Γενική απεργία πάλι αύριο, όλοι στους δρόμους. Πολύ ωραία, καιρό είχαμε να κάνουμε. Πρεμιέρα η αυριανή εκδήλωση για τον Λουκά Παπαδήμο, τον βιτρίνα της τρόϊκας της κυβέρνησης της τρόϊκας, ας βάλουμε τα δυνατά μας. Και αν διακρίνετε λιγουλάκι χολή στα γραπτά μου, μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα. Καλή η γενική απεργία, δεν λέω, σίγουρα δεν κάνει κακό, καλύτερη από το τίποτα. Αλλά ρε παιδιά μου θυμίζει Εθνική Ελλάδος στο Πανευρωπαϊκό του 2008 σε Ελβετία και Αυστρία: Πίσω κάνουμε με τη βοήθεια του Θεού, ότι μπορούμε, μπροστά σημαδεύουμε με γιόμες το κεφάλι του Χαριστέα....
Ντάξει, να κάνουμε και γιόμες, να προσπαθήσουμε και με γιουρούσια, να δοκιμάσουμε τέλος πάντων και τα παιδιά που κάθονται στον πάγκο, ότι περνάει από το χέρι μας, να κάνουμε ότι μπορούμε αφού μας παίρνουνε οι Σουηδοί ξυλοκόποι τα σώβρακα και μας παίζουνε για την πλάκα τους μπαλαλάϊκα τα Ρωσάκια. Αλλά όχι μία από τα ίδια και στο τρίτο ματσάκι, που κατέβασαν οι σπανιόλοι γιά να μας σνομπάρουν τα δεύτερα! Ε όχι ρε παιδιά!
Τώρα να σε ξεσκίζουν κάθε μέρα, να σε διασύρουν από ήττα σε ήττα κι΄εσύ να επιμένεις στην ίδια σύνθεση και στην ίδια τακτική, αυτό δεν το αντέχει ούτε ο πιό χαζοχαρούμενος οπαδός! Αυτό δεν πάει! Εκτός πολιτικής θα είχε διωχθεί με τις κλωτσιές ο προπονητής, θα είχε πέσει η διοίκηση, θα είχε αλλάξει ο πρόεδρος, θα είχαν λυντσαριστεί οι ποδοσφαιριστές, και τέλος θα είχε αδειάσει-πέταλου μη εξαιρουμένου- η κερκίδα. Δηλαδή να γίνεται στην μπαλίτσα (που είναι χόμπυ να περνάει η ώρα μας) χαμός, και στην πολιτική (από την οποία είναι εξαρτημένη η ρουφιάνα η ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας) να μην κουνιέται φύλλο;
Κοντά δυό χρόνια πάνε από τότε που μας πήραν παραμάζωμα και μας παίζουν μονότερμα στο μισό γήπεδο. Δεν λέω ότι δεν προσπαθούμε, έχει γυρίσει όλη η ομάδα πίσω, να φανταστείτε ακόμα και ο Νίνης, έχει ταμπουρωθεί στην μεγάλη περιοχή και παλεύει με νύχια και με δόντια, να διώχνει "όπως όπως" την μπάλλα στην εξέδρα. Πέφτει με αυτοθυσία δεξιά και αριστερά ο τερματοφύλακάς μας, αλλά τι να πρωτοπιάσει; Τα άπιαστα; Τα τζάμπα γκολ; Τα απανωτά πέτσινα πέναλτυ;
Ντάξει, να κάνουμε γενική απεργία, αλλά να ξέρουμε για τι πράμα την κάνουμε. Άμα παίζεις με δύο εξάρια και με παλιομοδίτικο λίμπερο πίσω από την άμυνα, ξέρεις γιατί το κάνεις. Και αν δεν σου βγει το σύστημα, το θάβεις στο άψε σβήσε και υιοθετείς κάποιο άλλο. Ε ας αναρωτηθούμε επιτέλους ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ. Ας ρωτήσει ο καθένας μας τον εαυτό του, και ας απαντήσει ο καθένας με ειλικρίνεια ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ!
Τι περιμένω εγώ; Λίγο πολύ αυτά που έχω δει μέχρι τώρα: Λίγο πολύ τον ίδιο κόσμο (τουλάχιστον η μισή Αθήνα και δύο τουρίστες, για τους διοργανωτές, με το ζόρι το μισό Σπόρτινγκ και πεντέξη άγνωστοι-γνωστοί κουκουλοφόροι, η αστυνομία), λίγο πολύ τα ίδια "μη σκύβεις το κεφάλι", λίγο πολύ τα ίδια "εμείς στην Κάννιγγος, εσείς Ομόνοια, αυτοί Προπύλαια", λίγο πολύ "βαράς εσύ, βαράω κι΄εγώ, μα ποιός βαράει πιό πολύ....", λίγο πολύ με τα ίδια αποτελέσματα: ΑΥΤΟΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΤΟ ΞΕΣΚΙΣΜΑ, ΚΑΙ ΟΙ ΞΕΣΚΙΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΕΜΕΙΣ!
Γενική απεργία στο όνομα της γενικής απεργίας, έτσι για να γίνεται, δεν έχει κανένα νόημα! Όπως δεν έχει νόημα, να κατεβάζεις μάπα ενδεκάδα για να στην κάνουν με τα κρεμμυδάκια. Ο αγώνας δεν γίνεται για την διαιώνιση της ήττας, αλλά και για τους τρεις βαθμούς της νίκης ρε γαμώτο! Και μετά γιά την επόμενη νίκη, για την μεθεπόμενη, κάποτε για το γαμημένο το πρωτάθλημα ρε σεις!
Οι γενικές απεργίες στην χώρα μας έχουν μεταλλάξει σε οργανωμένο περιοδικό γιούχα κατά της κυβερνητικής πολιτικής, κάτι σαν ντεπόν στον καρκίνο! Αυτό το "σύστημα", με την μορφή που έχει, δεν απέφερε και ούτε θα αποφέρει ποτέ καρπούς. Δεν ιδρώνει το αυτί της κυβέρνησης και τα αυτιά των αφεντικών της από κάτι τέτοια όμορφα, δεν σταματάει η επέλαση της βαρβαρότητας πάνω από χώρα και λαό με μονοήμερες απεργίες και πορείες προς τα Συντάγματα και τους Πύργους τους Λευκούς.
Καλά είναι τα όνειρα των οπαδών, τα προγράμματα των προέδρων, τα σχέδια των διοικήσεων, τα οράματα των ιδεολογιών*. Αλλά πίσω από όλα αυτά ενεδρεύει πάντα ο παράγων ΜΠΑΓΑΣΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ο παράγων ΗΓΕΣΙΑ. Και γιά όλους όσους θα παραξηγηθούν ίσως με τα παραπάνω αληθινά (η αληθινή παρεξήγηση γίνεται μόνο με αλήθειες) πίσω από κάθε τι που εξαρτάται από ανθρώπινες γνώμες και προσωπικές αντιλήψεις ενεδρεύει ο παράγων ΔΑΜΑΝΑΚΙΣΜΟΣ. Ακόμα και στην περίπτωση της ασφαλιστικής δικλείδας του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, όπως γνωρίζουμε όλοι δυστυχώς.
Είναι καιρός να φωνάξουμε εκεί που πρέπει, ότι δεν χρειαζόμαστε πιά κίνημα διαμαρτυρίας, αλλά κίνημα πρωταθλητισμού! Είναι καιρός να αφήσουμε την όχι και ιδιαίτερα επιτυχή πεπατημένη και να ρισκάρουμε αυτό που μας απέμεινε: Τις αλυσίδες μας! Το λαϊκό κίνημα είναι υποχρεωμένο επιτέλους να...κινηθεί. Και αυτή η κίνηση εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς!
*Μία είναι η ιδεολογία!
:-)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου