Όλι Ρεν: Συγγνώμη, λάθος!

 
 Πάλι λάθος η ΕΕ!


Πριν ένα χρόνο τέτοια εποχή ανακοίνωνε ο ευνούχος της τρόϊκας, τότε υπουργός οικονομικών, Παπακωνσταντινοτίποτας, ότι η Ελλάδα είχε πάρει...φόρα και δεν σταματάει με τίποτα, σωτηρία μέχρι τα φινιστρίνια δηλαδή, και ότι έναν χρόνο αργότερα, σήμερα δηλαδή, θα μας στράβωνε το εκτυφλωτικό φως στην άλλη άκρη του τούνελ, μεγάλη δουλειά, άσε που μπορεί και να βγαίναμε στις αγορές!

Από τότε θα είχε κυλήσει πολύ νερό στον Χείμαρρο Πολυδρόσου - γνωστόν περισσότερο και σαν Ρέμα Χαλανδρίου - αν δεν του είχαν βγάλει κάτοικοι και κράτος οριστικά τα μάτια και τα...προγνωστικά τρόϊκας και κυβέρνησης αποδείχτηκαν για μια άλλη φορά...μπανάνες Σερρών!

Έλα ρε συ, δεν πέσαμε παραπάνω από όλες τις φορές έξω, πως κάνεις έτσι; λέει η Βρυξέλλα με ένα τσαχπίνικο υφάκι αθωότητας, που αρκεί για να συνταρράξει συναισθηματικά το παλιοτόμαρο τον αδίστακτο κόφτη Λοβέρδο και να αρχίσει το κλάμα με δάκρυ σαν την μπίλια του μπιλιάρδου με το νούμερο πέντε ή κάποιο άλλο νούμερο, το νούμερο.

Τι είχα πει πέρσυ για την φετινή χρονιά; ρωτάει σήμερα ο υδραυλικός της ΕΕ, Όλιβερ Ρεν, ύφεση της τάξης των 2,8% και αισιοδοξία για τσάμπιονς λήγκ, να ανεβαίνεις μεσημεράκι κατακαλόκαιρο Ακρόπολη και να βλέπεις μέχρι...Νέα Σμύρνη; Ξείπα παιδιά, και αν δεν μου είχε ματαξανασυμβεί άπειρες φορές θα μπορούσε νάτανε και λάθος!

Αχ τι ωραία! Και ανησυχήσαμε τόσο καιρό που δεν διόρθωναν τα νούμερα, τα νούμερα, ότι ίσως έρχεται η συντέλεια του κόσμου και ίσως γι΄αυτό...

Τι 2,8% ύφεση ρε παιδιά; Στα 4,4% την "υπολογίζουν" μέχρι στιγμής, να κλείνουν ακόμα και τα ήδη κλεισμένα! Και ξέρετε τώρα τι εννοούν αυτοί, όταν λένε "υπολογίζουν"; Όχι, επιμένω εδώ! Γιατί όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί την μεταχειριζόμαστε διαφορετικά την όμορφη λέξη "υπολογίζω":

Υπολογίζω, αν πάει όπως πάει, ότι θα κόψουμε προσεχώς το Πάσχα, γιατί δεν θάχουμε ούτε για αρνί, ούτε και για κόκκινα αυγά.

Υπολογίζω ότι θα την βγάλω τελικά την Μαρία. Δεν μπορεί να αντιστέκεται αιώνια στην πολιορκία ενός άντρα που έχει δικό του σπίτι και δικό του Γραφείο Τελετών. (Η πιό σίγουρη δουλειά σήμερα και πάντα, αν και με την κρίση, ακόμα και να πεθάνεις το σκέφτεσαι).

Είχα προχθές τρία, πήρα χτες άλλα τρία, σήμερα άλλα τρία και μου υποσχέθηκαν για αύριο και μεθαύριο πάλι γιά κάθε μέρα τρία, αλλά με την φόρα που έχουν πάρει με το κόψε και κόψε με βλέπω να χάνω όσα μάζεψα και να παίρνω προσεχώς μόνο το μακρύτερο από τα τρία...

Αυτοί είναι υπολογισμοί κυρίες και κύριοι, τίγκα στον ρεαλισμό και στην αλήθεια.

Ύφεση στα 4,4% και έχει...η Βρυξέλλα λοιπόν, και για κερασάκι 0,5% αποπληθωρισμό! Τι είναι αποπληθωρισμός; Τον αποπληθωρισμό δεν ξέρετε ρε αμόρφωτοι; Καθήστε να ρίξω ένα καλό κόπυ πέϊστ από το cass.gr μήπως και σας ανοίξω τα μάτια!

Αποπληθωρισμός: Το πλέον τρομακτικό σενάριο της οικονομικής κρίσης, στο οποίο βρισκόμαστε πιο κοντά από ποτέ, με καλύτερη δυνατή ενδεχόμενη επένδυση τη διατήρηση των χρημάτων σε μετρητά

Αρκετές δεκαετίες πριν, λίγα χρόνια μετά το οικονομικό κραχ του 1929, ο αμερικανός οικονομολόγος Irving Fischer περιέγραψε τον τρόπο λειτουργίας αυτού του παράδοξου «φαινομένου». Ο αποπληθωρισμός δημιουργείται, σύμφωνα με τον ίδιο, όταν οι δανειστές ή οι οφειλέτες διαπιστώνουν ότι στην Οικονομία γενικά (δημόσιο, επιχειρήσεις, καταναλωτές) έχουν μαζευτεί πάρα πολλά χρέη. Οι επιχειρηματίες και οι ιδιώτες, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν μπορούν πρακτικά να κάνουν τίποτα σωστό.

Ο καθένας προσπαθεί να ξεχρεωθεί, κάτι που εν πρώτοις φαίνεται εξαιρετικά λογικό για όλους. Όμως, εάν συμβεί να συμπέσουν όλοι μαζί, να προσπαθήσουν δηλαδή όλοι οι άνθρωποι την ίδια εποχή να ξεχρεωθούν, τότε η κρίση (αποπληθωρισμός) γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. 

Η επιταχυνόμενη προσπάθεια μείωσης των χρεών οδηγεί σε πανικοβλημένες πωλήσεις πάση θυσία (όσο-όσο), σε μειώσεις των αποταμιεύσεων λόγω εξόφλησης μελλοντικών υποχρεώσεων, σε πτώση των τιμών όλων ανεξαιρέτως των αξιών (προϊόντα, μετοχές, ακίνητα κλπ), σε χρεοκοπίες, στο σταμάτημα της παραγωγής, στην υπερβολική ανεργία, στην απαισιοδοξία (μιζέρια), στην επιλογή των μετρητών χρημάτων αντί οποιασδήποτε άλλης τοποθέτησης/επένδυσης (!) και κατ’ επέκταση στην ανατίμηση των χρημάτων, οπότε στην (αυτόματη) άνοδο του πραγματικού επιτοκίου.   

Όπως γράφει ο αμερικανός οικονομολόγος, το ξεχρέωμα τότε «εξιδανικεύεται» από όλους τους ανθρώπους. Ενώ όμως ο αριθμός των οφειλομένων χαρτονομισμάτων μειώνεται, η διαδικασία της μείωσης αυτής δεν μπορεί να είναι τόσο γρήγορη, όσο η παράλληλη αύξηση της αξίας των οφειλομένων χρημάτων. Εξ αυτού δημιουργείται το παράδοξο, σύμφωνα με το οποίο η μαζική προσπάθεια όλων να ξεφύγουν από τα χρέη να οδηγεί την κοινωνία ακόμη πιο βαθειά στην παγίδα των χρεών. 

«Όταν το καράβι της Οικονομίας ναυαγήσει και χάσει την ισορροπία του», μας λέει χαρακτηριστικά, «..δεν επανέρχεται ποτέ ξανά πίσω, αλλά βυθίζεται».

Ο Βρετανός συνάδελφος του Fischer εκείνη την εποχή, ο John Hicks, ονομάζει το φαινόμενο «παγίδα ρευστότητας». Όταν οι κεντρικές τράπεζες δηλαδή μειώσουν τα επιτόκια δανεισμού των τραπεζών στο μηδέν, δεν έχουν πλέον καμία άλλη δυνατότητα να βοηθήσουν, με στόχο την αναθέρμανση της Οικονομίας. Εάν και εφ’ όσον οι τιμές όλων των αξιών μειώνονται συνεχώς, ακόμη και ένα μηδενικό επιτόκιο είναι πολύ υψηλό, αφού ο καθένας έχει «αντι-καταναλωτικό» κίνητρο και επιλέγει να διατηρήσει τα χρήματα του μετρητά, αντί να τα θέσει σε κυκλοφορία.

Φυσικά οι κεντρικές τράπεζες μπορούν να προσφέρουν αρνητικά επιτόκια (να δωρίσουν δηλαδή χρήματα), ξεπερνώντας το «τεχνικό όριο» (μηδέν). Από τον κλασικό όμως δρόμο, μέσω των τραπεζών δηλαδή, δεν πρόκειται κάτι τέτοιο να προσφερθεί παρακάτω στους καταναλωτές. Στην θεωρητική αυτή περίπτωση, το αρνητικό επιτόκιο των κεντρικών τραπεζών θα έπρεπε να είναι τόσο «υψηλό», ώστε να περιλαμβάνει και το κέρδος –spread- των κανονικών τραπεζών (οι οποίες όμως, ακόμη και υπό αυτές τις προϋποθέσεις, πολύ δύσκολα θα δάνειζαν τους πελάτες τους). 

Κατ’ επακόλουθο, μόνο το κράτος μέσω της δικής του ζήτησης (αλλά και της εκτεταμένης εκτύπωσης χρημάτων για να μειωθεί η  αξία των υφισταμένων – με το ρίσκο του υπερπληθωρισμού) θα μπορούσε να διατηρήσει την ομαλή λειτουργία της αγοράς....

  

πηγή: cass,gr

Kαταλάβατε; Όλα τάχε η Μαριωρή, ο αποπληθωρισμός της έλειπε! Λοιπόν; Τι κάνουμε; Εγώ δεν θα σας πω τι να κάνετε, δεν μπορώ να τα κάνω όλα, αλλά θα σας πω τι να ΜΗ κάνετε:

Να μην συνεχίσετε την ίδια πολιτική της ανοχής! Ούτε μήνα ακόμα οι κοπρίτες του πασόκ και της νουδού στην εξουσία! Ούτε μέρα οι κοπρίτες της τρόϊκας στην χώρα!  Και αυτό είναι μόνο μιά αρχή. Μιά κοινή αρχή όλων (πλην των φασιστών) όσων παλεύουν κατά του μνημονίου και της εξάρτησης από ντόπιους και ξένους χρηματοπιστωτικούς μηχανισμούς και άλλα παρόμοια...τερτίπια του αξιαγάπητου Κεφάλαιου.

Μιά κοινή αρχή και μετά τραβάει ο καθένας τον δρόμο του, ανάλογα με τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω του (μακριά από την σφηκοφωλιά της ΕΕ ή εντός της...Νιρβάνας).

Αλλά κουνηθείτε επιτέλους!