Σκίσε με Παγώνα, σκίσε με!

Ακούστε ρε τι έπαθα! Είχα μιά δουλειά στο κέντρο, ανάθεμα τη μάνα του για κέντρο. Σηκώνομαι νωρίς, πίνω ένα καφέ, ντύνομαι και κατεβαίνω με το μετρό Σύνταγμα. Καθώς κατεβαίνω προς την Μητροπόλεως έρχεται ένας καλοντυμένος πενηντάρης και με ρωτάει ευγενικά: Συγνώμη κύριε, μπορώ να σας ρωτήσω κάτι; Ε ναι, παρακαλώ, απαντάω. Το και το, μου λέει, σας είδα να κατεβαίνετε με αυτές τις βαριές μπότες που φοράτε και σκέφτηκα να σας ρωτήσω, αν θέλετε να μου κόψετε μία κλωτσιά στο καλάμι, να με ξεράνετε που τόχω τόσο ανάγκη.

Τι να του πεις; Κάνω τον σταυρό μου και συνεχίζω προς τα κάτω. Γωνία Νίκης βλέπω μιά πιτσιρίκα, λεπτούλα, εικοσάρα, να μου κάνει σινιάλα με το χέρι από την άλλη μεριά του δρόμου. Πριν προλάβω καλά καλά να καταλάβω τι γίνεται, κάνει κάτι τρελλά ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στα αυτοκίνητα και στέκεται σε χρόνο ρεκόρ λαχανιασμένη δίπλα μου. Συγνώμη φίλε, μου λέει με οικείο τόνο, άνεργη είμαι, δεν είμαι στα πάνω μου. Ναι πρέπει να ομολογήσω ότι δεν αντέχω μπουνιά στο σαγόνι ή στο μάτι . Αλλά κάνα δυό ξεγυρισμένα χαστούκια, να δω το ψυγείο φεράρι, θα μου φτιάχνανε σίγουρα τη μέρα μου.

Ε, της ξηγιέμαι το μπινελίκι της, τον παπανδρέου σου μωρή κτλ και μετά κατηφορίζω για την Πατρόκλου που περίμενε ο φίλος μου ο Μπάμπης. Λίγο πριν φτάσω, βλέπω να ανεβαίνει σχεδόν τρέχοντας μια κατάξανθη τουρίστρια με σαντάλια και ένα σακίδιο 4χ4 στον ώμο, και δίπλα της ένας δικός μας χλεχλές να την τραβολογάει από το μανίκι. Μπαίνω μπροστά να κάνω τον ήρωα, αφού ήτανε στα μέτρα μου ο τυπάς, παίρνω και το αγαπημένο μου ταυρομαχέ υφάκι, έτοιμος για συνωστισμό στη Σμύρνη.

Άστηνε ρε μάγκα την κοπέλα, ρίχνω αγέρωχα και αφράτα. Σταματάνε και οι δύο. Ρε συ φίλε, μήπως ξέρεις κάνα γερμανικό, με ρωτάει με ικετευτικό ύφος ο τύπος. Ε ναι, του απαντάω σαστισμένος, φαρσί! Με σώνεις αδερφέ, μου λέει και πάει να με αγκαλιάσει από ευγνωμοσύνη. Άστο ρε, του λέω, τι θέλεις; Γερμανίδα είναι το κορίτσι φίλε, μου απαντάει, έχει και κάτι που θυμίζει έντονα Μέρκελ. Πως θα πούμε στα γερμανικά "μανάρα μου, γερμανιδάρα μου καγκελαριού πάτησέ μου δυό τρεις ξεγυρισμένες στο στομάχι και μετά μιά γκαζωμένη καρακλωτσιά στα αχαμνά, να τα πηγαίνω τα @@ μου αύριο βόλτα με το καροτσάκι";

Μου ήρθε να του τα χώσω εγώ τα αχαμνικά αντί να κάνω μετάφραση, αλλά είδα τον Μπάμπη να μου κάνει νεύμα από απέναντι και τον άφησα. Καθόμαστε και τα λέμε σε μιά καφετέρια. Ρε συ Μπάμπη, του λέω, το και το ρε. Ζουρλάθηκε ο κόσμος ρε! Γέλασε με νόημα. Δεν διάβασες την εφημερίδα ε; Όχι, απαντάω, τι έγινε; Τι να γίνει, λέει, συναντήθηκε ο δικός σου ο Γιωργάκης με την ρόμπα τον Ρομπάϊ, ούτε έκθεση ρόμπας νάτανε δηλαδή. Και; Ε, έκανε κάτι σουρεαλιστικές δηλώσεις ο Γιωργάκης, να πέφτουνε της γοργόνας τα λέπια από μόνα τους!

Αγανάκτησα! Πες ρε και με γκάστρωσες! Να ρε, διάβασε, μου λέει και μου σερβίρει την Ελευθεροτυπία που είχε μαζί του. Διαβάζω δήλωση Γιωργάκη και καταλαβαίνω πλέον το σύμπαν:

Γ. Παπανδρέου στις Βρυξέλλες: «Θέλει επώδυνες αλλαγές ο Ελληνικός λαός, όσο επώδυνες και νάναι»

Ρε που το γνώριζε ο Γιωργάκης ότι είμαστε μαζόχες του κερατά κι΄εγώ δεν είχα πάρει οσμή χαμπάρι! Ρε να πως εξηγούνται τα σημερινά παράξενα στον δρόμο. Ρε να πως εξηγείται η παθητική στάση εκατομμυρίων την στιγμή που εξαθλιώνονται με γοργούς ρυθμούς. Δε λέω, βγήκανε καμμιά δεκαριά χιλιάδες "ανώμαλοι" στους δρόμους, αλλά οι εκατομμύρια μαζόχες μείνανε στα σπιτάκια τους και τηράγανε στο γυαλί την Τρέμη.

Τώρα τα καταλαβαίνω όλα: Και την επιμονή της μάζας στο δικομματικό τουμπερλέκι, και την μανία με την αποχή και το λευκό, και το "σφάξε με αγά μου, να αγιάσω". Τώρα καταλαβαίνω και τα "όλοι ίδιοι είναι", και τα "δεν υπάρχει εναλλακτική λύση" και τα "σφίξε που δυό καμουτσικιές στον νότιό μου πόλο, Παγώνα μου, σκύλα μου".

Βάρα μας πασόκε, πάρε μας το κεφάλι, ο βιτσιόζος λαός, που επιμένει στον μαζοχισμό και δίνει στα σαπάκια εξουσίας, ακόμα και τώρα, πάνω από 50%!

Ε αφού θέλουμε τόσο πολύ την επώδυνη λύση που λέει και ο Γιωργάκης, ας την ρουφήξουμε μέχρι άσπρου πάτου, όσο επώδυνη και νάναι. 

Βοήθειά μας!