Πότε θα σηκώσουμε και εμείς την κούπα;

Γιατί αγαπώ (και αγαπάμε) το μπάσκετ;

Ιδιαίτερα αυτό το καταπληκτικό, ολοκληρωτικό μπάσκετ που μας κέρασε στο Φάϊναλ Φορ του Λονδίνου ο άξιος, πανάξιος πρωταθλητής Ευρώπης Ολυμπιακός;

Γιατί τα είχε όλα!

Ότι δεν έχουμε, ότι δεν είμαστε, ότι θα θέλαμε να είχαμε και ότι θα θέλαμε να είμαστε.

Ο Ολυμπιακός του Λονδίνου μας έδειξε ότι ο ΑΞΙΟΣ μπορεί. Και ακόμα ότι υφίστανται πράγματι ΑΞΙΟΙ. Και ότι αξίζει τον κόπο να είσαι άξιος.

Ναι, δεν είναι όλοι λαμόγια, υπάρχουν προικισμένοι και φωτισμένοι, ταλαντούχοι και ικανοί. Ναι, δεν χρειάζεται οπωσδήποτε ρουσφέτι και απατεωνιά γιά να πας μπροστά, γίνεται και διαφορετικά.

Ναι, η επιτυχία μπορεί να είναι πεντακάθαρη, χωρίς λάδωμα, χωρίς παράγκα, σπρώξιμο, μέσον, κομματοσκυλισμό ή άλλη μπαγαποντιά.

Ο Ολυμπιακός έδειξε στην διαμελισμένη σε ένα εκατομμύριο κομμάτια ελληνική κοινωνία τι εστί σύνολο και τι μπορεί να καταφέρει ένα σύνολο. Τι μπορούν να κάνουν πέντε δάκτυλα και τι μία γροθιά.

Ο Ολυμπιακός απέδειξε ότι η επιτυχία δεν έρχεται βάζοντας κάτω το κεφάλι, αλλά μετά από σκληρό αγώνα και κατάθεση ψυχής. Τίποτα δεν τον επηρέασε: Ούτε η κούραση, ούτε το μπασκετικό...Μνημόνιο της πρώτης περιόδου, το 10-27 υπέρ της Ρεάλ. Ποιά η διαφορά του χαρακτήρα αυτής της ομάδας με το αγωνιστικό φρόνημα της κοινωνίας μας; Τα αρχίδια!

Ο Ολυμπιακός δίδαξε σεμινάριο σωτηρίας! Ούτε οι διαιτητές, ούτε οι παράγοντες, ούτε οι ξένοι, ούτε οι ντόπιοι, ούτε οι Τρόϊκες, ούτε οι Τρικομματικές μπορούν να σε βγάλουν από τα αδιέξοδά σου. Ο μόνος που μπορεί να σε σώσει, είσαι εσύ ο ίδιος.

Δεν μας βγαίνουν τα μαρκαρίσματα, ξέρω. Συνηθίσαμε και τις φτηνές δικαιολογίας, τα "μας λείπει ο τάδε σταρ", παίζουμε εκτός, δεν μας πάει η διαιτησία, και τι να κάνουμε που είμαστε μόνοι μας και εκείνοι είναι...δύο. Μάθαμε πως είναι καλύτερο να διαχειριζόμαστε την μιζέρια μας παρά να "διαχειριζόμαστε την κρίση", να διστάζουμε όχι μόνο από την γραμμή του τρίποντου, αλλά ακόμα και στις ελεύθερες βολές. Ξεχάσαμε και την λέξη ελευθερία. Ίδιοι CSKA, ήττα με κατεβασμένα χέρια.

Αλλά υπάρχει δρόμος. Υπάρχει λύση. Ακόμα και έξω από τα στάδια και τα κλειστά.

Σίγουρα;

Δεν ξέρω. Ποτέ δεν ξέρει κανείς, αν δεν δοκιμάσει.

Το πρωτάθλημα, το τρόπαιο γιά το οποίο αγωνιζόμαστε είναι η ίδια μας η ζωή. Δεν αξίζει τον κόπο να δοκιμάσουμε; Δεν αξίζει να δούμε πόσος Ολυμπιακός κρύβεται μέσα μας;

Τι θα λέγατε γιά τάϊμ άουτ και μετά πρέσινγκ σε όλο το γήπεδο;