Ο φόβος στην υπηρεσία των "νόμιμων" τρομοκρατών.

Άντε, διάλεξε ένα όνομα ρε!
Φανούρης; Εντάξει!
Διάλεξε τώρα και μια ασχολία, επάγγελμα, ότι θες;
Άνεργος;
Γιατί ρε Φανούρη άνεργος; Πόσο χρονών είσαι ρε συ;
27; Τι λε ρε;
Και τι κατέχεις ρε Φανουράκη, αν επιτρέπεται;
Καθηγητής φιλόλογος;
Ωχ αμάν!....

Ούτε έναν φανταστικό διάλογο δεν μπορείς να κάνεις την επιτηρημένη σήμερον ημέραν ρε παιδιά! Σε κάθε σκέψη σου η κρίση, σε κάθε βήμα σου στην έχει στημένη η "νέα τάξη πραγμάτων", πίσω από κάθε γωνία καραδοκούν νόμιμοι ληστές, σε κάθε δρόμο σου βάζει χέρι ο φόβος, αντί για ίσκιο σέρνεις πίσω σου την ανασφάλεια.
Άντε, τι να κάνω τώρα; Φανούρης και άνεργος καθηγητής μου έλαχε, ας του κάνω λιγάκι παρέα.

Ρε συ φιλαράκο, για πε μου, πόσους ανθρώπους έχεις ρε συ υπό σου; Πόσους ρίχνεις δηλαδή; Πόσοι είναι σε χειρότερη μοίρα από σένα σ΄αυτή εδώ την πανέμορφη έως να μη της πάρει ο διάολος τον πατέρα, χώρα;
Όχι ρε, χωρίς τσι αρρώστοι!

Σκέφτεται τώρα το παιδί, σε χειρότερη μοίρα από ένα νέο αδιόριστο έλληνα εκπαιδευτικό δεν μπορεί να είναι κανείς στην χώρα της σοσιαλιστικής παπαριάς, φτου φτου φτου, κουνηθείτε από τη θέση σας! Ίσως μόνο οι άνεργοι αλβανοί που δεν πρόλαβαν να μπουν και να κάνουν προκοπή στην Ελλάδα.

Κατέβασε το κεφάλι ο Φανούρης και κάρφωσε το βλέμα στο πάτωμα. Δεν ξέρω τι κάνουν τα μάτια του, ίσως νάναι κλειστά, ίσως δακρυσμένα. Μπροστά είναι η δουλειά, πάνω τα όνειρα, κάτω στο πάτωμα το αδιέξοδο και η απελπισία. Ξέρει η καρδιά του Φανούρη που κοιτάει...

Δεν μπορώ να το βλέπω να υποφέρει το παιδί, δικό μου παιδί, δημιούργημά μου ντε, γι΄αυτό στέλνω τον Μάκη να πα να του βαρέσει τη πόρτα. Ο Μάκης είναι υπαρκτό πρόσωπο, ξύπνιος άνθρωπος και προπάντων καλό παιδί. Μπαίνει λοιπόν μέσα, κόβει τον Φανούρη σε επιταφιακή κατάσταση, τραβάει την καρέκλα και κάθεται δίπλα του.

"Πάλι στις μαύρες βαφές ρε Φάνο; Φτάνει ρε! Αμάν ρε αδερφέ, θα ρέψεις! Σήκω το κεφάλι! Άμα το κατεβάσουμε όλοι, χαθήκαμε! Αυτό θέλουν κι΄αυτοί: Κατεβασμένα κεφάλια και γενική συνθηκολόγηση άνευ όρων. Τι φοβάσαι ρε; Δουλειά δεν έχεις, λεφτά δεν έχεις, προοπτικές δεν έχεις, ε τι φοβάσαι; Έχεις να χάσεις τίποτα;"

Α, ξέχασα να πω, ότι είναι και οι φουκαράδες οι Φανούρηδες υπαρκτά πρόσωπα. Ακόμα και οι δικοί μου....

Ο φόβος κόβει και ράβει στην χώρα.

Φόβος μην χαθεί αυτό που υπήρχε, φόβος μην χαθεί ότι απόμεινε.

Ο φόβος είναι η Κερκόπορτα από όπου μπήκαν οι εχθροί στην πόλη!

Χρεωκοπία, τρέμε Έλληνα!

Βουλιάζουμε, τρέμε Έλληνα, πλήρωνε και σκάσε!

Φόβος, τηλεοπτική τρομοκρατία, πειθαρχία....

Φτάνουν μια πολιτικά ανώριμη κοινωνία στο σημείο να υποφέρει τα πάνδεινα για να μη χάσει την εξαθλίωσή της!

Έτσι, με την απατεωνιά του εκφοβισμού και της τρομοκρατίας, αλλιώς "δικομματικό δίλλημα", αναγκαστήκαμε να ανεχόμαστε τους γελοίους ξεφτύλες της πράσινης μούχλας όπως ανεχτήκαμε και τους ισότιμους μπλε ομόλογούς τους.

"Η Πολιτική, φαίνεται σήμερα να υφίσταται μόνο σαν μια καρικατούρα του εαυτού της: Σαν πανικός." γράφει ο καθηγητής κοινωνιολογίας του πανεπιστημίου του Kent, Frank Furedi, σε άρθρο με τίτλο "Η πολιτική του φόβου".

"Η πολιτική του φόβου φαίνεται να κυριαρχεί στην δημόσια ζωή του δυτικού κόσμου.... Η πολιτική του φόβου είναι ενδεικτική της γενικής εξάντλησης του ανθρώπου, και της αποξένωσής του από την δημόσια ζωή" συνεχίζει ο Frank Furedi.

Η αποχώρηση των πολιτών από τον πολιτικό βίο εκφράζεται συνήθως με το γνωστό "δεν πιστεύω κανένα πολιτικό", που απορρέει από τον βαθειά ριζωμένο φαταλισμό, ότι η πολιτική δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Ο φαταλισμός αυτός είναι φυσικά προϊόν της συνεχής εξαπάτησης του ψηφοφόρου από τα κόμματα εξουσίας.

Η πολιτική του φόβου έχει τόσο μεγάλη ανταπόκριση, γιατί το Άτομο σήμερα ισχύει κυρίως σαν δυνητικό θύμα. Ο πολίτης "πείθεται" δια του φόβου ότι "τίποτα δεν αλλάζει", ότι η μείωση του στάτους κβο σε ένα ελάχιστο της αρχικής του μορφής είναι προτιμότερο από την εξαφάνισή του. Κάλλιο τέσσερα, τρία, δυο και στο χέρι, παρά χρεωκοπία δηλαδή.

Ο φόβος αποσκοπά πάντα-και στα φασιστικά καθεστώτα του παρελθόντος, και στην δημοκρατία, και στις κοινοβουλευτικές χούντες εξαρτημένων κρατών- στον απόλυτο κοινωνικό έλεγχο. Ο ρόλος των ΜΜΕ είναι καταλυτικός! Ο συνεχής βομβαρδισμός με ειδήσεις και σχόλια χιλιάδων κινδυνολογικών μεγατόννων συμβάλλει αποφασιστικά στην τρομοκρατία ολόκληρης της κοινωνίας. (Εκτός της πλουτοκρατικής ελίτ φυσικά) Φόβος στην καημένη την Μεσαία Τάξη λοιπόν μη χάσει τα αυγουλάκια της, τρόμος στην Εργατική Τάξη για τα καλαθάκια, φόβος και τρόμος και στους....Φανούρηδες μην χάσουν και το...τίποτα που τους έμεινε.

Για έλα πάλι εδώ ρε Φανούρη.

Για απάντησέ μου σε παρακαλώ:

Άμα παίζεις μονά-ζυγά και κερδίζεις, τι είσαι; Μπράβο, τυχερός!

Και άμα δεν κερδίσεις; Έτσι μπράβο, άτυχος!

Και άμα ποντάρεις και στα δύο; Φυλακισμένος, για να περνάει η ώρα, ωραία!

Και άμα ποντάρεις και στα δύο και χάνεις; Κορόϊδο, μάλιστα!

Και αν το κάνεις μια ζωή ολόκληρη; Μαλάκας; Τι μαλάκας ρε; Η επιτομή του μαλάκα!

Ναι ρε Φανούρη, για Πασόκ και ΝΔ μιλάμε! Αυτούς που μας φτάσανε μέχρι εδώ! Που μας φτάσανε μέχρι εδώ με την ίδια μέθοδο: Τρέμε μαλάκα! Κίνδυνος μαλάκα! Αν δεν, εμένα, θα σε, αυτός!

Και ποιοί είναι αυτοί που σε φοβίζουνε ρε Φανούρη; Οι παπατζήδες της πασόκας που θέλουν να ξαναβάλουν τα φρουτάκια για να παραμείνει η....ελπίδα ζωντανή; Ή μήπως είναι τα άλλα γαϊδούρια, που τώρα κάνουν την παρθένα επειδή έχουν καινούριο (;)...σαμάρι;

Γράφει ο Frank Furedi:

"Στον 21 αιώνα νοείται το άτομο στον δυτικό κόσμου κυρίως σαν δυνητικό θύμα. Αν και τα ιδανικά της αυτοδιάθεσης, της αυτονομίας του ατόμου συνεχίζουν να ισχύουν σαν ιδεώδη, οι αξίες που συνδέονται με αυτά τα ιδανικά πνίγονται όλο και περισσότερο από ένα είδος...συναγερμού, που αναφέρεται συνεχώς στις εγγενείς αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης. Αυτό που έχω ονομάσει σε άλλο σημείο "κουλτούρα της θεραπείας», θέτει σε αμφισβήτηση την ικανότητα του κάθε ατόμου να ανταποκριθεί στις προκλήσεις και στην επίλυση των προβλημάτων. Ακόμη και για απλά καθημερινά προβλήματα μας συμβουλεύουν σήμερα να αναζητήσουμε την βοήθεια ειδικού...Η υποτιθέμενη ευαισθησία-μημουαπτισμός μας χρησιμοποιείται σαν πολιτιστική αλληγορία, που εκφράζει ότι οι άνθρωποι και οι κοινωνίες δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν την Αλλαγή συναισθηματικά και ψυχολογικά, να λαμβάνουν ανεξάρτητες αποφάσεις ή να επιλύουν προβλήματα. Οι αδύναμοι όμως δεν θα μπορέσουν ποτέ να ανταποκριθούν στον ρόλο του Ενεργού Πολίτη. Αντ΄αυτού θα βρίσκονται σαν πιθανά φοβισμένα θύματα κάτω από την κηδεμονία του κράτους."
Πρέπει να αντιταχτούμε στον φόβο! Δεν είναι μόνο σύνθημα, δεν είναι μόνο λογική, είναι η ενεργοποίηση του ένστικτου της αυτοσυντήρησης!

Ο φόβος είναι ένας μονόδρομος που δεν οδηγεί μόνο στην οικονομική εξαθλίωση, αλλά και στην απώλεια της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού.

Το Πασόκ που μας "σώζει" είναι αυτό, που χέρι-χέρι με την νουδούλα, μας έφερε εδώ που είμαστε.

Πρέπει επιτέλους να σωθούμε μια και καλή από αυτούς!

Είναι καιρός να αντιστρέψουμε τους ρόλους:

ΑΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΜΑΣ!