Παράξενο ζώο ο άνθρωπος...
Εγώ, εσύ, ο κάθε ένας μας, μιά αλλόκοτη ζαριά γεμάτη απρόοπτα και μυστήριο. Μοναδικοί και ανεπανάληπτοι όλοι μας, με την ανεξίτηλη σφραγίδα της μάνας, του πατέρα, του παππού και της γιαγιάς, του προπάππου, του μακρινού συγγενή που μας κλείνει μέσα από το θολό τοπίο του παρελθόντος όλο νόημα το μάτι. Ένα τοσοδούλι ταξιδιάρικο καραβάκι μέσα σε απέραντο ωκεανό το δαχτυλικό μας αποτύπωμα, το DNA μας, πάει το δικό του αιώνιο μουγγό ταξίδι προς τα εκεί που ορίζει η καπετάνισσα ζωή: Στο αύριο...
Και όμως, όσο φορτωμένα νάναι με κομμάτια του Είναι μας τα αμπάρια του, τίποτα δεν είναι προκαθορισμένο, τίποτα δεν είναι γραφτό. Φτάνει ένα μικρό, αδύναμο αεράκι, φτάνει μιά ανάσα μας να χαϊδέψει ανεπαίσθητα το πανάκι του, για να πάρει μιά υποψία μοίρας νέα ρότα και να πάει αλλού.
Όσο μικροί και αδιάφορα πανομοιότυποι και αν φαντάζουμε στα μάτια της αιωνιότητας, η λεπτομέρεια που κανονίζει την ύπαρξή μας και την πορεία μας σε τούτη τη γη μπορεί να εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς τους ίδιους! Μεγαλείο!
Η κληρονομιά που κουβαλάμε στην πλάτη μας, η ευκαιρία, οι ειδικές συνθήκες που βιώνει ο κάθενας μας, η εμπειρία, η μόρφωση, η κάθε είδους μόρφωση, όλα αυτά μαζί το σκαρί, αλλά η θέλησή μας στο κουπί να είναι αυτή που αποφασίζει που πάει το ταξίδι. Μεγαλείο!
Έχεις και διαλλέγεις: Πρωταγωνιστής ή κομπάρσος. Απλοχέρης ή τσιγγούνης. Ψυχούλα ή τομάρι. Μητέρα Τερέζα ή Άννα Διαμαντοπούλου. Μεγαλείο!
Αλλά ας μπούμε στο καθαυτό θέμα. Όλα ξεκίνησαν μετά από το "χτύπημα" ενός τσαντάκια. Πριν ακόμα προλάβει το θύμα (μία γυναίκα από το Μπράουνσβάϊγκ της Γερμανίας) να συνέλθει από το σοκ της ληστείας, ακολουθεί ένα νέο σοκ, ευχάριστο όσο και απρόσμενο αυτή τη φορά: Ένας λευκός φάκελλος χωρίς αποστολέα, μέσα είκοσι πεντακοσάρικα. 10.000 ευρώ!
Λίγες μέρες μετά την δημοσίευση ενός άρθρου στην Braunsweiger Zeitung με θέμα την βαριά αναπηρία ενός 14-χρονου νεαρού μετά από ένα ατύχημα στην πισίνα πριν εφτά χρόνια, η θυρωρός της εφημερίδας που ταξινομεί κάθε μέρα το ταχυδρομείο, κρατάει στα χέρια της έναν λευκό φάκελλο χωρίς αποστολέα, μέσα είκοσι πεντακοσάρικα και ένα απόκομμα του άρθρου με το όνομα της οικογένειας του νεαρού υπογραμμισμένο. 10.000 ευρώ!
Η μητέρα του νεαρού άκουσε την είδηση από το ράδιο καθώς οδηγούσε. Έστριψα αμέσως δεξιά και πάρκαρα, δεν μπορούσα ούτε να μιλήσω, περιέγραψε τα συναισθήματά της η γυναίκα. Όταν αργότερα διηγήθηκε στον γιό της (που επικοινωνεί με το περιβάλον του μόνο με την βοήθεια ενός προγράμματος κομπιούτερ) την ιστορία, αυτός άρχισε να χτυπάει τα χέρια του από χαρά.
Μια μαθητευόμενη νοσοκόμα ανασηκώνει κάτω από το πατάκι στην είσοδο ενός Ασύλου Ανιάτων έναν λευκό φάκελλο χωρίς αποστολέα, μέσα είκοσι πεντακοσάρικα. 10.000 ευρώ!
Και έπονται αμέτρητοι λευκοί φάκελλοι!
....Σε παιδικούς σταθμούς
....Σε συλλόγους που οργανώνουν συσσίτια φτωχών ή ανέργων
....Σε εκκλησιαστικές ενορίες με κοινωφελή δράση
....Σε οργανώσεις κατά της παιδικής φτώχειας
....Σε μουσεία
....Σε βιβλιοθήκες
....Σε φτωχές οικογένειες
Σχεδόν πάντα η ίδια μέθοδος: Λευκός φάκελλος στο γραμματοκιβώτιο. Λίγες εξαιρέσεις. Και τότε πολύ εντυπωσιακές: Όπως στην περίπτωση ενός γνωστού γιά την κοινωνική δράση του ιερωμένου. Ο λευκός φάκελλος εδώ ήταν κρυμμένος στο ράφι δίπλα στο εκκλησιαστικό Όργανο ανάμεσα στις παρτιτούρες.
Το ποσό, πάντα το ίδιο: 10.000 ευρώ. Μιά φορά μόνο 50.000! Μέχρι την περασμένη βδομάδα το συνολικό ποσό των δωρεών έφτανε σχεδόν τις 200.000. Των περιπτώσεων που είχαν γίνει γνωστές φυσικά. Κανένας δεν γνωρίζει αν πρόκειται για άντρα ή γυναίκα ή γιά έναν μοντέρνο Ρομπέν των Δασών που ληστεύει τους πλούσιους και τα μοιράζει στους φτωχούς, ή για κάποιον βαριά άρρωστο πλούσιο, που θέλει με αυτόν τον τρόπο να ανοίξει την πόρτα του παράδεισου.
Έχει όμως σημασία;
Σημασία έχει μόνο ένα: Όποιος και νάναι αυτός ο άνθρωπος είναι φίλος και αδέρφι μου και λαμπερό αστεράκι μέσα στην μαυρίλα της καρδιάς μου.
Πως κάνεις έτσι ρε συ βραχόκηπε, δεν θα σώσει με δεκαχίλιαρα ο άνθρωπος τον κόσμο, θα πούνε μερικοί. Το ξέρω ότι δεν θα τον σώσει ρε παιδιά, λίγο πιό όμορφο θα τον κάνει μόνο. Λιγουλάκι πιό όμορφο από ότι τολμήσαμε μέσα σ΄αυτή την μπόρα να ελπίσουμε, γαμώ την τρέλλα μου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου