό σύνθετα. Ο Ασσάντ υιός φοριώτανε πολύ στη Δύση όλα αυτά τα χρόνια πριν την έναρξη των εχθροπραξιών στην χώρα. Έχταχτο παιδί ο Ασσάντ, και πολύ μόρφωση και δυτική παιδεία και μακάρι να είχαν και οι κόρες μας τέτοια τύχη με έναν γαμπρό σαν δαύτον. Τέτοια. Άσε που πέρναγαν και οι ντόπιοι καλά και όταν περνάς καλά δεν ρισκάρεις ούτε στην πρέφα. Έλα όμως που η Δύση είχε πάρει φόρα και είχε φλομώσει όλη σχεδόν την αραπιά με...αραβικές Άνοιξες και δεν σταματούσε πιά ούτε με Δημοψήφισμα! Να τον ρίξουμε, πέφτουνε τα αμερικανάκια στο κόλπο. Έχει καλές σχέσεις με Ρωσία, αδίστακτος. Ναι αλλά πως; Μήπως είχε ρίξει κάνα χημικό σε κάποια μειονότητα; όχι! Μήπως έχει ατομικά υποβρύχια; Μπα, ούτε υποβρύχιο βανίλια δεν έχει. Μήπως έκανε κανιά ενέργεια, να πάρει τα υψώματα του Γκολάν πίσω από το Ισραήλ, που είναι και δικά του; Όχι! Αίσχος!
Το ψάξανε απ΄ εδώ, το ψάξανε απ΄εκεί, το βρήκαν τελικά: Διαθέτει χημικό οπλοστάσιο και σίγουρα δεν επιτρέπει σε κανέναν να τα καταστρέψει, άρα μπαίνουμε σε δυό βδομάδες μέσα και τον λιανίζουμε! Άρχισαν τα αμερικανοδυτικάκια τις προετοιμασίες, έτριβαν οι βιομηχανίες όπλων τα χέρια τους. Αλλά εκεί πάνω στις γλύκες, έρχεται ένα τηλεγράφημα από Δαμασκό, διαβάζουν οι Αμερικάνοι και αρχίζουν να τραβάνε τα βυζιά τους: Χημικά, διαθέτουμε. Στοπ. Κι΄αν δεν είχαμε; Στα παπάρια μας. Στοπ. Όλα καθ΄οδόν προς Πούτιν προς καταστροφή των. Στοπ. Αν συμφωνούμε, να στείλετε εμπειρογνώμονες να το επιβεβαιώσουν; Αμέ! Στοπ. Τι λέει, δεν χαιρόσαστε; Στα παπάρια μας. Στοπ....
Ξέρεις τι είναι, να είσαι έτοιμος, να μπουκάρεις μέσα σε ξένο κράτος, να το κάνεις μαντάρα και να έρχεται αυτό και να παραδίνεται μπαμπέσικα από μόνο του; Και γαμώ τις αδικίες...
Η λύση ήρθε από μιά παρέα Σύριων, που έιχε άριστες σχέσεις με Πεντάγωνο και ΣΙΑ. Τους μαζεύει ένας αμερικάνος των Υπηρεσιών, γειά σας παιδιά, καθήστε να ρίξουμε κανιά μπυρίτσα. Κάθονται. Τον πάτε παιδιά τον Ασσάντ; Ούτε με σφεντόνες! Ωραία. Είσαστε πολλοί παιδιά; Ου, ίσαμε δέκα νοματαίοι. Τι λε ρε; Ούτε ενδεκάδα δεν κατεβάζετε; Ε όχι. Ε τότε δεν κατεβάζουμε την ομάδα στο πρωτάθλημα, κάνουμε άλλο. Τι ρε; Κάνουμε αντάρτικο! Βγαίνετε στα βουνά σαν τον Άρη Βελουχιώτη και γίνεται το "ο Άρης παίρνει τ΄άρματα". Τι λε ρε Αμερικάνο; Θα μας κάνει μιά χαψιά ο Ασσάντ. Να κάνουμε καλύτερα ομάδα μπάσκετ, είμαστε αρκετοί γι΄αυτό.
Εγκαταλείπουμε γιά λίγο τον τόπο του εγκλήματος και πάμε κάπου αλλού. Σε μιά άλλη ομάδα, κάτι χιλιάδες, ούτε είκοσι, και όλοι τους αξούριστοι. Μαρμάγκα σκέτη τα παιδιά, να κόβει η μάνα το κεφάλι του άπιστου και στο παιδί το μαχαίρι να μη δίνει! Τώρα μην περιμένετε από έναν ασήμαντο μπλόγκερ να σας πει πως κύλησε η υπόθεση, κύλησε όμως. Δεν ξέρω αν ήταν βαλτοί, αν τους βοήθησε ο Ερντογκάν ή όχι, αν τους έκανε πλάτες η Δύση ή όχι, αυτά τα γνωρίζουν μόνο λίγοι. Αυτό που ξέρω εγώ είναι το εξής: Συνατάω μιά φορά τον φίλο μου, Σάμιρ, συνάδελφος, Σύριος, χριστιανός ορθόδοξος από το Χαλέπι. Η φάση κάπου στον τρίτο χρόνο του εμφύλιου της Συρίας. Ρε συ Σάμιρ, σας πήραν τα πορτοφόλια οι αντάρτες ρε, του λέω γιά πλάκα, να τον κουρδίσω. Ποιοί αντάρτες ρε, Τζιχαντιστές είναι ρε, μου απαντάει τσατισμένος. Τι τζιχαντιστές ρε, γιά αντάρτες μιλάνε τα μήντια, του χώνω. Όχι ρε, οι αντάρτες μιά χούφτα είναι, ούτε για ζήτω δεν φτάνουνε, επιμένει ο φίλος. Να μην πολυλογώ, ήταν η πρώτη φορά που άκουσα την αλήθεια γιά τα τεκταινόμενα στην Συρία. Ο δυτικός τύπος πουλούσε όλα τα χρόνια φύκια για μεταξωτές κορδέλλες. Τους Τζιχαντιστές σαν...αντάρτες. Μάλιστα.
Πέσανε τα μουσάτα φουσάτα και ξεσκίσανε την έρμη τη Συρία. Και καθόσαντε τα παιδιά της ΣΙΑ και του Πεντάγωνου και ξύνανε κατά βάρδιες τα απαυτά τους. Και ο κακός ήντουνε ο Ασσάντ και ο Πούτιν. Και είδε ο δύσμοιρος κοσμάκης και αποείδε και τα βρόντηξε, να πάει να ζήσει σε ειρήνη. Ευρώπη, Ασία, όπου νάναι. Ναι, ξεσηκώθηκε ο δόλιος ο Σύριος, αυτός που μας συγκλόνιζε αυτά τα χρόνια με την μοίρα του, αυτός για τον οποίο χύναμε ποτάμια δάκρυα, μπούκαρε σε κάθε πρόχειρο σκυλοπνίχτη και προσπάθησε παίζοντας τη ζωή του κορώνα γράμματα, να έρθει σε μας τους εύσπλαχνους, γιά να σωθεί.
Πόσους πρόσφυγες αντέχει η Ευρώπη; Λάθος ερώτηση: Πόση Ενωμένη Ευρώπη αντέχουν οι λαοί, πρέπει να ερωτηθούμε. Γιατί παντού έχει το δαχτυλάκι της ετούτη η ρουφιάνα. Εκεί, αγκαζέ με την άλλη ξεσκισμένη κυριούλα, την Αμέρικα, τήνε πέσανε στον πλανήτη άσχημα και τελειωμό δεν έχει. Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε, φωνάζει ο Μπογιόπουλος και δίκιο έχει φυσικά. Ξέρουμε ρε συ Μπογιόπουλε, μη βαράς. Άλλο είναι εδώ το θέμα μας. Πόσους πρόσφυγες αντέχει ακόμα η Ευρώπη.
Η απάντηση είναι μία: Τόσους, όσους χρειάζεται γιά να βουλιάξει. Και η ημέρα που θα βουλιάξει θα είναι μέρα ευτυχίας και χαράς γιά τους λαούς.
Δεν γράψαμε τυχαία, ότι πρόκειται περί...εισχώρησης της απάντησης. Ο έχων φαντασία δεν χρειάζεται άλλες εξηγήσεις.Τι λένε όμως επί τούτου οι παγκόσμιοι πρωταθλητές της πολιτικής κωλοτούμπας; Θα πείτε τώρα, έλα ρε συ βράχο, ποιός δίνει σημασία σε όσα ψεκάζει ο Αλέξης; Αυτός ρίχνει γαλαζόπετρα και σου λέει ότι ρίχνει αγιασμό ρε. Δίκαιο έχετε. Ουδείς απατεώνας μετά Τσίπρα, που λέει και το ρητό. Αλλά να δούμε τι λένε επί του θέματος οι αριστεροί επιστήμονες, μη λένε ότι τους κόβουμε από το μπλοκ και χεστεί αδίκως καμμιά γελάδα στ΄αλώνι.
Οι με το ζόρι νεοφιλελέδες (κατάσταση που με τον καιρό αρχίζει να γίνεται πεποίθηση) έχουν μιά απίστευτη ευκολία να λένε τα πράγματα με άλλο όνομα. Πχ, διατάζει η Κομισιόν να στηθεί στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων στα νησιά. Βουτάει ο Τσίπρας την πρώτη αθλιότητα που του πέφτει στα χέρια, τήνε βουτάει σε μιά κατσαρόλα με νερό, να μουλιάσει, ρίχνει μπόλικο ανθρωπισμό, αλληλεγγύη, ιερό καθήκον, πολιτισμό, ελληνικό φιλότιμο και άλλα χρήσιμα μεγαλόστομα μπαχαρικά, ανακατεύει με μιά μεγάλη τηλεοπτική κουτάλα από τα κανάλια που ήθελε να κλείσει, και την βάζει στο μάτι να βράσει. Όταν αρχίζει να κοχλάζει, την κατεβάζεις και την προσφέρεις στο ανυπόμονο κοινό: Χοτ Σποτ λέει! Και όποιος δεν πιστεύει, ας δει την παρακάτω φωτογραφία, να μορφωθεί.
Χοτ σποτ εν Ελλάδι, εις το όνομα του Αλέξη και του Πάνου και της αγίας Κομισιόν, αμήν. Πάλι καλά που δεν του ζητήσανε Χοτ Ντογκ...
Αλλά ας σοβαρευτούμε και ας ασχοληθούμε με το δύσκολο μέρος της ερώτησης "πόσους πρόσφυγες αντέχει ακόμα η Ευρώπη". Την απάντηση στην ερώτηση δηλαδή. Παιδιά μην παιδευόσαστε, αφήστε το, το αναλαμβάνω εγώ.
Ξεκινάμε με τους πρόσφυγες που εισήλθαν στον ιερό χώρο της ΕΕ από τις ακτές της Λιβύης. Όταν έδωσε η πολιτισμένη Δύση τα ρέστα της γιά να ρίξει τον μοβόρο Καντάφι από την εξουσία, γιά να φλομώσει τη Λιβύη με Δημοκρατία, Δικαιοσύνη και με μιά ακόμα παπαριά, της οποίας το όνομα μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή. Α, Ευημερία, Λοιπόν πόσους από αυτούς που μπήκαν ακτοπλοϊκώς στην ΕΕ από Λιβύη να μπάσουμε μέσα; Η απάντηση έχει άριστες σχέσεις με τα μαθηματικά: λέμε, πόσο τοις εκατό Καντάφι ανατρέψαμε; 100%! Ε να μην μπάσουμε στην ΕΕ τα 100% των προσφύγων από εκεί; Φυσικά. Δίκαια πράγματα.
Και πόσους Αφγανούς; Μόνο όσους δεν κατάφεραν να ευημερήσουν υπό το καθεστώς των Μουτζαχεντίν, που εξόπλισε η Δύση γιά να ρίξουν την κομμουνιστική κυβέρνηση Νατσιμπούλα, ή όσους τα βρήκαν σκούρα με τους Ταλιμπάν του πρώην πράκτορα της ΣΙΑ, Μπιν Λάντεν και όσους δεν μπόρεσε να σώσει η νατοϊκή επιδρομή, βοήθειά μας. Όλους δηλαδή. Και μη πει κανείς τώρα, καλά να έρθουν έτσι από μόνοι τους, χωρίς να μας ρωτήσουν καν; Γιατί, εμείς ρωτήσαμε ποτέ κάποιον απ΄αυτούς, αν έχουμε το δικαίωμα να μπουκάρουμε στη χώρα τους, για να λύσουμε δήθεν τα προβλήματά τους;
Και πόσους πρόσφυγες από το Ιράκ παρακαλώ; Κι΄εδώ την απάντηση την δίνουν τα μαθηματικά δημοτικού: Πριν...σώσει η Δύση το Ιράκ από την κακία του Σαντάμ, πόσοι πρόσφυγες εγκατέλειπαν ετησίως αυτή τη χώρα; 250. Και πόσοι εγκαταλείπουν την χώρα μετά την...σωτηρία της από τα πρόθυμα δυτικά στρατά; Κανιά τρακοσαριά χιλιάδες παρακαλώ. έχουμε λοιπόν και λέμε: Μηδέν από μηδέν, μηδέν, πέντε από δέκα, πέντε, ένας ο κρατούμενος κτλ. Η λύση είναι μία: Να μπούνε από Ιράκ κανιά τρακοσαριά χιλιάδες πρόσφυγοι, μείον 250. Δίκαια πράγματα.
Με τους Σύριους τα πράγματα είναι πιό σύνθετα. Ο Ασσάντ υιός φοριώτανε πολύ στη Δύση όλα αυτά τα χρόνια πριν την έναρξη των εχθροπραξιών στην χώρα. Έχταχτο παιδί ο Ασσάντ, και πολύ μόρφωση και δυτική παιδεία και μακάρι να είχαν και οι κόρες μας τέτοια τύχη με έναν γαμπρό σαν δαύτον. Τέτοια. Άσε που πέρναγαν και οι ντόπιοι καλά και όταν περνάς καλά δεν ρισκάρεις ούτε στην πρέφα. Έλα όμως που η Δύση είχε πάρει φόρα και είχε φλομώσει όλη σχεδόν την αραπιά με...αραβικές Άνοιξες και δεν σταματούσε πιά ούτε με Δημοψήφισμα! Να τον ρίξουμε, πέφτουνε τα αμερικανάκια στο κόλπο. Έχει καλές σχέσεις με Ρωσία, αδίστακτος. Ναι αλλά πως; Μήπως είχε ρίξει κάνα χημικό σε κάποια μειονότητα; όχι! Μήπως έχει ατομικά υποβρύχια; Μπα, ούτε υποβρύχιο βανίλια δεν έχει. Μήπως έκανε κανιά ενέργεια, να πάρει τα υψώματα του Γκολάν πίσω από το Ισραήλ, που είναι και δικά του; Όχι! Αίσχος!
Το ψάξανε απ΄ εδώ, το ψάξανε απ΄εκεί, το βρήκαν τελικά: Διαθέτει χημικό οπλοστάσιο και σίγουρα δεν επιτρέπει σε κανέναν να τα καταστρέψει, άρα μπαίνουμε σε δυό βδομάδες μέσα και τον λιανίζουμε! Άρχισαν τα αμερικανοδυτικάκια τις προετοιμασίες, έτριβαν οι βιομηχανίες όπλων τα χέρια τους. Αλλά εκεί πάνω στις γλύκες, έρχεται ένα τηλεγράφημα από Δαμασκό, διαβάζουν οι Αμερικάνοι και αρχίζουν να τραβάνε τα βυζιά τους: Χημικά, διαθέτουμε. Στοπ. Κι΄αν δεν είχαμε; Στα παπάρια μας. Στοπ. Όλα καθ΄οδόν προς Πούτιν προς καταστροφή των. Στοπ. Αν συμφωνούμε, να στείλετε εμπειρογνώμονες να το επιβεβαιώσουν; Αμέ! Στοπ. Τι λέει, δεν χαιρόσαστε; Στα παπάρια μας. Στοπ....
Ξέρεις τι είναι, να είσαι έτοιμος, να μπουκάρεις μέσα σε ξένο κράτος, να το κάνεις μαντάρα και να έρχεται αυτό και να παραδίνεται μπαμπέσικα από μόνο του; Και γαμώ τις αδικίες...
Η λύση ήρθε από μιά παρέα Σύριων, που έιχε άριστες σχέσεις με Πεντάγωνο και ΣΙΑ. Τους μαζεύει ένας αμερικάνος των Υπηρεσιών, γειά σας παιδιά, καθήστε να ρίξουμε κανιά μπυρίτσα. Κάθονται. Τον πάτε παιδιά τον Ασσάντ; Ούτε με σφεντόνες! Ωραία. Είσαστε πολλοί παιδιά; Ου, ίσαμε δέκα νοματαίοι. Τι λε ρε; Ούτε ενδεκάδα δεν κατεβάζετε; Ε όχι. Ε τότε δεν κατεβάζουμε την ομάδα στο πρωτάθλημα, κάνουμε άλλο. Τι ρε; Κάνουμε αντάρτικο! Βγαίνετε στα βουνά σαν τον Άρη Βελουχιώτη και γίνεται το "ο Άρης παίρνει τ΄άρματα". Τι λε ρε Αμερικάνο; Θα μας κάνει μιά χαψιά ο Ασσάντ. Να κάνουμε καλύτερα ομάδα μπάσκετ, είμαστε αρκετοί γι΄αυτό.
Εγκαταλείπουμε γιά λίγο τον τόπο του εγκλήματος και πάμε κάπου αλλού. Σε μιά άλλη ομάδα, κάτι χιλιάδες, ούτε είκοσι, και όλοι τους αξούριστοι. Μαρμάγκα σκέτη τα παιδιά, να κόβει η μάνα το κεφάλι του άπιστου και στο παιδί το μαχαίρι να μη δίνει! Τώρα μην περιμένετε από έναν ασήμαντο μπλόγκερ να σας πει πως κύλησε η υπόθεση, κύλησε όμως. Δεν ξέρω αν ήταν βαλτοί, αν τους βοήθησε ο Ερντογκάν ή όχι, αν τους έκανε πλάτες η Δύση ή όχι, αυτά τα γνωρίζουν μόνο λίγοι. Αυτό που ξέρω εγώ είναι το εξής: Συνατάω μιά φορά τον φίλο μου, Σάμιρ, συνάδελφος, Σύριος, χριστιανός ορθόδοξος από το Χαλέπι. Η φάση κάπου στον τρίτο χρόνο του εμφύλιου της Συρίας. Ρε συ Σάμιρ, σας πήραν τα πορτοφόλια οι αντάρτες ρε, του λέω γιά πλάκα, να τον κουρδίσω. Ποιοί αντάρτες ρε, Τζιχαντιστές είναι ρε, μου απαντάει τσατισμένος. Τι τζιχαντιστές ρε, γιά αντάρτες μιλάνε τα μήντια, του χώνω. Όχι ρε, οι αντάρτες μιά χούφτα είναι, ούτε για ζήτω δεν φτάνουνε, επιμένει ο φίλος. Να μην πολυλογώ, ήταν η πρώτη φορά που άκουσα την αλήθεια γιά τα τεκταινόμενα στην Συρία. Ο δυτικός τύπος πουλούσε όλα τα χρόνια φύκια για μεταξωτές κορδέλλες. Τους Τζιχαντιστές σαν...αντάρτες. Μάλιστα.
Πέσανε τα μουσάτα φουσάτα και ξεσκίσανε την έρμη τη Συρία. Και καθόσαντε τα παιδιά της ΣΙΑ και του Πεντάγωνου και ξύνανε κατά βάρδιες τα απαυτά τους. Και ο κακός ήντουνε ο Ασσάντ και ο Πούτιν. Και είδε ο δύσμοιρος κοσμάκης και αποείδε και τα βρόντηξε, να πάει να ζήσει σε ειρήνη. Ευρώπη, Ασία, όπου νάναι. Ναι, ξεσηκώθηκε ο δόλιος ο Σύριος, αυτός που μας συγκλόνιζε αυτά τα χρόνια με την μοίρα του, αυτός για τον οποίο χύναμε ποτάμια δάκρυα, μπούκαρε σε κάθε πρόχειρο σκυλοπνίχτη και προσπάθησε παίζοντας τη ζωή του κορώνα γράμματα, να έρθει σε μας τους εύσπλαχνους, γιά να σωθεί.
Πόσους πρόσφυγες αντέχει η Ευρώπη; Λάθος ερώτηση: Πόση Ενωμένη Ευρώπη αντέχουν οι λαοί, πρέπει να ερωτηθούμε. Γιατί παντού έχει το δαχτυλάκι της ετούτη η ρουφιάνα. Εκεί, αγκαζέ με την άλλη ξεσκισμένη κυριούλα, την Αμέρικα, τήνε πέσανε στον πλανήτη άσχημα και τελειωμό δεν έχει. Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε, φωνάζει ο Μπογιόπουλος και δίκιο έχει φυσικά. Ξέρουμε ρε συ Μπογιόπουλε, μη βαράς. Άλλο είναι εδώ το θέμα μας. Πόσους πρόσφυγες αντέχει ακόμα η Ευρώπη.
Η απάντηση είναι μία: Τόσους, όσους χρειάζεται γιά να βουλιάξει. Και η ημέρα που θα βουλιάξει θα είναι μέρα ευτυχίας και χαράς γιά τους λαούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου