Πάει ο παλιός ο χρόνος....

Πάει ο παλιός ο χρόνος;

Πάει! Τι νάκανε, μπορούσε κι΄αλλιώς;

Και;

Ε, τό ΄χουμε χούι, να σκαρώνουμε μια ευκαιρία για να παίξουμε νόμιμα τριανταμία και "παίξε πιό μετρημένα ρε άντρα, δεν θάχουμε σε λίγο ούτε το χαράτσι να πληρώσουμε, γαμώ την τρέλλα μου".

Σωστή η κυρία.

Αλλά το "Καλή Χρονιά", καλή χρονιά! Τι ΄χες Γιάννη; Τι ΄χα πάντα!

Και κάτι κουραμπιεδομελομακαρονάρες Να! Και κάτι γαλοπουλάρες γεμιστές, να σου κοστίζει η γέμιση όσο τρεις γαλοπούλες, ανάθεμα τη φύτρα τους! Καλύτερα να κάνεις γέμιση γαλοπούλας γεμιστή με γαλοπούλα, παρά ανάποδα. Και δίπλες, και παραδίπλες, και κρασγιά, και ημίγλυκα, και σαμπάνιες Lidl, σαν ζωμός γερμανικού ξυνού λάχανου, αλλά σε μπουκάλι που κάνει μπαμ και φσσσσσς κατά την έξοδον, τέτοια όμορφα.

Και όλα αυτά γιά να κλείσουμε στις έντεκα και πενήντα εννιά τα φώτα και για να το ρίξουμε τα τελευταία δέκα δεύτερα στην αντίστροφη μέτρηση, λες και πρόκειται να την κάνει το Απόλλων 38 από το ακρωτήρι Κανάβεραλ.

7,6,5,4,3,2,1, μεδέν! Ταρατατζούμ-ταμτάμ-ταμτάμ-ταρατατζούμ! Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιάαααααα....

Και γιατί να γιορτάσουμε ρε σεις παίδες; Δηλαδή τι δεν είχε η 31η Δεκέμβρη 2011, 23.59,59 η ώρα, που το έχει η 1η Γενάρη 2012, 00.00.01; Τι έγινε μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, που αξίζει τον κόπο για να πλακωθεί ένα αντρόγυνο, γιατί "πήρες πάλι μόνο τη μάνα σου για να της ευχηθείς και αγνόησες για άλλη μια χρονιά την δικιά μου";

Θα πεις, άει σιχτίρ ρε, έθιμο είναι αυτό, να μην ξεδώσουμε λιγάκι; Ε πες, να δούμε τι θα καταλάβεις. Γιατί κύριε και κυρία μου κάτι τέτοια έθιμα είναι για εμπριμέ βραδιές, σε εμπριμέ χώρες, για εμπριμέ κοινωνίες σε τσακίρ εμπριμέ οικονομικές καταστάσεις και όχι γιά μαύρους τόπους, σε άραχνους καιρούς που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα όπως καληώρα στον τόπο μας (;). Δηλαδή τι να πεις τώρα στον καταδικασμένο σε θάνατο, και τι να σου απαντήξει αυτός; Καλή χρονιά, χαρά, ευτυχία, υγεία και προπάντων να μη σας πολυκάψει τον κώλο η ξεσκισμένη η ελεχτρική καρέκλα, αχ σας μερσώ πολλύ και στα δικά σας;

Τι καΐλα είναι αυτή να γιορτάζεις την στιγμή που σε περνάει το αγγούρι γενεές δεκατέσσερεις και ρεπετάρει μετά μανίας το τσουνάμι του αιώνα πάνω σου; Και με τι αρχίδια στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη της ψυχής σου και μοιράζεις δεξιά και αριστερά ευχές; Τον ήπιαμε το 2011 αγαπητέ μπατζανάκη και κάναμε το κορόϊδο, άντε να τον ξαναπιούμε το 2012, με υγεία. Ή, και γαμώ τις ανέχειες φίλτατε Μάκη, νάναι καλά οι Παπαπαπάρες που μας κυβερνούν, και του χρόνου σε ανώτερα, πρώτα ο Θεός....

Γαμώ την πρωτοχρονιά σας και όλα τα νέα έτη σας ρε, μηδενός εξαιρουμένου! Εκτός και αν είσαστε φτιαχμένοι, βολεμένοι, τακτοποιημένοι και όλα τα άλλα εις "μένοι" και δεν έχετε ανάγκη, οπότε αλλάζει. Αλλά να είσαι στα τέσσερα και να λικνίζεσαι με χάρη πάνω σε κάτι νερόβραστα "άχου μου το, το τσαχπίνικο το νέο έτος, φτου του να μη βασκαθεί", ε πάει πολύ ρε σεις.

Τι, δεν μου πέφτει λόγος εμένα, με ποιό τρόπο κάνει ο καθένας τραμπάλα πάνω σ΄αυτή την ξεσκισμένη ημερομηνία;

Τι λέτε ρε; Δικοί σας είναι οι άνεργοι; Όχι ρωτάω!

Τι; Φυσικά και είναι δικοί μου. Γιατί μπορεί να μη γνωρίζω κανένανε απ΄αυτούς, αλλά μου καίγεται η καρδιά για κάθε ένανε χωριστά ρε σεις. Ακόμα και για σένα, που έχασες την δουλίτσα σου, αλλά άραξες στην ποδιά της δόλιας της μάνας σου και δεν δίνεις μια για το τι γίνεται γύρω σου.

Ναι ρε, δικός μου κι΄εκείνος του Κραουνάκη, που βγήκε στην τιβί και ευχήθηκε να υπάρχει αυτή την ξεφτυλισμένη πρωτοχρονιά ένα γαμημένο πιάτο φαΐ για κάθε κάτοικο αυτής της χώρας. Τι χρόνια πολλά και πράσινα άλογα; Τι ευτυχίες και χαμόγελα; Τι χαρές και εκδρομές στην υπερήφανη ελληνική ύπαιθρο; Υπάρχει κόσμος που πεινάει, υπάρχουν άνθρωποι που την βγάζουν παγκάκι και πάρκο φίλε. Δικοί μας άνθρωποι, δικέ μου! Δικοί μας άνθρωποι, όσο δικός μας μπορεί νάναι ένας άνθρωπος που υποφέρει, φίλε. Ένας όπως εγώ κι΄εσύ, μαλάκα!

Πάει ο παλιός ο χρόνος; Και φυσικά πάει, αλλά δεν σηκώνει ούτε υποψία "ζήτω", ούτε μισό παλαμάκι, φίλε μου. Χαμένος χρόνος, ψόφιος χρόνος, νεκρός, κατάνεκρος! Ένας ακόμα χαμένος χρόνος από τη ζωή μας που την ορίζουμε λιγουλάκι, αλλά πολύ περισσότερο μιά ολόκληρη χαμένη χρονιά, γεμάτη ανεκπλήρωτα όνειρα παιδιών που δεν φταίνε σε τίποτα.

Ναι ρε, δικά μου παιδιά! Και δικά σου! Δικά μας ρε!

Στράφι τριακόσιες τόσες μέρες. Μέρες πεταμένες όπως όπως σε μιά χώρα-χωματερή, που επιμένει να αντιστέκεται στην ηλιοφάνεια που της χάρισε το γεωγραφικό της στίγμα και να παραμένει βυθισμένη δυό ολόκληρα χρόνια στο πιό πηχτό σκοτάδι. Και για να μη σε ζορίσω αυτή τη φορά, για το τι μου ανήκει και τι όχι, ναι ρε, και δική σου, και δική μας χώρα! Α παράτα με....

Ναι, δεν είμαστε μόνο εγώ κι΄εσύ, δεν υπάρχουν μόνο αυτοί και οι άλλοι. Έφτασε η ώρα να ανακαλύψουμε και την λέξη ΕΜΕΙΣ φίλε μου. Σέλα πάνω στο αλογατάκι της κοινωνίας η λεξούλα αυτή, και μόνο αυτή μπορεί να ικανοποιήσει τόσο απαιτητικούς αναβάτες: Την ισότητα, την δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά...

Όχι, δεν έχει ευχές φέτος! Φέτος έχει αγώνα, ξεχάστε το βαζάκι με τις ευχές του κουταλιού! Πάει ο παλιός ο χρόνος, ναι. Μην τους χαρίσουμε άλλον ένα. Ας παλαίψουμε λοιπόν παιδιά!