ΠΕΝΘΟΣ....

Θλίψη...

Απέραντη θλίψη γιά ένα απίστευτο δράμα που ξετυλίχθηκε σχεδόν μπροστά στα μάτια μας.

Το κλασσικό δράμα της ζωής: Όλα έχουν κάποτε ένα τέλος. Τα πάντα, έμψυχα και άψυχα. Άνθρωποι, ζώα, φυτά, ιδέες, πράγματα.

Ο νόμος της φύσης, η αρχή και το τέλος και ξανά η αρχή. Ένας απέραντος κύκλος γύρω από την μοναδική ίσως έννοια που δεν υφίσταται αλλοιώσεις ή φθορές: Την Σύμπτωση.

Ένα δάκρυ αφήνει δειλά το μονοπάτι της λογικής και πάει να δροσίσει το συναίσθημα κάπου ανάμεσα στους πόρους του προσώπου. Και ένα άλλο μετά, απ΄την άλλη πλευρά, λιγότερο δειλά, να πατσίσουν τα μάγουλα υγρασία ψυχής, να φτάσει στα άπατα και να πνιγεί ο καημός.

Ενός λεπτού σιγή...

Ίσως δύο, ένα λεπτό γιά τον καθένα.

Και μετά μουσική που αγγίζει τις καρδιές και αγγαλιάζει τον πόνο.

Μπαχ;

Ντονιζέτι;

Ή καλύτερα το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ;

Όχι! Σφίξτε την καρδιά σας και πάμε παραδοσιακά:

Σήμερα μαύρος ουρανός-σήμερα μαύρη μέρα. Συνέδριο της ΟΛΜΕ σήμερα-κι ο σπαραγμός μεγάλος. ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ ψόφησαν-πάει η πλειό-ψηφία. Και ύστερα αποχώρησαν- οι εργατό-πατέρες. Η ατμόσφαιρα καθάρισε-και δε βρωμάει σκατίλα.

Και του χρόνου σε όλα τα άλλα σωματεία