Του Φλεβάρη...

Λίγες μέρες περισυλλογής και ανασύνταξης κάτω από συνθήκες πολικού ψύχους (μέχρι και -21 βαθμοί Κελσίου) τα δώρα του πιό "αφιλόξενου" Φλεβάρη της τελευταίας 25ετίας. Κυριακή, μου θυμίζει το ημερολόγιο στον τερακότα τοίχο δίπλα από την μπαλκονόπορτα, Ανταρκτική, μιά ματιά έξω από το γαρνιρισμένο με παγοκρύσταλλα παράθυρο. Απαγορευτικό εξόδου, μέσα τα κεφάλια, τα καλοριφέρ στο φουλ και ένα ψαράκι πλακί με φασολάκια (ναι, με φασολάκια, δοκιμάστε το!*) να δίνει λάγνες υποσχέσεις από τον φούρνο.

Το κρύο της αρκούδας λοιπόν, αφού δεν έχετε δοκιμάσει το δικό μου, να λέγατε με όλο σας το δίκιο "το κρύο του βράχου" και να αφήνατε τις αρκουδίτσες επιτέλους στην ησυχία τους, που μπορεί να εξαφανίστηκαν σχεδόν από την χώρα μας, αλλά δείχνουν να είναι υπεύθυνες για ένα σωρό ελάχιστα...αρκουδίσια φαινόμενα, όπως το γέλιο, το ξύλο, το κρύο κ.α.

Πρόγραμμα; Το ξέρετε το "Μένουμε σπίτι"; Μεγαλείο υπόθεση το πρόγραμμα αυτό και μη κοιτάτε που το βούτηξε η ΕΡΤ και το μετάλλαξε στο "Μένουμε Ελλάδα", και δεν λέω καλή εκπομπή για μιά φορά στις δεκαπέντε, ή έστω μιά φορά την εβδομάδα το Καλοκαιράκι, αλλά όχι και καθημερινά ρε σεις και όλο τον χρόνο!

ΕΡΤ είπα; Α, έχει ειδήσεις, μιά στιγμή!

(Ορισμένες στιγμές και κάτι χριστοπαναγίες αργότερα)

Δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ με την γλίτσα των πρασινοφρουρών που ταΐζουμε- θέλουμε δεν θέλουμε- με τις συνδρομές μας, αλλά έτυχε να είναι η τιβί ανοιχτή και στις ειδήσεις δεν έχω γερές αντοχές, από όπου και να έρχονται, ε τι να κάνω; Τις ρούφηξα.

Πόσο πίσω είμαστε, είπατε; Δέκα χρόνια; Τριάντα; Μπορεί. Μπορεί και λιγότερα ή περισσότερα, δεν έχει σημασία. Ξέρετε ότι υπάρχουν λαοί σε κάτι νησιά της Νέας Καλεδονίας στον νoτιοδυτικό Ειρηνικό, οι λεγόμενοι Kanak,  που μπορεί να βρίσκονται τεχνολογικά σε "ημιάγριες" εποχές, αλλά στη γλώσσα τους οι λέξεις "άνθρωπος", "λαός" και "ξένος" αποδίδονται από μία και μοναδική; Την λέξη Kanak! Κοινωνίες σε "πρωτόγονη" κατάσταση, αλλά κοινωνικά αρκετές εκατοντάδες χρόνια πιό μπροστά από τις "εξελιγμένες" ξενοφοβικές κοινωνίες της εποχής μας.  Δεν έχει σημασία λοιπόν πόσο "πίσω" είσαι τεχνολογικά, σημασία έχει μόνο τι σου λείπει.

Ε η ΕΡΤ καταφέρνει να μας θυμίζει, ότι ΚΑΙ πίσω είμαστε, ΚΑΙ ότι μας λείπουν ένω σωρό! Καθρέφτης της κοινωνίας μας η κρατική τηλεόραση, αυθεντικό δείγμα της ελληνικής παρακμής, σάρκα εκ της σαρκός μας. Ένα καρκίνωμα!

Και τι δεν βλέπεις εκεί...

Άσχετους που δεν γνωρίζουν καλά καλά την δουλειά τους!

Ντουβάρια που δεν γνωρίζουν καμμία απολύτως δουλειά!

"Ειδικούς" για όλες τις περιπτώσεις αρπακόλας!

Μαιτρ της προχειρότητας!

Γκραν μαιτρ της μετριότητας!

Παπαγαλάκια!

Ξιπασμένα παπαγαλάκια!

Καθήκια άνευ χαρτοφυλακίου!

Ντίβες με δέκα πόντους πασαλειψατέρ στην μάπα και δέκα κιλά σκατά στο μυαλό!


Σε πιάνει το παράξενο και σιχτιρίζεσαι: Μα καλά, λες, έναν σωστό γιά να σπάσει η μονοτονία δεν μπορούσαν να προσλάβουν; Μα ούτε έναν; Μα να έχει βρει εκεί μέσα καταφύγιο και μάσα ΚΑΘΕ σαπάκι αυτής της κωλοχώρας; Άσταδιάλα ρε!

Τι έγινε; Τι ΔΕΝ έγινε, ρωτήστε καλύτερα. Κατ΄αρχήν κακοποίηση της λέξης "είδηση". Θα πείτε, καλά αυτό πάντα γίνεται, τι φωνάζεις; Αφού γίνεται πάντα, εγώ πάντα θα φωνάζω, δικαίωμά μου! Λοιπόν, κακοποίηση της είδησης και αντικατάστασή της τελικά από την προσωπική/κομματική ΓΝΩΜΗ της/του κάθε τυχάρπαστης/του δημοσιοκάφρου του συστήματος φρίκης ονόματι πασόκ. Αντί ανάγνωσης της είδησης, ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ της είδησης, άρα ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ, κομματική γραμμή, ανελέητος πρασινοφρουρισμός και μάλιστα σε μιά εποχή που τα καθήκια δεν τολμάνε να πάνε ούτε σε κηδεία. Αλλά που, στο θέατρο του τηλεοπτικού παραλόγου της ΕΡΤ δεν υπάρχει λαϊκή κατακραυγή και δημόσιο γιούχα. Τον χαβά της η ΕΡΤ: Πασοκικότερη της πασόκας, αθλιότερη του αθλίου πρωτότυπου!

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έπρεπε να ρουφήξω και το στοκάρισμα μιάς ανθυπομέτριας υποβαθμισμενοτελειωμένης-μισοπνιγμένης...moderator με θέμα την ξενοφοβία και τον ρατσισμό στην Ευρώπη: Κάθε δεύτερη λέξη της "λαθρομετανάστες"! Αχ οι καημένοι οι λαθρομετανάστες, αχ τι θα κάνουμε με τους έρημους τους λαθρομετανάστες, πωπω τι φρίκη οι άτυχοι λαθρομετανάστες, φτου τους όσους πειράζουνε τους λαθρομετανάστες κ.ο.κ

Άντε γαμήσου αγράμματη μαλάκω εσύ και τα αφεντικά σου! Τι να κάνω ρε παιδιά, έφριξα! Αλλά να ακούω κρατική παρουσιάστρια να χρησιμοποιεί το λεξιλόγιο της πλέμπας, δεν αντέχεται!

Και συνάμα όλα τ΄άλλα: Χρεωκοπία, Μελένεβενιζέλοκάνωτονκαμπόσο, Καρατζακουλοχέρη, Ξεσαμάρωτο, μέτρα αλλά καλά μέτρα, λίγο επώδυνα, αλλά και γαμωτοσωτήρια, αυτά ζητάνε οι τροϊκοκακοί από τους "καλούς", πιεσάει or not πιεσάει, θα σας κόψουμε τα δώρα αλλά δεν θα σας κόψουμε αμέσως τον κατώτερο μισθό, αργότερα, δέκα καντάρια πράμα από μιά Ελλάδα όπως ΗΤΑΝ κι΄ας μην είναι τώρα πιά. Και τι έγινε;...

Και συνεχίζεις νοερά την συζήτηση που είχες τις προάλλες με την τρελλάρα, τον μοναδικό τον φιλάρα τον Τέο, που έχει αύριο και γενέθλιο, ίσως να φάμε σάμαλι, αλλά μάλλον χλωμό.

Δεν είμαστε μόνο πίσω Γιώργε, λέει που λέτε ο Τέος, μας λείπουν ένα σωρό. Τι ρε Τέε; Άντε ρε και σε είχα γιά έξυπνο, μου λέει με το γνωστό τσαμπουκαλέ ύφος που δεν επιδέχεται αντίρησης. Ρε συ δεν μας λείπουν τουλάχιστον 400 χρόνια; Τι κάναμε εμείς όταν οι υπόλοιποι ευρωπαίοι το είχαν ρίξει στην Αναγέννηση και ξηγιώντουσαν βαρβάτα σε επιστήμη, τέχνη και λογοτεχνία; Ποιό είδος ανθρώπου φοριώταν στην χώρα μας όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη έκανε πάταγο η "μόδα" του Homo Universalis του Μικελάντζελο και του Ντα Βίντσι;

Και πες το ένα, πες το άλλο, καταλήγουμε εκεί που δεν θέλει να καταλήξουμε η κάθε παρέλαση 25ης Μαρτίου και 28ης Οκτωβρίου από καθιερώσεως του θεσμού των παρελάσεων μέχρι σήμερα: Και τόσο...δεξιοτέχνης όσο παλιά δεν είναι ο σημερινός...Φειδίας, ας το δούμε πιό ψύχραιμα εκείνο το "τους δώσαμε τα φώτα" εμείς οι...φακοί.

Ψώρα για κάποια ένδοξα παρελθόντα, εξκλουσίφ μοναδικότητες, ταρατατζούμ στις παρελάσεις και γαλανόλευκες στύσεις σε τετ α τετ με την επιλεκτική Ιστορία, να η χημεία πάνω στην οποία στηρίζεται η συνταγή της τέλειας κοπριάς με την βοήθεια της οποίας καλείται να γιγαντώσει το δέντρο του Έθνους. Ο σύγχρονος Έλληνας έμαθε να ξεχνάει όποτε δεν τον συμφέρει και να θυμάται όταν το θεματάκι υπόσχεται πολλά. Έτσι ξεχνάει με χαρακτηριστική ευκολία τι έγινε το 146 π.Χ με τον κύριο Μόμμιο στην Κόρινθο και τι αποτελέσματα είχε αυτό για την Ελλάδα και ξαναθυμάται 545 χρόνια αργότερα με την διαίρεση του Ρωμαϊκού κράτους σε ανατολικό και δυτικό.

Από τα 1000 χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας θυμάται ο Ελληναράς τα κερασάκια πάνω στις τούρτες, άντε και το σαντιγύ, ότι δεν του πάει το τρώει η μαρμάγκα της λήθης και ζήσανε αυτοί καλά κι΄εμάς μας τρώει η μαρμάγκα. Και στα 400 χρόνια της Τουρκοκρατίας να δείτε...ξεχασιά! Και ευτυχώς που βάρεσε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός καμπάνα την 25η Μαρτίου 1821 και ξυπνήσαμε, γιατί άμα δεν βάραγε τότε, ίσως να κοιμόμαστε ακόμα, τόσο βαριά που κοιμόμαστε.

Ο μύθος πάνω στον οποίο στηρίζεται το σημερινό σαθρό οικοδόμημα θέλει τον γηγενή ήρωα, τσαμπουκά και μαγκιόρο, η πραγματικότητα μιλάει όμως άλλη γλώσσα. Καλός ο δικός μας τσαμπουκάς, δεν λέω. αλλά αν δεν τσαμπουκαλευόντουσαν στο τέλος και κάτι Μεγάλες Δυναμούλες της εποχής, ίσως να μην έπαιζε σήμερα ο Γκέκας μόνο σε τουρκική ομάδα, αλλά και στην τούρκικη εθνική. Άσε, να μην κάνω καλύτερα αναφορά σε εκείνο το Geka, και σιχτιρίσω κυριακάτικα και τον τελευατίο ελληναρά.

Τέλος πάντων γίναμε ανεξάρτητο κράτος, φτιάξανε οι Βαυαροί ότι μπορέσανε (πχ μεταμόρφωσαν το χωριό Αθήνα σε μιά πανέμορφη πόλη με μοντέρνα ρυμοτομία και αμέτρητα νεοκλασσικά κτίσματα. Τα υπόλοιπα που αξίζει τον κόπο να δεις τα έστησαν οι ηπειρώτες Εθνικοί Ευεργέτες, όλοι οι άλλοι από δω και στο εξής καταστρέφουν μόνο).

Να μη το παραχέσουμε με την Ιστορία όμως, αλλού πηγαίναμε. Που; Στα σημερινά χάλια μας. Χάλια που δεν εμφανίστηκαν φυσικά τυχαία, τίποτα δεν γίνεται χωρίς πρώτες ύλες. Το φαινόμενο του ελληνικού δικομματισμού βρήκε ώριμες κοινωνικές καταστάσεις και ιδιαίτερα εύφορο έδαφος για να αναπτυχθεί. Η κυριαρχία του στην ελληνική πολιτική σκηνή δεν βασίστηκε στις ικανότητες και στα ταλέντα του λαού, αλλά πολύ περισσότερο στα αρνητικά στοιχεία της ιδιοσυγκρασίας του και στα κουσούρια του, προϊόντα αιώνων αμορφωσιάς και δουλείας, άναρχου τσαμπουκά και απόλυτου ραγιαδισμού. Ούτε το φιλότιμο, ούτε η δικαιοσύνη, ούτε ο ανθρωπισμός ήταν τα θεμέλια πάνω στα οποία στήθηκε η μεταπολιτευτική παράγκα, αλλά το ρουσφέτι, το φακελάκι, η διαπλοκή και ο δενγαμιεταισμός.

Δεν είναι φυσικά ούτε το γεγονός της μηδαμινής λαϊκής αντίστασης τυχαίο. Καπιταλισμός στα τελευταία του από την μιά μεριά, αλλά και μιά διαβρωμένη κοινωνία χωρίς οντότητα, χαρακτήρα και συνοχή από την άλλη και να μην υπάρχει πιά Καίσαρας για να του πούνε ως καθώς πρέπει μελλοθάνατοι εκείνο το ave Caesar, morituri te salutant...

Να γιατί καθόμαστε στα τέσσερα και βλέπουμε, αντί να ξεσηκωθούμε και να τους φάμε το συκώτι, φίλοι μου. Γιατί δεν είμαστε αυτοί που νομίζουμε ότι είμαστε. Γιατί δεν αξίζουμε έτσι πως είμαστε περισσότερο ελευθερία, περισσότερη δικαιοσύνη, περισσότερη προκοπή. Είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων επειδή δεν έχουμε τα προσόντα για πιό πολλά, επειδή μας λείπει το ταλέντο, το ήθος, η μόρφωση, ο χαρακτήρας.

Φλεβάρης των φλεβών, κουτσό ποτάμι, κυλάει σαν παράπονο στο τζάμι....

Μπαγλαμάδες γίναμε, αθώοι ξένου αίματος και φόνου, κουτοπόνηροι συφεροντολόγοι μοκροαστοί και στελεχώσαμε με την μετριότητά μας τα πάντα σε τούτη τη χώρα. ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Και κάτι ξέρουμε, που δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να μπορούμε να τα γκρεμίσουμε όπως πρέπει όλα.

Τι μένει; Μένουν οι λίγοι!

Αυτοί που δεν χρειάζεται να ανοίξουν βιβλίο γιατί είναι διαβασμένοι από καρδιάς...
Αυτοί που δεν χτύπησαν ποτέ πόρτα γιατί ήταν ή άξιοι ή περήφανοι...
Αυτοί που δεν φώναξαν ξαφνικά ένα όχι, αλλά το σιγοτραγουδούσαν μιά ζωή...
Αυτοί που ξέρουν ότι πάνω από κάθε ιδεολογία μετράει ο άνθρωπος...
Αυτοί που με αγαπάνε και που μ΄ανέχονται, οι φίλοι που με διαβάζουνε...
Αυτοί που αγαπάω...


Χρόνια πολλά στους καλύτερούς μου εξωσχολικούς φίλους Τέο και Markus!


* Μπακαλιάρος ή κάποιο άλλο ψάρι με λευκό κρέας. Αν είναι νωπό, να μπει πρώτα 3 ώρες στην κατάψυξη! Κατόπιν, παγωμένο, σε ένα γυάλινο ταψί με άνηθο, δυόσμο, μαϊντανό, αλάτι πιπέρι, λαδάκι, Ingwer. Βράζουμε τα φασολάκια σε αλατισμένο νερό και τα βάζουμε μετά κάτι περισσότερο από al dente πάνω από το ψάρι. Τρίβουμε φρέσκια ντομάτα από πάνω, στύβουμε ένα λεμόνι, πασπαλίζουμε με λίγη ρήγανη και ψήνουμε στους 200 βαθμούς για περίπου 45 λεπτά.