Αφήστε το λιοντάρι λέφτερο!

Δεν χρειάζεται να πούμε τι γίνεται στην Ελλάδα.
Και όχι μόνο στην Ελλάδα!


Για να κάνουμε την ανάγνωση του άρθρου ιδεολογικά ευκολότερη,  ισχυριζόμαστε ότι γίνεται αυτό που θέλει να βλέπει ο καθένα μας.

Να η φόρμουλα της "πλατφόρμας μίνιμουμ συμφωνίας"που ψάχναμε να βρούμε τζάμπα και βερεσέ τόσον καιρό.

Αφού το απλώσαμε λοιπόν σαν φύλλο κρούστας, σαν σεντόνι, να χωράνε όλοι, προχωράμε μαζικά προς το...μέλλον.

Συμφωνούμε όλοι, τουλάχιστον οι αναγνώστες του βραχόκηπου, ότι κάτι πρέπει να γίνει! Μάλιστα.
 
Πότε; 

Αμέσως!

Όχι, λίγο αργότερα όταν...βράσει!

Αμέσως, εφόσον είναι βρασμένο! 

Αργότερα ίσως όταν δεν είναι ακόμα εντελώς βρασμένο, αλλά...τρώγεται.



Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ρώμη, στην Ελλάδα όλοι οι δρόμοι οδηγούν παντού και πουθενά...

Είναι η...πολεοδομική πλευρά της ελληνικής τραγωδίας που ακούει στο απόλυτα βυζαντινό "υπόφερε και μη εξεγείρου".

Και εφόσον για την στιγμή της λαϊκής, κοινωνικής, εργατικής, άνεργης, δημοσιοϊδιωτικοϋπαλληλικής και όποιας άλλης μορφής εξέγερσης μπορεί να ζητήσει η καρδιά του οπαδού, δεν υπάρχει ακριβής ημερομηνία έναρξης, ας ασχοληθούμε λίγο με το ποιόν του...μέλλοντος. 

Αυτό είναι συγκεκριμένο:

Σοσιαλιστικό...

Ή πραγματικά σοσιαλιστικό...

Αναρχικό...

Κομμουνιστικό...

Αναρχοκομμουνιστικό...

Ρεβιζιονιστικό...

Αντιεξουσιαστικό...

Φραξιονιστικό...

(όλες οι παραπάνω λέξεις και στην "έντεχνη" μορφή τους σε εισαγωγικά)

Όπως λένε, ένας ο εχθρός, εμείς...πολλοί...

Ας αφήσουμε όμως καλύτερα τους σκόπελους του αντι.............*  μας αγώνα (*συμπληρώνουμε το είδος αγώνα που μας εκφράζει), τα σχετικά με την ημερομηνία και το είδος του κινήματος και ας πάμε επιτέλους στην...σύνθεση των ομάδων. Εδώ θα βρούμε...κανονικές, αυτόνομες, αλλά και...μικτές ομάδες:


Την Χ 1



Την Χ2



Την Χ3τ


Την Χ4



Όλες οι ομάδες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό:  Δεν συμφωνούν με την κυβερνητική πολιτική, συγκεκριμένα στα εξής σημεία:

Ή σε όλα...

Ή σε όλα, plus... 

Ή σε όλα, εκτός...

Αυτή η ιδεολογική ιδιαιτερότητα δημιουργεί αναπόφευκτα...συμμαχίες:


Συμμαχίες θεωρητικές...

Συμμαχίες με τον ιδεολογικό γείτωνα...

Συμμαχίες με τον ιδεολογικό αντίπαλο...

Αυτοσυμμαχίες...(συμμαχίες με τον εαυτό μας)


Φυσικά υπάρχουν και μη συμμαχίες, όπως επίσης τέτοιες που είναι θεωρητικά δυνατές αλλά πρακτικά αδύνατες ή πρακτικά και θεωρητικά αδύνατες ή πρακτικά, θεωρητικά και ιδεολογικά δυνατές, αλλά ανθρώπινα αδύνατες.

Έτσι καταφέρνει ένα γιγαντιαίο αντικυβερνητικό τσουνάμι να χάνει στο πέλαγος της ιδεολογικής ιδιοτέλειας και εθελοτυφλίας την ορμή του και φτάνει στην παραλία σαν φλοίσβος που νοτίζει τα ποδαράκια του πασοκικού σοσιαλισμού.

Τραγωδία!

Μια ολόκληρη κοινωνία περιμένει στα χαρακώματα ανυπόμονα το "Πάμε ρε!"...


Ένας ολόκληρος λαός που δοκιμάζεται όσο ποτέ άλλοτε είναι έτοιμος να ξεσηκωθεί για την ζωή και την προκοπή του και περιμένει το σύνθημα "Εμπρός!"...


Φταίνε τα συνθήματα;

Πάμε, ναι, αλλά που;
Εμπρός, ναι, αλλά πόσο εμπρός;

Την απάντηση δίνουν οι παραπάνω γνωστοί Χ, από μόνοι τους, μέσω συνδυασμών, αλλά σε τελική ανάλυση όλοι μαζί:


Θεωρητικά πάμε θαυμάσια, όπου και να πηγαίνουμε, στην πράξη δεν τα πάμε και τόσο καλά!

Τι είναι η πράξη; Η πράξη είναι ένα θεατρικό έργο σε άπειρες σκηνές. Η πράξη είναι πορεία με ενδιάμεσους σταθμούς, είναι θέση-αντίθεση-σύνθεση, η πράξη είναι διαλεκτική! Η πράξη δεν μπορεί να είναι ΤΙΠΟΤΑ άλλο εκτός από το πρώτο βήμα, τον πρώτο σταθμό της πορείας του αγώνα: Η ανατροπή της κυβέρνησης!

Δεν χρειαζόμαστε θεώρατες αντένες για να αφουγκραστούμε την φωνή του λαού που καλεί σε βοήθεια. Μετά από σχεδόν δέκα μήνες πρωτοφανούς νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες τύπου "αχ πάθαμε σοκ, τα χάσαμε, δεν είμασταν προετοιμασμένοι, συγνώμη"!



Λοιπόν, αντρίκια, λεβέντικα, προοδευτικά και έξω από τα δόντια:

Αριστερά, όλοι εσείς, εμείς, οι λαμπερά διασκορπισμένοι, οι "καθιερωμένοι", οι ανένταχτοι, οι ορθόδοξοι και οι αιρετικοί, οι κάθε λογής εκπρόσωποι των "κολασμένων" αυτής της κοινωνίας που ζητάει την άμεση συνδρομή μας, θέλουμε να ανατρέψουμε την κυβέρνηση του πασόκ εδώ και τώρα ή το αναβάλλουμε για δικούς μας λόγους για αργότερα; 

Η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση είναι χρέος μας απέναντι στον λαό! Ξεκάθαρα και ντόμπρα! Ρίχνουμε την κυβέρνηση ή δεν την ρίχνουμε! Ποιά είναι η εναλλακτική μας λύση; Ποιά είναι η πολιτική μας ΣΗΜΕΡΑ! 

Η Αριστερά, εντός και εκτός κοινοβουλίου, καλείται να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της Ώρας Μηδέν, να τεθεί στο πλευρό, στην διάθεση της κοινωνίας της οποίας είναι ΥΠΗΡΕΤΗΣ και μάλιστα στην πρώτη γραμμή! Εκεί είναι η θέση του μπροστάρη, εκεί είναι η θέση της Ατμομηχανής!


Το ΚΚΕ, το αριθμητικά μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς, ένα κόμμα με τεράστια πείρα και παράδοση σε αγώνες, το κόμμα που διαθέτει την αναμφισβήτητα μεγαλύτερη ομοιογένεια και οργάνωση, πρέπει επιτέλους να πάρει τις πρωτοβουλίες που απαιτεί το λαϊκό κίνημα στην δεδομένη ιστορική στιγμή!


Η ηγεσία του πρέπει να καταλάβει, ότι η τακτική του "περίμενε και μη ρισκάρεις" οδηγεί σε αδιέξοδο. Δεν πρόκειται να έρθει την δεδομένη στιγμή η πλειοψηφία του λαού στο κόμμα ή στο ΠΑΜΕ ούτως ώστε να ωριμάσουν οι προϋποθέσεις για το πέρασμα στην λαϊκή εξουσία, αυτό είναι γνωστό. 

Δεν θα σε ακολουθήσει ο πολίτης που σου φωνάζει "κάτσε, μείνε μαζί μας, πολέμα δίπλα μας" όταν σε βλέπει να βλέπεις τις στήλες του Ολυμπίου Διός σαν άλλοθι και εξιλέωση!


Είναι το ΚΚΕ αυτό που θα πρέπει να κατέβει και να ενωθεί με την κοινωνία, να δώσει το χέρι του, την εμπειρία και την δύναμή του, να συμβαδίσει με τους φυσικούς ή πρόσκαιρους συμμάχους του μέχρι τον μεγαλύτερο δυνατό κοινό στόχο.


Φυσικά και δεν θα γεμίσουμε κάποια πλατεία για να ανατρέψουμε την οποιαδήποτε ελληνική εκδοχή του πρώην αιγύπτιου δικτάτορα Μουμπάρακ! Η πλατεία προσφέρεται συμβολικά για ένα βήμα. Ένα βήμα που θα γίνει αιτία για ένα δεύτερο!


Η Αριστερά και ιδιαίτερα το ΚΚΕ πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουν ότι η κοινωνία δεν αρκείται πια με τις προτάσεις της, ζητάει περισσότερα. Μάλιστα έχει αρχίσει να αυτομολεί και να προσπερνά από αριστερά και δεξιά: Οι σπίθες, τα "σπίτι-σπίτι", τα διάφορα "δεν πληρώνω" και δεκάδες άλλες ανεξάρτητες μορφές αντίστασης είναι ένα αρκετά θορυβώδες...καμπανάκι! 


Αυτοί που διστάζουν μπερδεύουν τον κοινοβουλευτισμό με την...επανάσταση! Που είναι το ρίσκο της μετωπικής σύγκρουσης; Ότι μετά την ανατροπή του πασόκ θα πάμε για εκλογές; Ότι ο αγώνας θα συνεχιστεί; 

Πόση φτώχεια θεωρούμε ότι μπορεί να αντέξει ακόμα η κοινωνία; Ή μήπως έχουν απομείνει πολλά ακόμα, τα οποία δεν θέλουμε να ρισκάρουμε; Γιατί λοιπόν να περιμένουμε και να επιτρέπουμε την απόλυτη εξαθλίωση του κόσμου, αντί να κάνουμε το πρώτο βήμα, το πιο εύκολο, ξαποστέλνωντας τον "σοσιαλισμό" στο σπίτι του;


Η ηγεσία του ΚΚΕ πρέπει να απελευθερώσει το λιοντάρι! Πρέπει να το αφήσει να πάρει την φυσική του θέση, εκεί που το χρειάζεται ο λαός: Στην πρώτη γραμμή! Γιατί πρέπει να έχουν έρθει ήδη αρκετοί ψύλλοι στα αυτιά όλων μας: Είναι χαστούκι για το ΚΚΕ να έχουμε πόλεμο και η αντίδραση να στοχοποιεί τον...Σύριζα!