Δεν σε βλέπω.
Μακριά σου είμαι. Πολύ μακριά.
Τόσο μακριά που ούτε καν την σιλουέτα σου μπορώ να διακρίνω.
Δεν ξέρω αν είσαι άντρας, γυναίκα ή παιδί, νέος ή γέρος, αν είσαι μελαχροινός ή ξανθός, εργάτης, αγρότης, υπάλληλος, ελεύθερος επαγγελματίας ή απλά άνεργος.
Είμαι μακριά από σένα, ούτε να σ΄ακούσω μπορώ, αλλά ούτε και να σ΄αγγίξω.
Μεγάλη η απόσταση που μας χωρίζει, αλλά ξέρω ότι υπάρχεις.
Ακούω τον σφυγμό σου που ταυτίζεται με τον δικό μου, νοιώθω το αίμα σου να ζευγαρώνει με το δικό μου στις φλέβες μου, βλέπω τον θυμό σου να σφυροκοπάει μανιασμένος μαζί με τον δικό μου τα μηνίγγια μου.
Χιλιόμετρα αμέτρητα μας χωρίζουν, ατέλειωτες οροσειρές, πέλαγα πέντε και δέκα θάλασσες. Μας χωρίζουν διαφορετικά πιστεύω, ιδεολογίες, νοοτροπίες, αντιλήψεις, χίλια δυό, όμως αισθάνομαι τον πόνο σου. Έναν λυσσασμένο πόνο που κοντράρει τον δικό μου σε αφηνιασμένες διαδρομές πάνω στα νεύρα μου. Μία ο δικός σου μπροστά, μία ο δικός μου, αλλά το νήμα κόβουν πάντα και οι δυό μαζί. Χέρι-χέρι!
Είμαστε μακριά, ή κοντά, είμαστε διαφορετικοί, είμαστε ξένοι, ίσως και γνωστοί, ίσως να περνάω κάθε μέρα δίπλα σου χωρίς να σε προσέχω, ίσως να μην υπάρχεις καν και να είσαι δημιούργημα των αναγκών μου, ίσως να μην υπάρχω εγώ και να είμαι δημιούργημα της δικής σου ανάγκης.
Δεν έχει σημασία.
Σημασία δεν έχουν αυτά που βλέπεις, αυτά που ακούς, αυτά που ψηλαφίζεις, αλλά μόνο αυτά που αισθάνεσαι. Είναι η μοναδική αλήθεια που δεν θα γίνει ποτέ σουβενίρ, εμπόρευμα, φετίχ ή κομπολόι. Είναι η μοναδική σανίδα σωτηρίας στο αγριεμένο πέλαγο του φόβου μας.
Μην φοβάσαι, μην πνίγεσαι, κολύμπα. Μπορείς. Και μαζί σου θα μάθω να κολυμπώ κι΄εγώ. Και αν τέλος πάντων δεν καταφέρουμε να σωθούμε, δεν θα φουντάρεις μόνος σου, θα είμαι μαζί σου. Χέρι-χέρι. Και αν κουραστείς, δίπλα σου θα είμαι εγώ, να ακουμπήσεις το χέρι σου στον ώμο μου, να ξαποστάσεις. Κι΄ αν θα πάμε, θα πάμε παληκαρίσια. Όπως οι ήρωες της φαντασίας μας. Εμείς οι ίδιοι δηλαδή, που αυτοαπομονωθήκαμε για τα προς το ζην στο κάτεργο των ονείρων μας. Κολύμπα, δεν έχεις τίποτα να χάσεις, έτσι κι΄αλλιώς βουλιάζουμε. Κολύμπα, έχεις χρέος να το κάνεις. Για χάρη των παιδιών σου, γιά χάρη μου. Κολύμπα για να είσαι δίπλα μου, για να μπορείς -αν χρειαστεί- να με σώσεις. Και να είσαι σίγουρος, ότι θα χρειαστεί.
Είσαι μακριά. Δεν σε βλέπω, δεν σ΄ακούω, αλλά σε αισθάνομαι. Και είναι ερμαφρόδυτη αυτή η αίσθηση και άμα πάρει μπροστά γεννοβολά ασταμάτητα ελπίδες. Ελπίδες σαν μεγάλα πέτρινα γεφύρια που καταβροχθίζουν αποστάσεις για να ενώσουνε κόσμους.
Είσαι μακριά, αλλά αφού σε αισθάνομαι, είναι στο χέρι μου να σε φέρω κοντά μου. Ναι, περνώντας πάνω από το γεφυράκι που θα φτιάξουμε μαζί με πρώτη ύλη τους ογκόλιθους των διαφορών μας. Μόνο έτσι θα μπορέσω να αλλάξω κάτι από την ζωή μου. Μόνο έτσι θα κάνεις κι΄εσύ ένα βήμα μπροστά.
Δεν θέλω να σου επιβληθώ, να σε κάνω δικό μου, να σε αλλάξω, να σε αλλοτριώσω. Δεν θέλω να σε παντρευτώ, Δεν θέλω να χάσω την ταυτότητά μου, τους στόχους και τα όνειρά μου, θέλω να παραμείνω εγώ. Θέλω απλά να βαδίσουμε λίγο μαζί. Όσο χρειάζεται γιά να ξαναβρεί ο καθένας μας την υπερηφάνια του, την αξιοπρέπειά του, τα όνειρά του, τη ζωή του. Μετά χωρίζουνε οι δρόμοι μας, καλή τύχη και στο καλό.
Ποιός θα κάνει το πρώτο βήμα, δεν ξέρω.
Αλλά αν ακούσεις βήματα, μη τρομάξεις. Θα είμαι εγώ.
ΥΓ: Είχε τελικά νόημα η πρόταση μομφής κατά της συγκυβέρνησης των συναθλίων. Το αποτέλεσμα -εκτός του "αντάρτικου" της Τζάκρη- αναμενόμενο, το σενάριο γνωστό. Αυτό που όμως δεν περίμενε κανένας, ήταν το μέγεθος της απίστευτης αθλιότητας, του αλήτικου ψευτοτσαμπουκά ή ακόμα και της ψυχοπάθειας των παρακμιακών της πρώην "εγχώριας" Τρόικας, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ. Φρίκη από νοσηρή φαντασίωση του Τζωρτζ Όργουελ!
Δεύτερο συμπέρασμα: Από αυτή τη Βουλή άσπρη μέρα δεν πρόκειται να δούμε ποτέ. Μόνο εμείς, ΕΜΕΙΣ, ΕΜΕΙΣ, μπορούμε να αλλάξουμε την μοίρα μας, και μόνο στους δρόμους, έξω απ΄τη Βουλή! Εκεί που πρέπει να βγουν επιτέλους ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ! Και μαζί ο κάθε Έλληνας δημοκράτης που θέλει να πολεμήσει αυτούς που του καταστρέφουν την ζωή και την χώρα του.
Δεν ξεκινάνε οι εξεγέρσεις αυτόματα με τα πρωτοβρόχια, όταν αρχίζουν να πέφτουν τα φύλλα και όταν τελειώνουν οι διακοπές. Πρωτοβουλίες χρειάζεται ο τόπος εδώ και τώρα. Και από την αντιπολίτευση, και από όλους εμάς ξεχωριστά.
Καιρός να ταραχθούν επιτέλους τα λιμνάζοντα νερά της υποταγής, καιρός να απομονωθεί η κυβερνητική συμμορία και τα κανάλια της διαπλοκής, καιρός για πράξεις και όχι άλλο μπλα μπλα.
ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ ΕΞΩ ΑΠΟ Το ΑΝΤΡΟ ΤΩΝ ΚΑΘΑΡΜΑΤΩΝ!
Αφήστε την Χούντα στην Βουλή και βγείτε στους δρόμους! Δώστε το σύνθημα που περιμένει ένας ολόκληρος λαός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου