..."Μετοίκησε" γιά στερνή φορά ο Ζωρζ Μουστακί...

Λίγο Γάλλος, λίγο Ιταλός, λίγο Αιγύπτιος, λίγο Έλληνας, λίγο Εβραίος, πολύ άνθρωπος.
Μιά διαδρομή ανά την Μεσόγειο με βάρκα την κιθάρα και τελικό προορισμό το λιμάνι της καρδιάς μας.

Σαν σύννεφο από τον καιρό, μονάχο μεσ΄τον ουρανό πήρε παιδί τους δρόμους...

Όπως όλοι εμείς, παιδιά της Διασποράς...

Εγώ ο τρελλός, ο Τέο ο "παράξενος", η "ντίβα" το Κατερινάκι, η Ευτερπίτσα η "ιδιότροπη",  το Μαράκι το γλυκό, όλοι αυτοί οι αμέτρητοι που περπάτησαν όλη τη γη μ΄ ένα τραγούδι στην καρδιά και μπόλικη βροχή στους ώμους...

Τραγούδησε τη ζωή μας προτού καν γεννηθούμε.

Με νότες βουτηγμένες στην γαλήνη ενός ηλιοβασιλέματος.

Μετοίκησε για στερνή φορά ο μεγάλος Ζωρζ Μουστακί.

Όχι, αυτή τη φορά δεν θα έρθει σαν πουλί απ΄ το Νοτιά να μας ξαναχτυπήσει την πόρτα....

Δεν χρειάζεται εξ άλλου: Είναι και θα είναι πάντα μέσα μας.