Ο Μπάμπης το πήρε απόφαση: Δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα! Ποιός Μπάμπης; Ο Μπάμπης καλέ, ο μέσος Έλληνας, εσύ, εγώ. Αυτός που βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα. Αυτός που έχασε το στοίχημα με το παρόν και το μέλλον. Αυτός, ο χαμένος της υπόθεσης, ο γνωστός και μη εξαιρετέος "μαλάκας" του παιχνιδιού, ο στάνταρ άτυχος, ο "γκαντέμης".
Ο Μπάμπης, ο μάγκας, ο μπεσαλής, ο χαμογελαστός, ο καλοπροαίρετος, ο καλοπερασάκιας, που βρέθηκε ξαφνικά από την Γη της Επαγγελίας στην Κόλαση του Δάντη με ένα εισιτήριο που έγραφε μόνο allez. Αυτός που κολάζεται επί τρία συνεχή χρόνια στο πιό εφιαλτικό νεοφιλελεύθερο κάτεργο της Ευρώπης. Αυτός που πληρώνει με το παρόν του και με το μέλλον των παιδιών του για τις αμαρτίες του. Τις δικές του και τις ξένες.
Ο Μπάμπης βγήκε στους δρόμους, διαδήλωσε, φώναξε, ξεπατώθηκε να χτυπάει απανωτές μονοήμερες γενικές απεργίες, βλαστήμησε, καταράστηκε και όταν είδε ότι δεν ιδρώνει από κάτι τέτοια το αυτάκι των κυβερνήσεων της Βρυξέλλας -ντόπιων και ξένων-, έβαλε το κεφάλι του κάτω και παραδόθηκε στη μοίρα του. Ο Μπάμπης τελείωσε, τουλάχιστον προς το παρόν, την άραξε στην πολυθρόνια της μιζέριας του και ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΦΤΩΧΙΑ ΤΟΥ. Ή ανάποδα...
Τι ήταν ο Μπάμπης; Ότι όλοι μας: Πολιτικοποιημένος, απολιτίκ, στρατευμένος στην στρατιά της Μάσας ή απλός θεατής, αδιάφορος, κλακαδόρος, ουδέτερος ή συνειδητοποιημένος αγωνιστής. Ο Μπάμπης ακολούθησε τις πορείες των Συνδικάτων, πουλημένων και μη, αφουγκράστηκε κομματικές σάλπιγγες ή τον χτύπο της καρδιάς του (και ορισμένες φορές και τα δύο μαζί), αναζήτησε βαλβίδες. διεξόδους, πρωτοβουλίες και λύσεις, δοκίμασε το ένστικτό του, την μηχανή της απελπισίας του, τις προσωπικές του αντοχές και την δύναμη της φαντασίας του, την κομματική του πειθαρχία ή το κομματικό του αντάρτικο, κουράστηκε τελικά, απογοητεύτηκε, χαλάρωσε πάνω στον σταυρό του και είπε τετέλεσται. Ακόμα και τότε που αρνείται ακόμα να παραδώσει το πνεύμα του και συνεχίζει να παλεύει.
Χάθηκε από προσώπου γης ο φίλος μας ο Μπάμπης και ας μας απατούν οι αισθήσεις μας τα σαββατοκύριακα στις γεμάτες παραλίες της χώρας. Σιωπή. Βουβαμάρα. Το χαμόγελο τεκμήριο ευμάρειας, είδος πολυτελείας. Το βουλώνουμε και αποφεύγουμε τις ειδήσεις. Και όπου βρεθεί βολική άμμος, μέσα τα κεφάλια. Πικρία. Ζόρι. Απελπισία. Βαθύς λήθαργος. Και μιά ολόκληρη κοινωνία προχωράει προσεκτικά στις μύτες των ποδιών της, μην τυχόν και ξυπνήσει. Κατάθλιψη. Σαν σύννεφο που απλώνει και σε τυλίγει. Σαν ίλλιγγος, σαν μιά αιμορραγία που σου παίρνει από το στήθος σου σιγά σιγά τον εαυτό σου και στον στήνει μέσα σε μιά ομίχλη δίπλα σου. Ξένον...
Σιωπή. Παντού. Και στην ζωή, και στο διαδίκτυο. Η σκέψη βουβή, το πληκτρολόγιο βουβό, ακόμα και όταν αποφασίσουμε να μιλήσουμε ή να πληκτρολογήσουμε. Σιωπή. Ποτέ άλλοτε δεν ακούστηκε μιά τόσο σιωπηρή φωνή να καλεί τόσο επίμονα, τόσο απελπισμένα σε βοήθεια.
Και;
Να σπάσουμε την σιωπή. Να δώσουμε ήχο στα γράμματα, βήτα, όμικρον, ήτα, θήτα, έψιλον, γιώτα, άλφα, να στολίσουμε με τούτα τα χείλη του Μπάμπη μας και να τολμήσουμε ν΄ ακούσουμε. Αυτός είναι ο Μπάμπης, αυτόν έχουμε. Αυτός είναι η κατάρα και η περιουσία μας, μ΄αυτόν γκρεμίζουμε και γκρεμιζόμαστε. Ας τον αφήσουμε να φωνάξει βοήθεια. Και ας βάλουμε κάποιον άλλον Μπάμπη να τον ακούσει. Και μετά κάποιον άλλον. Και άλλον ένα. Κι΄άλλον. Και αν τους μάθουμε να μιλάνε, να φωνάζουν, να ακούν, όλο και κάποιος Μπάμπης θα έρθει. Και μετά ο επόμενος. Και να δείτε που κάποτε αυτοί οι νέοι οι Μπάμπηδες θα είναι πολύ περισσότεροι από τους παλιούς. Και πιό ώριμοι και πιό αποφασιστικοί.
Έλα φίλε Μπάμπη. Άκουσέ με. Μίλησέ μου. Μόνο αν σπάσεις την σιωπή σου θα βρω πάλι τη φωνή μου. Μίλησέ μου. Μαζί σου θα μάθω να μιλάω, θα μάθω να ακούω, να ζυγίζω τα λόγια μου, να βρίσκω το στίγμα μου, να διορθώνω και να διορθώνομαι, να ελπίζω, να παλεύω. Έλα και βοήθησέ μας να αλλάξουμε. Δεν θα το καταφέρουμε ποτέ μόνοι μας.
Έλα, μόνο με σένα γίνεται. Όσο και διαφορετικός κι΄αν είσαι. Ιδιαίτερα όταν είσαι διαφορετικός! Έλα, και όταν μάθουμε να μιλάμε, θ΄ αρχίσουμε αμέσως να μαθαίνουμε μαζί το γέλιο!
Έλα Μπάμπη, βοήθειαααααααααα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου